این آکیبای لعین از همون دنیای قدیم (تاپیک قبلی) همینطوری بوده. الان هم توی شین سکای همچنان همونطوریه
دیگه از کسی که وان پیس محبوب ترین انیمه عمرشه چه انتظاری دارین؟
دیگه از کسی که وان پیس محبوب ترین انیمه عمرشه چه انتظاری دارین؟
X vs Y - Never Walk Alone (FINAL)
- Thread starter Safety & Peace
- تاریخ آغاز
بحث اینه که گفتن اون بازی ها با فلان درجات سختی ماندگار نشدن... ولی چیزی که هست یه عالمه بازی RPG با انتخاب درجه سختی داریم که ماندگار شدنویچر 3 رو مطمئنم سر هی چی جاودان شده باشه (که سر خیلی هاش مخصوصا دنیا سازی و داستان و ساید کوئست هاش شدید حقشه)
قطعا سر درجه سختی اش جاودان نشده
بازی یه سیستم Adaptive Difficulty داره که قشنگ Broken و تو هپروته
امیر از ویچر 3 بالا نرو جلوی سولزبورنبرو از همون GOW مایه بذار
و اینگونه نبوده سختیشون رو بگیری تو تاریخ گم بشنهمین که شین سکای رو در دنیای واقعی میبینه نشون از پیروزی و تاثیر وان پیس روت داشتهاین آکیبای لعین از همون دنیای قدیم (تاپیک قبلی) همینطوری بوده. الان هم توی شین سکای همچنان همونطوریه
+خیلی آدم خوش سلیقه ایم که پرفروش ترین مانگا رو در کنار خیلی ها که الان 23 سال هست دارن داستان رو دنبال میکنند، دنبال میکنم
هعی خداا... دیت روزگار رو دیدی؟ حتی لوگ پوزها توی شین سکای وان پیس هم درجه سختیه جزیره رو نشون میدن
حالا این وسط یکی وجود داره مثل لوفی که کله میندازه پایین و میگه درجه سختی خفنه رو میخوام 
اتفاقا مثال خوبی زدی در جهت اثبات حرفم@Sepi_60
یک نمونه این RPGهای ماندگار مثلا ویچره که میتونه بهت درجه سختی بده، ولی نمیتونی سر بندازی پایین با LVL1 دشمن LVL 20 بترکونی
بنده خدا فکر میکنم تو تاریخ بازی های رایانه ای هم یه کوچولو جایگاهی داشته باشه
آخرش یه روزی یه نسخه سولزبورن میزنم که دیگه نگید تو بازی نکردی نمیدونی و ...
اینم مثل نک که رفتم گرفتم زدم تا هیتم کاملا بر ایای بازی باشه
نی اوه رو تا قبل زدن میگفتن حسابه، الان نی اوه هم برای زدن صلاحیت نداره
اون سکیرو که فرق داره و به قول خودتون اکسن ادونچر تره هم یعنی انتقاد بهش وارد نیست؟
برم ناهار بخورم که نه شما راضی میشید داشتن درجه سختی مشکلی نداره ، و نه من راضی میشم داشتن درجه سختی باعث نابودی حس بازی میشه
ویچر روایتش کاملا وابسته به دیالوگ و انتخابهای پلیره. یعنی اصلا درجه سختی در نحوه روایت داستانش تاثیرگذار نیست و شما میتونی داستان رو بدون درگیر شدن با چالش های گیم پلی به طور کامل درک کنی چون مستقل از اون داره روایت میشه. البته درجه خیلی آسونش واقعا به بازی لطمه میزنه و مثلا ماموریت های شکار دیگه واقعا کشکی میشه. همچنین در لول دیزاینش هم تاثیر نداره در نتیجه تاثیرش فقط محدود میشه به قدرتمند تر شدن دشمنها. یعنی فقط در استراتژی مبارزات هست که درجه سختی بازی خودشو نشون میده نه چیز دیگه ای.ولی سولزبورن ها به دلیل اون روایت شدیدا مینیمال و وابسته به محیطی که دارن نمیتونی یهو عنصر مهمی مثل درجه سختی رو ازش حذف بکنی. ترس و سختی و بی رحمی جزیی از تجربه اون دنیا هستش. یه بالانسی بین میزان سختی بازی با چینش و ساختار مراحل و نحوه روایت داستان و مکانیزمهای گیم پلی وجود داره که نمیشه یهو یکیش رو کنار گذاشت چون اون عناصر به هم وابسته هستن. میخوام بگم که ساختار سولزبورن ها خیلی چفت و بست تر هستش تا RPG هایی مثل ویچر یا اسکایرم و تجربه ای کاملا متفاوت از این بازی ها ارائه میدن.
