بالاخره در همایش PSX 2016 ، دومین نسخه از عنوان The Last of Us تایید شد.
در شماره ی دوم هم نظاره گرـه ماجراهای Joel و Ellie خواهیم بود، اما اینبار در نقش ـه Ellie ـه 19 ساله ی تشنه ی انتقام بازی خواهیم کرد.
برخلاف نسخه ی اول این بار کارگردانیه این عنوان تنها به عهده ی Neil Druckmann خواهد بود و Bruce Straley نقشی در این عنوان نخواهد داشت.
همچنین صداپیشه های نسخه ی اول ، برای ایفای نقش در این عنوان هم برگشته اند.
جدی تو حال خودم نیستم ، نمیتونم این چیزی که تجربه کردم رو به عنوان گیم قبول کنم .
قشنگ به بی حسی عجیبی وجود داره ، میخوام بنویسم اینجا در موردش ولی نمیتونم . واقعا درک نمیکنم این “ زندگی “ که اینا ساختن وسط این کرونا و دنیا و فلان و همه چیش .
تموم شد بازی. الان فقط سعی میکنم اون همه اتفاقات فرعی و اصلی داستان هضم کنم ولی boy oh boy عجب سفری بود.
فقط اومدم یه مسئله ای رو بگم. همه ی mgs ها با این تفکر ساخته میشدن که هیچ ادامه ای نداشته باشن. چیزی که این سری رو محبوب کرد outside the box فکر کردن کارگردان بازی برای ادامه سری بود.
حتی یه نصیحت خیلی معروف کوجیما به بقیه کارگردان ها هم هست که میگه به مخاطبات خیانت کن!
این بازی واقعا به هدف یونیکی و خاصی رسیده. راجع به هر قسمت هر encounter از نظر لول دیزاین و داستان فکر شده. این بازی برای دراکمن یه دستاورد خیلی بزرگ.
به نظر من قسمت اول به ادامه احتیاج نداشت مگر این که ادامش این بازی باشه. بعد پایان catharsis رو با تمام وجود حس کردم.
همون نزدیکای گاو صندوقا نوت‌هایی هست که روشون نوشته رمز رو یا گفته که کجا نوشته شده و میشه پیداشون کرد. مثلا روی دیوار یا قوطی نوشابه یا رو تقویمی که به دیوار نصبه و ...
خداوکیلی فقط ناتی داگ میتونه بک‌گراند و شخصیت‌پردازی رو حتی برای کارکتر یک سگ به سطحی برسونه که توی بار دوم دیدن صحنه‌ی جسدش/مرگش اشک تو چشمات جمع بشه (حالا اصلا کاری به منی، اوون یا مل ندارم)! از اولین دیدار با آلیس تا آخرین سکانس و پرت کردن عروسک همه و همه جوری استادانه و حساب شده روایت میشه که باعث شده بود بدجوری از این سگ خوشم بیاد. شاید تو نیمه‌ی اول و عبور لحظه‌ای و کشته شدن آلیس به دست الی اونم مثل صدها سگ دیگه‌ای باشه که کشتیم و حس خاصی نداشته باشیم اما با تجربه‌ی نیمه‌ی دوم از دید کارکتر Abby چنان روی بیان جزییات و خلق روابط انسانی بین کارکتر و حیوانات عمیقا کار شده که حتی با شخصیت‌هایی که توی این سری دفعه‌ی اوله میبینیمشون هم بدجوری همزادپنداری میکنه آدم حتی بیشتر از الی یا تامی‌ای که برای انتقام خون جول حاضرن تمامی نزدیکای شخصیت منفور ذهنشون رو نابود کنن، حتی اگر اون شخص تنها دنبال انتقام خون پدر بی‌گناهش باشه، کسی که اجازه میده تو شرایط کاملا یک‌طرفه زنده بمونن! من واقعا از شخصیت ابی خیلی خوشم اومده تا اینجا، مخصوصا بُعد رفتاری و بیان chemistryش با یارا و لو که یجورایی بعد جریان قنل جول اوج Redemption هست برای این شخصیت!
داستان و روایت تا اینجا فراتر از انتظارات من بوده و امیدوارم بازی پایان‌بندی در حد چیزی که تا الان تجربه کردم داشته باشه.
بعد از اتمام بازی مفصل نظرمو در مورد کلیت PartII خصوصا داستان و روایتش خواهم گفت!
