جنجال سنتر (فقط پیرامون سرگرمی ها )

یه چیزی خیلی خفن بود در زمان بازی های ps1 و الان دیگه تقریبا نیست محیط های پری رندرد بود. کافیه به محیط های FF7 یا oddworld یه نگاه بندازید تا ببینید چقدر بک گراند ها پر جزئیات و با روح هستند. علاوه بر این دوربین ثابت به کارگردان اجازه سینماتوگرافی و داستان پردازی محیطی فوق العاده ای میداد و به علت محدود بودن زاویه دید، جا رو برای خیال پردازی باز میذاشت. من فکر میکنم بازی های مدرن اینقدر غرق در دادن آزادی عمل به مخاطب هستند که فراموش کردن محدودیت میتونه چه فاکتور ارزشمندی باشه.
 
به نظرم U4 از همه نظر از قسمت های قبلی بهتر بود و بهترین پایان بود برای آنچارتد. اون بلایی که هنینگ میخواست سر U4 بیاره رو میدونی؟ :D دراکمن و استریلی آنچارتد رو نجات دادن.
اون حماسه مگس و حماسه های مشابه هم باعث شد که کسی به تریلر های CG ناتی هم جرئت نکنه بگه CG:D
به نظرم با توضیح اینکه هنینگ چی کار میخواست بکنه، سطح اطلاعات مارو هم بالا ببر :D
 
  • Like
Reactions: Love Console
درست تر میگفتی شاید این کار رو میکردم :D
به درستی گفتم، قصد پارسی گویانه بود! چون میخواستم بگم elaborate us :D
جدی من در جریانش نیستم! چون سر نسخه سه یادمه خیلی بحث داشتن ولی چهار رو فقط یادمه که دوباره ریختن دور و یه سری چیزهارو دوباره ساختن
 
به درستی گفتم، قصد پارسی گویانه بود! چون میخواستم بگم elaborate us :D
جدی من در جریانش نیستم! چون سر نسخه سه یادمه خیلی بحث داشتن ولی چهار رو فقط یادمه که دوباره ریختن دور و یه سری چیزهارو دوباره ساختن
اکی پس من لحن کلام رو اشتباه متوجه شدم :D
من البته یه چیزایی یادم بود که قرار بود تا اواسط بازی دریک از اسلحه استفاده نکنه و وضع تیم و بازی خیلی به هم ریخته بوده. الان که سرچ کردم مثل اینکه جیسون شرایر تو کوتاکو راجع به این قضیه نوشته بود که به علت اینکه منتقدها میگفتن دریک زیاد آدم میکشه تصمیم به همچین تغییری داشت. سم هم قرار بوده انتاگونیست اصلی بازی باشه که آخرش تغییر میکنه به نیتن کمک میکنه. از طرفی وضع بازی خیلی بهم ریخته بوده و باعث شد بعد از اتمام left behind دراکمن و استریلی کارگردانی رو به عهده بگیرن.
 
یه چیزی خیلی خفن بود در زمان بازی های ps1 و الان دیگه تقریبا نیست محیط های پری رندرد بود. کافیه به محیط های FF7 یا oddworld یه نگاه بندازید تا ببینید چقدر بک گراند ها پر جزئیات و با روح هستند. علاوه بر این دوربین ثابت به کارگردان اجازه سینماتوگرافی و داستان پردازی محیطی فوق العاده ای میداد و به علت محدود بودن زاویه دید، جا رو برای خیال پردازی باز میذاشت. من فکر میکنم بازی های مدرن اینقدر غرق در دادن آزادی عمل به مخاطب هستند که فراموش کردن محدودیت میتونه چه فاکتور ارزشمندی باشه.
سه نسل بعد هم برای تنبلی و اینکه حال نداشتن... عکس برگردون 240p به عنوان پری رندر استفاده کردن :))
 
منم فوتبال دوست ندارم، بچگی و تو کوچه با بچه ها خیلی حال میداد منم دوست داشتم، یا با فک و فامیل، بازی های فوتبال هم از میکرو تا سگا و پی اس وان دوست داشتم و مثل همه بازی میکردم بازی مم خوب بود اتفاقا؛ فوتبال دنیای واقعی و حرفه ای هم دوران قدیم دهه نود و 2000 هلند و ایتالیا و ارژانتین و برزیل و انگلیس و المان اینارو واقعا دوست داشتم، اصن عاشق هلند بودم....

