Rate your last seen movie (قوانین پست اول حتما رعایت شود)

[Darkfie1d]

• اگه خواستید پستی رو نقل قول کنید به جای جواب دادن توی این تاپیک پست رو ببرید داخل تاپیک Movie Center و بزارید پست های اینجا به صورت یک پارچه باقی بمونه. برای این کار گزینه "+ نقل قول" رو پایین سمت چپ پست مورد نظرتون بزنید تا پست انتخاب بشه بعد داخل تاپیک Movie Center از ادیتور گزینه
  
  رو بزنید و پست مورد نظرتون رو اونجا نقل قول کنید.

• لطفاً اسم فیلم رو حتماً بنویسید عکس به صورت خالی کافی نیست
• عکسها رو حتماً به صورت Thumbnail/کم حجم قرار بدید.
• دوستان لطف کنن به جای شیوه های من درآوردی برای امتیاز دادن ، 10 رو حداکثر قرار بدن و نسبت به اون امتیاز بدن.
• نوشته هایی که ممکنه بخش خاصی از داستان فیلم رو لو بده، داخل تگ اسپویلر باید گذاشته بشه، در غیر اینصورت برخورد می شه
• از پست کردن هر گونه مطلبی که به مبحث این تاپیک مربوط نمیشه خودداری کنید

امکان ویرایش قوانین وجود داره .

 

[ROBBIE-WILLIAMS]

Archive - 2020

فرای هر چیزی در خصوص بازی و هنرنمایی بازیگرای فیلم، من مجذوب ایده و پلات فیلم بودم که واقعا آدم رو مجذوب خودش می کرد. داستان مردی که می خواد بوسیله AI همسر فوت شده اش رو در قالب یک ربات برگردونه و چالش هایی که توی این مسیر با انواع و اقسام اتفاقات محیطی که درش حضور داره براش رخ میده. مثل ایده های فضایی و آثار متمرکز در سیارات دیگه ابهام و سنگینی علامت تعجب بخصوصی رو در دل آدم بوجود میاره و این زیباترین احساسی هست که میشه از چنین آثاری بدست آورد. احساس ناشناخته بودن و نامفهوم بودن اون چه که جلوی روی ماست و دنبال کردن مسیری که کمتر اطلاعی داریم که داره به کجا منتهی میشه.

نه که این فیلم در بالاترین سطح ممکن در زمینه آثار علمی تخیلی قرار گرفته باشه ولی در هر صورت آینده نگری جالبی رو به رخ می کشه؛ آینده ای که اصلا دور از انتظار نیست و میشه تصور کرد که روزی حرص و فراق انسان اون رو به چنین جایگاهی بکشونه؛ جایی که بخوابم عزیزان از دست رفته خودمون رو به هر طریقی شده برگردونیم.

ولی این سوال همیشه باقیه که : آیا اون چیزی که برمیگردونیم حقیقتا همون عزیز از دست رفته ست؟ من همیشه بین دوستان میگم و اینجا هم دوباره میگم؛ تا مدتی دیگه میشه یک فیلم رو با استفاده از AI ساخت که جیمز دین، براندو، دین مارتین، جین کلی، بوگارت و هر بازیگر کلاسیک دیگه ای رو توش قرار بدیم و یه داستان جذاب هم داشته باشه ولی آیا این فیلم روحی خواهد داشت؟ آیا دیدنش جذاب میشه؟ کنار اومدن با فرهنگ AI از نظر من چیزی نیست که به این سادگی حداقل برای نسل من ممکن باشه. شاید نسل جدید بهتر بتونه پذیرش اون رو داشته باشه ولی برای افرادی مثل من که اومدن و رفتن ستاره های سینمایی رو در طول سال ها دیدیم، تصور اینکه براندو پس از مرگش روی پرده نمایش در کار جدیدی باشه، خالی از روح به نظر می رسه.

نمی دونم. نهایتا باید روزی توی موقعیت قرار بگیریم تا حسمون رو بسنجیم.

