خب بالاخره اولین بازی که برای نسل 9 معرفی شد هم از راه رسید و من خیلی سریع تمومش کردم، چونکه بازی به شدت کوتاه بود (
) .
نسخه اول را من اون زمان موقع عرضه که بازی کردم، برام یک تجربه نسبتا خوب بود که با توجه به اینکه یک بازی ایندی حساب میشد به نظر من تونسته بود یک تجربه نسبتا خوب جمع و جور را ارائه کنه. نسخه دوم در بعضی زمینه ها مثل گرافیک و صداگذاری پیشرفت بسیار زیادی کرده، در برخی زمینه ها یک آپگرید خوب داشته مثل مبارزات، ولی به صورت کلی برای من حداقل یک تجربه بی نقص نبود. بازی یک داستان با دو جنبه مختلف مثل دو روی یک سکه را روایت میکنه، یک جنبه همون بحث های روان شناختی و مبارزه سنوئا با مشکلات روحی و روانی خودش هست که در واقع جنبه عمیق تر داستان هست و یک جنبه روایی دیگه در ظاهر، که به آزاد کردن اسلیو ها و از بین بردن جاینت ها اختصاص داده میشه و البته جفت اینها در انتهای بازی به زیبایی با هم تلفیق میشن و یک پیام واحد زیبا را ارائه میکنن. بخش داستانی بازی خیلی مینمال هست و خیلی شاخ و برگ پیدا نمیکنه و برا همین خیلی شخصیت های زیادی در بازی معرفی نمیشه و متاسفانه اونهایی هم که معرفی میشه خیلی بهشون پرداخته نمیشه. البته مشخصه سازنده اصلا قصد پرداخت به این شخصیت ها را نداره و بیشتر از اونها مثل خط و خطوط محو در بر روی یک نقاشی استفاده میکنه برای تصویر کشیدن یک تصویر بزرگ تر. ولی خب قطعا اگر این شخصیت ها پرداخت و عمق بهتری داشتن تاثیرگذاری پیام داستانی بازی بهتر و بیشتر میشد.
سیستم مبارزات بازی نسبتا ساده است ولی چون تعدادش در طول بازی کم هست و صدالبته به شدت عالی حرکات و ضربات موشن کپچر شدن لذت بخش هست و یکنواخت نمیشه. در واقع مبارزات ساده هستن ولی چون با کیفیت هستش و کم اتفاق می افتن در طول بازی خیلی تکراری نمیشن. این بازی یک بازی با محوریت داستان هست و روی مبارزات خیلی تاکید نشده ولی من به شخصه دوست داشتم مبارزات به مراتب عمق بیشتری داشت.
اما بزرگترین مشکل بازی به نظر من این هست که گیم پلی هلبلید 2 به غیر از اون مبارزات خوب که تعدادشون متاسفانه کم هست چیز دیگه ای ارائه نمیده و عمدتا در حال پیاده روی هستی. اون پازل های نسخه اول هم که چالش برانگیز بودن نسبتا و به بازی تنوع داده بودن اینجا عملا تعدادشون به شدت کم هست و اونهایی هم که هست خیلی ساده و سطحی هستند.
بازی در بخش صداگذاری به نظرم حرف نداره و به به کمک صداگذاری سه بعدی و نریشن عالی در طول بازی با اینکه خیلی جاها سه تا شخص همزمان در حال صحبت هستن دیتسرکت آدم نمیشه. صداگذاری های محیطی هم حرف نداره و به شدت در ایمرشن عالی بازی تاثیرگذار هستند. در زمینه موسیقی هم بازی فوق العاده عمل کرده و کم و کاستی وجود نداره. هر صحنه حماسی رخ میده موسیقی همراهیش میکنه به خوبی.
دوتا نکته دیگه تحسین برانگیز بازی که باید بهش اشاره کنم، یکیش دوربین وان شات بازی هست که واقعا به نظرم به شدت فوق العاده در اومده تو بازی و کاملا حس میشه در بازی. من خیلی طرفدار دوربین وان شات نبودم قبلا (یعنی ضروریتش را حس نمیکردم) ولی اینجا هنرمندانه درآوردن و اون سوییچ بین سکشن های مختلف بازی با دوربین شناور و وان شات عالی دراومده .
نکته دوم هم توتوریال لس و بدون هینت بودن بازی هست که به نظرم عالی تو این مورد هم عمل کردن و خیلی جزیی توی ویسپرها و طراحی محیطی راهنمایی های سطحی قرار دادن.. البته گیم پلی بازی تو این مورد دستشون را باز گذاشته ولی خیلی خوب درآوردن در مجموع.
به نظرم به صورت کلی بازی به شدت از بخش کوتاه بودن و اسکوپ کوچیک ضربه خورده و حیف شده بازی با این گرافیک و صداگذاری و پرزنتیشن خیلی کوتاه هست و در خیلی جهات سطحی و کم عمق به نظر میاد. به خصوص که سرمایه گذاری ماکرو را هم داشتن و البته تجربه نسخه اول. من به شخصه از تجربه کوتاهم از HB2 لذت بردم ولی خب همونطور که گفتم انتظارم بیشتر از این بود. نقد خیلی مفصل تر و موشکافانه تر میتونستم بنویسم ولی حسش زیاد نیست، و از من همین قدر