درجریان هستین که این امار و ارقام از مریخ نیومدن و مربوط به تجربیات بقیه کاربرا از همین بازیه؟ و شما اگر واقعا میخواین ببینین خرید بازی الان منطقی هست یا باید صبر کرد دراصل باید به همین امار توجه کنید که از مجموع نظر و تجربیات هزاران نفر از بازی بوجود اومده نه نظره چندنفر که ممکنه فن دو اتیشه یا هیتر بازی باشن
پیک پلیر نشون دهنده ضعیف یا قوی بودن فروش یه عنوان نیست و کلی عوامل تو این موضوع نقش داره و پیک 200 کایی اصلا رقم کمی نیست.
منظور من ریویها هست نه پیک پلیر
اون پستی که درمورد پیک حرف زدم درجواب اون دوستمون بود که فرمودن200k موفقیته که جوابشون هم تا حدودی قانع کننده بوداوکی خیلیم عالی دراین صورت میتونین جای اینکه از بقیه بخواین فقط راجبه چیزی که شما دوست دارین نظر بدن، اگر با نظراتشون حال نمیکنین بذارینشون توی بلک لیست و پستاشون رو نبینی
اوکی!ولی من نظر درباره گیمپلی چهار نفر هم زبونو با صدتا امار ارقام و نظرات ردیت یوتیوب ترجیح میدم.
مگه هنوز این رسم های عید دیدنی وجود داره؟
و جزئیات زیاد زحمت کشید و مفصل توضیح داد رو ازش رد میشم و ارجاعتون میدم که حتما برید بخونین:
آره هنوز وجود دارهمگه هنوز این رسم های عید دیدنی وجود داره؟
من حتی سال تحویل هم خواب بودم.
ماکان جان وقت داشتی در مورد اوضاع نسخه کنسولی هم بنویس که ارزش داره بگیریم یا اوضاع خیطه؟ممنون
دم شما گرم مفصل و جامع بود. فقط یه سوال. من نسخه اولو بازی نکردم حتی شناختی به لور و دنیای بازی نداشتم. ولی از همون تریلر اول نسخه دوم شیفته انعطاف پذیری فوق‌العاده و کامبت ساختارمندش شدم. شخصا همیشه اکسپلوریشن و کاوش رو ترجیح میدم به مپی که نقطه به نقطه‌ش مارکر داره. فقط نمیدونم برای من که فقط solo بازی میکنم، تا چه حد تجربه بازی مستقل از پلیرای دیگه ست. و اینکه برای یادگیری مکانیزمای گیمپلی، خود بازی کمک میکنه یا بازی عملا مثل یه فن هاردکور نسخه اول باهات برخورد میکنه؟خب من امروز مثل گریفین رفتم بالا سر بازی و 8-7 ساعت بازی کردم
این هم نقد نیست صرفا تجربه 10 ساعته خودم از بازیه.
قبلش هم بگم اگر میخواید انگ فن سری بودن و طرفدار دوآتیشه بهم بزنین خب بزنین.
آره من فن دوآتیشه این سریم ، دیگه؟
در مورد میکروترنزکشن و pay2win بودن و... ازش رد میشم چون تو تاپیک امتیازها در موردش صحبت شد ولی همین یک خط رو ازم داشته باشید که اینها همش توهمه ، اصلا از این خبرها نیست، بگذریم.
ولی در مورد پرفورمنس روی PC چرا ، بازی به جاهای پرجزییات و npc زیاد داره مثل شهرها که میرسیم استاتری میشه و افت فریم وجود داره که خب کپکام گفته داریم حلش میکنیم.
روی کنسول هم تا اونجایی که من تو یوتوب دیدم مثل اینکه شرایط خیلی بهتره و اپتیمایز بهتری نسبت به PC داره.
قبل از شروع من دیگه بخشهایی که سید @Z-fan با اون پستهای گودزیلا/گیدورا
Dragon's Dogma 2
Dragon's Dogma 2
همین اول کار بگم DD2 همون نسخه اوله که تمام ضعفها و بقولی jankهاش رو ریختن دور.
DD2 بازییه که خلاف جریان این روزهای صنعت گیم شنا میکنه و اصلا دست شما رو با هینت دادنهای بیش از حد ، کوئست مارک و... نمیگیره.
به جاش از پلیر میخواد خودش رو تا حدی در بازی غرق کنه و از منطقش کمک بگیره که بتونه کوئستها رو حل کنه.
