چیزی که من تو پایان داستان اون معلمه دیدم، ورژن ژاپنی کلید اسرار بود!
یعنی بازی کلی حرف برای گفتن داشت، ولی آخرش یجوری قضیه رو تموم کرد که من موقع بازی کردن احساس نجات دادن جامعه رو داشته باشم. چرا میگم حرف برای گفتن داشت؟ چون سعی میکرد تو ذهن مخاطب این قضیه رو بگنجونه که شما با خراب کردن دنیای ساختگی اون معلم ممکنه کاری کنی که به قیمت جونش تموم بشه. ینی تو ذهن مخاطب این سوال رو مطرح میکنه که "بنظرت هدف مسیر رو توجیه میکنه؟"اما سر پایان داستان معلمه هر چی بافته بود رو پنبه میکنه و میگه "این آدم بده. شما شکستش دادین و مفید بودین. حالا میتونید حس خوبی نسبت به خودتون داشته باشید."
این جا دو اتفاق میافته:
1. بازی به من این حس رو القا میکنه که من قهرمانم. و این اصلا حسی نیست که من دوست داشته باشم از یه بازی عمیق بگیرم.
2. بازی اصلا از دیدگاه شخصیت منفی، ینی همون معلمه به قضیه نگاه نمیکنه. این چیزی بود که من راجبش با طرفدارای P5 تو ریست ارا کلی بحث کردم و تهش داشتن به این نتیجه میرسیدن که من روحیات کودک آزاری/انحرافات جنسی/تمایل به تعرض دارم!
چرا؟ چون دلم میخواست بازی تهش اینقدر یک طرفه معلمه رو نکوبه و یکم از نگاه اون هم به قضیه نگاه کنه. فقط نگه این یه آدم بده و باید اینقدر بکوبیمش تا نسبت به خودمون حس بهتری داشته باشیم. بیاد از دلایلی که این معلم رو به این روز انداخت - منظورم دلایل عمیقتر از دلایلی هست که بازی ازش استفاده میکنه - صحبت کنه. چون ما تو بازی داریم سعی میکنیم مشکلات اجتماع رو بر طرف کنیم، و با صرفا تخریب کردن آدمای منفی، جامعه هیچ وقت درست نشده و نخواهد شد. ولی خب گمونم انتظار من از P5 بیش از حد بود و برای همین میگم مشکل از من بود، نه P5. راجب مدت زمان بازی کردنم هم، تا جایی که من از دهن خیلی از کسایی که تمومش کردن شنیدم، بازی در ادامه سیاه و سفیدتر و یک طرفهتر هم میشه. راستش یکی از مهمترین دلایلی که بازی رو ادامه ندادم هم همین بود که بهم گفتن تو با این چیزی که از بازی میخوای ادامهش نده چون قرار نیست ارضا بشی. اما اگه اینطوری نیست و در ادامه اوضاع باب میل من میشه، که خب my bad!
عامل نفوذیه 
Google