انجمن پیرهای دنیای گیم (افراد 30 سال به بالا)
- Thread starter Arth@s
- تاریخ آغاز
25 سال پیش در چنین روزی راکون سیتی برای همیشه نابود شد
دوستان دیگه من واقعا خیلی وقتا حال وحوصله هیچی رو ندارم. قصد دارم برم ازمایش بدم ببینم مشکلم پزشکیه یا باید روی ذهنم کار کنم. توی اینترنت هم برای این مشکل هر کس واسه خودش پاشده راه حل داده معلوم نیست کدوم راه حل درسته. ولی واقعا حس اینو ندارم کسی بهم بگه افسرده شدی چون انگیزه فعالیت ها رو دارم ولی فقط وقتی میخوام سراغشون برم حال و حوصله م نمیکشه. شما هم اینجوری هستید؟ راه حلی چیزی دارید از این وضع در بیام؟ یکم توصیف مشکل هم سخته. حس میکنم سر یه چیزی که وقت میزارم بعد از تموم شدنش انجام دادنش رو بی فایده میبینم. حتی مثلا پول دراوردن هم بی فایده میبینم. یعنی مثلا جوری شدم میگم فایده تلاش یا انرژی گذاشتن یا وقت گذاشتن برای یک فعالیت حتی سرگرمی باشه چیه وقتی در نهایت هیچ چیز این دنیا موندنی نیست. البته وقتی نتیجه یه چیز رو مفید بدونم حال و حوصله ش رو دارم. همین انجمن که میام میبینم دوستان انرژی دارن منم انرژی میگیرم و خوب میشه در بین شماها بودن خیلی خوبه. ولی فعالیت های دنیای واقعی واقعا واسم تبدیل به بی ارزش بودن شده. اگه چیزی به ذهنتون رسید بگید شاید از این وضع اوضاع دراومدم
این مشکل رو کم و بیش همه مون داریم.
با حقوق های صد دلار و دویست دلار انگیزه ای برای آدم نمی‌مونه.
به فکر مهاجرت باش
این مشکل برای اکثر افراد پیش میاد ولی از 30 سالگی به بعد بیشتر هم میشه دلیلش هم اون نبود هدف و انگیزه هست هرچند اقتصاد فلج ماهم عامل مهمشه
حالا اونعامل اون هدف وانگیزه میتونه ازدواج باشه یا خرید وسیله ی و....
من ادماییرو دیدم که ازدواج درستی داشتن انگیزشون و هدفشون بیشتر شده برای زندگی برعکسشم دیدم
خلاصه ببین چی قلقلکت میده برو دنبالش
مهاجرت تو این شرایط روحی کار بدتر میکنه مهاجرت در درجه اول انگیزه و هدف میخواد اگه نداشته باشی ماه دوم برگشتی اونم با شرایط بدتر
تازه بعداز این دوتا باید شرایط مالی و تحصیلی هم اضافه کنی
من خودم ادماییرو دیدم که بعد 6ماه برگشتن تازه شرایط مالی خوبی داشتن
ولی هدف انگیزه نداشتن برگشت خوردن
خلاصه مهاجرت به درد هرکسی نمیخوره
نداشتن انگیزه به علت بیس لاین پایین دوپامین هست. شما باید علت این قضیه رو پیدا کنی. این وسط یه تراپی درست حسابی میتونی بهت کمک کنه. دلایلش هم میتونه متفاوت باشه. یعنی ممکن به علت ژنتیک باشه میتونه گره ای در زندگی شما وجود داشته باشه. میتونه به علت اعتیاد شدید باشه(نه صرفا مواد مخدر). میتونه به علت داشتن ارزش های نادرست باشه، حتی میتونه به علت نداشتن کار معنادار باشه که شما باید جستجو کنی در درون خودت و اطلاعاتت رو در این زمینه زیاد کنی.
به نظر من پادکست Huberman lab قسمت دوپامینش رو گوش کن. میتونه کمکت کنه.
لینک دانلود پاکست رو داری بفرستی بی زحمت
لینک یوتوب:
لینک اسپاتیفای:
به همه دوستان پیشنهاد میکنم این قسمت از پادکست رو گوش کنن. دوستانی که سطح زبانی بالایی ندارن میتونن تو قسمت زیرنویس یوتوب گزینه Auto-translate رو بزنن و زبان Persian رو انتخاب کنن تا زیرنویس فارسی داشته باشه ویدیو.
آخرین ویرایش:
داداش این بیس پایین دوپامین آیا میتونه دلیل ایجاد و شکل گیری بیماری پارکینسون در فرد باشه ؟؟ چون پارکینسون در اثر فقدان دوپامین در مغز هستش این سوال رو پرسیدم .
