دانشمندان جدیدا متوجه شدن بازیهای ناتمام میتونه مثل کابوس تا مدتها در حافظه بلند مدت فرد بمونه و یکی از عوامل بحرانهای روانی همین موضوع هست ! لذا پیشنهاد بنده برپایی دورهمی گیمینگ ویژه گیمرهای قدیمی جهت به پایان رساندن یسری گیم های سگی گذشته استالبته این برنامه ویژه افراد در دهه 30 سنی و به بالاست که ترجیحا با کنسولهای قدیمی مانند نینتندو ( همون میکرو خودمون) و حتی آتاری و تی وی گیم و کامپیوترهای ابتدایی مانند کومودور و آمیگا کار کرده و آشنایی دارن
اصولا ذهن ما میاد برامون گذشته رو خیلی زیبا تر نشون میده حتی ٬ منم مثل تو به نوعی٬ یهو میبینم یجا ۱ ساعت بدون حرکت نشستم و غرق خاطرات شدم٬ عوامل خیلی زیادی دخیل هستن یکیش شرایط اقتصادی قطعا و چیزای دیگه که نیازی به گفتن من نیست ٬ سربازی هم واقعا ۲ سال زندگی آدم و به فنا میده ٬ به نظرم یه تغییر مثبت میتونه تغییر بده این شرایط ومن جدیداً فهمیدم دچار یه مرضی شدم به نام گیر کردن در گذشتهالبته 2 سالی هست شروع شده ولی من تازه فهمیدم گرفتارش شدم چون هی تشدید شده، نمی دونم دارم دچار بحران 30 سالگی میشم یا چی ولی به شکل عجیب غریبی دل تنگ گذشته دور و نزدیکم و انگار واسم یه عمر گذشته؛ دلتنگ روز های مدرسه، روز های دانشگاه، شیطنت های اون دوران، گیم ها و فیلم و سریال اون دوران، رفقای قدیم و آنلاین بازی کردن و بگو بخند ها و خونه مادر و پدر و.... با اینکه شاید بعضی دورانش روز های بدش کم هم نبوده. ولی جدیداً دیگه خیلی رفته رو مغزم این موضوع و اصلاً از حالم غافل و از آینده قطع امیدم و هر اتفاقی مثبتی هم میفته تو زندگیم خوشحالم نمی کنه و همه چی از نظرم پوچه پوچه پوچ.... کلاً حس می کنم قبل از سربازیم آدم دیگه ای بودم و هنوز با اینکه 1 سال بیشتر گذشته ازش هر چقدر تلاش کردم نتونستم آدم سابق شم، نمی دونمم چرا و حتی مطمئن نیستم دلیلش سربازیم بوده یا نه! خل شدیم رفته حاجی
خوشحالم که هنوز کسایی که قبلا تو این تاپیک فعالیت داشتن هستن و دارن بازی کردن رو ادامه میدنزمانی که اولین کامنت رو تو این تاپیک دادم 21 سالم بود و الان 33.
هیچ چیز تغییر نکرده.
فقط ازدواج کردم. تعداد دوستانم به کمتر از ۵ انگشت میل میکنه و خانومم بهترین دوست و همراهم شده.
هنوزم عاشق گیم و هفته ای سعی میکنم ده ساعت واسش وقت بزارم.
یه مدت شدیدا درگیر کار، ازدواج بودم و از گیمینگ بدور.
ولی دوباره از پارسال فایو رو گرفتم و ازش لذت میبرم.
حس fulfilling خیلی مهمه تو این سن برای ادامه دادن و گیمر موندن. زندگی شخصیت باید سروسامون گرفته باشه تا با آرامش بتونی از بازی لذت ببری. الان مهم ترین دغدغه ام آرامش خانواده و همسرمه.
بعد از این آرامش همه چیز دوباره لذت بخشه.
