یه سری قسمتای مسخره داشت ولی کلاً جالب بود. جالبیش اینجا بود که من از هارلی کوئین هیچ وقت اونقدر خوشم نمیومد/نمیاد. ولی این کست دورش خیلی بامزه بودن.
این هارلی کوئین رو بدون هیچ انتظاری شروع کردم و واقعاً تا حد خوبی لذت بردم.
دقیقا شخصیتای دور و برش خیلی خفن طراحی شدن و به شخصه اولین بار اینجا باهاشون آشنا شدم. یکی از یکی نخاله‌تر. من خودم از یک‌یک قسمتاش لذت بردم و شدیدا منتظر فصل بعدیشم
SoA از سیزن دو به بعد از هر لحاظی خیلی خوب میشه
فصل دومش به نسبت فصل اول خیلی بهتر بود، قسمت 9 که دیگه اوجش بود
غیر از اونایی که نوشتی، بشدت خودم با اینام حال کردم:
البته نمیشه منکر دوبله‌ی خیلی خیلی خوبش شد زمانی که از شبکه ۱ میدیدیش اگه اشتباه نکنم اما در هر صورت زبان اصلی یه چیز دیگس. وسواس عجیب غریبش و اون آخرش که تمام پازل‌هارو کنار هم میچینه و توضیح میده چی به چیه و از همه مهمتر سیبیل همیشه تر و تمیزش از موزیکشم که نیاز نیس چیزی بگم. از موسیقی‌های ماندگاره. کلا خیلی حس خوبی میده فضای سریال و شخصیتاش و اون سادگی دوس داشتنیش
نه من کل دو سیزن رو دیدم چند وقت پیش. نه اتفاقاً، چون انتظارم کم بود خیلی هم لذت بردم. یه خرده یه سری جاها زیادی اجی بود ولی کلاً خوب بود.با شناختی که ازت دارم احتمالا گیر الکی بدی بهش ولی در کل به شدت خوب و فان و با کیفیت ساختنش
سریال خوبیه ولی موافقم زیادی بزرگش کردن
یکمی دندون رو جیگر بذار تا اوجش رو ببینی
اره اون صحنه زیباترین و احساسی ترین صحنه سریال بوددرود
The Queen’s Gambit رو هم بلاخره تموم کردم و میتونم بگم واسه عاشقان شطرنج عین یک رویاس این مینی سریال
بقول الکساندر آلخین شطرنج ترکیبی از علم وهنره و هرکس وارد این بازی بشه وتا حدی مورد مقبول باهاش آشنا بشه اعتراف خواهد کرد که چقدر زیباس!
شخصا وقتی هنوز مدرسه نمیرفتم(اوایل دهه 90) بنا به دلایلی با اسامی از جمله کاسپاروف حسابی آشنا بودم، و در حال حاضر فقط تاسف میخورم که چرا دنبال نکردم
اینایی که تو دهه ی چهارم (و یا بالاتر) زندگیشون هستن حتما به یاد دارن که اون زمان خلاف محسوب میشد!
عین دستگاه ویدیو که وقتی نوار VHS از اینور اونور گیر میوردیم تو مشمای مشکی و هزار سوراخ قایم میکردیم که جابه جاش کنیم
به هرحال سریال شدیدا پسندم بود
به شکل عجیبی حین مسابقاتِ حساسش هیجانی میشدم و تا مرز طپش قلب میرفتم!
انگار که میخوام یکی از باس های سولزبورن رو دیفیت کنم!
از نقاط قوت سریال یکی بازی بی نظیر و واقع گرایانه ی آنا تیلور و دیگری موسیقیش بود
توی سریال فرق یک بازیکن آماتور که برای دل خودش بازی میکنه رو با یه سری بازیکن حرفه‌ای و صاحب سبک به درستی نشون دادن
شطرنج بازهای حرفه ایی دارای توانایی ذهنی وحشتناکین به شکلی که همه حرکات یک بازی را تا زمانی که پیر میشن هم در خاطرشون باقی میمونه(حرکت به حرکت و بدون اشتباه!!)
واسه همین میدیدم که زمان هایی که بازی به تعویق میفتاد به راحتی توی خلوت خودشون تمام حرکات رو مرور میکردن تا واسه ادامه ی کار اماده باشن
از اواسط مینی سریال دایم آرزو داشتم که بت برگرده به اون یتیم خونه و با مستر شیبل رودرو بشه؛ کلا حس خیلی خوبی نسبت به این شخص داشتم
اون سکانس که بت بلاخره برگشت به یتیم خونه و تو زیر زمینو نگاه اندخت و در ادامه با بریده جراید روبه رو شد و با دیدن عکس خودش در کنار شیبل خیلی احساساتی شدم( والبته تأثیر عمیقی هم روی خود بت گذاشت)
Google