cm180life
کاربر سایت
همون دختره که اول بازی پیداش می کنیم,باباشو کشتن(جرج دلداریش میده...)
Halo: Reach | پست اول تاپیک خوانده شود
- Thread starter Fratos
- تاریخ آغاز
.:Soheil:.
کاربر سایت
Dreadlord
کاربر سایت
اگه چند بار (حالا تعدادش رو دقیقا نمیدونم
) از بازی left کنی (یا DC بشی)، 15 دقیقه از Matchmaking بنت میکنه! از اون به بعد هم هر بار وسط بازی Left کنی یا DC بشی، 15 دقیقه بنی یعنی برای بار اول چند بار بهت مهلت میده، از دفعه های بعدی دیگه هر بار بن میکنه.
Dreadlord
کاربر سایت
چون اون موقع بازی میشد CODراستیاتش دارم بازی میکنم از بازی خوم نیومد
یه جوریه ! کاش یه zoom درست درمون داشت واسه نشون گیری حد اقل
هیلو از اول هم همینجوری بوده و به خاطر همین معروفه. توی بازیهایی مثل COD شما مثلا یه گوشه وایمیستید، میرید تو زوم اسلحه و دشمنا رو میکشید. ولی هیلو اصلا اینجوری نیست و روشش فرق داره. تو اینجا باید همش در حال حرکت باشید، بپرید، جاخالی بدید، از قدرت های آرمورتون استفاده کنید، تند تند نارنجک پرتاب کنید و ....
کلا باید اون سبکی که تو COD بازی میکردید رو بگذارید کنار، به سبک هیلو روی بیارید چون اون مدلی اینجا جواب نمیده!اصلا بازی نباید هم از اون زوم های اسلحه مثل COD داشته باشه. اینجا هر اسلحه ای که دوربین داشته باشه زوم هم داره. حالا چون به COD اینا عادت داری برات عجیبه
ولی بعدا عادت میکنی.
seraj1
کاربر سایت
بچه ها کمک کنید من تو مرحله 4 بد جور گیر کردم درجهی بازیمم لجندری هستش فقط یه الیت مونده با دو تا از اون جونور قد کوتاها اون کوچولو ها رو میکشم اما هر کاری میکنم نمیتونم اون یکی رو بکشم نمیدونم اینگار با بقیشون فرق میکنه بهترین راه برای کشتن اونا چیه کجاشون حساسه
اسنایپرم که تیرش تموم شد اگه اون بود کارش تموم بود با شاتگانو اون یکی تفنگه که اصلا نمیشه کاریش کرد دلم خوش بود که این یه مرحلش راحته که یهو به پست این خوردم اونم با اسنایپر خالی
آهان راستی داشت یادم میرفت قضیه ی این جون بی نهایت چیه یکی از بچه ها تو چند ص پیش گفته بود
اسنایپرم که تیرش تموم شد اگه اون بود کارش تموم بود با شاتگانو اون یکی تفنگه که اصلا نمیشه کاریش کرد دلم خوش بود که این یه مرحلش راحته که یهو به پست این خوردم اونم با اسنایپر خالی
آهان راستی داشت یادم میرفت قضیه ی این جون بی نهایت چیه یکی از بچه ها تو چند ص پیش گفته بود
سلام بچه ها.
بالاخره من هم یک نقد از بازی به امید خدا نوشتم.
نقد هیلو ریچ:
داستان:
هوا گرم شده است. همه جا را غباری از درگیری ها و ملک طلبی فرزندان آدم گرفته است. فرزندانی که روزی از یک انسان به وجود آمدند حالا با هم درگیر شدند تا بعدا شاید به هم بگویند ما سرزمین وسیع تری داریم، ما قدرت بیشتری داریم و هزار مثال دیگر، آن ها یادشان رفته است که روزی بود، همه خوش و خرم در کنار هم بودند، آن ها یادشان رفته که سرزمین ها برای زندگی هستند نه برای فتح، شاید اگر این چنین نبود، ما مملکتی آباد تر داشتیم، شاید دیگر قدرتی نبود که قدرت نمایی آشکار شود. تا حال که باید بجنگیم تا از زمینمان آباد، دفاع کنیم. شاید تنها عاملی که می تواند من و تو را متحد کند، عاملی خارجی باشد، عاملی خارج از این مرز و بوم که نام آن را وطن می نامند. عاملی به نام موجودات فضایی که من ایرانی و شاید تو آمریکایی و او افریقایی را تنها برای هدفی مشخص که دفاع از وطن است با هم متحد کند. این است که کمی از من و تو می کاهد و به ما بودن می افزاید.
