خوب از عید تا الان فیلمای خوبی بودن که تو طول این سه ماه اکران شدن، جایی هم نیست که بشه درست حسابی بحث کرد گفتم بیام یه دو سه خط نقد آمارتور بکنم از هر کدوم بلکه راحت شم
رخ دیوانه
روایت گیرا، به شدت Stylish، تویست های عالی و پر از این افکتا و کاراکترایی که با کلاس تر از سینمای ما بود
سرگرم کننده بود و هر وقت دراما می شد حوصلت سر می رفت دوباره یه تویست می انداخت تو صورتت برمی‌گشتی
ولی از نظر محتوا اصلا چیز خاصی نداشت. اونایی که دیدن می فهمن منظورمو، من حوصله تایپ ندارم
ولی خعلی زیادی تحویلش گرفتن.
7.5
اون نیم نمره هم به طناز طباطبایی بانو جدید سینمای ایران دادم باشد که جیغ و فریادهاش سالهای سال با ما باشن
در دنیای تو ساعت چند است
خوشم نیومد. فیلم رو دو نفره هیچی ده نفره (!) هم که بری ببینی بازم به زور تا ته می شینی پاش. فضاسازی و موزیکش یه لول بالاتر بود ولی بقیش چرت بود برای من حداقل، اصلا منو نگرفت
اون چند نفری هم که رفته بودن جشنواره این جا به به و چه چه می کردن برن خودشونو بکوبونن به نزدیک ترین دیوار ممکن
5.5
قصه ها
این ایده که بیای و سرنوشت کاراکترای فیلمای قبلیتو تو 90 دقیقه دوباره نشون بدی خیلی جالب بود. با این حال من هم که فقط اون فیلمی که بچش توش بازی کرده بود رو دیدم بازم تا آخر جذبش شده بودم و به عنوان یه فیلم جدا هم خیلی خوب بود، یعنی اگر ازین قضیه هم خبر نداشته باشی ببینیش بازم شاهکار حسابش می کنی
سیاهنمایی خیلی داشت ولی به همون اندازه امیدوار کننده بود و مثل فیلمهای قبلی بنی اعتماد حرف برای گفتن زیاد داشت. مخصوصا دو بخش آخرش خیلی گیرا و تاثیر گذار بودن و من یکی خیلی حال کردم
جدا ازینا کارگردانی، فیلمبرداری و صدابرداری فوق العاده بودند ولی بازیگری و پرفورمنس شخصیتها بود که واقعا می گرفتت. آدمایی که معمولی بازی می کردن فوق العاده بودن و اونایی که خوب بودن کلا تویه لول دیگه سیر می کردن. تو طول فیلم یک بازی ضعیف یا اعصاب خورد کن ندیدم.
حقا که بهترین فیلم امسال همین بود. به امید این که فیلمایی مثل من عصبانی نیستم هم اکران شن
9.5
اولا بگم فیلم کمدی- اجتماعی در مورد دعوای خانوادگی بین دو خانواده از طبقات کاملا متقاوته و مطلاقا ربطی به مارادونا نداره
اسم فیلم گمراهتون نکنه
اینم بگم که درام خانوادگی کلا نقطه ضعف من محصوب می شه و مزخرفترین فیلم هم ببینم در موردش واقعا حال می کنم باهاش به خاطر همین نمی تونم نظر مورد اعتمادی بدم
تنها رفتم فیلم رو ببینم، روز بدی داشتم و خواستم فقط شبش کنم و می خواستم یه جا راحت بشینم و با گوشیم بازی کنم. انتظار یه فیلم ضعیف مثل همین فیلمای قبلی توکلی رو داشتم و وقتی همچین فیلم مدرنی و خلاقی دیدم واقعا سورپرایز شدم. خداییش هیچی نبود که بتونه توی اون روز افتضاح من رو بخندونه و به فکر بندازه به جز همین فیلم.
تاثیرپذیری بهرام توکلی از کارگردانایی وودی آلن مخفی نیست خودشم تلاش نمی کنه قایمش کنه. مقدار انبوهی کاراکتر رو می سازه و همه رو کنترل می کنه و همه هم تا آخر فیلم به سهم خودشون می رسن. کل فیلم هم خیلی Flashy و با کلاسه، به گفته استاد فراستی روشنفکرانه هم نیست که باید یه نوع تعریف دونستش به نظر
هومن سیدی بهترین بازی عمرشو می کنه و آقاخانی هم قابل قبول بود که به نسبت خودش خیلیه
حالا من نمی دونم سینمای مدرن ایران دقیقا چه چیزی تعریف می شه ولی هر چی باشه یکی از بهترین فیلماش همینه
8.5
وقتی شنیدم بعد از یک ماه دارن جمعش می کنن واقعا ناراحت شدم چون می خواستم یه بار دیگه هم ببینمش.
نهنگ عنبر
بهترین کمدی این چند سال اخیر بود
موسیقی و جو دهه شصت با رضا عطاران و مهناز افشار و اون رنوش مگه می شه قشنگ نباشه؟ روایتش خیلی سریع و سرگرم کننده بود و تا آخرای فیلم گذرش رو حسش نمی کردی، ولی این Act 3 فیلم نمی دونم چرا یکهو عوض شد
خداییش نمی تونی یک ساعت Slapstick Comedy درست کنی بعد درامش کنی تا تموم شه و از کارت راضی باشی. ولی بازم خوب بود و تا هنوز تو سالن های خوب تو اکرانه از دستش ندین
7.0
Google