از تعطیلات قرنطینه استفاده کردم و دارم فیلمایی که از هایپشون افتادنو دونه دونه میبینم
![4 :D :D]()
دیروز پاراسایتو دیدم. به نظرم فیلم قوی بود و توییست جالبی داشت. تو خیلی سکانسا منو یاد فیلمای سعید روستایی (ابد و یک روز و متری 6.5) انداخت.
ولی به نظرم چیزی که راجع به این دسته از فیلما که به اختلاف طبقاتی، فقر و مبارزه با کاپیتالیسم (!) میپردازن جالبه اینه که یه فیلمی با پیام مشخص ساخته میشه و اگه خوش ساخت باشه، هم فروش خوبی میکنه (متری 6.5 که پرفروش ترین فیلم غیرکمدی ایران شد) هم جایزه های زیادی میگیره و قطعا بیشترین سود به Cast فیلم میرسه. اما این وسط قشری که حتی شاید امکاناتشو نداشته باشن که این فیلما رو ببینن همون قشر فقیرن. در آخرم هیچ تفاوتی واسشون ایجاد نمیشه و صرفا یه عده میان با فیلم ساختن راجع به مسائل روزمره زندگی اونا به یه نون و نوایی میرسن!
نمیدونم چرا ولی اولین چیزی که بعد دیدن این دسته فیلما به فکرم میرسه همینه.
just my 2 cents