اینکه محیط رو بگرده و دقت کنه تا منطق پشت کوئستهارو بهتر متوجه بشه ، اینکه باید چیکار کنه تا حلش کنه و...
حتی پیدا کردن کوئستها هم این مورد درش پیاده شده.
به راحتی میشه تو این بازی یک کوئست خفن رو از دست داد چرا که تو جایی که بودید با فلان npc سر صحبت رو باز نکردید و ازش رد شدین.
یا اگر این کار رو کردین و کوئست رو گرفتین احساس میکنین من واقعا باید این کوئست رو میرفتم؟
خیلی وقتها باید به جمعیت دقت کرد ، در میون همین جمعیت npcهایی هستن که وقتی باهاشون صحبت میکنین میتونن تو حل کردن کوئستها به پلیر اشاراتی کنن و توضیحاتی بدن.
یا اصلا ممکنه خودشون کوئست جدیدی داشته باشن.
مثل ساخته های فرام سافتور میمونه که همینطوری یک ضربه به یک دیوار میزنین و میبینین یک مسیر پشتشه که وقتی ادامه میدین میرسین به یک محیط جدید یا حتی یک باس آپشنال.
این احساس پاداشی که میده باعث میشه اکسپلور کردن تو این نوع بازیها جذاب باشه.
دقیقا همین احساس به نوعی توی DD2 هم هست که دوست دارید فقط در موردش با دیگران صحبت کنین.
این بازی برای پلیرهایی که دوست دارن خودشون رو تو بازیها غرق کنن مثل معدن طلا میمونه.
فست ترول کردن خیلی گرون در میاد چونکه ferryston که آیتم یکبار مصرفه حین فست ترول مصرف میشه که تو بازی اگه بخواید بخرید 10.000 تا گلد میخواد.
غیر اون با انجام دادن کوئستها یا پیدا کردن جعبه و... میتونین بگیرید که باز هم بازی تو این مورد خیلی ولخرجی نمیکنه.
من بعد 10 ساعت بازی کلا دوبار فست ترول کردم که اون هم پشیمونم میتونستم فقط یکبار برم.
اینجاست که تو تاپیک امتیازها که بحث خرید Portcrystal بود اشاره کردم که تو استور ferryston نمیفروشن اینجا بود.
حتی اگه پول بدین و ماکزیمم 10 تا Portcrystal رو بخرید باز هم باید مثل بقیه بازی رو انجام بدین چون ferryston کمیابه و خیلی هم گرون.
این باعث شده که پیش خودتون دودوتا 4تا کنین و بگین ارزش داره من فست ترول کنم و 10000تاگلد آتیش بزنم برم اونور برای اینکه فلان کوئست رو انجام بدیم یا فلان آیتم رو بگیرم و بخوام دوباره برگردم اینجا یانه؟
این میشه که مثل دنیای واقعی برای خودتون لیست درست میکنین و میگین خب تا وقتی که این سمت هستم این کوئستهارو میرم و... تموم که شد حالا فکر میکنم که برم این مکانی که نزدیکتره یا واقعا فست ترول کنم برم اون سمت مپ یا نه.
کلا نوع گیم پلی بازی اینطوره که چون سیستم کوئستها ، ایونتهایی که حین مسیر اتفاق میفته و... به نوعیه که به راحتی قابل از دست دادنه ، برای همین بازی شما رو مجبور میکنه که پیاده مسیر رو طی کنین و از اکسپلور کردن نترسید.
این بخشها باعث میشه این بازی شبیه RPGهای کلاسیم مثل موروویند حالت هاردکورتری داشته باشه و خودش رو از RPGهای پفکی/یوبیسافتی امروزی که کم هم نداریم جدا میکنه.
در مورد ماموریتها نکته ای که هست اینکه اونها تو بازی براتون لیست نمیشه که شما باید اونها رو حتما به ترتیب انجام بدین و برید بعدی.
بعضی ماموریتها رو تو یک زمان مشخص باید انجام بدین وگرنه تموم میشه کلا مثل نسخه قبل.
این ماموریتها به چند روش مختلف میتونن تموم بشن ، حتی اگه یک NPC که نباید حین اون بمیره دیگه مرده و اون ماموریت تموم شده ، حتی از تموم کردن اون ماموریت به این شکل هم XP میگیرین.
