همونطوری که دوستمون در پست بالا اشاره کردند، یکی از دلایل علاقهی ما به این سریال تم دهه هشتاد سریال هست.
واقعا برام سواله برای ما مخاطب ایرانی؛ این علاقهی وافر از کجا نشات میگیره؟ ما که نه در دهه هشتاد زندگی کردیم و نه حتی توی امریکا بودیم!
اما چرا با شنیدن همین موسیقی تیتراژ، دیدن کفشهای کانورس، شلوارای جین، مدل موهای عجیب، شورلت بلیزر کلانتر هارپر، تلفنها و تلویزیونهای قدیمی و الباقی المانهای این سریال، این چنین به وجد میآیم؟!
اصلا چرا خود من از نوزده سالگی کانورس و جین میپوشم و همیشه موهام بلندن و ماشینای کلاسیک امریکایی رو دوست دارم و به موسیقی راک علاقهمندم؟
چرا نمیتونم اون روزی رو که بصورت اتفاقی پوستر این سریال رو در سایت زومیت دیدم که نقدی بر فصل اول بود رو فراموش کنم؟
چرا با دیدن همون ده دقیقه اول سریال پر از شوق شدم؟ آیا فقط بخاطر ساختار خوب این سریاله که ما جذبش شدیم؟ یا بخاطر نوستالژیه؟
اگه بخاطر نوستالژیه که باید بگم ما که هیچ تجربهای در این باب نداشتیم!
اگه بخاطر نوستالژیه چرا روانمون با دیدن آثار دیگه این همه شاد نمیشه؟
درسته هنوزم با دیدن فرندز آدم دوست داره توی دهه ۹۰ زندگی کنه یا با دیدن راننده تاکسی و دیوانهای از قفس پرید، در لحظه عاشق فضای دهه هفتاد میشه
اما هیچ کدوم تا به حال برای من نیروی Stranger Things رو نداشتن!
از دیشب که دوستمون عرض کردند فصل چهارم، فصل پایانی نیست خیلی خوشحال شدم، چی از این بهتر؟!
امیدوارم شما بیشتر از من با تماشای این اثر لذت ببرید...