روی هم رفته فیلم سرگرم کننده و باحالی بود. (7/10)

 

[SiminSecret]

اون ستاره آبی نمره من به فیلم های اخیر هست

اگر کسی هم خواست بره کلشو ببینه:

MehRaDedSec's Ratings

 

[Origami 2008]

Trap 2024
5/10

کارِ فیلم «تله» ایرجِ ملکی هالیوود در همان 30 دقیقه ابتدایی به پایان می‌رسد؛ حتی اگر سخت‌گیرانه نگاه کنم؛ برگِ برنده فیلم در همان ده دقیقه ابتدایی رو می‌شود؛ ایرجِ ملکی هالیوود خیلی سریع می‌فهماند که پروتاگونیست داستان در اصل آنتاگونیست است و باید با او حس سمپاتیک داشته باشید؛ عملاً من نه او را به خوبی می‌شناسم و با وجود افشای هویت، دیگر حس همدلی با او نیز ندارم؛ این تِرمالی باعث می‌شود که حس کلاسترفوبیا در کنسرت هم از بین برود. بعد از آن 30 دقیقه به همان کلیشه‌های موش و گربه بازی ادامه می‌یابد که در ناشی‌ترین شکل ممکن، ایرجِ ملکی هالیوود داستان را با یک کلوزآپ مسخره به پایان می‌رساند.

​

 

[VICE]

Revenge 1990

6/10
فیلم سراسر مشکل داشت ، از ابتدای فیلم که شروعی نامعلوم و ارتباط بین اشخاص گنگ و محو
تا جمع کردن سریع فیلم به شکلی که از دید من این فیلم حدود 30 الی 60 دقیقه کم بود
انگار داستانی رو تیتر وار و سریع بخونی و از بعضی از بخش ها بگذری
تنها زیبایی فیلم بخش ero عاشقانه بین بازیگر زن و مرد بود
و هیچ جور از دید منطقی نمیشد با شخصیت اصلی داستان ارتباط برقرار کرد ، چرا که اون دزد ناموس هست و شخصیت مونث فیلم یک خیانتکار
اگر شما موزیک ویدیو هیرو از انرکیه ایگلاسیاس رو دیده باشید عملا انگار این فیلم رو دیدید.
صحنه های جدا شده از فیلم بر روی موزیک Enrique Iglesias - Hero
به صورتی که اگر شما کلیپ پایین رو ببینید انگار کل فیلم رو دیدید (اسپویل خالص)





FERRIS BUELLER'S DAY OFF 1986

به نسبت زمان خودش 7/10

به نسبت زمان حال 5/10

با این سبک فیلم های کمدی تینجری قدیمی ارتباط برقرار نمیکنم
فیلم های کمدی تینجری( بچه مدرسه ای ) زمان حال به نظرم جذاب تر هستند​

 

[Anakin]

Little Odessa
8/10
بنظرم بهترین فیلم‌ جیمز گری هست. روایت، داستان و عملکرد بازیگران خیلی خوب هست. نمیدونم چرا منتقدین خیلی با فیلم ارتباط نگرفتند شاید برخی موارد توی داستان توی ذوق میزنه که خب کارگردان اولین فیلمش هست و ۲۵ ساله بوده که این فیلم رو ساخته! درکل دوست داشتم.

 

[FERYGAMER]

Longlegs: 0/10
در حد یه پروژه دانشجویی برای ترم دو رشته سینما قابل قبول بود.

 

[Origami 2008]

Borderlands 2024
4/10

فیلم‌های فاجعه‌آمیز تری در بازار هالیوود وجود دارند؛ اما «بوردرلندز» یکی از آن‌ها نیست؛ بله، «بوردرلندز» واقعاً ضعیف است؛ اما دلایل ضعیف بودن فیلم را می‌دانیم؛ از عدم حضور ثابت الی راث (کارگردان اصلی) در صحنه تا دخالت کمپانی مبنی بر PG - 13 کردن فیلم؛ تغییرات لحظه آخری سناریو هم بماند؛ این موارد دست به دست می‌دهند تا «بوردرلندز» به مرز نابودی برود؛ اما با ارفاق به مفهوم نهایی «نابودی» نزدیک نمی‌شود؛ «بوردرلندز» گاهی لحظات سرگرم‌کننده خود را دارد؛ کیت بلانشت نشان می‌دهد که تیپ‌سازی هم بلد است و جلوه‌های بصری آنچنان تو ذوق نمی‌زنند؛ البته بهتر است فیلم را بدون توجه به دیالوگ‌های آبگوشتی‌اش نگاه کنید!​

