هر چند زیرخاکیه این تاپیک ولی دیگه اومده بالا و منم با ۳۳ سال سن گفتم نظرمو بگم
من فکر میکنم زده شدن از گیم یا هر نوع تفریحی مثل فیلم دیدن یا موسیقی یا حتی ورزش کردن به حالات روحی روانی فرد بستگی داره و تعاریفش از زندگی
من خودم از نسل NES یا همون میکرو دارم بازی میکنم و الان هم با Series x دارم این نسل دنبال میکنم و میتونم بگم تا حدی زده شدم ولی از برخی بازی ها که دیگه علاقه ای به انجام دادنشون ندارم ولی همچنان فوتبال یا سبک ریسینگ و شوتر به من هیجان میده و لذت میبرم و تنها تفاوتی که ایجاد شده تعداد عناوین هست که بازی میکنم و البته دیگه مثل قبل برای هر بازی تحریک نمیشم
حالا هستن افرادی که فکر میکنن با افزایش سن خجالت داره بازی کردن یا بازی که نون و آب نمیشه و .... سعی میکنن بازی نکردن توجیح کنن ولی واقعیت اینه انسان سالم نیاز به تفریح اونم تفریحات متنوع که یکی از بهترین هاش همین گیم هست
من میشناسم افرادی رو که ازدواج کردن و بچه دار شدن الان کل زندگیشون شده تامین و رفع مشکلات بچه و خانواده در نتیجه اصلا زمانی برای تفریح ندارن
وقتی هم این افراد با کسانی که به تفریحاتشون اهمیت میدن برخورد میکنن جوری رفتار میکنن که انگار اونها هنوز توی کودکی گیر کردن و بزرگ نشدن در حالی که برعکس افرادی که نتونستن بالانس بین زندگی و تفریح ایجاد کنن همون افراد بازنده هستن که شکست خودشون با تفریح نکردن میخوان توجیح کنن
خلاصه که هر تغییر شدیدی در علایق خودتون دیدید بدونید مشکل از خودتونه و به فکر برطرف کردنش باشید
البته این به معنی این نیست که نباید علایق نسبت به هر چیزی کاهش پیدا کنه و طرف صحبتم اشخاصی هست که شدیدا حسشون نسبت به چیزی تغییر میکنه
مثلا طرف یهو میگه من دیگه هیچ موسیقی جدیدی بهم لذت نمیده و فقط آهنگ های قدیمی