یه مدته میخوام در مورد تجربه ام با مانگای تاریخی 20th Century Boys بنویسم.
ولی هر چی میگذره کلا نوشتن در موردش سخت تر میشه. مخصوصا عشقی که من به تیکه های وسط این مانگا دارم و مشکلات عدیده ای که با تیکه های پایانیش دارم (نه خود پایانش)
تو همین حین که درگیری درونی داشتم که چی بنویسم واسه این مانگا یه سری اتفاق دیگه افتاد و با یکی از Hidden Gem های انیمه های فصلی امسال آشنا شدم.
کاری که بازم نوشتن در موردش خیلی راحت نیست واسه همین مجبورم وسطش ارجاع بدم به یه ویدیوی کمکی
من برای یه مطلبی احتیاج داشتم Hidden Gem های لای خروار خروار انیمه های امسال رو پیدا کنم (متاسفانه سیستم نمره دهی MAL اصولا همیشه کمک کننده نیست وقتی کارهایی مثل Heike Monogatari می افتن تو رده امتیازای 7.6 و...) برای همین توییتر به صورت ذلت باری درخواست کمک کردم که اگه کسی Hidden Gem ـی میشناسه از امسال بگه. اکثر جواب ها کارهایی بود که به شخصه مد نظر خودم بود.
ولی یه بنده خدایی توییت زد "Kageki Shoujo" و من در این حال بودم که:
تا این حد که با Shoujo Kageki Revue Starlight که یه انیمه نسبتا محجور دیگه تو این سبکه که دو سال پیش اومده بود اشتباه گرفتم و فکر می کردم یارو قاط زده و انیمه دو سال پیش رو داره به من به عنوان انیمه Hidden Gem امسال قالب می کنه. یه گوگل کردم و کاشف به عمل اومد که اشتباه می کردم. ولی خب نمره 7.8 MAL و این که هیچ کس رو ندیده بودم حتی یه بار در مورد این انیمه صحبت کنه منو به شک انداخت که به عنوان Hidden Gem بیارمش تو مطلب یا نه. (کاری که برای یه سری انیمه دیگه مثل Link Click و Megalobox 2 راحت کردم، چون ندیده هم بر حسب شنیده هام به کیفیت شون اطمینان داشتم)
در نتیجه خودم آستین بالا زدم
.... و واو.... حداقل اش یکی از Hidden Gem های امسال و در حالت خوبش یکی از بهترین شوجوهای چند سال اخیر به تورم خورد
قبل از شروع داستان بهتره یه خورده در مورد یه زیرشاخه Niche و در عین حال خفن و جالبی از مدیوم تئاتر به اسم تئاتر کاگکی و مخصوصا گروه تئاتریکال تاکارازوکا (Takarazuka Revue) بدونید
اینا یه گروه زن از ایالت تاکارازوکای ژاپن بودن که تو اوایل قرن بیست میلادی (1913) یه گروه تئاتر ساده میزنن که اوایل یه سری قطعه های موزیکال اجرا می کردن تو شهر خودشون و رفته رفته مسیرشون به اجراهای تئاتریکال گسترده میرسه و طی زمان به یک دسته عظیمی تبدیل میشن که سازمان و تشکیلات و زیرمجموعه های خودشو تو ژاپن تشکیل میده. از یه مقطعی به بعد، این قدر تقاضا برای عضویت تو این گروه زیاد میشه که اینا یه آکادمیه مخصوص به اسم خودشون باز می کنن که تحت یه سری تعلیمات سخت گیرانه با یکی از کمترین درصد قبولی تو آزمون ورودی بین تمام آکادمی های ژاپن شروع می کنن استعدادهای نسل آینده شون رو پرورش دادن.