 

[dizzy]

LONGLEGS

7/10
​

فیلمبرداری ، بازی بازیگرها و اتمسفر عالی بودن . فضای فیلم هم برای من خیلی استرس زا و creepy بود . داستان جای کار بیشتری داشت و میشد حتا طولانی تر باشه . نیمه اول فیلم عالی شروع میشه خیلی خوب ادامه پیدا میکنه ولی اواخر افت میکنه . روی هم رفته فیلم خیلی خوبی بود شاید نه در حد هایپی که پشتش بود

اگه دنبال jumpscare یا خشونت شدید هستید این فیلم مال شما نیست جنس ترس longlegs متفاوته

 

[Alkazar]

Napoleon (2023)
6/10
انتظار یک ساله برای نسخه طولانی‌تر (Director's Cut) فیلم ناپلئون ریدلی اسکات - با مدت‌زمان سه ساعت و بیست دقیقه - درنهایت ناامیدکننده از آب درآمد.
ناپلئون اسکات، نه یک فیلم تاریخی جنگی محض است که بر جنگ‌های ناپلئون تمرکز کند، و نه یک فیلم درام است که رابطه پرفرازونشیب او با همسرش جوزفین را به تصویر بکشد.
فیلم اسکات، یک بیوگرافی بد (درنهایت متوسط) است که سعی می‌کند تمام وقایع مهم زندگی ناپلئون از زمان انقلاب فرانسه که افسر جوانی بود، تا ژنرال شدن، قدرت گرفتن، ازدواجش با جوزفین، امپراطور شدن، لشکرکشی به اروپا و سقوط او را پوشش دهد.
فیلم در هیچکدام از موارد ذکرشده دقیق نشده و به تفصیل هیچکدام نمی‌رسد؛ گویی که یک گزارش بصری از ویکی‌پدیای ناپلئون را تماشا می‌کنیم.
در فیلم نه نبوغ نظامی ناپلئون به‌شکلی شایسته نشان داده می‌شود، نه رهبری کاریزماتیک او، نه دولتمردی و کارهای مهم او مانند تصویب قانون مدنی فرانسه که به کد ناپلئون مشهور شد.
فیلم ضعف‌ها، غرورها و شکنندگی‌های ناپلئون را در چشم می‌کند و جای تعجب نیست که چرا فرانسوی‌ها از فیلم نفرت پیدا کردند.
بااین‌حال، اگر مثل من علاقه‌مند کارهای تاریخی هستید، باز راهی برای لذت بردن - حداقلی - از فیلم پیدا خواهید کرد.
درنهایت فیلم اسکات، تنها از دست دادن یک قصه جذاب و حیف کردن دو بازیگر خوب است.

 

[ROBBIE-WILLIAMS]

Kinds of Kindness - 2024

نسبت به فیلم قبلی که از این کارگردان دیده بودم (Poor Things) تفاوت زیادی داشت (یا من اینطور حسی داشتم که کار متفاوتیه) و ابهام و عجق وجقی خاصی رو توی فیلم حس می کردم. حالا شاید عبارت «عجق وجق» تو این لحظه و برای توصیف این فیلم مناسب نباشه ولی بیشتر منظورم مرموز و اسرارآمیز بودن فضای حاکم بر فیلمه که سعی می کردم بفهمم چی به چیه و گرچه که در نهایت به اندازه کافی چیزایی دستگیرم شد و خیلی پیچیده نبود ولی هرچی که بود بهتر از فیلم های کلیشه ای امروز هالیوود بود و دلم خواست حتی فراتر از این همه پیچیده و مرموز بشه و سعی نکنه سراغ استریوتایپ های همیشگی بره.

