دیشب گفتم Charon رو انگولک کنم ببینم چی میشه. این سبک کلا حس کنجکاوی رو خیلیی بالا میبره. خلاصه مشخص شد که دوستمون اصلا و ابدا اعصاب و ظرفیت شوخی رو نداره و طوری مجازاتت میکنه که بری بشینی یه گوشه به کار بدت فکر کنی و دیگه تکرارش نکنی
بعد از زدن هیدیز برای بار اول ۲تا ران دیگه هم رفتم. یکی با Twin Fists که خیلیی چسبید. کلا درگیری از نزدیک رو کاملا ترجیح میدم به رنج کامبت! خیلی فان تره اینجوری حداقل برای من. پرکی که با اسپشال کیل بگیری ۲٪ هیل میشی هم داشتم و عملا توی Encounterها هیچ مشکلی نداشتم. اما وقتی به تسئوس رسیدم به شکل عجیبی بد بازی کردم انگار که بار اولمه! ۳بااار مُردم! خودمم باورم نمیشد
توی مسیر هم هیچ استوری اون آیتم که یکی از Death Defianceهارو برمیگردونه با ۲۰۰تا کوین، نداشت. خلاصه رسیدم به هیدیز و شتک شدم. ولی ران بعدی با شیلد رفتم و کلا بیلد رو با Chill بستم. پرک دابل اتک شیلد رو هم گرفتم. فانترین و لذتبخشترین رانی بود که داشتم. با اتک و دش دادنم هر کی اطرافم بود اسلو میشد! سر خود هیدیز هم خیلی کمک کرد و کاملا توی سرعتش تاثیر داشت. به وضوح اسلو شده بود و راحتر میشد اتک داد بهش. یه پرکم داشتم که وقتی بلاداستون نداشته باشی ۲۰٪ دمیجی که میدی بیشتر میشه و ۱۰٪ هم کمتر دمیج میخوری. هر جا میرسیدم مینداختمش یه گوشه و میرفتم تو شکمشون. ضمن اینکه این سری ۵۲مین طول کشید تا تموم شه. بار اول ۵۷مین شده بود
این بازی اگه بهترین END GAME رو نداشته باشه قعطا توی تاپ ۳ قرار میگیره. توی سبک روگلایت که بدون شک بهترینه و مشخص نیس بازی بهتری رو دستش بیاد. دیشب در مورد Companion هم خوندم پشمام ریخت
باید هر چه زودتر یکیشونو باز کنم. کارمون شده گفتگو با شیخ تو تلگرام در مورد پلیتروهای مختلف
موفق باشیم