اون بالا نمیمونه که این کوئست رو فیل شدی ، بشه آیینه دق برات.
با این حال ماموریتهای اصلی همه چی درش مشخصه و بازی خیلی بیشتر و بهتر شما رو تو اون مسیر قرار میده و یکجورایی غیر مستقیم پلیر رو تو اون مسیر هدایت میکنه.
مبارزات بازی نفس گیره و بقول یکی از بچه ها بعضی وقتها ترسناک میشه.
داری با یکی میجنگی ناگهان یک گریفین میپره وسط میشن دوتا
کلا دشمنهای بازی مخصوصا غول بیابونیهاش (Golem و گریفین) خیلی جزئیات و ابهت دارن.
مبارزه با اونها و شکست دادنشون خیلی احساس خوبی میده.
از خود کیفیت مبارزه نگم دیگه ، عملا یک بازی فایتینگه که چپوندنش تو یک بازی RPG جهان باز.
مثل DD1 بالارفتن از باسها و با شمشیر و... بهشون ضربه زدن واقعا جذابه ، هیچوقت قدیمی نمیشه و از فان بودنش کم نمیشه.
سیستم بازیابی سلامتی بازی اینطوره که اگه خیلی دمیج بخورید ماکسیموم نوار سلامتیتون کم میشه و برای بازیابی اون بخش باید حتما تو بازی استراحت کنین.
اینجا باز میرسیم به یک بخش خوب دیگه از بازی که نیاز نیست که برگردید به شهر یا جایی که استراحت کنین.
همون بقل جاده یکجا کمپ میکنین با گروهتون و میخوابید.
بعدش میتونین برین شکار و بیاید تو کمپ غذا بپزین و...
وجود این ویژگی باعث شده که شما نتونین ماموریتها رو مثل بولدوزر بخواید تموم کنین ، شما وارد یک محیط میشید که هرچی جلوتر برین ممکنه خطرناک تر بشه.
به شب بخورید که باز خطرناک تر میشه و حیوونهای قویتری بیرون میان ، دمیج میخورید نوار سلامتیتون کم میشه و باید استراحت کنین ، یاراتون خسته میشن و باید حتما برگردید به شهر یا جایی کمپ کنین.
این فرمولی که ایتسونو و تیمش بهش رسیدن واقعا از جذابیتهای این سریه که میدونم اگه چالش چند ساعت اول بازی که دستتون رو نمیگیره رو رد کنین مثل من معتادش میشین که فقط برگردید به بازی و ادامه بدید.
یک نکته هم در مورد سیستم داد و ستد و بخش اقتصادی بازی بگم.
این بازی واقعا خیلی به پلیر سخت میگیره.
شما هیچوقت پول کافی برای انجام کارهاتون ندارین.
همش باید مدیریت کنین که الان این آرمور رو بخرم یا همینی که تنم هست رو آپگرید کنم؟
کدوم به صرفه تره؟
آیا برای انجام دادن فلان ماموریت به اندازه کافی قوی هستم یا نه؟
اینجاست که دوباره اکسپلور کردن و پیدا کردن آیتم ها واقعا مهم میشه ، اسلحه و آرمورهایی که پیدا میکنین تو این بازی خیلی باارزش تر میشن چون پول کافی ندارید که بخواید برید از فروشنده بخرید.
در مورد سیستم پیشرفت بازی اینکه یکی از معتادکننده ترین بخشهای بازیه.
تو بازی هم میتونین خودتون رو لول آپ کنین و هم Vocationهاتون رو (همون کلاس یا جاب تو سری فف).
وکیشین هارو باید آنلاک کنین.
این مثل بازیهای دیگه نیست که اول بازی یک کلاس انتخاب کنین و تا آخر همون رو لول آپ کنین...
بلکه توی DD2 روی یک کرکتر میتونین چندتا Vocation مختلف داشته باشید و بینشون سوییچ کنین ، بازی هم شما رو به سمت این نوع گیم پلی ترغیب میکنه.
مثلا برای آپگرید کردن استمینای خودتون باید کلاس Archer رو چند لول بالا ببرید که این گزینه آپگرید بشه و بتونین روی باقی وکیشنهاتون هم اعمالش کنین.
همینطور mage یک آپگرید دیگه داره ، Warrior یک آپگرید دیگه و... ادامه.