تیم بازیگری دلچسب بود. اولاً که اما استون، بازیگر زن محبوب منه و همیشه هر کجا می بینمش، ستایشش می کنم و اینجا هم تو برخی صحنه ها با نوع بیان و بازی خودش تونسته بود که کل توجه ها رو به خودش جلب کنه و واقعاً خوب بلده چطور خودش رو به رخ بکشه و نشون بده که وسعت بازیش در چه حدیه. حسابی از حضورش راضی بودم و به فضای فیلم می خورد. ویلیام دفو هم که ناگفته پیداست به چنین فیلم می خوره و عنصر قدرتمندی واسه فیلم محسوب میشد. ولی جسی پلمونس رو هرکجا که ببینم باهاش ارتباط نمی گیرم و اصلاً درک نمی کنم توی این بازیگر چی می بینن که هی مدام بهش پروژه های مختلف تعارف می کنن. نمیگم توی این فیلم بخصوص فوق العاده بد بود ولی می تونم تصور کنم اگه یه بازیگر بهتر جاش بود، چقدر فیلم پرکشش تر میشد.

یه مقدار طولانی بود و یه مقدار کند پیش میرفت ولی روی هم رفته فیلم جالب توجه ای بود. (7/10)

 

[bayern_vahid]

دو تا فیلم از شامالان ها دیدم دیشب و امشب

اولی trap بود که دو سوم اول فیلم عالی بود ولی یک سوم اخرش خراب کرد
امتیازش
۶/۱۰

دومی The Watchers
که فیلم خوب و درگیر کننده ای بود
امتیازش
۷.۵/۱۰

هر دو فیلم‌ ارزش یکبار دیدن رو دارن عالی نیستند ولی سرگرم کننده هستن

 

[( Layken )]

Napoleon: 8/10 (نسخه کارگردان)

خیلی با ذهنیت منفی رفتم سراغ فیلم ولی در عوض چیزی که دیدم منو جذب کرد و واقعا لذت بردم

نمی دونم نسخه قبلی چه چیزهایی نداشت ولی در نسخه کارگردان, طولانی بودن فیلم اصلا به چشمم نیومد. در واقع وقتی یک ضرب پای یک فیلم 4 ساعته میشینی و تکون نمیخوری یعنی فیلم کار خودشو به خوبی انجام داده.
اما ما چه انتظاری داشتیم؟ منم مثل همه منتظر نشون دادن بخشی از شکوه پادشاهی ناپلئون بودم. یک سری کارهای بسیار خوب و قوانین مثبتی که این فرد اونارو پایه گذاری کرد و هنوز هم ازشون استفاده میشه که متاسفانه فیلم اصلا بهشون اشاره نکرد.
بخش اعظمی از فیلم به رابطه ناپلئون با جوزفین میگذره که ای کاش کارگردان بخش بیشتری از موضوع فیلم رو به مواردی که گفتم و البته جنگ های پر تعدادش اختصاص می داد.
ولی در کل فیلم یک هارمونی خیلی خوب از رابطه عاشقانه ناپلئون و البته نگاه خیلی عمیقی به جنبه های شخصیتی فردی چنین قدرتمند داشت. خیلی سطحی از شخصیت پردازی ناپلئون نگذشته و نکات سفید و خاکستری این فرد بزرگ رو به خوبی نشون داده. ریز به ریز رو نشون داده و شاید واقعا اون چیزی که ما از این فرد در ذهنمون داشتیم نیست و می فهمیم که همه انسان ها نقاط ضعفی دارند.
درواقع ناپلئون همه چیزش را در جوزفین می دید و تا زمانی که جوزفین بود, ناپلئون هم روی قدرت بود و وقتی از دنیا رفت ناپلئون هم تمام شد.
سکانس آخر فیلم و اون آماری که از تعداد کشته ها میگه نشون میده که هدف کارگردان از به تصویر کشیدن زندگی این فرد بزرگ بیشتر این بود که هر فرد محبوب و قدرتمندی روی خون های بسیار زیادی پا گذاشته است و قرار نیست هر پادشاهی که در تاریخ از او به صفات مختلف یاد می شود حتما انسان خوبی است و توانسته با مهر و محبت به این محبوبیت برسه بلکه با ریختن خون های بسیار به این درجه رسیده.

