خیلی انتخاب سختیه!
به جز Half-Life: Alyx که بازیش نکردم، بقیه بازیهای لیست به شدت خفن هستن.
Modern Warfare که واقعاً چیز محشری بود و یکی از تأثیرگذارترین FPSهای نسل هفتم و از اون بازی‌هایی که این سبک رو ارتقا دادن.
Halo 3 در حد بقیه نسخه‌های این سری به دلم ننشست، ولی باز هم نمیشه انکار کرد که بازی خیلی بزرگی بوده.
Doom Eternal برای یکی مثل من که از قدیم عاشق Doom بودم، واقعاً چیز درجه یکی بود! حالا خود گیم‌پلی و جک جونورها و سلاح‌ها به کنار، از نظر داستان هم فراتر از انتظار بود و خیلی قشنگ ماجراهای نسخه‌های کلاسیک رو آورد وسط نسخه جدید.
BioShock از اون بازی‌هایی هست که نیاز به تعریف نداره و در تاریخ جاودانه شده. من برعکس خیلی‌ها، از BioShock Infinite هم به شدت لذت بردم و حتی شاید بیشتر از نسخه اصلی!
Halo: Combat Evolved هم که... در همین حد باید بگم که انقدر اون زمان تو کف این بازی بودم و دیدن بخش‌هایی از بازی توی مجتمع پایتخت (اون فروشگاه بزرگه توی طبقه دوم یا سوم) مغزم رو منهدم کرد که تبدیل شد به دلیل اصلی برای سفارش Xbox به عموی گرامی از آمریکا!
واقعاً این بازی تعریف جدیدی از یه FPS حماسی و عظیم بود.
Wolfenstein II: The New Colossus رو هم خیلی دوست داشتم و کمتر بازیای توی این سال‌ها یادم میاد که انقدر پشت سر هم آدم رو سورپرایز کنه. یعنی تا می‌اومدی نفس بکشی و از اتفاق عجیب قبلی دور بشی، یه اتفاق عجیب‌تر می‌افتاد و ترکیب این قضیه با گیم‌پلی باکیفیتش باعث میشد کلی صفا کنیم.
Titanfall 2 رو با تأخیر زیاد نسبت به زمان انتشارش بازی کردم، چون فکر نمی‌کردم خیلی باهاش حال کنم. ولی وقتی رفتم سراغش، تازه دیدم الله اکبر! عجب گیم‌پلی روون و محشری! به قدری بازی خوش‌ساخت و جذابه که به یکی از معدود بازیهای آنلاین بنده توی نسل هشتم تبدیل شد و نشستم یه مدت آنلاین زدم و اتفاقاً خوب هم بازی میکردم جلوی حریفان!
Half-Life 2 هم یکی دیگه از بازی‌هایی هست که یاد و خاطره‌شون هیچ وقت از ذهنم پاک نمیشه. یادش بخیر چه دورانی بود رقابت Half-Life 2 و Doom 3، و هر دو رو هم به شدت دوست داشتم. جای Half-Life 1 هم توی لیست خالیه. خودم زمان انتشارش درست حسابی بازیش نکرده بودم و تازه همین چند سال پیش رفتم سراغش و منهدم شدم وقتی دیدم نسبت به زمان خودش چقدر جلوتر بوده! یه جورایی میشه گفت زمانی که بازیهای سینمایی خیلی مُد نبودن، HL1 به شدت سینمایی بوده و الهام‌بخش بقیه.
و اما Doom که به عنوان بهترین FPS انتخابش کردم. میشد انتخاب‌های دیگه‌ای هم داشته باشم، ولی گذشته از بحث حس نوستالژی که به Doom دارم، به این دلیل انتخابش کردم که به طرز عجیبی بعد از حدود سه دهه هنوز مثل روز اول لذت‌بخشه و بازی FPS این مدلی خیلی کم داریم. Doom I,II رو میشه همیشه و هر لحظه بازی کرد و لذت دنیا و آخرت رو برد! یعنی بازی‌هایی هستن که اصلاً تاریخ مصرف ندارن و به خاطر نوع گرافیک و گیم‌پلی و طراحی مرحله، میشه هر وقت بخوایم بریم سراغشون و یکی دو مرحله جلو بریم و کیف کنیم و بیایم بیرون. نیازی به هیچ پیش‌زمینه و دنگ و فنگ داستانی و پیچیدگی‌های گیم‌پلی و... نیست و کیفیتشون هم به قدری بالاست که سال ۲۰۵۰ هم که برسه، بچه‌های اون دوران می‌تونن راحت باهاشون ارتباط برقرار کنن.
Google