من بالاخره Doom رو تموم کردم و البته بگم طول کشید، چون همه مراحلش رو 100% تکمیل کردم. نظرم در خصوص بازی در یک کلمه شاهکاره. به راحتی میتونم بگم جزو بهترین بازی های زندگیمه.
عمده دلیل علاقه ام به TDA شجاعت و جسارت لازم برای ایجاد تغییرات بنیادین تو فرمول بازی های شوتره. من خودم تو این سال هایی که درگیر ساخت ناصر هستم به وضوح این رو درک کردم، خیلی از المان های شوتر دیگه تکراری شدن و واقعا فرق نداره چی بسازه و یا چه کیفیتی داره، به هر صورت دیگه یه چیز کلیشه ایه و مردم از شلیک کردن و کاور گرفتن و بعد تکرار بی پایان این چرخه خسته شدن. راهکار تیم سازنده اضافه کردن المان های خیلی متماوت به فرمول بازی های شوتره و میشه گفت مکنیک هایی بهش اضافه شده که بیشتر تو بازی های HnS میشه دید. مثل Block و یا Perfect Dodge و Parry. به این ترتیب Core Loop جادویی TDA متولد میشه. بازی که یه مقدار Slow Pace تره، چون دیگه مبارزات شلیک سریع و کشتن دیمن هایی که تو محیط های بزرگ ول میچرخن و همه میخوان بهت حمله کنن نیست. بلکه باید با فکرتر بهشون حمله کنی و تصمیم بگیری میخوای شلیک کنی و با اسلحه های مختلف تیکه پارشون کنی؟ با سپر حمله کنی؟ صبر کنی ضربه بزنن بعد Counter Attack بزنی و ... و یه عالم انتخاب های دیگه که یعنی اضافه شدن عمق خیلی زیاد به مبارزات. به همه اینا باید ساختار مهارتی رو هم اضافه کرد که باز به شخصی تر کردن روش مبارزه خیلی کمک میکنه و مثل GoW جدید میشه انتخاب کرد دوست داری کدوم یک از قابلیت هات رو ارتقا بدی و پرک های بیشتری بدست بیاری.
Enemy ها هم به نسبت تنوع خیلی خوبی دارن و هرچند جا داشت تعدادشون بیشتر بشه و سبک های مبارزه متنوع تری رو ببینیم، اما در کل انقدر این سیستم فان و خفن در امده که به نظر من به ورطه تکرار نمی افته. ضمن اینکه بازی برای فرار از تکرار راهکارهای دیگه ای هم داره، مثل مبارزه با ربات های بزرگ یا اژدها سواری که واقعا به اندازه، بسیار هیجان انگیز و جذابن. به این اکشن فان باید Explore رو هم اضافه کنیم. مراحل بازی خیلی خیلی متنوع، جالب و پر از سوراخ سنبه هستن و پیدا کردن همه جاهای مخفیشون هم خیلی فانه و هم سرگرم کننده. قشنگ میشه برای مدت های اکشن رو بیخیال شد و دنبال این چیزا گشت.
داستان بازی هم برای من یه چیز خیلی خیلی خفنی بود. ترکیبی از خیلی چیزهای آشنا. از GoW تا اسطوره های لاو کرفتی. کاتسین های خیلی اپیک، شخصیت های باحال، محیط های خیلی عجیب غریب. به نظر من چیزی که کلا داره TDA رو Drive میکنه GoW ـه. از شخصیت پردازی Doom Guy بگیر که شبیه کریتوسه، تا روندی که در داستان طی میکنه و بخاطر اسپویل نمیتونم بگم اما باز امضا GoW ـه، تا دو وجه دیگه که باز خاص این سری هستن، یعنی یکی Scale تو Level Design و دومی اپروچ سازنده ها برای Epic کردن داستان. در خصوص Scale همیشه سری GoW به بزرگ بودن ساختمان و بخصوص زنجیرهای خیلی غولپیکر و معابد و مجسمه های شونصد متری شهره بوده که این رو به وضوح میشه تو مراحل TDA هم دید. حالا چه به شکل هیولاها و ربات هایی غول پیکری که مردن و جسدشون رو زمینه، چه ساختمان های خیلی بزرگ و چه ساختار کلی مراحل.
اپروچ سازنده برای اپیک شدن داستان هم در دو چیز تعریف میشه؛ اولی روند اسطوره ای داستانه. یعنی ترتیب وقایع و روندی که شخصیت اصلی برای شکست شخصیت منفی طی میکنه و این الگوی سفر قهرمان اسطوره ای هست. بدون اسپویل خیلی نمیتونم توضیح بدم، اما این روند رو اصولا با چندتا المان توضیح میدن، اولی نشون دادن ضعف نیروهای مثبت در مقابل نیروی شره، بعد شروع سفر و رفتن به جاهای ناشناخته برای پیدا کردن اکسیر حیاته (این اکسیر حیات استعاره است، یعنی چیزی که قدرت مقابله رو بهت میده) و سومی فرار از مرگ یا False Fail که میشه زاده شدن دوباره قهرمان و حالا شکست شخصیت منفی با یه قدرت زیاد. اپروچ دوم هم اضافه کردن المان های اسطوره ای هست، مثل نقش جادو و خدایان و این چیزا و نکته جالب هم اینه که خیلی خوب این مواد با اون فضای اورجینال Doom ترکیب شده. یعنی امدن این روند رو گرفتن و بعد ترکیبش کردن با خدایان لاو کرفتی و شیاطین Doom ـه Diablo گونه و حتا از جهاتی اون استایل زره های جنگی Gears of War و شخصیت های کول این سری رو هم میشه تو مبارزه آدم ها با شیاطین دید. نتیجه اینکه داستان Doom:TDA واقعا یه چیز خفن، جذاب و بسیار اپیک از آب در امده و بخصوص ترکیبش با Level Design های شاهکار Design Language های مختلفی که میبینیم، و حتا تو خود گیم پلی هم تاثیر میزارن تجربه و روند داستان رو خیلی سرگرم کننده نگه میداره.
در کل امتیازی که من به ایشون میدم قطعا نمیتونه کمتر از 10 باشه. در خصوص اینکه آیا 80 یورو زیاده یا کم هم... من بازی رو روی PS5 هم خریدم، تا هم به این بهانه یبار دیگه بازی کنم و پلتش کنم، و هم اینکه تو آرشیو داشته باشمش. چون در حال حاضر رو گیم پس و اکس باکس بازی کردم. به نظر ارزش یه محصول رو کیفیت و خواست مخاطب تعیین میکنه. یعنی بخوام به جیب خودم بگم 80 یورو برای بازی ها خیلی گرونه، ولی در خصوص این بازی نوش جونشون! چون به اندازه N تا بازی دیگه که تو این چند وقت رفتم بهم حال داد و واقعا از تک تک لحظاتش لذت بردم.
پ.ن: یکی دیگه از دلایل علاقه ام به TDA اینه که تو Naser هم من اون فرمول کاور گیری قبلی رو گذاشتم کنار و دقیقا اکشن بازی الان به این سمت رفته. یعنی خیلی از المان های HnS تو بازی اضافه شدن و البته خیلی بیشتره و اساسا گیم پلی بازی الان درباره کامبو زدن و گرفتن Play Style های مختلفه
دوستانی که تست کردن دیدن چه شکلی شده و کلا به نظر من این روندی هست که کم کم همه شوترها طی میکنن. چون باز میگم، فرمول بازی های شوتر خیییلیییی تکراری شده و دیگه ایده شلیک و کاور و ریلود نمیتونه جذاب باشه. ترکیب با مخفی کاری هم واقعا خز شده.
Google