اگرچه، مهم ترین چیزی که باید در این بازی متوجه می شدیم، نشان دادن وحدت و انسانیت بود، اما عوملی بود که مانع این می شد. عواملی همچون سطحی نگری ما و دنیای غبار آلود بازی. بازی می خواست به ما بفهماند که شما هیچ نیستید اگر ما نباشید و آینده ای ندارید که بعدا آن را مال من و تو بنامید. پس بفهمید و همین الان با هم متحد شوید تا شاید فردا، لازم نباشد تا برای وطن فدا شوید. اگر حرف مرا قبول ندارید، بازی را دوباره تمام کنید، تا شاید نگرش من و شما در این باره به این مقوله بیانجامد.
بازی در شرایطی آغاز می گردد که با پایان آن متفاوت است، و دلیل این تفاوت اوج یابی انتهایی در داستان است. به مفهوم ساده تر، داستان را به گونه ای نوشتند تا پله، پله اوج بگیرد و کم کم مخاطب عام را در خود غرق کند. و این کار را تا جایی ادامه می دهد که مو بر تن مان بایستد هنگام پایان و این است اوج گیری حرفه ای نویسنده.
اگر داستان را به این گونه بررسی کنیم که بر اساس یک نگرش غربی نوشته شده، جواب منفی است اما می توان به وضوح دید که ویراستار آن یک غربی بوده است و شاید پتانسیل هایی در بازی بوده که اگر به قوه ی جنبش در می آمدند، دیگر بازی را وارد فرهنگ شرقی و شاید کمی ایرانی می کردند. در مرحله ی اول از این بازی، در ابتدا از خود بار ها این سئوال را دارید که چه چیز بازی مرا به این حد مشتاق آن کرده است و شاید جواب آن تحریک دیگران باشد. اما کم کم که جلو می روید، هنگامی که با یک دخترک کوچک روبرو می شوید، شاید انتقال جریان احساسات به شما باعث از هم گسیختگی درونی روحی عاطفی شما شود که در اصطلاح بازی سبب ارتباط شما با آن می شود. معمولا این صحنه ها از بازی، تنها برای تلنگری به ما هستند تا ارتباط مخاطب با موضوع را تقویت کنند. همچنین محیط های متفاوت دقیقا روایت کننده حال و هوای داستان بودند، محیط های تاریک، روشن، سر سبز، ساختمانی و مخروبه، و در نهایت صحرایی گرم. اگر کمی فکر کنیم می بینیم که این حال و هوا تنها برای پر کردن صحنه و تنوع نیست و قصد سازنده از قرار دادن محیط های مختلف در قسمت های مختلف بازی، تقویت رشته های داستان است.
در تمام بازی این که افراد با هم یک رابطه ی دوستانه و احساسی پابرجا داشتند، مشهود بود، همان طور که حاضر بودند همدیگر را برای هم فدا کنند و در صدد انتقام بر می آمدند به اندازه ی یک کتاب، انسانیت به خورد مخاطب داد. داستان بازی برای گفتن، حرف زیاد دارد اما شاید می توان به همین موضوع که برای قهرمان بودن، تنها وجود یک اسلحه کافی است، بسنده کرد و به نظر من این حرف مهم ترین حرف در بازی بود.
گرافیک:
در این باب گروه بانجی هرگز سخنی کم نگذاشتند و می توان آن را با رفلکس های عالی و طبیعی نور در محیط، پرداختن به جزئیات هر آبجکت به میزان دوری و نزدیکی و گرافیک عالی کات سنس ها به اثبات رساند.
برای مثال شما اگر به یک شی در دور دست نگاه می کردید، گرافیک چندان بالایی نداشت، اما هر چه به ما نزدیک تر می شد، گرافیک آن افزایش می یافت و در نتیجه احساس واقعی بودن را به ما القا می کرد.