دو تا نکته داره این گروه. اول این که همه بازیگرها و ستاره های روی صحنه تئاتر از دم زن اند. طبیعتا کمتر داستان تئاتریکالی داریم که همه شخصیت هاش زن باشه و باید یه رنجی از شخصیت های مذکر رو هم این گروه تئاتریکال پوشش بده.(شما در نظر بگیر این گروه یه تئاتر اقتباسی از سری Ace Attorney داره... فاکینگ Ace Attorney که اکثر کاراکترهای اصلی اش مرد اند
) همین یکی از نقاط درخشش گروه میشه. بسته به سبک بازی، فیزیک بدنی و نوع صورت، بازیگرها و زن های گروه تاکارازوکا به دو دسته تبدیل میشن. زن هایی که نقش زن ها رو بازی می کنن. میشن Musumeyaku (موسومه‌یاکو) و در جهت مخالف زن هایی که نقش مردها رو بازی می کنن که میشن Otokoyaku (اوتوکویاکو)
این دینامیک به همراه ست پیس های نفس گیر، قطعه های موزیکال کوبنده و رقص و بازی های فراموش نشدنی تک تک بازیگرهاش و تمرکز شدیدی که روی ستاره اصلیه تبدیل به فرمول جادویی ای میشه که تئاترهای کاگکی رو برای بیشتر از یه قرن پیش مخاطب هاش محبوب نگه می داره. اوه مخاطب ها! نکته دوم اینه که تئاترهای کاگکی مخاطب ها و طرفدارهاش به طرز
غلیظی زن هان. و فرهنگ Fangirling شدیدی حول کل این ساب کالچر شکل گرفته از طرف شون که طبیعتا هم رشد استعدادهای گروه رو تضمین می کنه هم گردش مالی اش رو.
اینایی که من گفتم خلاصه خیلی مختصر مفیدی از ماهیت تئاترهای کاگکی و گروه تئاتریکال تاکارازوکا بود.
چنل یوتیوب Under the Scope (که یکی از محبوب های من بین Anituber هاست) یه ویدیوی 10 دقیقه ای محشر داره که در مورد این گروه و الهامی که این انیمه گرفته ازشون و یه سری عناصر روایی خود داستان انیمه صحبت می کنه که شدید پیشنهاد میشه دیدنش
طبیعتا اگه من این مقدمه رو نمی گفتم و مستقیم می رفتم سراغ این خلاصه داستان که انیمه توی یه آکادمی سخت گیر Elitist که قرار توی یه فضای شدیدا رقابتی دخترهای قبول شده تو خودشو واسه عضویت تو یکی از معروف ترین گروه های تئاتر ژاپن آماده کنه، احتمالا ذهن تون می رفت طرف ستینگ تخیلی یه چیزی مثل شوکوگکی نو سوما
اما برخلاف تصوری که دارید، خیلی از مواردی که ستینگ انیمه رو تشکیل میدن... یا تقریبا میشه گفت همشون
یه ریشه مستحکم تو واقعیت دارن. از آکادمی کوکا و سیستم تدریس اش تا فعالیت های خود گروه تئاتریکالی که تو انیمه معرفی می کنن و دسته های مختلفی که براساس فصل ها تشکیل شدن تا حتی جزئیات خیلی ریزی مثل این که دانش آموزهای سال اولی جزو روتین شونه که باید اتاق های آکادمی رو مو به مو تمیز کنن. اینا همه عناصری اند که الهام مستقیم از گروه تئاتریکال تاکارازوکا و اتیکت هاییه که طی این صد و چندی سال تو سازمان شون تشکیل دادن و تا حدی تبدیل به سنت شده. از همین منظر Kageki Shoujo نه فقط به عنوان یه انیمه شوجو، بلکه به عنوان یه عنوان که ستینگ مدرسه ای داره کار خاصیه و حسابش از خیلی انیمه های دیگه با این تریپ ستینگ جداست.
خلاصه داستان در مورد دو تا دختریه که به عنوان ورودی یکصدمین دوره تحصیلی آکادمی کوکا (Kouka) وارد مسیر پر پیچ و خمی میشن که تهش منتهی به اجرا روی صحنه تئاترهای تمام زنانه کاگکی ـه.
