Wuchang: Fallen Feathers
بعد از تجربه ی بالای ۷۰ ساعت از بازی و رسیدن به باس اخر بازی, گفتم یه کوچولو با تمرکز بیشتری از بازی بنویسم.
اول از همه اینکه من شخصا عاشق سولز لایک هستم و بازیهای Nioh برام جزو ۱۰ بازی برتر زندگیم بودن و هستن. به همین دلیل فارغ از خوب یا بد بودن بازی, قطعا اونو پلات می کنم.
اما در مورد ووچانگ. ووچانگ یه بازی سولز لایک هست با ترکیبی از Nioh و تمرکز بر دارک سولز ۱!
بازی با توجه به اپدیت های اخیر, واقعا روون و بی مشکل روی پی اس ۵ پرو اجرا میشه و به نظرم مهم ترین رکن موجود در این بازی ها هست.
بازی نظر ویژوال تقریبا چشم نوازه و بازی رنگ و لعاب خوبی داره. اما از نظر فنی چندان قوی نیست. علی الخصوص کیفیت تکسچر ها و درا دیستنس که واقعا توی ذوق میزنه. از طرفی با اسپرینت کردن, مناظر بلوری میشه. اما به شخصه از نظر بصری از بازی راصیم. چون این بازیها, گرافیک اصلا شاخص مهمی نیست براشون.
بازی از نظر سبک مبارزه, نقاط ضعف و قوت خودشو داره. از جمله نقاط قوتش , استایل مبارزه, کمبو ها و قابلیت های اساحه ها هست. از طرفی اسکیل تری موجود در بازی خیلی خوش ساخت و جذابه و شما میتونید به سادگی هر اسلحه ای که خواستید رو اپگرید کنید و ابلیتی هاشو فعال کنین و یا اگر پشیمون شدید, مجدد دی اکتیوش کنید.
اما نقاط ضعفش, مهمترینش اینه که مبارزات بازی بر پایه ی تاکتیک و استراتژی نیست. نه حملات باس ها بر اساس قانون و استراتژی هست و نه سبک مبارزه ی شما. باس ها هیت باکس هستن صرفا و همینطور بی وقفه به شما صربه میزنن و اکثرا شما رو وان شات میکنن که این واقعا منطقی نیست. از طرفی ضربات شما به سختی اونا رو استان میکنه, ولی با هر ضربه ی باس شما میفتید روی زمین و انیمیشن بلند شدن از زمین به قدری طولانی هست که در اکثر موارد شما خواهید مرد! از طرفی چون باس ها بی وقفه دارن کمبو میزنن, هیچ فرصتی برای شما نمیذارن که دنبال استراتژی بگردید. برای همین مجبورید تمام باس ها رو با یه سلاح مشخص مثل تبر و با هوی اتک بزنید.
مورد بعدی اینکه محیط های بازی با وجود اینکه حس گردش و اکتشاف رو توی بازیکن زنده نگه میدارن, ولی به طور اغراق شده و غیر منطقی ای پر از تله و امبوش های روی مخ هست. تمامی سولز لایک ها بین تله ها و امبوش ها تعادل برقرار میکنن. ولی این بازی به طرز عجیب و ازار دهنده ای همه جا رو تله گذاشته که خوب برای چنین سبک از بازی ای, خیلی مناسب نیست.
مورد بعدی بعضا, فاصله ی بسیار زیاد بین شراین ها هست. بارها حتی وقتی وارد یه محیط جدید هم میشید, شراین شما فرسنگ ها دورتر از شماست. از طرفی محیط های بازی پر از چند راهی ها هست که شما ممکنه قبل از اینکه حتی به شراین برسید, سر از اتاق باس اصلی اون منطقه در بیارید
حالا بماند که بعضی از جاها ممکنه به چند راهی ای بخورید که یکی از راه ها شما ذو به منطقه ی دوم بازی ببره و یکی از اونا شما رو به منطقه ی سوم ببره
اخرین مورد منفی ای که در بازی هست, کپی کاری صرف و مطلق بازی هست. الگو برداری از بازی کار بدی نیست. ولی این بازی رسما همه چیو کپی کرده. حتی برخی اسم ها, خیلی محیطا و باس ها! این یعنی سازنده نخواسته هیچ ایده ای از خودش داشته باشه. این قضیه زمانی بدتر میشه که بازی, یه کپی صرف از دارک سولز ۱ هست که در سال ۲۰۲۵ عرضه شده ولی از نظر مکانیزم های گیم پلی, مربوط به ۱۰ سال پیشه
حالا بالانس نبودن سختی بازی هم بذارید تنگش
درکل من بازیو پلات خواهم کرد و نیو گیم پلاس رو میرم. از بازی ابدا بدم نیومده و حتی ساعت ها بکوب بازیش کردم. ولی از بازی لذت هم نبردم. چون تمام اتفاقات بازی برام تکراری بود. اما بازیش کردم و میکنم چون عاشق بازی های سولز لایکم.
اگه این بازی ۱۰ سال پیش عرضه میشد, قطعا بازی بیاد موندنی ای می شد
اگر هم دارک سولزی وجود نداشت و این بازی اولین بازی در این سبک بود, قطعا بازی تاریخ سازی میشد
ولی متاسفانه این بازی زمانی اومد که اکثر بازیهای سولزلایک دارن علاوه بر الگوبرداری, یه سری نوآوری ها هم برا خودشون میارن.
در کل اگر عاشق سولز لایکید, بازی قطعا جذبتون میکنه. اما اگر روی این سبک, تعصب دارید, قطعا حالتون از بازی به هم میخوره
امتیازم: ۷.۵ از ۱۰ ( سعی کردم منطقی تر و دست بالاترین حالت ممکن رو بدم )
خوب عزیز من حداقل یه پنجه بکسی، شوکری چیزی بذار توجیه کنه
خوب دیگه بازی رو ادامه نمی دادی
و اینکه داستانش هم حقیقتا در قالب همون سفر احساسی بسیار سرگرم کننده است ولی من نفهمیدم منظور لور بازی از مفاهیمی که می خواد برسونه چیه. اگه کسی فهمید لطفا به منم بگه
Google