همچنین محیط بازی به طرز وصف نشدنی واقعی بود، درخت ها که هر کدام شکل های متفاوتی داشتند، کوه ها و دره هایی که ما را به یاد صحرا های گرم آمریکا می انداختند، ماشین ها، تانک ها و نفر بر ها که هر کدام را با بالا ترین دقت ساخته شده بودند، همه این خبر را می دادند که به سازندگانی متعهد طرف هستیم. چند مرحله ای که در فضا بود، واقعا زیبایی خاصی را به ما رخ نشان می کرد و درخشش سیاره که در آن فضا از دور لذت بخش و دیدنی بود همراه با تعقیب و گریز های موشک ها، این لذت را دوچندان می کرد.
در این بین ابهامات و مشکلاتی در گرافیک بود که شاید بسیار کم به چشم آیند اما باز هم مشکلی هستند که باید رفع شوند. مثلا در هنگامی که با جیپ جنگی خود مسیر را می پیمایید، اگر به خیابان نگاه کنید، می بینید که خیابان و کف آن گرافیک بسیار پایینی دارند، همچنین برخی اوقات می شد حس کرد که گرافیک برخی محیط های گذرا گرافیک پایینی دارند که این اتفاق نادر برای من هم جالب بود.
حال در بازی ابهامی وجو دارد که سیاره نور خود را از کجا بدست می آورد؟ من چند بار و در چند جای مختلف به آسمان نگاه کردم و دیدم که آسمانی آبی است و در آن خورشیدی نیست، همچنین در فضا که سیاره کاملا روشن بود، هیچ آثاری از یک منبع درخشنده و ارسال کننده ی نور نبود.
در کل گرافیک بازی بسیار قوی بود و مشخص است که کار گرافیکی عظیمی را بر دوش سازندگان تحمیل کرده است، پیشرفت گرافیک در این قسمت نسبت به گذشته، مثال زدنی بود.
گیم پلی:
اگر نسخه های قبلی این بازی را انجام داده باشید، از اینکه مشابهت آن با گذشته حفظ شده است اما در بسیاری از نکات رفع باگ شده است، بسیار خشنود خواهید بود. گیم پلی بازی بسیار روان است و به حرکت های شما درست ترین پاسخ داده می شود. البته سبک جنگ بازی که به سبک میدانی معروف است، چنین گیم پلی ای را می طلبد و اگر چنین نبود باید متعجب می شدیم. این نوع سبک در بین اکثر بازی کننده ها معروف و مطلوب است. زیرا هیجان خاصی را به ما القا می کند و ما را به حرکتی دائمی در جهات مختلف وا می دارد. شاید همان هیجانی را که در بازی مافیا مانندی را نمی شد یافت، در این بازی به خاطر این سبک می یابید. البته سازندگان به خاطر همین موضوع، دیگر وقت خود را بر روی سیستم کاور گیری نگذاشتند که کمی از ارزش های بازی می کاست.
اکثر اسلحه های موجود در بازی قابلیت زوم نداشتند و این مسئله بر حرکت ما می افزود، شاید اگر همه این گونه بودند، ما دیگر به جلو نمی رفتیم و از همان دور همه را هدشات می کردیم. از جهت دیگر این بار سازنده کاری کرده است که دیگر نیازی به سلاح های فضایی ها نداشته باشید و با سلاح های خودی بکشید. این امر در شماره ی قبل این بازی خیلی ناراحت کننده بود و اعصاب بسیاری از مخاطبان را از اینکه مجبورند از یک سلاح پلاسمایی بی کار آمد استفاده کنند خرد کرده بود. از طرف دیگر اگر دوست داشته باشید تا از آن ها نیز بهره گیرید، هیچ محدودیتی شامل شما نیست و این کار نیز بر شما باز گذاشته شده است.
سیستم مبارزات دشمنان ما را از هوش مصنوعی بالای آن ها آگاه می کرد. برای مثال اگر شما به یک الیت تیر اندازی می کردید و او حس می کرد که پوشش دفاعیش در حال نابودی است به سرعت جای خود را تغییر می داد. یا اگر یک قبیله از گرانت ها به شما حمله می کردند و تنها یکی از آن ها زنده می ماند، شروع به فرار می کرد.