اولین شخصیت مون Narata Ai ـه. دختری که سابقا یه عضو خیلی معروف از یه گروه آیدولی بوده. منتها به خاطر تراومای شخصیش از مردها زیاد تو محیط Fanboy محور اون جا دووم نمیاره و صرف فضای بسته و تمام دخترونه آکادمی کوکا (و البته پیشنهاد دایی اش) وارد این محیط میشه، بدون هیچ ذوق و علاقه ای برای هدفی که ته این مسیره
شخصیت دوم اما تو طرف متضاد آی، Watanabe Sarasa است. یه دختر شدیدا پر انرژی (و قد بلند. Holy Shit she's tall
) که از بچگی علاقه زیادی به ستاره شدن تو تئاترهای کابوکی داشته. منتها فضا تماما مردونه اجراهای کابوکی سریع راه رو بهش می بنده و بعد یه مدت علایقش می چرخه و متمرکز تئاترهای کاگکی میشه و بعد دیدن اجرای معروف گروه کوکا (معادل تاکارازوکا تو این انیمه) از حماسه Rose of Versailles رویاش این میشه که یه روز رو همون صحنه نقش بانو اسکار رو بازی کنه و برای رسیدن بهش وارد آکادمی کوکا میشه.
وارد شدن به آکادمی کوکا همانا و برخورد این دو تا شخصیت از دو قطب مخالف هم عین آهن ربا به هم همانا. و این جوری داستان Kageki Shoujo و شخصیت های اصلی و فرعی اش شروع میشه
چند تا خوبی داره این انیمه
اولیش عوامل سازنده شه که من اصن بعد تموم کردنش فهمیدم. اکثر عوامل اصلی پشت ساخت این انیمه همونایی اند که Akatsuki no Yona رو اقتباس کرده بودن. و کسایی که اون کار رو دیدن میدونن اینا چه هیولاهایی اند وقتی نوبت به اقتباس از مانگاهای شوجو برسه.
دومیش اینه که با وجود سفره ی پهن و شرایط محیا، به طرز خیلی احترام برانگیزی، این انیمه به هیچ وجه Yuri Bait نیست
داستان بیشتر تمرکزش رو درام و البته المان ها شوجوئه. من خودم به شخصه با پیش زمینه داستان ناراتا خیلی حال نمی کردم (یکم زیادی دارک و دراماتیک بود) ولی خوشبختانه انیمه نه تنها بخشی که من از داستان دوست نداشتم رو خوب جمع می کنه بلکه تو ادامه مدت زمانش یه تمرکز خوب قشنگی روی مابقی شخصیت های اصلی و فرعیش میذاره. (مخصوصا قسمت هشتم انیمه که یکی واقعا بهترین قسمت کل انیمه است این قدر کارگردانی اش از اول تا آخرش محشره
)
و خب سومیش هم همون جور که گفتم اون ریشه ایه که ستینگ داستان تو واقعیت داره که نتیجه اش رئالیسمیه که کمتر تو این انیمه ها میشه پیدا کرد.
کیفیت انیمیشن ها و موسیقی انیمه هم واقعا عالیه. مخصوصا اندینگ اش که به قولی از Hunter x Hunter افکت بهره می بره: یعنی یه آهنگ و ملودی بسته به آرک و شخصیت های کلیدی، از لیریک و معناش تا ویژوال پشتش قسمت به قسمت تغییر می کنن. این شامل خوننده های اندینگ هم میشه. ولی همیشه یه حس پیوستگی به خاطر موزیک یکسان پشتشون بین همه اندینگ ها هست.
انیمه امسال تو اون فصل تابستون کویر پخش شد و من بعد دیدنش خیلی برام سخت بود قبول کردنش که چرا حتی تو اون چنان فصل کبیری این قدر کم دیده شد این انیمه
ولی خب چیزیه که شده
اگه دنبال یه کار شوجوئه پدر مادر دار می گردید، این یکی واللهی کار محشریه
)
Google