Origami 2008
عضو تحریریه
دقیقا این گفته هات، منو دوباره یاد آن مقاله فوق العاده می اندازه که تیترش این بود «چرا بهترین سریال تاریخ تلویزیون هنوز برای بینندگان قابل هضم نیست؟» واضح بگویم وایر تنها سریالی است که می تواند معنای حقیقی تلویزیون را بفهمی.(آیا واقعا تلویزیون رو می شناسی؟!) وایر را سطحی نگاه نکن؛ چون با نگرش سطحی، دقیقا از همان قسمت ابتدایی سریال را رها می کنی. از The Wire چه انتظاری می خواهی داشته باشی؟ تیراندازی فراوان؟ قهرمان یک دنده و شبه جک بائر؟ سکانس های مهیج؟ کیو کیو بنگ بنگ؟! خیر. در The Wire از این خبرها نیست. چون The Wire دقیقا وقتی تماشایش می کنی، انگار داری صفحه حوادث روزنامه بالیتمور را می خوانی یا اینکه خودت با یک دوربین داری شخصیت ها و مردمان بالتیمور و فعالیت های گوناگون شهر را دنبال می کنی. The Wire برای گرفتن آدم ها بدهایش اصولی کار می کند؛ به خصوص در فصل های دو الی پنج، به ندرت پلیس ها دست به اسلحه می شوند؛ اصلا رک بگویم پلیس هایشان شلیک نمی کنند. دوربین، شنود، گفت و گو و پروسه قانونی دستگیری، این ها چیزهایی هستند که پلیس ها را به آدم های بد نزدیک می کند که البته قهرمان یک دنده، لجباز و دوست داشتنی (بهترین شخصیت خیالی که به دنیای واقعیت نزدیک است؛ مک نالتی!) با انجام برخی کارها از خطوط قانون می گذرد. یک بار دیگر بشین وایر را نگاه کن و از همان سکانس اول که یک سیاهپوست داهاتی بهتر از هر سیاستمداری وضعیت شهر و کشورش را می داند؛ جذب دیالوگ های Informal بشو!
یک چیز دیگر که خیالت را راحت کنم؛ همیشه میگن که فلان فیلم رو ببین بعد بمیر یا فلان بازی رو انجام بده بعد بمیر.... منم میگم که The Wire ببین و بعد بمیر.
فصل‌های دوم و سومش شاهکار هستند اما فصل پنجمش زد روی دستِ جفت‌شون؛ این است «جِد مرکوریو» 
فقط شاید مشکلش برای تو این باشه که فعلا تا فصل پنجمش اومده (هر فصلش 6 قسمتـه) و حداقل دو فصل دیگه داره.
ولی پایان داره؛ پایانی که من شخصا ازش راضی بودم.
).
میون این همه فیلم و سریال غرق در پروپاگاندا، اینکه یه اثر داستان خودش رو بدون جهت‌گیری تعریف کنه، اتفاق خیلی نادریـه که خوشبختانه چنین اتفاقی در این مینی سریال افتاده.
Google