به نظر من جالب ترین نوع دشمنان، الیت های اسپیشال آپ، بودند که با دو سلاح مختلف، نوعی شمشیر پلاسمایی و یک راکت لانچر مجهز شده بودند. این نوع دشمنان در هنگام تیر اندازی از دور سلاح راکت و در هنگامی که به آن ها نزدیک می شدید، شمشیر را انتخاب می کردند که در نوع خود بسیار جالب توجه بود.
نوع سیستم جنگیدن این موجودات فضایی، سلاح هایی که از آن استفاده می کردند، مکان های کاور گیری، دفاع از خودشان و در نهایت مردن آن ها همه استقلال خاصی داشت و هیچ یک با گونه ی انسان ها، یکی نبود.
البته مشکلاتی در سیستم مبارزات وجود داشت، که شاید هیچ گاه به چشم نمی آمد اما این که اگر دشمن شما 10 الی 15 دقیقه به طور متوالی به شما راکت پرت کند و باز هم تیر زیادی در اختیارش باشد، هم کمی عجیب است و هم توصیف نا عادلانه ای از توزیع تیر در بازی است. امیدوارم که این مشکل به زودی در تمام بازی ها، رفع شود.
در بازی به غیر از شخصیت های اصلی، گروهی که به عضویت شما در می آمدند، ممکن بود بمیرند و یا از جریان داستان خارج شوند، و این نکته اکثرا شما را مورد توجه قرار می داد. یعنی اگر شما به درستی عمل می کردید، مرحله ای را با چهار دستیار، و اگر خودخواهانه بود، شاید هیچ دستیاری برایتان باقی نمی ماند. که البته کمی در اختیار دادن به مخاطب حس فرمانروایی را ایجاد می کرد.
قسمت رانندگی بازی، یکی از جالب ترین ها و متنوع ترین قسمت های بازی بود که البته با داستان هم ارتباط ویژه ای داشت. شما در بازی می توانید جیپ جنگی، وسیله نقلیه ی دشمن، لیفت تراک، نفر بر، تانک و کامیون را سوار شوید و در برخی مراحل باید از فضا پیما و هلی کوپتر برای طی مرحله بهره گیرید که همه شیوه ی مشابهی برای راندن دازند و سختی خاصی را به بازی نمی افزایند.
بازی به غیر از حالت تک نفره، چند نفره ی عالی و روانی دارند، همچنین در بازی چیزی به نام فایرفایت وجود دارد که به گفته ی برخی از حالت تک نفره هم جالب تر و پویا تر است. پس اگر بازی را در حالت تک نفره تمام کرده اید، به این مود ها نیز سری بزنید.
در کل بازی از جهت گیم پلی عالی و روان بود و می توان آن را الگویی برای سایر بازی های اول شخص علمی تخیلی قلم داد کرد.
موزیک و صداگذاری:
موزیک های بازی در همه جا، از کیفیت ویژه ای برخوردارند و ساخت حماسی آن در مبارزات و صحنه های حساس، از ریتم های متفاوتی برای حس واقعی کلمه، استفاده می کند. در لحظه های نه چندان مهم بازی آهنگ نرم و روان، در مناطقی از بازی که اکشن بالایی هم استفاده شده بود، آهنگ ها پر تلاطم، و در صحنه های حساس، آن چنان حماسی بودند که جریان آدرنالین را می شد در خون حس کرد.
البته در بازی تک آهنگی بود که ریتمی خارج می زد و شاید همه ی ما متوجه آن شده باشیم.
صداگذاری هم بسیار جالب کار شده بود، صدای افراد در کنار ما به وضوح شنیده می شد، کمی که از آن ها دور می شدیم، صدا با بی سیم تقویت می شد و در نهایت به طور کامل از بی سیم پخش می شد. صدا گذاری بسیار عالی بود و از افراد مشهوری برای این کار استفاده کرده بودند.
سخن آخر:
این بازی شاید شاهکار گروه بانجی گیم باشد، همان طور که در بازی مشخص بود، بازی از جهت گرافیک، گیم پلی و موزیک عالی بود و نقطه ی اوجش هم داستان غنی و کامل بازی بود که کم تر کسی از آن بی بهره مانده بود. بازی از لحاظ تک نفره و چند نفره خوب و به روز ساخته شده است، و شاید بزرگ ترین ناراحتی ما این است که این سری دیگر توسط بانجی گیم ساخته نخواهد شد.
