Origami 2008
عضو تحریریه
مثال راه رفتن توی راهرو باریک تاریک رو آوردی؛ این مورد در اولین نسخه F.E.A.R به طرز عجیبی دیوانه کننده است. وقتی که با آلما روبرو می شی. فکر کنم نسخه Extraction Point هست که فیس تو فیس پوینت من با آلما برابر است با اسلحه رو بزار و فرار کن!آمار نظرسنجی چقدر با سلیقه من جوره!
ترسناکترین فیلم تاریخ برای من همین The Shining هست. کلاً آدمی هستم که زیاد از فیلمهای ترسناک نمیترسم (برعکس بازیهای ترسناک که یه راهروی باریک تاریک هم بیچارهم میکنه) ولی The Shining واقعاً من رو به فنا داد!
Alien هم تقریباً در همون حد و اندازهها بود و فقط چند میلیمتر پایینتر.
ولی بقیه گزینهها زیاد برام ترسناک نبودن. Halloween که از نظر ترس هیچی! The Texas Chain Saw Massacre رو خیلی دوست داشتم، ولی به جز یکی دو صحنه برام چیز ترسناکی نداشت. The Evil Dead یه ذره از اینا ترسناکتر بود ولی اونم خیلی از این نظر با The Shining و Alien فاصله داشت برام.
کلاً مقوله ترس خیلی چیز جالب و پیچیدهای هست و نسبت به حال و هوای هر آدم، میزان تأثیرگذاری فیلمهای ترسناک هم متفاوته. مثلاً جنگیر رو اکثراً به عنوان یه فیلم ترسناک خفن میشناسن، ولی من بعضی جاهاش خندهم میگرفت. یا Paranormal Activity و The Conjuring واقعاً بعضی جاها برام بیشتر خندهدار بودن تا ترسناک! ولی توی فیلمهای جدیدتر، It Follows چیز ترسناکی بود برام و همینطور Midsommar، برعکس چیزی مثل Hereditary که اواخرش حکم کمدی رو برام پیدا کرده بود.
من در فهرستی که در صفحه های گذشته از بهترین آثار ویژوال در ژانر ترسناک به اشتراک گذاشته ام و حتی ساختارشکنی نسبی انجام دادم و چند تا اپیزود تلویزیونی را هم با آثار سینمایی ادغام کردم؛ چون مرز باریک تلویزیون و سینما مدام در حال شکستن است و می بینیم که فصل نهایی تویین پیکس عملا یک فیلم هجده ساعته تلقی می شود تا یک Ongoing Series. چرا احساس می کنم که تویین پیکس یک اثر جاه طلبانه چند بعدی است؟ یکی از عناصر ترساندن، صدای جیغ است که از سوی شخصیت منفی یا همان نفرین شده شنیده می شود. به طرز دیوانه کننده ای لینچ از «جیغ» در اپیزود نهایی فصل دوم تویین پیکس و فیلم «آتش با من قدم بزن» استفاده می کند. جیغ هایی که از دهان لارا پالمر خارج می شود، آدم را می ترساند. بخش دوم از دید من فضاسازی است. اتاق قرمز در تویین پیکس در آن اپیزود بی نظیر، حکم قدم زدن در جهنم را دارد. ورود به هر پرده و دیدن اتفاقات ترسناک شبیه ورود به تونل های وحشتی که در شهر بازی ها می بینیم به مراتب ترسناک تر. آن پلانی که نور مدام چشمک می زند و فضا کاملا سیاه است و شخصیت نفرین شده با هر قدم به کوپر نزدیک می شود و چشمانش سفید و دهانش پر از خون است، این یعنی لینچ وحشت را می فهمد. در فصل سوم همین طور است؛ در یک سکانس بسیار کوتاه، مادر پالمر مشغول شکستن عکس لارا پالمر است. دوربین از پشت طوری مادر پالمر را نشان می دهد که انگار هیولای نفرین شده است که مدام جیغ و زاری می کند. تصویر ترسناک است. موسیقی هم رکن مهمی است و به خوبی آن فضایی که به نظر نمی آید ترسناک باشد، دلهره آور می کند. الخق که سر آن سکانس Skip زدم، چون لینچ به خوبی Jump Scare را به مخاطب منتقل می کند.
آخرین ویرایش: