Version 7
کاربر سایت
قربانت.آقا دمت گرم این قضیه «لعبه» و «لبه» عجب ماجرایی داشته و خبر نداشتیم!
اون کارتریجها هم یادمه دقیقاً همینطور که گفتی بودن، یعنی چند تا دونه بازی بودن که با یه سری دستکاری تبدیل شده بودن به چندهزارتا بازی! مثلاً یه Contra معمولی بود، یکی دیگه بود که از مرحله ۲ شروع میشد، یکی دیگه رنگ موهاش بنفش بود و یکی دیگه هم شخصیتش تبدیل شده بود به ماریو مثلاً!
کلاً این مدل جنگولکبازیها توی NES خیلی مُد بود و انواع و اقسام بازیهای دستکاریشده و جعلی رو اون موقع ساخته بودن که ماها خبر نداشتیم رسمی نیستن. مثلاً من یه بازی داشتم که ماریو توش رفته بود زمان دایناسورها و به شدت هم حال میکردم با این بازی. چند سال پیش دنبال یه چیزی بودم و یه دفعه این رو یادم اومد و یه سرچی زدم ببینم اسمش چی بوده و هیچی پیدا نکردم! تا اینکه توی Neogaf سؤال کردم و از روی توضیحاتی که داده بودم، یکی گفت این توضیحات برای بازی Joe & Mac هست و بعدش هم مشخص شد عزیزان یه نسخه هکی و دستکاریشده از Joe & Mac رو با حضور ماریو تولید کرده بودن!
watch?v=Tt2wqInv3WE
یه چیز دیگه هم که تا ۱۰،۱۱ سال پیش نمیدونستم این بود که اون کارتریجها یا نوارهای سگا و میکرویی که میگرفتیم، به جز موارد خیلی نادر هیچکدوم اوریجینال نبودن و اصغر و شرکا همینطوری دستی توی فلان کارگاه شرق آسیا یا شاید کشورهای همسایه و حتی خود ایران درست میکردن!
یه ماریوی جعلی و خفن دیگه هم داشتم که هنوز نتونستم اسمش رو پیدا کنم. یادمه نوارش بنفشرنگ بود و خود بازی هم تم جدیتری نسبت به ماریوهای واقعی داشت و موسیقیش رو با اینکه هیچی ازش یادم نیست، ولی چیز سنگین و تاریکی بود نسبت به اکثر بازیهای NES اون زمان. ماریو هم به یه سری جادو و این جور چیزا دسترسی داشت و فکر کنم یه شنلی هم پشتش بود.
اونزمان جو و مک رو خیلی دوست داشتم و بهترینشم نسخهی سوپر نینتندوش بود. ولی نسخهی ماریوییش رو ندیده بودم اونزمانا یه کارتریج چهار بازیه خریدم که بعد دیدم یکی از بازیا علاالدینه ولی کلهی پاپای روشه انقد ضدحال بود و ناراحت بودم که نگو. اونزمان که میرفتیم پشت شهرداری بازیارو باید از روی عکس کارتریجشون تشخیص میدادیم! ما بچه بودیمو مغارهدارا هم یکم رحم نداشتن دو تا بازیو برات پلی کنن تا ببینی چیه.
آره کارتریجا اریجینال نبودن اما با همون قیمت هم برای ما گرون بودن. دلارو اگر پونصد تومن حساب کنیم یه کارتریج حتی بیست دلاری باید ده هزارتومن درمیومد ولی ما اونزمان بازیارو بین سه تا هفت هزارتومن میخریدیم و همه قلابی بودن! (به غیر از یه سری از کارتریجای سگا که گرونتر بودنو قاب و دفترچه داشتن و چیز رویاییای بودن) خلاصه که همون قیمتم برای ما خیلی گرون بود. مُرتال کامبت ۳ که تازه اومده بود ۱۵ هزارتومن بود! و خیلی خیلی دستنیافتنی.
اون ماریو جعلیه شاید یه نسخه از میکیماوس بوده که جادوگر بود.
در مورد نوار هم که بعضیا میگفتن (ما میگفتیم فیلم میکرو یا فیلم سگا) علتش این بود که وقتی کمودور تو ایران مُد شد، بازیاش روی نوار کاست بود و همین اصطلاح برای عدهای موندو ماندگار شد.
اون دوستی هم که میگه آتاری همهگیر نبود، اتفافا آتاری اولین کنسولی بود که به خیلی از خونهها راه یافت و جوونای ۲۵، ۳۰ ساله بدون شرم، بازی میکردنش. هنوزم اون نسل که آتاری آخرین کنسولش بوده به تمام کنسولا میگن آتاری!