برخی از تیکه های فیلم خیلی جالبه که کارگردان در لحظه به نقد آزادی و فرانسه در حال, گذشته و آینده می پردازه. برای مثال وقتی جوزفین نامه طلاق می خواند و در هر جمله ای که نام به خاطر فرانسه و مردم فرانسه را می خواند بی اختیار خندش می گیرد و این یعنی که چیزی به نام فرانسه و به خاطر مردم فرانسه وجود نداره و همه چیز فقط برای کسب قدرت هستش.

با این وجود فیلم در برخی بخش ها فوق العاده بود. از فیلم برداری و بازی محشر بازیگرها که بگذریم, نبردها و جنگ هایی که هم تدارک دیده شده بود واقعا هیجان انگیز و میخکوب کن بودند. اتفاقا به اندازه هم نبرد در فیلم بود و با جزییات هم نشان داده شده و به زیبایی قدرت و توانایی ناپلئون رو در رهبری یک ارتش به ما نشان داده شد. هرچقدر که نکات ضعف این شخصیت بزرگ در طول فیلم به ما نشان داده میشه به همان اندازه هم قدرت و توانایی های او در امور نظامی هم برای ما نشان داده میشه.
یا در سکانس فرار لوی هجدهم با آن هیکل چاق و فربه خودش که حتی سگش مهم تر از مردم و خاک فرانسه بود نشان از بزرگی و عظمت فردی رو میده که خاک کشورش از همه چیز براش مهم تره.

شاید ناپلئون اولین و آخرین نفری در دنیا بود که توانست داخل خاک روسیه و در کاخ بزرگ مسکو با تمام قدرت با شکوه قدم بردارد, روی تخت سلطنتی بنشیند و کسی جرات نکند روبروی او بایستد.

 

[ROBBIE-WILLIAMS]

IF - 2024

بله بله، داستان شیرین و تکراری هیولاهایی که سراغ بچه های کوچولو میرن و می خوان باهاشون باشن و دوسشون دارن. این تو حالتیه که بخوام طعنه آمیز و سختگیرانه فکر کنم ولی وقتی بخوام عین خیالم نباشه و فقط عین بچه ها دنبال یه حس خوب باشم و فقط از دیدن رایان رینولدز و هیولاهای فیلم ذوق زده بشم، بازم شدنیه و چه می دونم. نهایتاً فیلم سرگرم کننده، معمولی رو به پایین و نه چندان خاطرانگیزی بود. مگه اینکه فن رایان باشید که سبک شوخ طبعی و حضورش رو دوست داشته باشید، این به درد اون چنین طیف مخاطبی می خوره.

روی هم رفته ایده فیلم بدک نیست و میشه دورهمی Meh واری با دیدن این فیلم داشت. مثلاً حواست رو بیشتر به حرف زدن بدی تا اینکه متمرکز به فیلم باشی و خیلی دنبال کردن دیالوگ ها و صحنه ها حائز اهمیت نیست. (4/10)

Not my cup of tea ...

-----------------

Inside Out 2 - 2024

حقیقتش یکی از تغییراتی که توی سال های اخیر داشتم این بوده که کمتر می تونم با انیمیشن (یا حتی انیمه) حس بگیرم و تقریباً میشه گفت اون بخش از وجودم از بین رفته و خاکستر شده. حالا شاید گه گاهی یه چیزی فوق العاده چشمم رو بگیره و بخوام ببینمش (مثل کار جدید میازاکی) ولی اینکه بتونم ازش لذتی ببرم و سرگرم بشم، چالش بسیار سختی به نظر میرسه. این فیلم هم تا جایی که یادمه، شماره اولش رو دوست داشتم ولی با شماره دوم اصلاً نتونستم ارتباط بگیرم.