همون نزدیکای گاو صندوقا نوت‌هایی هست که روشون نوشته رمز رو یا گفته که کجا نوشته شده و میشه پیداشون کرد. مثلا روی دیوار یا قوطی نوشابه یا رو تقویمی که به دیوار نصبه و ...
نیازی به گشتن هم نیست البته خب راه اصلی ش اونه، ولی یه راه دیگه داره که دزدان محترم ازش استفاده میکنن، از اون راه هم میشه
فقط وقت گیره ولی حس خوبی داره،
به طوری که صدای رمز درست با بقیه فرق داره، اگر یه ذره دقت کنید خیلی ساده س.
واقعا به این نکته هم دقت کردن!
این رو دوست خوبم مالک بهم گفت این واسه کپی رایت ش: malek911
نیازی به گشتن هم نیست البته خب راه اصلی ش اونه، ولی یه راه دیگه داره که دزدان محترم ازش استفاده میکنن، از اون راه هم میشه
فقط وقت گیره ولی حس خوبی داره،
به طوری که صدای رمز درست با بقیه فرق داره، اگر یه ذره دقت کنید خیلی ساده س.
واقعا به این نکته هم دقت کردن!
این رو دوست خوبم مالک بهم گفت این واسه کپی رایت ش: malek911
آره من دو تا از گاوصندوق‌ها رو همینجوری بازی کردم
"You should see THE CARE. The CARE that we've put into this game"
- Neil Druckmann
توجه بازی به جزئیات دیوانه کنندس
اول اینکه من اصلا فکر نمیکردم که دیگه در این نسل گیمی بتونه جای RDR II رو برام بگیره و بهترین بازی نسل بشه!
خیلی منتظر TLOU II بودم ، از دور برام خیلی جذاب بنظر میرسید ولی مطمئن بودم هیچی RDR II نمیشه ... اما شد!
من TLOU 1 رو دوست داشتم یکی از بازیهای خیلی خوب نسل پیش بود برام ، ولی تو همون سالی که عرضه شد با اینکه از زمین و زمان بیشتر از هر بازیه دیگه ای ستایش شد، برای من بعد از GTA V قرار میگرفت.
حتی بین بازیهای خود ND من Uncharted 2 رو بیشتر از TLOU 1 دوست دارم.
داستان TLOU 1 برای من خیلی سر راست و قابل حدس بود. از زمانی که Joel و Ellie با هم تنها به مسیرشون ادامه میدن برام مشخص بود که الی قراره جای سارا رو برای جوئل بگیره و میدونستم که جوئل قرار نیست الی رو به فایرفلایز بده و ماموریت خودش رو تموم کنه و بره پی زندگیش .
من سلیقه م اینه که داستان برام غیر قابل پیشبینی باشه ، بالا و پایین داشته باشه ، بهم شوک وارد کنه ، با اینکه آدم احساساتی نیستم بتونه اشکمو دربیاره ، عصبانیم کنه ، خوشحالم کنه ، کاری کنه که حتی برای چند لحظه خشکم بزنه و بهت زده به صفحه تلویزیون خیره شم و باعث بشه عمیقا فکر کنم .
راستش تا الان اصلا در ویدیوگیم انتظار اینایی که گفتم رو نداشتم و برام معیار نبود، شاید اگه احساسم بیشتر بود بازیهایی بودن که بتونن روی من تاثیر بذارن ولی خب نشد واقعا ...
TLOU II اولین بازی ای شد که تونست همه ی این چیزایی که از یک داستان فوق العاده میخوام رو بالاخره در یک ویدیوگیم ( که یکی از مهمترین و جذابترین بخش های زندگیه منه ) بهم بده و در کنار گیمپلی فوق العاده ش که بسیار درگیر کننده و هیجان انگیزه و گرافیک حیرت انگیز و صداگذاری بی رقیبش برای من نه تنها به بهترین بازی نسل بلکه به بهترین بازی عمرم تبدیل بشه .
من همین دو هفته پیش که صندلی داغ بودم چند بار ازم پرسیدن که کرکتر مورد علاقه ت کیه ، و من با اینکه حدود 30 ساله دارم بازی میکنم ولی کرکتر مورد علاقه ی خاصی نداشتم !! چون هیچ کرکتری رو با تمام وجودم حس نکرده بودم .