از اینکه وقتتون رو برام گذاشتید، ممنونم.
بالاخره من هم یک نقد از بازی به امید خدا نوشتم.
داستان:
هوا گرم شده است. همه جا را غباری از درگیری ها و ملک طلبی فرزندان آدم گرفته است. فرزندانی که روزی از یک انسان به وجود آمدند حالا با هم درگیر شدند تا بعدا شاید به هم بگویند ما سرزمین وسیع تری داریم، ما قدرت بیشتری داریم و هزار مثال دیگر، آن ها یادشان رفته است که روزی بود، همه خوش و خرم در کنار هم بودند، آن ها یادشان رفته که سرزمین ها برای زندگی هستند نه برای فتح، شاید اگر این چنین نبود، ما مملکتی آباد تر داشتیم، شاید دیگر قدرتی نبود که قدرت نمایی آشکار شود. تا حال که باید بجنگیم تا از زمینمان آباد، دفاع کنیم. شاید تنها عاملی که می تواند من و تو را متحد کند، عاملی خارجی باشد، عاملی خارج از این مرز و بوم که نام آن را وطن می نامند. عاملی به نام موجودات فضایی که من ایرانی و شاید تو آمریکایی و او افریقایی را تنها برای هدفی مشخص که دفاع از وطن است با هم متحد کند. این است که کمی از من و تو می کاهد و به ما بودن می افزاید.
اگرچه، مهم ترین چیزی که باید در این بازی متوجه می شدیم، نشان دادن وحدت و انسانیت بود، اما عوملی بود که مانع این می شد. عواملی همچون سطحی نگری ما و دنیای غبار آلود بازی. بازی می خواست به ما بفهماند که شما هیچ نیستید اگر ما نباشید و آینده ای ندارید که بعدا آن را مال من و تو بنامید. پس بفهمید و همین الان با هم متحد شوید تا شاید فردا، لازم نباشد تا برای وطن فدا شوید. اگر حرف مرا قبول ندارید، بازی را دوباره تمام کنید، تا شاید نگرش من و شما در این باره به این مقوله بیانجامد.
اگر داستان را به این گونه بررسی کنیم که بر اساس یک نگرش غربی نوشته شده، جواب منفی است اما می توان به وضوح دید که ویراستار آن یک غربی بوده است و شاید پتانسیل هایی در بازی بوده که اگر به قوه ی جنبش در می آمدند، دیگر بازی را وارد فرهنگ شرقی و شاید کمی ایرانی می کردند. در مرحله ی اول از این بازی، در ابتدا از خود بار ها این سئوال را دارید که چه چیز بازی مرا به این حد مشتاق آن کرده است و شاید جواب آن تحریک دیگران باشد. اما کم کم که جلو می روید، هنگامی که با یک دخترک کوچک روبرو می شوید، شاید انتقال جریان احساسات به شما باعث از هم گسیختگی درونی روحی عاطفی شما شود که در اصطلاح بازی سبب ارتباط شما با آن می شود. معمولا این صحنه ها از بازی، تنها برای تلنگری به ما هستند تا ارتباط مخاطب با موضوع را تقویت کنند. همچنین محیط های متفاوت دقیقا روایت کننده حال و هوای داستان بودند، محیط های تاریک، روشن، سر سبز، ساختمانی و مخروبه، و در نهایت صحرایی گرم. اگر کمی فکر کنیم می بینیم که این حال و هوا تنها برای پر کردن صحنه و تنوع نیست و قصد سازنده از قرار دادن محیط های مختلف در قسمت های مختلف بازی، تقویت رشته های داستان است.
در تمام بازی این که افراد با هم یک رابطه ی دوستانه و احساسی پابرجا داشتند، مشهود بود، همان طور که حاضر بودند همدیگر را برای هم فدا کنند و در صدد انتقام بر می آمدند به اندازه ی یک کتاب، انسانیت به خورد مخاطب داد. داستان بازی برای گفتن، حرف زیاد دارد اما شاید می توان به همین موضوع که برای قهرمان بودن، تنها وجود یک اسلحه کافی است، بسنده کرد و به نظر من این حرف مهم ترین حرف در بازی بود.
