و بالاخره آرک Nadeko Draw از فصل اخیر Monogatari تموم شد با این قسمت
و پسر
عجب آرکی بود
10/10
از قبل ما میدونستیم Nisioisin میتونه صرف اتکا به دخترهای داستان و بدون حضور آراراگی (یا حضور به شدت کمرنگ اش) آرک های به شدت قدرتمندی بنویسه
ولی این یکی و پیامی که داشت و قدرت نویسندگی اش واقعا تو یه سطح دیگه بودن
فکر کنم بعد از Vinland Saga S2 این اولین انیمه فصلی ای باشه که بخوام دوباره بهش 10/10 بدم
تا این حد این فصل مونوگاتاری خوبه. و این واقعا عجیبه چون اگه بخوایم منطقی نگاه کنیم مونوگاتاری از حیث داستانی از نقطه اوجش عبور کرده و تمام آرک هایی که داریم می بینیم صرفا بستن گره های باز داستانی ایه که از شخصیت های فرعی قبلی باز مونده. و اصلا تخیلیه که این قدر از باقی مونده داستان شخصیت هایی مثل نادکو (btw BEST Girl) Nisioisin میتونه همچین آرک های خارق العاده ای دربیاره
این دقیقا مثل اینه که اون آرک هایی که بعد از جنگ نهایی ناروتو شیپودن اقتباس شده بودن رو ببینی ولی کیفیت شون هنوز در حد آرک حمله پین باشه. یه همچین چیزی بود برام این آرک فعلی مونوگاتاری
======================
الان که Girls band Cry رو تموم کردم
تعداد انیمه هایی که تو ژانر موسیقی دیدم و تموم شده به 10 تا رسیده (البته تو MAL تریلرها و موزیک ویویدهای انیمه ای که ثبت شدن هم میاره تو ژانر موسیقی، اونا رو حساب نکردم)
بریم که داشته باشیم
Z-fan's Top 10 Music Anime
10. Carole and Tuesday
من احترام زیادی برای واتانابه شینیچیرو و مخصوصا سلیقه خداش تو موسیقی های انیمه اش قائلم
و کرول و تیوزدی واقعا تو این زمینه عالیه.... فقط تو نیمه اولش
یعنی شما فکر کن 12 قسمت اول انیمه ات یه چیز عالی 10/10 باشه و نیمه دوم چنان افتی کنی که یکی مثل من دراپت کنه
متاسفانه این انیمه با وجود همه نقاط قوتش رتبه ده رو از ده تا انیمه موزیکی که من دیدم میگیره
صرف این که نیمه دومش به شدت خسته کننده و اعصاب خورد کنه
9. Jellyfish can't Swim in the Night
از اون جا که اسمش طولانیه بذارید همون Kurage صدا کنیم این انیمه رو
نقطه قوت کوراگه تو شخصیت ها و داستان ها و مصائب خاص و به شدت دراماتیک شونه. بعلاوه به نظرم داستان یکی از بهترین اوج های دراماتیک بین شخصیت ها رو داره و واقعا کار عالی ایه
نقطه ضعف کوراگه اینه که جدا این که خیلی کوتاهه، خیلی آهنگ های خوبی نداره و بدتر از همه فضای دراماتیک شخصیت ها میشه پاشنه آشیل کار و نمیتونه ازش یه داستان واقع پذیر و جذاب دربیاره
در نتیجه پایان انیمه به شدت ناامید کننده است و نمیشه خیلی داستان خوبی حسابش آورد. همون جور که گفتم تو دپارتمان موسیقی هایی که از این انیمه بیرون اومده هم خیلی نمیشه گفت چیز تعریف داری شنیده باشم که تو رتبه اش تاثیر به وضوحی داره
خب البته اینو دراپ نکردم واسه همین رتبه اش از کرول و تیوزدی بیشتره
8. Vivy: Flourite Eye's Song
ویوی به عنوان یه انیمه اکشن و Sci-fi به شدت کار قوی ایه. و نیمه اول داستان هم از حیث موزیک خیلی فوق العاده است
حیف داستان خودشو تو یه تله عجیب میندازه و نقطه اوج نهایی داستان شو وصل می کنه به ژانر موزیک دوباره
جایی که میشه با قاطعیت گفت نقطه قوت انیمه نیست
نتیجه دوباره میشه یه پایان نسبتا ناامید کننده و خب ما هم داریم در مورد رنک بندی انیمه های موسیقی حرف می زنیم
It is what it is
7. K-On
کی آن خووووبه
یعنی چی بگم. کمدی کار خوبه
موسیقی کار خوبه
جو Slice of Life کار خوبه
ولی هیچ چیز کار تو یاد آدم نمیمونه. به غیر از یکی دو تا سکانس نسبتا احساسی و چند تا تیکه کمدی خاص بقیه سکانس های کی آن به شدت فراموش شدنی اند. با این وجود نمیشه ایراد خاصی بهش گرفت
صرفا کارهایی که جلوتر می بینیم به شدت به یاد موندنی تر اند
6. Girls Band Cry
GBC هم مثل کی آن تو تمامی زمینه ها خوبه ولی بازم کار جنریکیه که خیلی چیزیش یادت نمیمونه
چرا بالاتر از کی آن ـه؟
دو دلیل
اول این که بر خلاف K-On که دیگه بیش از حد Moe است. شخصیت ها و Cast این یکی خیلی بالغانه تر عمل می کنن و کلا کارهاشون خیلی واقع گرایانه تر و قابل پذیرش تره. حتی اگه بعضی وقت ها فکر کنی شخصیت ها بیش از حد درگیر گذشته شون اند تا آینده.