اینها البته دلیل بر برتری هیچکدوم به همدیگه نیست. من خودم عاشق ویچر 3 هستم ولی اون جایگاه خودشو داره و دارک سولز و بلادبورن هم جایگاه خودشون و در مسیرهای جداگونه ای دارن پیش میرن و مشکلی با هم ندارن
تاپیک که داره واسه خودش ترکیبی از همه چیز میشه و من باب این بحث گفتم من یه چیزی بگم!
من خودم احترام زیادی واسه سولز بورنها ها قائلم و اعتقاد دارم کسایی عاشق این سبکها هستن الحق بازیکن حرفه ای هستن.
ولی خب دلیل نبود درجه سختی تو این بازیها رو درک نکردم!
البته تو چند تا jrpg هم بود این حالت نبود درجه سختی.
در نهایت هدف از بازی کردن لذت بردنه و من با توجه به کلی مشغله و داستان تو زندگی خدایی دیگه اعصابم نمیکشه بخوام سولز بورنم برم.
البته سن واقعن تاثیر داره قدیم ها بازی ها رو فقط رو درجه سختی های اخر میرفتیم و حال میداد ولی دیگه نه ذوقش موند نه وقتش ...
من خودم احترام زیادی واسه سولز بورنها ها قائلم و اعتقاد دارم کسایی عاشق این سبکها هستن الحق بازیکن حرفه ای هستن.
ولی خب دلیل نبود درجه سختی تو این بازیها رو درک نکردم!
البته تو چند تا jrpg هم بود این حالت نبود درجه سختی.
در نهایت هدف از بازی کردن لذت بردنه و من با توجه به کلی مشغله و داستان تو زندگی خدایی دیگه اعصابم نمیکشه بخوام سولز بورنم برم.
البته سن واقعن تاثیر داره قدیم ها بازی ها رو فقط رو درجه سختی های اخر میرفتیم و حال میداد ولی دیگه نه ذوقش موند نه وقتش ...
فقط یه چی بگم ،، فرق ویچر ۳ و بلاد بورن اینه که ویچر بعد آپدیتی که داد ، جلوی اور پاور رو گرفت تو بازی و جدا از اینکه نمیشه کیلویی لول آپ کرد ،، بقیه npc ها با لول گرالت لول آپ میشن .... متاسفانه بلادبورن اینطور نیست و جدا از آسون بودن لول آپ ، خبری از بالانس شدن لول دشمنا نیست ، برای همین باس اول بازی هزار بار سخت تر از باس آخر بازی بود برام ... و این یه wtf تو ذهنم تداعی کرد ...
جدا از اینکه تو بلاد سلاح ها هم تاثیر زیاد میزارن ....
در نهایت به نظرم یه بازی مثل ویچر با اینکه درجه سختی کمتری داره ،، ولی رد کردن موانع و باس هاش اسکیل بیس تر از بلاد بورنه
بلاد با اینکه اکشن rpg هست ولی بیشتر از jrpg ها الهام گرفته تو این زمینه بالانس سختی بازی و لول آپ
جدا از اینکه تو بلاد سلاح ها هم تاثیر زیاد میزارن ....
در نهایت به نظرم یه بازی مثل ویچر با اینکه درجه سختی کمتری داره ،، ولی رد کردن موانع و باس هاش اسکیل بیس تر از بلاد بورنه
بلاد با اینکه اکشن rpg هست ولی بیشتر از jrpg ها الهام گرفته تو این زمینه بالانس سختی بازی و لول آپ
اتفاقا منم درگیر همین بی حوصلگی و مشکلات زندگی به علت بالاتر رفتن سن شدم و از بازی ها اون لذت کافی رو نمیبرم ولی به جرات میتونم بگم سولز بورنها جز معدود بازی هایی هستن که باعث میشن اون شور و اشتیاق سابق رو هنگام انجامشون تو خودم ببینم.
