خب اشتباه نمیکنی.
بازیهای فرام سافتور رو میشه حتی چندبار پشت به پشت از اول بازی کرد ولی اگه دقت نکنی هیچی از داستان متوجه نشی.
من خودمم شاید داستان الدن رینگ رو به اندازه ساخته های قبلی استودیو اونقدرها دوست ندارم.
نمیتونم بگم دوست ندارم که دروغه.
بهتره بگم به اندازه قبلیها برام جذاب و پرجزئیات نبود.
اما میلیون ها بار از Wo long یا Nioh جذابتر و عمیق تر بود.
بعنوان کسی که عاشق المانهای داستانی تو بازیهام و خوره این رو دارم که تا قطره آخر به دنبال لور تو بازیهای فرام سافتور میگردم قبول کن اصلا محلی از اعراب نداره این نوع مقایسه ای که کردی
در بازیهای فرام سافتور داستان از طریق دیالوگهای عجیب غریب ولی پرمفهوم ، تو جزئیات آیتمهایی که پیدا میکنی ، حین باس فایتها و از طریق داستانگویی های محیطی روایت میشه.
اینکه آیتمی که پیدا میکنی کجا بوده ، برای چه شخصی بوده و داشته چی کار میکرده و...
فلان مجسمه چرا اینجاست؟
چرا پوشش محیطی این منطقه به این شکله و...
یعنی باید بری دنبالش که ارتباط اونها رو پیدا کنی و یک روایت کلی ازش برای خودت بسازی.
هرچه بیشتر بری دنبالش تصویر نهایی برات وضوح بیشتری پیدا میکنه.
ولی اگه هیچکدوم از این کارها رو هم نکنی و همون چند خط داستانی که بعد از پایان بازی ازش متوجه میشی رو دریافت کنی ، باز هم می ارزه به کل داستانگویی های بازیهای تیم نینجا
با این حال فرام سافتور بلادبورن رو داره ، سکیرو رو داره که از نظر نوع داستانگویی که تو دوست داری خیلی بیشتر و بهتر دستت رو میگیرن.
اما تو تیم نینجا کلا آب لوله کشی نشده براش.
یک مورد دیگه اینکه داستان الدن رینگ هنوز تموم نشده ، اکسپنشن داره میاد که باز هم کلی داستانک و نکته اضافه میکنه.
من به شخصه بازیهای تیم نینجا رو فقط به خاطر بخش مبارزات و لوت بازی میکنم.
ولی بازیهای فرام سافتور علاوه بر اون آرت استایل عالی ، لور عالی و عمیق ، طراحی مراحل فوق العاده ، باس فایتهای حماسی ، صداگذاری مثال زدنی ، اتمسفر فلسفی و بعضا دارک و نفس گیر ، PVP معتادکننده و... داره که حتی اگه یک نفر اصلا به دنبال داستان بازی نخواد بره بتونه تو دنیاش غرق بشه و لذت ببره.