اما اره در ادامه کلا از فوتبال جدا شدم، دیگه نه مسابقه های حرفه ای واقعی نه دوستانه نه ویدئوگیم (منهای فیفا استریت 2012) رو دنبال نکردم، با این حال، همیشه برای گیمر هایی که حرفه ای فوتبال (فیفا معمولا) بازی میکنند احترام قائل بودم چون در سبک خودش از نظر دکمه زنی و الزام تخصص داشتن در گیم پلی، واقعا حرفه ای هست و کار هر کسی نیست در این سطح حرفه ای بازی کردن، یعنی اینطوری بگم که یک فیفا باز حرفه ای (از اینایی که بازی رو پاره میکنند) به نظرم جز حرفه ای ترین گیمر ها در هر حالتی، حساب میشه... حتی اگر فقط فیفا بزنه...

اما خب اره، نهایتا منم همونطور که گفتم دیگه از 15 16 سالگی به بعد یعنی از 2005 اینا به بعد، از دنیای فوتبال کاملا فاصله گرفتم، نه ویدئوگیم نه تلویزیون و مسابقات چمپیونز لیگ نه بازی واقعی تو کوچه و سالن اینا، کلا دیگه فوتبالی نیستم...

*دوران مدرسه هم یادمه (مخصوصا دبیرستان به بعد یعنی همون 2005 به بعد) دیگه اصلا فوتبال دوست نداشتم و به جاش زنگ ورزش یا بدمینتون بازی میکردیم یا پینگ پونگ یا بسکتبال، بسکتبال رو هنوزم دوست دارم و کلا بازی با "توپ" همیشه بسکتبال رو ترجیح میدم... یادش بخیر تو کوچه و مدرسه تور داشتیم و چقدر بازی میکردیم (یک دوره سالن هم میرفتیم البته ادامه ندادیم)
 
آخرین ویرایش:
یه چیزی خیلی خفن بود در زمان بازی های ps1 و الان دیگه تقریبا نیست محیط های پری رندرد بود. کافیه به محیط های FF7 یا oddworld یه نگاه بندازید تا ببینید چقدر بک گراند ها پر جزئیات و با روح هستند. علاوه بر این دوربین ثابت به کارگردان اجازه سینماتوگرافی و داستان پردازی محیطی فوق العاده ای میداد و به علت محدود بودن زاویه دید، جا رو برای خیال پردازی باز میذاشت. من فکر میکنم بازی های مدرن اینقدر غرق در دادن آزادی عمل به مخاطب هستند که فراموش کردن محدودیت میتونه چه فاکتور ارزشمندی باشه.

یکی از استایلیش ترین حرکت های اون نسل واقعا همین بود

ولی به نظرم نمونه هاش هنوز تو این نسل هم هست

نمیدونم شاید اشتباه می کنم ولی Elden Ring هم به کرات از این تکنیک استفاده می کنه تو به تصویر کشیدن بکگراندهای دور. البته خیلی بازی های این تکنیک رو دارن، ولی ظرافت هنری ای که فرام سافتور به خرج داده تو الدن رینگ نسبت به کل صنعت و حتی بازی های قبلی خودش تو یه سطح دیگس واقعا
 

کاربرانی که این گفتگو را مشاهده می‌کنند

رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
اگر میخواهی عضوی از بازی سنتر باشی همین حالا ثبت نام کن
or