من برعکسم درسته که زیاد حوصله بازی کردن ندارم ، ولی وقتی بازی میکنم حسابی لذت میبرم ،،، اتفاقا بازی هر چی رنگارنگ تر و شاد و شنگول تر باشه بیشتر لذت میبرم ... مثلا بعد چند سال که sly cooper thieves of time رو خریده بودم ،، چند روز پیش رفتم سراغش ،، به شکل باور نکردنی باهاش حال کردم ... یک بازی شتر گاو پلنگیه که حد نداره...
چه بحث فنی خوبی
چون به نظرم اون تغییری که تو سیستم لولینگ ویچر 3 داد CDPR کامل به هیکل تجربه Late-Game و Completionist های بازی گند زد!
سیستمی که ویچر 3 داره تو بازی، سیستمیه که (برای مقایسه مثال میزنم) اسکایریم و زلدا هم دارن (و خب برای اون ها تا حد زیادی جواب داده)
منتها دو تا تفاوت عمده بین ویچر 3 و این دو تا بازی وجود داره
تفاوت اول اینه که اسکاریم یه Min و Max داره لول و Stat های دشمنا، دیگه از یه جایی به بعد تو قوی شی، خرچنگ های تو رودخونه باهات قوی نمیشن... یه حدی دارن
زلدا که اصن RPG نیست و رنگ دشمن ها بر اساس پیشروی لینک تو 4 تا دیواین بیست بازی تعیین میشه. ولی حتی اون ها هم cap لول شون و قدرت هاشون بدون توضیح متنی و عددی خیلی روشن و واضحه و همیشه پا به پای لینک نیستن
تفاوت دوم بیشتر مشکل ویچر 3 ـه تا قوت دو تا بازی دیگه، ویچر 3 همون اول بازی خیلی خوشگل میاد بهت میگه "آقا این جاها واسه شخصیت های لول 5 ـه و آسونه، اینا مال لول 35 ـه و الان بری توش شتک میشی
" زلدا و اسکایریم هم این تفاوت سطحی رو دارن ولی این جوری مطرحش نمی کنن.چیزی که تو متن ویچر سه است با واقعیت بازی فرق می کنه... منطقه لول 5 بازی تا بهش برسی لول 5 ـه. بعدش بازی بدون این که تو همون مپ بهت بگه همین جوری لول دشمن هاش رو میاره بالا. بعنی برگردی بعد داستان بازی وایت اورکارد همون قدر پوستت کنده است که تو Velen باشی یا Skellige. فقط نوع دشمن ها فرق داره.
اینا روی هم کلا حس گیج کننده ای داره و بدتر از همه اینه که شاید "چالش" بازی حفظ شه ولی عملا کل این سیستم یه تف کلفت تو صورت اسم RPG جلوی برچسب ژانرهای بازیه. چون عملا با لول آپ شدن نمیتونی حس قویتر شدن کنی. این برای من سر Ghoul ها و Water Hag های مرداب خیلی روشن بودن. اورآل دو تا از رو مخ ترین دشمن های بازی اند این ها (البته میگم "دوتا از" رو مخ ترین دشمن های ویچر 3 با اختلاف موش هان
)... اینا وسط های بازی که باهاشون رو در رو میشی رو مخن... و تا آخر بازی همون اندازه رو مخن، مهم نیست چقدر لول آپ شی، اون گول لعنتی تو مرداب پا به پای تویی که با شاه الف ها جنگیدی از لحاظ قدرتی میاد جلو ویچر 3 بازی اوپن ورلدیه، ولی روندی که داستان میبرتت جلو تو مپ به نسبت خیلی خطیه وایت اورکارد --> ولن --> نوویگراد --> اسکلیگ --> اون جزیره ـه (اسم شو یادم رفت
تو مپ اوپن ورلد بازی هم نیست البته) --> کائر مورهن --> تنها بخش داستان بازی که کامل غیر خطیه منتها دیگه این جا تقریبا همه جای نقشه رفتی --> اسکلیگ و نبرد نهایی. من اگه بخوام داستان بازی رو برم سیستم قدیمی عملا مشکلی برام ایجاد نمی کنه به خاطر خطی بودن جریان داستان بازی (تازه تو اون تنها بخش غیر خطی و باز داستان تو اواخر بازی اون حس قدرت و پیشروی تو ماجرای داستان و رشد هم بهتر به آدم میده، که حتی اگه نخوای بقیه کانتنت بازی رو تجربه کنی تا بفهمی چقدر از همه دشمن های قدیمیت جلو زدی، داستان اینو به یادت بیاره) اگه نخوام فقط داستان بازی رو برم. اصولا میخوام به قصد ساید کوئست ها یا کامپلیت کردن بازی برم جلو و واقعا این سیستم اینجا بیشتر از این که چالش بازی رو حفظ کنه، جلوی دست و پامو می گیره. من که چالش بازی رو حس کردم قبلا... چه نیازیه حالا سر هر ساید کوئست کوفتی، خرس تو غار هم مایه آزار آدم باشه ===