دلیل دوم این که علی رغم پرزنتیشن گادلایک کارهای KyoAni، نمیشه این جا از عملکرد بیش از اندازه خفن Toei Animation تو انیمیشن سه بعدی این شخصیت ها چشم پوشی کرد. نتیجه اش اینه که از حیث بصری این کار به شدت به یاد موندنی تریه.
در هر صورت منتظرم ببینم اگه فصل های بعدی بیاد چجوریه کار. به نظر میاد اثر درآمد زایی بوده برای Toei اگه شنیده ها درست باشند.
5. Hibike Euphonium
نکته ای که در مورد هیبیکه یوفونیوم هست اینه که من فقط فصل یک شو دیدم و گویا داستان تو دو فصل بعدی و مخصوصا فیلم Liz and Blue Bird به شدت بهتر میشه
سر همین فعلا به رتبه 5 قناعت می کنیم
کار واقعا خوبیه همین یه فصل شم. کلی بالا و پایین داره، شخصیت ها بامزه اند و روی هم داستان واقعا کشش خوبی داره.
4. Paripi Koumei
ایده این کار به شدت احمقانه است. یه جورایی بین ژانر ایسکای و موزیک قرار میگیره کار به خاطر شخصیت اصلی اش.
و خب موسیقی کار واقعا نقطه قوت اش نیست. داستان هم آن چنان چیز ویژه ای نداره و محرک های شخصیت اصلی (ایکو) اون قدره که باید و شاید قوی نیستند
عوضش چند تا مورد به شدت به این انیمه کمک می کنه
اولش خود حضور Zhuge Liang و حرکت هایی که تو انیمه واسه کمک به ایکو می کنه. فوق العاده است این بشر
مورد دوم اینه که cast شخصیت های فرعی این کار واقعا یکی از قوی ترین ها بین انیمه های این ژانره که من دیدم. یه فضای خاصی دارن شخصیت های فرعی از کابه تایجین و داستان رپ زدن اش بگیر تا صاحب مغازه و علاقه عجیبش به تاریخ که حسابی به ژوگ لیانگ کمک می کنه
روی کاغذ واقعا انیمه احمقانه ایه و اگه بخوایم جدی نقدش کنیم چیز خاصی نداره ولی به شدت انیمه دوست داشتنی ایه و جای خاصی تو قلب من داره.