اینطوری بازی واقعا متنوع میشه و پلیر ناگهان میبینه که راه های مختلفی برای بازی کردن جلوش گذاشتن.
نمیدونم ادامه بدم یا همینقدر بسه.
واقعا نمیخواستم همینقدر هم بنویسم و میدونم طولانی شد ولی از طرفی میتونم تا صبح در مورد بازی بنویسم.
حقیقتش خیلی میخوام برگردم به بازی و ادامه بدم.
برای همین اگه حوصله کردین و خوندین این تقدیم به شما ، مخصوصا اگه DD1 روی PS3/360 بازی کرده باشین
خیالت راحت ، نه نیازی به نسخه اول نیست.دم شما گرم مفصل و جامع بود. فقط یه سوال. من نسخه اولو بازی نکردم حتی شناختی به لور و دنیای بازی نداشتم. ولی از همون تریلر اول نسخه دوم شیفته انعطاف پذیری فوق‌العاده و کامبت ساختارمندش شدم. شخصا همیشه اکسپلوریشن و کاوش رو ترجیح میدم به مپی که نقطه به نقطه‌ش مارکر داره. فقط نمیدونم برای من که فقط solo بازی میکنم، تا چه حد تجربه بازی مستقل از پلیرای دیگه ست. و اینکه برای یادگیری مکانیزمای گیمپلی، خود بازی کمک میکنه یا بازی عملا مثل یه فن هاردکور نسخه اول باهات برخورد میکنه؟
) داری که خیلی ارازل‌طور اینور اونور میرید.
واقعا چه فضای سمی این انجمن داره ی حرفی میزنی 100 تا برداشت اشتباه ازش میشه و هی باید بیای شفاف سازی کنی،واقعا ادم به غلط کردن میوفته بخاد پست بذاره اینجا برای اخرین بار شفاف سازی کنمو برمخب من امروز مثل گریفین رفتم بالا سر بازی و 8-7 ساعت بازی کردم
این هم نقد نیست صرفا تجربه 10 ساعته خودم از بازیه.
قبلش هم بگم اگر میخواید انگ فن سری بودن و طرفدار دوآتیشه بهم بزنین خب بزنین.
آره من فن دوآتیشه این سریم ، دیگه؟
در مورد میکروترنزکشن و pay2win بودن و... ازش رد میشم چون تو تاپیک امتیازها در موردش صحبت شد ولی همین یک خط رو ازم داشته باشید که اینها همش توهمه ، اصلا از این خبرها نیست، بگذریم.
ولی در مورد پرفورمنس روی PC چرا ، بازی به جاهای پرجزییات و npc زیاد داره مثل شهرها که میرسیم استاتری میشه و افت فریم وجود داره که خب کپکام گفته داریم حلش میکنیم.
روی کنسول هم تا اونجایی که من تو یوتوب دیدم مثل اینکه شرایط خیلی بهتره و اپتیمایز بهتری نسبت به PC داره.
قبل از شروع من دیگه بخشهایی که سید @Z-fan با اون پستهای گودزیلا/گیدورا
Dragon's Dogma 2
Dragon's Dogma 2
همین اول کار بگم DD2 همون نسخه اوله که تمام ضعفها و بقولی jankهاش رو ریختن دور.
DD2 بازییه که خلاف جریان این روزهای صنعت گیم شنا میکنه و اصلا دست شما رو با هینت دادنهای بیش از حد ، کوئست مارک و... نمیگیره.
به جاش از پلیر میخواد خودش رو تا حدی در بازی غرق کنه و از منطقش کمک بگیره که بتونه کوئستها رو حل کنه.
اینکه محیط رو بگرده و دقت کنه تا منطق پشت کوئستهارو بهتر متوجه بشه ، اینکه باید چیکار کنه تا حلش کنه و...
حتی پیدا کردن کوئستها هم این مورد درش پیاده شده.
به راحتی میشه تو این بازی یک کوئست خفن رو از دست داد چرا که تو جایی که بودید با فلان npc سر صحبت رو باز نکردید و ازش رد شدین.
یا اگر این کار رو کردین و کوئست رو گرفتین احساس میکنین من واقعا باید این کوئست رو میرفتم؟
خیلی وقتها باید به جمعیت دقت کرد ، در میون همین جمعیت npcهایی هستن که وقتی باهاشون صحبت میکنین میتونن تو حل کردن کوئستها به پلیر اشاراتی کنن و توضیحاتی بدن.