در کل البته این موضوع مربوط به ویچر 3 بود تا دو تا بازی این جا
نمیدونم چطور از مقایسه دو تا انحصاری سونی رسیدیم به نقد ویچر 3... But here we are
گاد آف وار و بلادبورن جفتشون بازی های نیمه خطی اند و تو اون وادی من به شخصه سیستم لولینگ بلادبورن رو ترجیح میدم. خیلی منطقی تره. به مناطق مختلف کلی معناهای متفاوت میده و ارزش و تفاوت مناطق چالشی بازی رو از بقیه مراحلش بیشتر نشون میده و متمایز می کنه (که خیلی از اینا گردن سیستم خفن واحد مالی سول و کارکرد شون تو بازی های سولزبورن ـه) چیز واقعا کم نقصیه از این لحاظ...
GOW هم چیز خوبیه در کل از این لحاظ، ولی اون قدری که من از کل بازی و Post Game اش رفتم مشخصه خیلی کمتر این بخش بازی تو تعادل و فکری که پشتش بوده کمتر از بلادبورن پولیش شده، همین!
حالا جدا از درجه سختی این قضیه فاصله بین باس ها و چک پوینت توی سکیرو خیلی خوب شده بود و خیلی وقت صرف برگشتن به باس نمیشد.من از سختیش خوشم میاد ولی این یکی دیگه به نظرم ایراده قبلا گفتم بازم میگم سکیرو> بلاد بورن. من بلاد بورن رو برای بار دوم نرفتم(کلا کم پیش میاد برم) ولی از الان تو فکر چند باره رفتن سکیرو ام با اینکه تازه تموم کردم
قبلا گفتم بازم میگم سکیرو> بلاد بورن. من بلاد بورن رو برای بار دوم نرفتم(کلا کم پیش میاد برم) ولی از الان تو فکر چند باره رفتن سکیرو ام با اینکه تازه تموم کردم
اون حالت lvl scale ویچر مگه انتخابی نبود؟چه بحث فنی خوبی
چون به نظرم اون تغییری که تو سیستم لولینگ ویچر 3 داد CDPR کامل به هیکل تجربه Late-Game و Completionist های بازی گند زد!
سیستمی که ویچر 3 داره تو بازی، سیستمیه که (برای مقایسه مثال میزنم) اسکایریم و زلدا هم دارن (و خب برای اون ها تا حد زیادی جواب داده)
منتها دو تا تفاوت عمده بین ویچر 3 و این دو تا بازی وجود داره
تفاوت اول اینه که اسکاریم یه Min و Max داره لول و Stat های دشمنا، دیگه از یه جایی به بعد تو قوی شی، خرچنگ های تو رودخونه باهات قوی نمیشن... یه حدی دارن
زلدا که اصن RPG نیست و رنگ دشمن ها بر اساس پیشروی لینک تو 4 تا دیواین بیست بازی تعیین میشه. ولی حتی اون ها هم cap لول شون و قدرت هاشون بدون توضیح متنی و عددی خیلی روشن و واضحه و همیشه پا به پای لینک نیستن
تفاوت دوم بیشتر مشکل ویچر 3 ـه تا قوت دو تا بازی دیگه، ویچر 3 همون اول بازی خیلی خوشگل میاد بهت میگه "آقا این جاها واسه شخصیت های لول 5 ـه و آسونه، اینا مال لول 35 ـه و الان بری توش شتک میشی
چیزی که تو متن ویچر سه است با واقعیت بازی فرق می کنه... منطقه لول 5 بازی تا بهش برسی لول 5 ـه. بعدش بازی بدون این که تو همون مپ بهت بگه همین جوری لول دشمن هاش رو میاره بالا. بعنی برگردی بعد داستان بازی وایت اورکارد همون قدر پوستت کنده است که تو Velen باشی یا Skellige. فقط نوع دشمن ها فرق داره.