در این باب گروه بانجی هرگز سخنی کم نگذاشتند و می توان آن را با رفلکس های عالی و طبیعی نور در محیط، پرداختن به جزئیات هر آبجکت به میزان دوری و نزدیکی و گرافیک عالی کات سنس ها به اثبات رساند.
برای مثال شما اگر به یک شی در دور دست نگاه می کردید، گرافیک چندان بالایی نداشت، اما هر چه به ما نزدیک تر می شد، گرافیک آن افزایش می یافت و در نتیجه احساس واقعی بودن را به ما القا می کرد.
همچنین محیط بازی به طرز وصف نشدنی واقعی بود، درخت ها که هر کدام شکل های متفاوتی داشتند، کوه ها و دره هایی که ما را به یاد صحرا های گرم آمریکا می انداختند، ماشین ها، تانک ها و نفر بر ها که هر کدام را با بالا ترین دقت ساخته شده بودند، همه این خبر را می دادند که به سازندگانی متعهد طرف هستیم. چند مرحله ای که در فضا بود، واقعا زیبایی خاصی را به ما رخ نشان می کرد و درخشش سیاره که در آن فضا از دور لذت بخش و دیدنی بود همراه با تعقیب و گریز های موشک ها، این لذت را دوچندان می کرد.
در این بین ابهامات و مشکلاتی در گرافیک بود که شاید بسیار کم به چشم آیند اما باز هم مشکلی هستند که باید رفع شوند. مثلا در هنگامی که با جیپ جنگی خود مسیر را می پیمایید، اگر به خیابان نگاه کنید، می بینید که خیابان و کف آن گرافیک بسیار پایینی دارند، همچنین برخی اوقات می شد حس کرد که گرافیک برخی محیط های گذرا گرافیک پایینی دارند که این اتفاق نادر برای من هم جالب بود.
حال در بازی ابهامی وجو دارد که سیاره نور خود را از کجا بدست می آورد؟ من چند بار و در چند جای مختلف به آسمان نگاه کردم و دیدم که آسمانی آبی است و در آن خورشیدی نیست، همچنین در فضا که سیاره کاملا روشن بود، هیچ آثاری از یک منبع درخشنده و ارسال کننده ی نور نبود.
در کل گرافیک بازی بسیار قوی بود و مشخص است که کار گرافیکی عظیمی را بر دوش سازندگان تحمیل کرده است، پیشرفت گرافیک در این قسمت نسبت به گذشته، مثال زدنی بود.
اگر نسخه های قبلی این بازی را انجام داده باشید، از اینکه مشابهت آن با گذشته حفظ شده است اما در بسیاری از نکات رفع باگ شده است، بسیار خشنود خواهید بود. گیم پلی بازی بسیار روان است و به حرکت های شما درست ترین پاسخ داده می شود. البته سبک جنگ بازی که به سبک میدانی معروف است، چنین گیم پلی ای را می طلبد و اگر چنین نبود باید متعجب می شدیم. این نوع سبک در بین اکثر بازی کننده ها معروف و مطلوب است. زیرا هیجان خاصی را به ما القا می کند و ما را به حرکتی دائمی در جهات مختلف وا می دارد. شاید همان هیجانی را که در بازی مافیا مانندی را نمی شد یافت، در این بازی به خاطر این سبک می یابید. البته سازندگان به خاطر همین موضوع، دیگر وقت خود را بر روی سیستم کاور گیری نگذاشتند که کمی از ارزش های بازی می کاست.
اکثر اسلحه های موجود در بازی قابلیت زوم نداشتند و این مسئله بر حرکت ما می افزود، شاید اگر همه این گونه بودند، ما دیگر به جلو نمی رفتیم و از همان دور همه را هدشات می کردیم. از جهت دیگر این بار سازنده کاری کرده است که دیگر نیازی به سلاح های فضایی ها نداشته باشید و با سلاح های خودی بکشید. این امر در شماره ی قبل این بازی خیلی ناراحت کننده بود و اعصاب بسیاری از مخاطبان را از اینکه مجبورند از یک سلاح پلاسمایی بی کار آمد استفاده کنند خرد کرده بود. از طرف دیگر اگر دوست داشته باشید تا از آن ها نیز بهره گیرید، هیچ محدودیتی شامل شما نیست و این کار نیز بر شما باز گذاشته شده است.
