آخرین ویرایش:
دقیقا منم همونجا داشتم ذوق میکردم انقدر اونجا دیالوگا و صد البته موسیقی خفن بود که حد نداشت اون اخرش هم که گلد کمدی بود در مورد نویسندگی بازی باید بگم با اینکه بارها دیوار چهارم رو میشکنن (قاعدتا بعد یـ مدت باید لوث بشه) ولی اینقدر On Point هستن که بازم یـ درود به john johanas نویسنده و کارگردان بازی میفرستم .اگه یه ذره شک و تردید داشتم که بازی برام ۹، ۹.۵ هست یا ۱۰ مطلق، اون بخش کورسیکا حجت رو برام تموم کرد! بیش از حد خوب بود و یه جوری بود که به جای اینکه توی این سن و سال بشینم وصیتنامه بنویسم، مثل یه بچه ۷،۸ ساله ذوقزده شده بودم و اگه یه دوست و آشنایی من رو توی اون حالت میدید، پیش خودش میگفت این دیگه از دست رفته و امیدی بهش نیست!
یعنی واقعاً شیر مادر و نان پدر حلال سازندههای بازی باشه. انقدر عاشقش شدم که یه لحظه جوگیر شدم برم سراغ The Evil Within 2 و ببینم کارگردان بازی اونجا چه کرده، ولی سریع یادم افتاد که بازی ترسناک بهم نمیسازه و بیخیالش شدم.به طرز عجیبی لذتبخشه این پری کردن ریتمیک! هر وقت زمان این کار میرسه، کلی ذوق میکنم و اصلاً به این نتیجه رسیدم که یه بازی میخوام که از اول تا آخرش این طوری باشه! توی این مبارزه (یا بهتره بگیم دفاع) در برابر کورسیکا هم اوج پریهای ریتمیک رو میبینیم و به تدریج خفنتر و مهیجتر میشه و... الله اکبر!
ترکیبش با دیالوگها و حماقتهای چای هم عالیه و خیلی صحنههای باحالی درست میکنه.
رباتهای بازی هم حرف ندارن! از اونهایی که حالت دکوری توی محیط دارن و دیالوگهای باحالی میگن و بعضیهاشون بعد از کتک خوردن، یه ژست فلسفی میگیرن و بیانیه صادر میکنن، تا اونی که با ظرف غذا منتظر بود و قطار از کنارش گذشت و... یکی از باحالترین دشمنها هم اون ربات Shredderمانند هست که آخر مبارزه، یه دفعه جوگیر میشه و یه چیزهایی میگه که اون کنار با یه حالت ژاپنی مینویسه!
انصافاً از کجا آوردن این ایدهها؟!
ایشالا بازی بعدی این کارگردان هم تو همین مایهها باشه یا هرچی که باشه، حداقل ترسناک نباشه که بنده هم بتونم لذت ببرم.