اینا روی هم کلا حس گیج کننده ای داره و بدتر از همه اینه که شاید "چالش" بازی حفظ شه ولی عملا کل این سیستم یه تف کلفت تو صورت اسم RPG جلوی برچسب ژانرهای بازیه. چون عملا با لول آپ شدن نمیتونی حس قویتر شدن کنی. این برای من سر Ghoul ها و Water Hag های مرداب خیلی روشن بودن. اورآل دو تا از رو مخ ترین دشمن های بازی اند این ها (البته میگم "دوتا از" رو مخ ترین دشمن های ویچر 3 با اختلاف موش هان
ویچر 3 بازی اوپن ورلدیه، ولی روندی که داستان میبرتت جلو تو مپ به نسبت خیلی خطیه وایت اورکارد --> ولن --> نوویگراد --> اسکلیگ --> اون جزیره ـه (اسم شو یادم رفت
===
در کل البته این موضوع مربوط به ویچر 3 بود تا دو تا بازی این جا
نمیدونم چطور از مقایسه دو تا انحصاری سونی رسیدیم به نقد ویچر 3... But here we are
گاد آف وار و بلادبورن جفتشون بازی های نیمه خطی اند و تو اون وادی من به شخصه سیستم لولینگ بلادبورن رو ترجیح میدم. خیلی منطقی تره. به مناطق مختلف کلی معناهای متفاوت میده و ارزش و تفاوت مناطق چالشی بازی رو از بقیه مراحلش بیشتر نشون میده و متمایز می کنه (که خیلی از اینا گردن سیستم خفن واحد مالی سول و کارکرد شون تو بازی های سولزبورن ـه) چیز واقعا کم نقصیه از این لحاظ...
GOW هم چیز خوبیه در کل از این لحاظ، ولی اون قدری که من از کل بازی و Post Game اش رفتم مشخصه خیلی کمتر این بخش بازی تو تعادل و فکری که پشتش بوده کمتر از بلادبورن پولیش شده، همین!
دشواری نداره که!
اون حالت lvl scale ویچر مگه انتخابی نبود؟
انتخابی بود اون لعنتی
د چرا نگفت کسی بهم پس اینو
دیوونه مون کرد نصف بازی
نپرسیدی خوب. تا جایی که یادم میاد تو تنظیمات scaling داشت اگه اشتباه نکنمانتخابی بود اون لعنتی
د چرا نگفت کسی بهم پس اینو
دیوونه مون کرد نصف بازی
میون بحث شیرینتون
عجب ابهتی داره سلطان❤?
عجب ابهتی داره سلطان❤?
ببین من با تو ۱ سال تفاوت سنی دارم و متاسفانه اصلا باهات موافق نیستم.
من الان بازی اگه آسون باشه هیچ لذتی واسم نداره
قبلا در دوران بچگی، نوجوانی و قبل از ۳۰ سالگی اینجوری نبودم و بازیها رو روی نرمال شروع میکردم
و سختی بازی برام چیز جذابی نبود، ولی الان روی هارد شروع میکنم و دوست دارم درجه سختی بالاتر هم داشته باشه و ترجیحا تروفی هم داشته باشه که انگیزه بده بهت.
اینجوری خیلی بیشتر لذت میرم.
مثلا سکیرو بهترین بازی پارسال برای من بود و همون سختیش باعث لذت مضاعف میشد چون وقتی به بازی مسلط میشی یه حس مهارت داشتن بهت میده که خیلی جذابه...
برعکس برا من ویچر ۳ روی نرمال اصلا چالش برانگیز نبود و اسکیل خاصی نمیخواست. مبارزات عمدتا خیلی ساده بودش و اصلا منو در تنگنا قرار نمیداد که استراتژی بچینم.
ولی بلادبورن مجبورم میکرد که تمام حرکات و پترن های باسها رو بفهمم و با دقت خیلی بیشتری مبارزه کنم.
کاربرانی که این قسمت را مشاهده میکنند
Google