خب بازی بالاخره برای اولین بار تموم شد. برای من حدود 30 ساعتی طول کشید. شاید کمی بیشتر از مدت زمان معمول بیشتر پلیر ها باشه اما بازی واقعا بزرگ هست و من واقعا روی بازی وقت گذاشتم اما با اینحال بعضی چیزها رو از دست دادم. بازی در مقایسه با نسخه اول مقیاس بزرگتر و لوکیشن های باز و خیلی وسیعتری داره هر چند هنوز یه بازی خطی هست. محیط‌های بازی واقعا زیبا و‌چشم نواز هست و جزئیات خیلی خوبی داره. با توجه به یه تیم 70 نفری و احتمالا بودجه کمی که در اختیار داشتند در مقایسه با بازی های بزرگ و AAA بنظرم واقعا کارشون قابل تحسین هست.
بنظرم به طور کلی بازی از نسخه اول بهتر بود و از همه نظر پیشرفت داشت، شاید بجز پیسینگ هم از نظر داستانی و هم از نظر گیم پلی بعضی قسمت ها اون کیفیت لازم رو نداشت. در مورد گیم پلی چیزهایی که اضافه کرده بودند خوب بود. مثلا شورت کات هایی که کرفت کردن یا انتخاب ایتم ها و تجهیزات رو خیلی راحتر کرده بود. اسلحه های جدید مثل کمان، چاقو و تجهیزات جدید هم خوب بود. همینکه امیسیا دیگه در برابر دشمن ها کاملا بی دفاع نبود و یه فرصت دوباره بهش داده میشد خودش پیشرفت خوبی محسوب میشد. با این وجود بنظرم گیم پلی باز هم جای پیشرفت داشت و میتونست بهتر از این هم باشه. یکی از ایرادهایی که به نسخه اول وارد بود همین گیم پلی بیسیک و ساده بود. همین ایراد رو توی بعضی از نقدها به نسخه دوم هم گرفته بودند و با وجود پیشرفت هایی که داشت گیم پلی به اون صورت که باید متحول نشده بود، که با توجه مدت زمان طولانی بازی یجورایی درست بود. امیدوارم اگر دنباله ای در کار باشه روی این مسئله وسواس بیشتری خرج بدن و بیشتر روش فکر کنند.
از نظر داستانی هم بازی خوب بود و در کل لذت بردم. نسخه اول هم داستان و موسیقی بیشتر از بقیه جنبه ها برام لذت بخش بود. هر چند همونطور که گفتم نحوه روایت و ریتم داستانی مخصوصا اواخر بازی یه مقدار سریع و مثل این بود که به اندازه کافی وقت نداشتند تا مثل نیمه اول با دقت و جزئیات بیشتری به داستان بپردازند. کرکترها هم اکثرا شخصیت پردازی خوبی داشتند، مخصوصا رابطه و پیوند بین امیسیا و هوگو در طول بازی خیلی خوب نشون داده شده بود. از بازی اول که خیلی کم همدیگر رو میشناختند، تا این بازی که میشه گفت به یه خواهر و برادر واقعی تبدیل شده بودند و حاظر بودند برای همدیگه هر کاری بکنند. از اون مهمتر از کرکترهای فرعی این نسخه خیلی خوشم اومد و بنظرم شخصیت پردازی به مراتب بهتری نسبت به شخصیت های نسخه اول مثل ملی و ارتور داشتند. مخصوصا ارنود که بنظرم بر خلاف ظاهرش شخصیت جالبی و در طول داستان رشد شخصیتی خوبی داشت. سوفیا هم شخصیت دوست داشتنی داشت. از اون طرف بنظرم اونطور که باید به لوکاس و بیتریکس پرداخته نشد. لوکاس توی نسخه اول بیشتر درگیر داستان بود. بیتریکس با اینکه توی نسخه اول هم خیلی در بطن داستان و ظاهرا کرکتر خیلی مهمی نبود، اما با این وجود مادر دو تا کرکتر اصلی بازی بود و بنظرم اگر اسکرین تایم یا شخصیت پردازی بهتری داشت میتونست توی روند داستان یا لحظات مهم داستانی تاثیرگذار باشه. در مورد اندینگ هم با اینکه شاید کمی شوکه کننده بود اما شخصا از همون اویل بازی و چپتر سوم این مسئله برام روشن بود و اواخر بازی هم که داستان به اوجش رسید دیگه به یقین رسیدم. هر چقدر هم از کرکترهای فعلی خوشم میاد امیدوارم اگر قصد ساختن نسخه سوم رو داشته باشند ترجیحا با ستینگ و کرکترهای جدید باشه. موسیقی هم نیازی به گفتن نیست و در یک کلام عالی و شاهکار هست.
ختم کلا اینکه requiem بدون شک یکی از بازی های خوب امسال هست. واقعا دلم میخواد اخر سال توی مراسم TGA بازی توی بعضی زمینه ها مثل بهترین موسیقی یا بهترین ارت دایرکشن و یا صداپیشه امیسیا برای بهترین اجرا حداقل نامزد بشه تا هم استودیو و هم بازی بیشتر شناخته بشه و مورد توجه قرار بگیره. اما خب حدس میزنم در برابر بازی های بزرگ امسال مثل نسخه اول شانسی حتی برای نامزد شدن نداره. اما امیدوارم اشتباه کنم و این اتفاق بیوفته.
Google