سیستم مبارزات دشمنان ما را از هوش مصنوعی بالای آن ها آگاه می کرد. برای مثال اگر شما به یک الیت تیر اندازی می کردید و او حس می کرد که پوشش دفاعیش در حال نابودی است به سرعت جای خود را تغییر می داد. یا اگر یک قبیله از گرانت ها به شما حمله می کردند و تنها یکی از آن ها زنده می ماند، شروع به فرار می کرد.
به نظر من جالب ترین نوع دشمنان، الیت های اسپیشال آپ، بودند که با دو سلاح مختلف، نوعی شمشیر پلاسمایی و یک راکت لانچر مجهز شده بودند. این نوع دشمنان در هنگام تیر اندازی از دور سلاح راکت و در هنگامی که به آن ها نزدیک می شدید، شمشیر را انتخاب می کردند که در نوع خود بسیار جالب توجه بود.
نوع سیستم جنگیدن این موجودات فضایی، سلاح هایی که از آن استفاده می کردند، مکان های کاور گیری، دفاع از خودشان و در نهایت مردن آن ها همه استقلال خاصی داشت و هیچ یک با گونه ی انسان ها، یکی نبود.
البته مشکلاتی در سیستم مبارزات وجود داشت، که شاید هیچ گاه به چشم نمی آمد اما این که اگر دشمن شما 10 الی 15 دقیقه به طور متوالی به شما راکت پرت کند و باز هم تیر زیادی در اختیارش باشد، هم کمی عجیب است و هم توصیف نا عادلانه ای از توزیع تیر در بازی است. امیدوارم که این مشکل به زودی در تمام بازی ها، رفع شود.
در بازی به غیر از شخصیت های اصلی، گروهی که به عضویت شما در می آمدند، ممکن بود بمیرند و یا از جریان داستان خارج شوند، و این نکته اکثرا شما را مورد توجه قرار می داد. یعنی اگر شما به درستی عمل می کردید، مرحله ای را با چهار دستیار، و اگر خودخواهانه بود، شاید هیچ دستیاری برایتان باقی نمی ماند. که البته کمی در اختیار دادن به مخاطب حس فرمانروایی را ایجاد می کرد.
قسمت رانندگی بازی، یکی از جالب ترین ها و متنوع ترین قسمت های بازی بود که البته با داستان هم ارتباط ویژه ای داشت. شما در بازی می توانید جیپ جنگی، وسیله نقلیه ی دشمن، لیفت تراک، نفر بر، تانک و کامیون را سوار شوید و در برخی مراحل باید از فضا پیما و هلی کوپتر برای طی مرحله بهره گیرید که همه شیوه ی مشابهی برای راندن دازند و سختی خاصی را به بازی نمی افزایند.
بازی به غیر از حالت تک نفره، چند نفره ی عالی و روانی دارند، همچنین در بازی چیزی به نام فایرفایت وجود دارد که به گفته ی برخی از حالت تک نفره هم جالب تر و پویا تر است. پس اگر بازی را در حالت تک نفره تمام کرده اید، به این مود ها نیز سری بزنید.
در کل بازی از جهت گیم پلی عالی و روان بود و می توان آن را الگویی برای سایر بازی های اول شخص علمی تخیلی قلم داد کرد.
موزیک های بازی در همه جا، از کیفیت ویژه ای برخوردارند و ساخت حماسی آن در مبارزات و صحنه های حساس، از ریتم های متفاوتی برای حس واقعی کلمه، استفاده می کند. در لحظه های نه چندان مهم بازی آهنگ نرم و روان، در مناطقی از بازی که اکشن بالایی هم استفاده شده بود، آهنگ ها پر تلاطم، و در صحنه های حساس، آن چنان حماسی بودند که جریان آدرنالین را می شد در خون حس کرد.
البته در بازی تک آهنگی بود که ریتمی خارج می زد و شاید همه ی ما متوجه آن شده باشیم.