3. Your Lie in April
این فکر کنم برای یخورده قدیمی ترهای تاپیک اسم آشناییه
کسی نبود که 2014-2015 تو فضای انیمه باشه و اسم این کار رو نشنوه. و واقعا هم کار محشریه... تو ژانر موسیقی
مشکل YLiA اینه که داستان رومنس هم هست. و با گذر سال ها و نگاه دوباره به انیمه، این جنبه رومنس داستان هی نچسب و نچسب تر میشه (مخصوصا با اون "پلات توییست" نهایی اش که فقط به نظرم برای گریه درآوردن مخاطب ساخته شده) و شاید واسه همینه که علی رغم تمام نقاط قوت انیمه، رتبه اش از 3 بالاتر نمیره
میگم نقاط قوت چون وقتی نوبت به خود داستان آریما، تراوماهای خانوادگی اش و درگیری اش با موسیقی و مسیر کاریش میرسه، این انیمه یه شاهکار تکرار نشدنیه. بخش موسیقی این انیمه گاااادلایکه
ولی خب رومنس ش میکشتش یخورده پایین. میمونه دو رتبه دیگه که اگه من و پست هام رو دیده باشید حدس زدنشون سخت نیست
2. Zombieland Saga
روی کاغذ هم این ایده که یه سری دختر مرده رو زنده کنی تا برات یه گروه آیدولی بزنن که اعتبار استان و ایالت ات حفظ شه به شدت احمقانه است
شجاعت زامبی لند ساگا اینه که با تمام قدرت با این ایده پیش میره و برخلاف خیلی انیمه ها که هر چی جلوتر میرن ایده عجیب اولیه شون محو میشه و به یه چیز جنریک تبدیل میشن، زامبی لند ساگا مخصوصا تو فصل دومش بیشتر به این موضوع تکیه می کنه که این یه انیمه صرفا آیدولی برای کسب محبوبیت و رفتن به Dome و این آت و آشغالا نیست. داستان در مورد استان ساگا است و افسانه ای که این دخترا قراره توش درست کنند
من نمیدونم چجوری ولی زامبی لند ساگا تنها انیمه این لیسته که میتونم براش از لفظ Epic و حماسی استفاده کنم. مخصوصا تو فصل دوم. داستانی که این دخترا و تهیه کننده افسانه ای شون طی می کنن تا به هدفشون برسند واقعا یه چیز تک و نابیه که نمونه نداره.
از حیث موسیقی هم ترک هایی که فرنشوشو تو قسمت های مختلف انیمه میخونن وحشتناک متنوع و به یاد موندنی و دوست داشتنی اند.
کمدی کار هم واقعا فوق العاده است و خیلی از جوک هایی که انیمه سمت مخاطب میندازه خوب به هدف میشینه. از اون طرف تو بخش احساسی هم کار قوی ایه (آخ اون قسمتی که ساکی تو فصل دوم می فهمه نمیتونه دیگه واقعا مثل آدم های زنده عاشق بشه من میخواستم زار زار گریه کنم
)
بعید میدونم هیچ کار آیدولی ای در آینده نزدیک و دور برام به اندازه زامبی لند ساگا دوست داشتنی بمونه.
1. Bocchi the Rock
واو
هولی شعط
هر جور حساب می کنم بوچی د راک یه پدیده غیر ممکنه
سال های سال بود که من فکر می کردم K-On یه ایده جنریک ـه و صرف همین جنریک بودن و کیفیت ساخت خوب KyoAni ـه که ملت دوستش دارن
ولی بوچی د راک خلافشو بهم ثابت کرد.
در وهله اول. کار به شدت از لحاظ موسیقی خوبه. هم موسیقی متن کار خوبه. هم اوپنینگ و اندینگ ها خوبن هم خود ترک هایی که کسّوکو بند میزنه
تو ژانر خود BtR به اندازه کافی کار خوبی هست
ولی کمدی و داستان. آخ آخ آخ. همین که کمدی کار این قدر خوبه خودش جاشو محکم می کنه. این روزها این قدر انیمه میاد و میره و واقعا کمتر انیمه "کمدی" ای هست که آدم رو بخونه. خیلی حس کمدی انیمه های ژاپنی یکنواخت و خسته کننده است. ولی رسما نمیشه هیچ کدوم از جوک های BtR و زاویه ای که قراره ازش بهت حمله کنند رو حدس زد.
بهتر از اون داستان و فراز و نشیبیه که خود بوچی به عنوان یه آرتیست طی می کنه. نمیشه بهش گفت واقع گرایانه. ولی به شدت دنبال کردنیه و نقاط اوج داستان واقعا آدم رو درگیر خودش می کنه و بیشتر از هر انیمه دیگه ای تو این لیست آدم دوست داره بوچی رو تشویق کنه که بهتر موسیقی بزنه و این به نظرم یه موفقیت تو حوزه نویسندگی انیمه حساب میشه
از حیث کیفیت ساخت هم که چیزی نگم. هر قسمت این انیمه یه چیزی برای رو کردن داره که دهن ات رو ببنده. طراحی شخصیت ها با این که به سمت Moe میره ولی بازم پاشو از حدش فراتر نمیذاره ولی در عین حال بامزه بودنشو حفظ می کنه. انیمیشن ها به شدت پویا و در عین حال انیمه ای و مختص همین مدیوم اند و سعی نمی کنن خیلی به قول معروف سینماتیک و هالیوودی باشند و این مخصوصا موقع بیت های کمدی به کمک انیمه میاد.
نمیدونم چی بگم
اون تعادلی که به نظرم K-On نداشت و باعث فراموشی اش می شد رو Bocchi The Rock همه رو تو خودش بهترین شکل ممکن داره و همینه که برای من به یه پدیده تبدیلش می کنه.