آیا کسی راه حلی واسه درمان پارکینسون سراغ داره ؟؟
تا جایی که یادم تو همین پادکست صحبت میکنه راجع بهش. من اطلاعاتی در این رابطه ندارم.
ممنون دادا
دارم میبینمش. اطلاعات فوق العاده ای داره.
من جدیداً فهمیدم دچار یه مرضی شدم به نام گیر کردن در گذشته 
البته 2 سالی هست شروع شده ولی من تازه فهمیدم گرفتارش شدم چون هی تشدید شده، نمی دونم دارم دچار بحران 30 سالگی میشم یا چی ولی به شکل عجیب غریبی دل تنگ گذشته دور و نزدیکم و انگار واسم یه عمر گذشته؛ دلتنگ روز های مدرسه، روز های دانشگاه، شیطنت های اون دوران، گیم ها و فیلم و سریال اون دوران، رفقای قدیم و آنلاین بازی کردن و بگو بخند ها و خونه مادر و پدر و.... با اینکه شاید بعضی دورانش روز های بدش کم هم نبوده. ولی جدیداً دیگه خیلی رفته رو مغزم این موضوع و اصلاً از حالم غافل و از آینده قطع امیدم و هر اتفاقی مثبتی هم میفته تو زندگیم خوشحالم نمی کنه و همه چی از نظرم پوچه پوچه پوچ.... کلاً حس می کنم قبل از سربازیم آدم دیگه ای بودم و هنوز با اینکه 1 سال بیشتر گذشته ازش هر چقدر تلاش کردم نتونستم آدم سابق شم، نمی دونمم چرا و حتی مطمئن نیستم دلیلش سربازیم بوده یا نه! خل شدیم رفته حاجی 
البته 2 سالی هست شروع شده ولی من تازه فهمیدم گرفتارش شدم چون هی تشدید شده، نمی دونم دارم دچار بحران 30 سالگی میشم یا چی ولی به شکل عجیب غریبی دل تنگ گذشته دور و نزدیکم و انگار واسم یه عمر گذشته؛ دلتنگ روز های مدرسه، روز های دانشگاه، شیطنت های اون دوران، گیم ها و فیلم و سریال اون دوران، رفقای قدیم و آنلاین بازی کردن و بگو بخند ها و خونه مادر و پدر و.... با اینکه شاید بعضی دورانش روز های بدش کم هم نبوده. ولی جدیداً دیگه خیلی رفته رو مغزم این موضوع و اصلاً از حالم غافل و از آینده قطع امیدم و هر اتفاقی مثبتی هم میفته تو زندگیم خوشحالم نمی کنه و همه چی از نظرم پوچه پوچه پوچ.... کلاً حس می کنم قبل از سربازیم آدم دیگه ای بودم و هنوز با اینکه 1 سال بیشتر گذشته ازش هر چقدر تلاش کردم نتونستم آدم سابق شم، نمی دونمم چرا و حتی مطمئن نیستم دلیلش سربازیم بوده یا نه! خل شدیم رفته حاجی 
کلی بگم نظرم اینه ادم تو این حالت با حقیقت مواجه میشه و این حالت بهش دست میده.من جدیداً فهمیدم دچار یه مرضی شدم به نام گیر کردن در گذشته
پوچی مورد بدی نیست خوده حقیقته، باید درکش کرد و سعی کرد از داشته ها لذت برد.
بنظرم ادم باید از اخبار بد دوری کنه ، اخبار بد خودشون میان درسته ولی بعضی موارد رو ادم نباید دنبالشون بره برای حفظ اعصاب و روحیه.
در کل باید رفت دنبال مواردی که حس خوبی بهت بده و وقت بیشتری برای اعصاب و روانت بزاری.
آخرین ویرایش:
دانشمندان جدیدا متوجه شدن بازیهای ناتمام میتونه مثل کابوس تا مدتها در حافظه بلند مدت فرد بمونه و یکی از عوامل بحرانهای روانی همین موضوع هست ! لذا پیشنهاد بنده برپایی دورهمی گیمینگ ویژه گیمرهای قدیمی جهت به پایان رساندن یسری گیم های سگی گذشته است 
البته این برنامه ویژه افراد در دهه 30 سنی و به بالاست که ترجیحا با کنسولهای قدیمی مانند نینتندو ( همون میکرو خودمون) و حتی آتاری و تی وی گیم و کامپیوترهای ابتدایی مانند کومودور و آمیگا کار کرده و آشنایی دارن
البته این برنامه ویژه افراد در دهه 30 سنی و به بالاست که ترجیحا با کنسولهای قدیمی مانند نینتندو ( همون میکرو خودمون) و حتی آتاری و تی وی گیم و کامپیوترهای ابتدایی مانند کومودور و آمیگا کار کرده و آشنایی دارن
واسه خودم بارها پیش اومده ... یادش بخیر.
Google