پیاده روی + دوچرخه سواری >>> ماشین گردی
معمولی ترین دوچرخه >>> خفن ترین اتوموبیل
نقلیه عمومی برای رفتن به کار حالا هر نوع کاری >>> استفاده از اتوموبیل شخصی
من حقیقتا عاشق هر سه تا هستم، یعنی هم پیاده هم دوچرخه هم ماشین، اما به نظرم تو این دوره زمونه مخصوصا، باید به صورت متعادل ازشون استفاده کرد،
پیاده روی: اولویت اول، برای هر نوع بیرون رفتنی،
دوچرخه : اولویت دوم برای هر نوع بیرون رفتنی
اتوموبیل : به عنوان یک عاشق ماشین و رانندگی، ماشین رو باید با هدفی مثل بیرون رفتن از شهر جهت ادونچر، مسافرت بین شهری، دور دور اخر هفته، مسافت طولانی برای هر نوع ملاقات یا قرار +2 نفره ای... ماشین رو باید این جا ها استفاده کرد، اما برای سر کار (هر نوع کاری) یا کلا هدفمند بیرون اومدن استفاده از نقلیه عمومی خیلی بهتره، تعامل اجتماعی هم بالا میبره و برای یکی مثل من که خارج از فرندزون و حلقه اصلی اشنایان و نهایتا دانشگاه (قبلا سر کار) تعاملات زیادی ندارم، حیاتیه... (به غیر از تفریح های با مسافت طولانی یا مثلا شرایطی که همه دوچرخه ندارند)
*بحث فلسفی خیلی دوست
(البته چون تخصص ندارم نظر نمیدم اما خوندنش رو خیلی دوست) ادامه بدید فقط به نظرم خیلی خارج از فرم اصلی بحث کردن فایده نداره، مثلا قرار نیست ویدئو گیم حتما خروجی مثل کتاب یا نقاشی یا حتی موسیقی (کتاب با اون سابقه ترسناک و بزرگ و خفن، همه ی کتاب ها و نتایجش رو در نظر بگیرید) داشته باشه، خیلی خوب گفتین که ویدئو گیم مجموعه ای از تمام این هاست، شاید به همین دلیل باید یک انتظار دیگه ازش داشته باشیم، همانطور که نوک هرم لزوما نباید در تمام زمینه ها متخصص باشه، کار اصلی رئیس خیلی وقت ها فقط مدیریته، یعنی شناخت کافی از هر سطح و به کارگیری درست، بازی وقتی این المان هارو به بهترین شکل مدیریت کنه (طراح و دولوپر)، موفق شده، به نظرم کار بازی اینجا تموم میشه، حداقل بازی به شکلی که ما شناختیم و میشناسیم، به همین دلیل بازی برای من نامبروانه... کتاب جای خود، موسیقی جای خود، سلسله مراتب جای خود، نوک هرم هم جای خود... (هرم منظور بر اساس شکل گیری اولیه و کلی نیست که برداشت بشه بازی بهترین به حساب میاد و رقیب نداره* منظور مثلا یک مجموعه که بخش های تخصصی متعددی داره، و نوک هرم که از بیشتر این بخش ها استفاده متعادل میکنه، مثلا فرمانده جنگی که ده ها برابر شاه یا امپراتور و در مدل امروزی رئیس جمهور تخصص نظامی داره، مثل رابطه مغز و بدن یا رابطه اصل بازی و موسیقی و روایت و داستان وووو) => این مدل توضیح دادن به دلیل همون تخصص نداشتن هست
** اینجا ندیدم ولی تو تاپیک های دیگه زیاد دیدم، عزیزانی که تو فروم تخصصی ویدئو گیم "به هر شکلی" بازی کردن ملت رو مسخره میکنن یا گیر میدن، مثل عزیزان لفت هستند که در لیبرال و ازاد ترین کشور ها، سرمایه داری رو نقد میکنند، شما برو یک کشور ضد سرمایه داری (مثلا بیا تو مدل فیک و جعلیش تو ایران (همین فرم جعلی که تازگیا لطیفه ای به اسم نئولیبرالیسم رو جایگزینش کردن که بگن ما هم سرمایه داری هستیم و خوراک پروپاگاندای لفت جور شه) یا برو به مدل کاملا ضد و مخالف مثل کره شمالی، بعد ازادی سرمایه رو نقد کن، این عزیزان هم باید برند جایی که فکر میکنند علائق ملت باعث میشه بهتر سرگرم بشند، بیشتر اطلاعات به دست میارند، و بعد گیمینگ رو نقد کنند، نه که صبح تا شب اینجا باشی و لا به لا به بازی کردن ملت تیکه بندازی، شما دوست نداری بازی نکن. مثل اب خوردن.
*** شدت در به نظر رسیدن سمی بودن یک کامیونیتی، مثل خیلی از پدیده های دیگر به محیطی که ما درش قرار داریم مربوط میشه، (اینترنت و جای ما در اینترنت هم جز همین محیط به حساب میاد) وگرنه ممکنه ابر سمی هایی باشند که خیلی ساده ما نشناسیم، مثلا منطقه جغرافیایی ما خودش یک بستر مناسب برای کامیونیتی های سمیه، اما اون سر دنیا خیلیا ازش خبر ندارند و فن بیس مثلا سولزبورن یا فولان نیچه نینتندو رو سمی ترین میدونند... به همین دلیل به نظرم نمیشه سمی ترین رو انتخاب کرد، احتمالا تک تک ما حتی خارج از دنیای بازی، نمونه های زیادی از سمی ترین تو ذهنمون داریم...
اخ اخ طولانی شد
از دستم در میره...
برعکس بازیش شدیدا از اون چیزی که میگفتن بهتر بود، الان نمیدونم دوباره بازی کنم چه حسی خواهم داشت اما 6-7 سال پیش باورم نمیشد اینقد دارم با بازی حال میکنم ولی اصلا حرفی ازش زده نمیشه.
Google