یا اصلا ممکنه خودشون کوئست جدیدی داشته باشن.
مثل ساخته های فرام سافتور میمونه که همینطوری یک ضربه به یک دیوار میزنین و میبینین یک مسیر پشتشه که وقتی ادامه میدین میرسین به یک محیط جدید یا حتی یک باس آپشنال.
این احساس پاداشی که میده باعث میشه اکسپلور کردن تو این نوع بازیها جذاب باشه.
دقیقا همین احساس به نوعی توی DD2 هم هست که دوست دارید فقط در موردش با دیگران صحبت کنین.
این بازی برای پلیرهایی که دوست دارن خودشون رو تو بازیها غرق کنن مثل معدن طلا میمونه.
فست ترول کردن خیلی گرون در میاد چونکه ferryston که آیتم یکبار مصرفه حین فست ترول مصرف میشه که تو بازی اگه بخواید بخرید 10.000 تا گلد میخواد.
غیر اون با انجام دادن کوئستها یا پیدا کردن جعبه و... میتونین بگیرید که باز هم بازی تو این مورد خیلی ولخرجی نمیکنه.
من بعد 10 ساعت بازی کلا دوبار فست ترول کردم که اون هم پشیمونم میتونستم فقط یکبار برم.
اینجاست که تو تاپیک امتیازها که بحث خرید Portcrystal بود اشاره کردم که تو استور ferryston نمیفروشن اینجا بود.
حتی اگه پول بدین و ماکزیمم 10 تا Portcrystal رو بخرید باز هم باید مثل بقیه بازی رو انجام بدین چون ferryston کمیابه و خیلی هم گرون.
این باعث شده که پیش خودتون دودوتا 4تا کنین و بگین ارزش داره من فست ترول کنم و 10000تاگلد آتیش بزنم برم اونور برای اینکه فلان کوئست رو انجام بدیم یا فلان آیتم رو بگیرم و بخوام دوباره برگردم اینجا یانه؟
این میشه که مثل دنیای واقعی برای خودتون لیست درست میکنین و میگین خب تا وقتی که این سمت هستم این کوئستهارو میرم و... تموم که شد حالا فکر میکنم که برم این مکانی که نزدیکتره یا واقعا فست ترول کنم برم اون سمت مپ یا نه.
کلا نوع گیم پلی بازی اینطوره که چون سیستم کوئستها ، ایونتهایی که حین مسیر اتفاق میفته و... به نوعیه که به راحتی قابل از دست دادنه ، برای همین بازی شما رو مجبور میکنه که پیاده مسیر رو طی کنین و از اکسپلور کردن نترسید.
در مورد مپ هم یادم رفت بگم که مپ بازی خیــــــــــــــــــــــــــــــلی بزرگه ، مخصوصا نسبت به نسخه اول که تقریبا 3 یا 4 برابر بزرگتر شده.
طوری که من تو نت گشتم مثل اینکه دوبرابر اسکایریمه از لحاظ وسعت ،اون هم بدون حساب دانجن ها و...
خودتون دیگه حساب کنین.
همه اینها باعث میشه این بازی شبیه RPGهای کلاسیم مثل موروویند حالت هاردکورتری داشته باشه و خودش رو از RPGهای پفکی/یوبیسافتی امروزی که کم هم نداریم جدا میکنه.
در مورد ماموریتها نکته ای که هست اینکه اونها تو بازی براتون لیست نمیشه که شما باید اونها رو حتما به ترتیب انجام بدین و برید بعدی.
بعضی ماموریتها رو تو یک زمان مشخص باید انجام بدین وگرنه تموم میشه کلا مثل نسخه قبل.
این ماموریتها به چند روش مختلف میتونن تموم بشن ، حتی اگه یک NPC که نباید حین اون بمیره دیگه مرده و اون ماموریت تموم شده ، حتی از تموم کردن اون ماموریت به این شکل هم XP میگیرین.
اون بالا نمیمونه که این کوئست رو فیل شدی ، بشه آیینه دق برات.
با این حال ماموریتهای اصلی همه چی درش مشخصه و بازی خیلی بیشتر و بهتر شما رو تو اون مسیر قرار میده و یکجورایی غیر مستقیم پلیر رو تو اون مسیر هدایت میکنه.
مبارزات بازی نفس گیره و بقول یکی از بچه ها بعضی وقتها ترسناک میشه.