گذشته ها رو خیلی دوست دارم ولی به هیچ وجه آرزو نمیکنم که برگردم بهشون. زندگی الان با همه ی سختی هاش خیلی راحتتره.
اااااااااااااا
این تاپیک هنوز زندس؟
یادش بخیر زمانی که تو این تاپیک پیام میدادم حدودا ۱۸ سالم بود
الان دیگه شدم ۳۰ به بالا
باید بگم که هنوز هم بازی میکنم با اینکه ازدواج کردم بچه هم دارم
اخبار بازی ها رو دنبال میکنم و عاشق بازی های سختم مثل دارک سولز ، سکیرو ، لایز آف پی و ...
دیگه بازی های جدید انقدر آسون شدن که حوصلم سر میره از بس آسونن و بکش برو جلو شدن
اون کسایی که اوایل تو این تاپیک فعالیت میکردن دیگه تو سن ۴۵ سالگی هستن
اگر هنوزم هستن بیان بگن الان چه میکنن
نه بابا بچه انقدر شیرینه که نمیفهمی عمرت چطور میگذرهیک ماهه رفتم تو 40 !
هولی شت !!!!
زندگی متاهلی اونقدر شیرینه که نفهمیدم این 6 7 سال چطور گذشت !
شماهایی که بچه دارید کچل نشدید عایا ؟ !
سلامیک ماهه رفتم تو 40 !
هولی شت !!!!
زندگی متاهلی اونقدر شیرینه که نفهمیدم این 6 7 سال چطور گذشت !
شماهایی که بچه دارید کچل نشدید عایا ؟ !
به به داداش یه مدت پیدات نبود در ضمن من با مجردی رفتم تو این سن و بچه هم ندارم ولی نمیدونم چرا کچل شدم .
، این دفعه بعد سالها زحمتش رو Alan Wake کشید.
زنده باشی عزیز من هم با شما موافق هستم. مخصوصا امسال که تعداد بازی های عالی سر به فلک زد ! ۳۵ سالم هست من هم ازدواج رو پیشنهاد می کنم به شرطی که هر دو به علایق سالم هم بتونن احترام بذارن. من و همسرم هر دو گیمر هستیم.سلام منم یه آپدیت کنم وضعیتم رو تو این گروه، در 39 سالگی همچنان عاشق گیم و اخبار و حواشیش، هر از چندگاهی با خودم فکر میکنم دیگه لذت گذشته رو از گیم نمیتونم ببرم تا اینکه یه بازی جدید معرفی میشه که خلافش ثابت میشه، پس احتمالا اشکال از بازیهاس نه سن و سال من
یه پسر 9 ساله دارم که دیگه داره جای منو میگیره، عملا XBX که دارم غالبا با اکانت اون ساین این میشه تا من، البته سختگیر هستم تو ریتینگ بازیهایی که بازی میکنه و نمیتونم همچنان باهاش برخی بازی هایی که دوست دارم رو کوآپ بزنم، اینجا که من هستم تهیه گیم و کنسول خیلی سخت نیست منتهی کار و زندگی باعث میشه دیگه نشه رو گیم خیلی وقت گذاشت مگر عناوینی که واقعا میخکوبت کنن، مثل گذشته زندگی متاهلی رو پیشنهاد میکنم به دوستان ولی با صحبت کردن و روشن کردن این موضوع برای همسرتون که گیم هم جز اولویت های زنگی شماست و لازم هست کنارتون باشه هرچند اسمی. موفق باشید.
اولا باید با اون کسی که میخوای ازدواج کنی صاف باشی یعنی بهش بگی من بازی میکردم و بازی میکنم اگه بخوای جلو بازی کردن منو بگیری خداحافظ دوما حتما لازم نیست طرف گیمر باشه باید بلد باشی چطور گیمرش بکنیخداییش اینایی که زن گیمر دارن بیان بگن چه کار خوبی کردن ماهم بی نصیب نمونیم
:
Google