صداگذاری هم بسیار جالب کار شده بود، صدای افراد در کنار ما به وضوح شنیده می شد، کمی که از آن ها دور می شدیم، صدا با بی سیم تقویت می شد و در نهایت به طور کامل از بی سیم پخش می شد. صدا گذاری بسیار عالی بود و از افراد مشهوری برای این کار استفاده کرده بودند.
این بازی شاید شاهکار گروه بانجی گیم باشد، همان طور که در بازی مشخص بود، بازی از جهت گرافیک، گیم پلی و موزیک عالی بود و نقطه ی اوجش هم داستان غنی و کامل بازی بود که کم تر کسی از آن بی بهره مانده بود. بازی از لحاظ تک نفره و چند نفره خوب و به روز ساخته شده است، و شاید بزرگ ترین ناراحتی ما این است که این سری دیگر توسط بانجی گیم ساخته نخواهد شد.
از اینکه وقتتون رو برام گذاشتید، ممنونم.
حالا که بازار HALO:REACH داغ چرا خبری از HALO:MOVIE منتشر نمیشه به نظرم الان وقته خوبیه که بازیگر مسترچیف و کارگردان فیلم انتخاب کنند هرچند دوست داشتم پیتر جکسون کارگردانش باشه ولی انقدر سرش شلوغه که همین تهیه کننده بودنش هم منا راضی میکنه
البته دوستانی که باور ندارد میتونند به لینک زیر مراجعه کنند و صحت ساخت این فیلم را ببینند فقط معلومه 2012 اکران میشه :d
البته دوستانی که باور ندارد میتونند به لینک زیر مراجعه کنند و صحت ساخت این فیلم را ببینند فقط معلومه 2012 اکران میشه :d
Ooops
کاربر سایت
بهترین راه برای کشتن الیت ها چسبوندن یه نارنجک پلاسمایی و چند تا شلیک به سر با dmr هست. و البته این کار رو باید توی کمتر از 10 ثانیه و با حرکت دائمی انجام بدید و اصلا هم یه جا نایستید. وگرنه خودتون زودتر کشته میشید:d البته مگر اینکه اسنایپر داشته باشید.
جون بی نهایت و اینا هم تو تنظیمات فایر فایت هست.
HalfLife G
کاربر سایت
بهترین راه واسه کشتن الیت ها اینه که اول اونقدری بزنید که زرهشون محو بشه...درست در لحظه محو شدن زرهشون وایمیسن یه جا ون عره می کشن و بعد با سرعت میان طرف شما...در اون لحظه که ساکنن شما باید نارنجک پلاسمایی رو بچسبویند به یارو....... .همین:d
آره خوب اون لحظه melee زدن هم خوب جواب میده ولی باید نزدیکش باشی اگه لحظه محو شدن زرهش چند قدم باهاش فاصله داشته باشی همین نارنجک پلاسمایی چسبوندن بهترین راهه...اول میچسبونی بعد با جت پک میری هوا(البته اگه جت پک داشته باشی)
shotgun اسلحه تخصصی من تو این بازی نیس....:d
آره خوب اون لحظه melee زدن هم خوب جواب میده ولی باید نزدیکش باشی اگه لحظه محو شدن زرهش چند قدم باهاش فاصله داشته باشی همین نارنجک پلاسمایی چسبوندن بهترین راهه...اول میچسبونی بعد با جت پک میری هوا(البته اگه جت پک داشته باشی)
shotgun اسلحه تخصصی من تو این بازی نیس....:d
آخرین ویرایش:
seraj1
کاربر سایت
دوست عزیز من درجه سختیم لجندری هست قبل از اینکه بخام با شات گان بکشمش خودم 10 دفعه میمیرم
بعد یه سوال اون گرزا رو تو کودوم مرحله میاره خیلی باهاش حال گردم تو فایرفایت
یه سوال دیگه کسی لایوشو بازی کرده؟ چه خبره تو لایوش؟ اگه بگیر بگیر نیست ما هم بیایم؟
.:Soheil:.
کاربر سایت
mehdi_iron
کاربر سایت
من امروز بازي رو تموم كردم.پايان حماسي و ...............................
واقعا بزرگ ترين بازي تاريخ لايق اين بازي است.
واقعا بزرگ ترين بازي تاريخ لايق اين بازي است.
کاربرانی که این گفتگو را مشاهده می‌کنند
Google