ولی الان با اطمینان کامل میتونم بگم Ellie کرکتر مورد علاقه ی منه .
اینم بگم که طولانی بودن بازی برای من نکته ی مثبت محسوب میشه و اصلا دوست نداشتم کمتر از این میشد، هیچ قسمتی از بازی برای من طولانی و اضافی نبود و اصلا خسته م نکرد.
حتی جایی که Abby میره دنبال Ellie دلم میخواست طولانی تر بود یا آخر بازی که الی میره دنبال اَبی
در مورد این موج نفرتی که شکل گرفته من بحثی ندارم ، چون از حوصلم خارجه و نمیخوام این حس فوق العاده ای که از این بازی گرفتم رو خراب کنم ، فقط به چند مورد اشاره میکنم :
بزرگترین و اصلی ترین مشکل همون لیک های بازیه، اون لیک ها باعث شد که خیلیا با چند تا کلیپ و چندتا نوشته پرونده ی بازی براشون بسته بشه و اصلا دیگه سمت بازی نرفتن که خودشون تجربه کنن و خیلیا هم چون از قبل اون حس رو به همراه داشتن و داستان رو میدونستن خب بازی کردن هم نمیتونست به اندازه ای که باید و شاید اونا رو با خودش همراه کنه و روشون تاثیر درست رو بذاره. و این عنوان بشدت وابسته به تجربه ی کامل بازیه . نه با خوندن ، نه با دیدن نمیتونید اون چیزی که درسته رو تجربه کنید ... حتی اگه قراره متنفر بشید باید بازی کنید و متنفر بشید نه اینکه نوشته بخونید و ویدیو ببینید.
افرادی که خیلی به کرکتر بازیها وابسته میشن و از کرکتر بازیها برای خودشون قهرمان میسازن و نمیتونن خودشون رو از اونا جدا کنن و از بیرون به اون کرکتر و فضای داستان نگاه کنن ( مثل مادری که بچه ش در هر صورت بچه شه و هیچوقت اون بچه نمیتونه مقصر و گناهکار باشه ) این بازی خیلی اذیتشون میکنه و احتمالا غیر قابل تحمله.
سختگیری و نکته بینی بیش از حد و بقول معروف مته به خشخاش زدن که سر این بازی شکل گرفته و خیلیا دارن به شکل عجیب و بی سابقه ای به موضوعاتی میپردازن که تا الان در مورد هییییچ بازی دیگه ای نداشتیم . همونطور که گفتم سطح جدیدی از نقد در مورد این بازی اعمال میشه. اینم دلیل اصلیش حاشیه هایی هست که قبل از انتشار بازی پیش اومد و یه بسیج همگانی علیه بازی شکل گرفت.
یه تعداد زیادی هم که به همون بحث انحصاری بودن بازی برمیگرده که خب فنبوی ها فضا رو مناسب دیدن که بیشتر از هر زمان دیگه ای بتونن سوار این موج بشن و خودشون رو ارضا کنن و من واقعا آرزو میکردم که ای کاش انحصاری نبود و بخش مهمی از این جو منفی اصلا بوجود نمیومد.
افرادی که غیر از جنسیت و تمایلات جنسی و حتی مشخصات ظاهری نرمال و عرف جامعه موارد خاص و اقلیت براشون تعریف نشده و نسبت به اونا گارد دارن هم میتونن بین دسته ی هیترها قرار بگیرن ولی این هم یه مسئله ی شخصیه . اگه بخوام رک باشم من خودم حس خوبی نسبت به این افراد ندارم و باهاشون راحت نیستم ، ولی این موضوع رو مبنای قضاوتم در مورد افراد قرار نمیدم و وجودشون در یک ویدیوگیم باعث نمیشه من چشمام رو ببندم و هیچ چیز دیگه ای نبینم و از بازی متنفر بشم !
در نهایت میتونم بگم که اگه واقعا گیمر هستید و علاقه دارید به این صنعت، جدای از هر چیزی سعی کنید خودتون این بازی رو از اول تا آخر با ذهن باز و بدون جهت گیری بازی کنید. نمیگم همتون مثل من عاشقش میشید، شاید اصلا خوشتون نیاد ، ولی بازی کنید، حداقلش یه تجربه ی بد ولی خاص میشه براتون.
Google