علی بخوام ایراد بگیرم Melee Combat مخصوصا با چاقو که خیلی روی اعصابه، یا دیر لود شدن تکسچرا، اینکه صورت هافمن یا زن سباستین معلومه اندازه بقیه کرکترا روشون کار نشده،
یا اینکه های Marrow چه از لحاظ هنری چه از لحاظ لول دیزاین ضعیف ترین قسمت های بازی هستن.
در هر صورت معلومه بازی بخاطر چرخه ساخت دو ساله اش معلومه خیلی کمتر وقت و صد در صد بودجه کمتری سرش صرف شده، مثلا بخش های ساید کانتنت ها میتونستن خیلی وسیع تر باشن.
با این حال بنظر من اون بخش هایی که باید درست عمل می کرد، عمل کرده.
تنها پسرفت نسبت به نسخه اول اینکه اون اتمسفر و اون طراحی هنری رو در سراسر بازی نداره(حالا بگذریم که قسمت های همتراز و یا حتی بهتر کم نداره. مثل بخش های
استفانو یا تئودور)
کاملا از اینکه ترپ ها و کبریت ها هم حذف شدن خوشحالم... (بازی اول گندش رو در آورده بود) اینجا پیچیدگی اون سیستم ها رو نداره ولی در قسمت های ساده تر مثل مخفی کاری خیلی لذت بخش تر و موثر تر شدن.
اون سیستم ها بیشتر روی مخ آدم در طولانی مدت میرفت تا اینکه تجربه رو برای من بهتر کنن.

ولی در نهایت شاید همه این ها باعث بشه یک نمره کم کنم مخصوصا براساس لذتی که بردم.
خوبیاش بخش اول اش مخصوصا ساید کانتنت و گشت و گذار در اون اون محیط شهری جدا خییییلی خوبه. کلا دنیای این بازی خیلی ایده اش فانه، برای همین دوست دارم ادامه پیدا کنه. هر گوشه میرفتم یک سوپرایز یا چیزی برای پیدا کردن بود، با اینکه ادامه و نیمه دوم تقریبا این بخش ها شدید کمرنگ شده بودن، نکته مثبت اش این بود به Pacing داستان کمک بود و باعث نشده بود حواست بخاطر کار های فرعی از پلات اصلی پرت بشه.
ایندفعه مخصوصا بخش مخفی کاری و همینطور ارتباط عاطفی شخصیت ها، مخصوصا سباستین از مشخصه از TLOU1 یکم الهام گرفته.
که میرسیم به بخشی که باعث شده بود از بازی خوشم بیاد، داستان!
اول از همه خود سباستین اینجا برعکس نسخه اول و شخصیت نچندان جالب اش، اینجا شخصیت به شدت ملموس تر و باور پذیر تری داشت.
مثل تراما ها یا احساس گناه اش و مخصوصا رابطه اش با دختر و زن اش، برعکس نسخه یک که شخصیت اش فرقی با مقوا نداشت.:/
میدونم نجات دختر اش کلیشه ایی تلقی میشه ولی اینجا کاملا هدف اش رو میشه درک کرد و اینقدر قوی هست که باعث بشه گه در بازی پیشروی کنم و برای من ایرادی نداره.
بقیه شخصیت ها مثل کیدمن و و حتی فرعی ها اونیل هافمن... پرسونالیتی از پرفورمنس اشون میباره و میتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم.
همه VA های نسخه 1 رو عوض کردن که همین فکر کنم دلیل اصلی این تفاوت کیفیت بود.
پلات داستان هم اینجا Over-complicated نیست و برعکس نسخه اول و اون ماجرای روویک و لزلی و بقیه.... که داستان رو غیر قابل فهم و گیج کننده کرده بودن.
با این حال بازی حتی به تاثیرگذاری خیلی از صحنه های نسخه اول هم کمک می کنه.
(
ساید کوئست های نسخه 1 و اون صحنه تقابل سباستین با باس های شماره اول جدا محشر بودن.)
با ویلین ها اینبار خیلی حال کردم، شخصیت های جالبی بودن و باعث خلق لول دیزاین های مختلفی هر کدوم شده بودن.
من خودم خیلی از بازی اول خوشم نیومد و بنظرم خیلی دیگه وایب SH، RE داشت... این برای من هویت خودش رو داشت، و هیچوقت احساس نکردم زیادی شبیه یک بازی دیگست. جالب اینجاست ایندفعه میکامی کارگردان نیست و اینقدر خوب دراومده.