حالا این لزوما معنیش این نیست که انیمیشن خوبی نبود، شاید دلیلش همون نداشتن میل به انیمیشن درون من باشه و به همین خاطر شاید بهتره از این به بعد تصمیم بگیرم که کمتر سراغ چنین آثاری برم و خودم رو الکی درگیر نکنم.

فضای شاد و پر طراوتی توی کار بود و رنگامیزی و محیط و هرچیزی که میشد به کار احساس زنده بودن بده، وجود داشت. داستان هم با ورود احساسات جدید بدک نبود و بگی نگی کنجکاوکننده بود. (5/10)

 

[Origami 2008]

Rebel Ridge 2024
9/10

بیسِ داستان فیلم Rebel Ridge ساده و کلیشه‌ای (ورود یک فرد به شهر فاسد) است؛ اما می‌شود کلیشه‌ها را به یک فرصت طلایی برای ارائه داستان جذاب و مهیج تبدیل کرد؛ شروع خوب و پایان‌بندی مناسب، کلیشه‌ها را در می‌شکند و فیلم Rebel Ridge این کار را به خوبی انجام می‌دهد؛ چه پروتاگونیستی و چه نقش‌آفرینی از آرون پیر؛ یادآور دوران جوانی دنزل واشنگتن است! فیلم Rebel Ridge هرگز از نفس نمی‌افتد و ماهیت فیلم پلیسی - جنایی باید بدین‌شکل باشد.

پی‌نوشت: بهترین فیلم امسال تا اینجای کار​

 

[ROBBIE-WILLIAMS]

Austin Powers: International Man of Mystery - 1997

نمی دونم چرا برای لحظاتی مایک میرز رو با مایکل جی فاکس اشتباه گرفته بودم ولی به خیر گذشت.

آستین پاورز فیلم کمدی باحال و غافلگیرکننده ایه. البته که اگه انتظارش رو نداشته باشید (مثل من) جالب‌تر هم میشه و من بدون داشتن هیچ اطلاعی درباره فیلم سراغ دیدنش رفتم و صرفاً چندین باری اسمش رو شنیده بودم و دلم می‌خواست امتحانش کنم. سبک کمدی اغراق آمیز اثر یه مقداری شبیه به کارهایی مثل Nak d Gun و Airplane و یا امثالهم هستش. حالا شاید با یه مقداری تفاوت فضایی و ریتمی. ولی روی هم رفته خوش ساخت بود و بازی بازیگرها هم حسابی به دل می نشست. مایک میرز هم در نقش آستین و هم دکتر ایوِل واقعاً خوش درخشیده بود و هر دو نقش رو یه جورایی ماندگار و به یادموندنی کرده بود. از سبک صحبت دهه 60 اون گرفته تا تیکه های جنسی و الفاظ غیرمعمولی که دوست داشت به کار ببره. عبارات خاص آستین پاورز که کمتر جایی می شنوید و اون زمان احتمالاً حسابی مد شده بودند. نقش رو بسیار دوست داشتنی کرده بود.

الیزابت هرلی هم در نقش ونسا همراه خوبی بود و در مقابل شخصیت چندش (از نوع بامزه!) آستین، خوب تونسته بود که در قالب جا بگیره. از نکات بامزه دیگه‌ای که توی لیست بازیگرا دوست داشتم، نقش ست گرین در نقش پسر دکتر ایوِل بود که خیلی بامزه و امروزی طور داشت نقش یک شخصیت منفی شرور رو ایفا می‌کرد و چندباری صدای خنده من رو بلند بیرون کشید.

نمی‌دونم شماره 2 و 3 این سری چطور هستند ولی نمراتشون بدک نیست و حتماً سراغ دیدنشون میرم. به این امید که اونا هم مثل این فیلم دیدنی باشند. گرچه که گذر زمان احتمالاً عنصرهای امروزی و پاستوریزه‌تری رو وارد فیلم می‌کنه و یکم دست نویسندگان رو می‌بنده ولی باز هم در حدی سری بامزه‌ای بود که دلم بخواد ادامه‌اش رو ببینم. (6.9/10)