داری با یکی میجنگی ناگهان یک گریفین میپره وسط میشن دوتا
کلا دشمنهای بازی مخصوصا غول بیابونیهاش (Golem و گریفین) خیلی جزئیات و ابهت دارن.
مبارزه با اونها و شکست دادنشون خیلی احساس خوبی میده.
از خود کیفیت مبارزه نگم دیگه ، عملا یک بازی فایتینگه که چپوندنش تو یک بازی RPG جهان باز.
مثل DD1 بالارفتن از باسها و با شمشیر و... بهشون ضربه زدن واقعا جذابه ، هیچوقت قدیمی نمیشه و از فان بودنش کم نمیشه.
سیستم بازیابی سلامتی بازی اینطوره که اگه خیلی دمیج بخورید ماکسیموم نوار سلامتیتون کم میشه و برای بازیابی اون بخش باید حتما تو بازی استراحت کنین.
اینجا باز میرسیم به یک بخش خوب دیگه از بازی که نیاز نیست که برگردید به شهر یا جایی که استراحت کنین.
همون بقل جاده یکجا کمپ میکنین با گروهتون و میخوابید.
بعدش میتونین برین شکار و بیاید تو کمپ غذا بپزین و...
وجود این ویژگی باعث شده که شما نتونین ماموریتها رو مثل بولدوزر بخواید تموم کنین ، شما وارد یک محیط میشید که هرچی جلوتر برین ممکنه خطرناک تر بشه.
به شب بخورید که باز خطرناک تر میشه و حیوونهای قویتری بیرون میان ، دمیج میخورید نوار سلامتیتون کم میشه و باید استراحت کنین ، یاراتون خسته میشن و باید حتما برگردید به شهر یا جایی کمپ کنین.
این فرمولی که ایتسونو و تیمش بهش رسیدن واقعا از جذابیتهای این سریه که میدونم اگه چالش چند ساعت اول بازی که دستتون رو نمیگیره رو رد کنین مثل من معتادش میشین که فقط برگردید به بازی و ادامه بدید.
یک نکته هم در مورد سیستم داد و ستد و بخش اقتصادی بازی بگم.
این بازی واقعا خیلی به پلیر سخت میگیره.
شما هیچوقت پول کافی برای انجام کارهاتون ندارین.
همش باید مدیریت کنین که الان این آرمور رو بخرم یا همینی که تنم هست رو آپگرید کنم؟
کدوم به صرفه تره؟
آیا برای انجام دادن فلان ماموریت به اندازه کافی قوی هستم یا نه؟
اینجاست که دوباره اکسپلور کردن و پیدا کردن آیتم ها واقعا مهم میشه ، اسلحه و آرمورهایی که پیدا میکنین تو این بازی خیلی باارزش تر میشن چون پول کافی ندارید که بخواید برید از فروشنده بخرید.
در مورد سیستم پیشرفت بازی اینکه یکی از معتادکننده ترین بخشهای بازیه.
تو بازی هم میتونین خودتون رو لول آپ کنین و هم Vocationهاتون رو (همون کلاس یا جاب تو سری فف).
وکیشین هارو باید آنلاک کنین.
این مثل بازیهای دیگه نیست که اول بازی یک کلاس انتخاب کنین و تا آخر همون رو لول آپ کنین...
بلکه توی DD2 روی یک کرکتر میتونین چندتا Vocation مختلف داشته باشید و بینشون سوییچ کنین ، بازی هم شما رو به سمت این نوع گیم پلی ترغیب میکنه.
مثلا برای آپگرید کردن استمینای خودتون باید کلاس Archer رو چند لول بالا ببرید که این گزینه آپگرید بشه و بتونین روی باقی وکیشنهاتون هم اعمالش کنین.
همینطور mage یک آپگرید دیگه داره ، Warrior یک آپگرید دیگه و... ادامه.
اینطوری بازی واقعا متنوع میشه و پلیر ناگهان میبینه که راه های مختلفی برای بازی کردن جلوش گذاشتن.
نمیدونم ادامه بدم یا همینقدر بسه.
واقعا نمیخواستم همینقدر هم بنویسم و میدونم طولانی شد ولی از طرفی میتونم تا صبح در مورد بازی بنویسم.
حقیقتش خیلی میخوام برگردم به بازی و ادامه بدم.
برای همین اگه حوصله کردین و خوندین این تقدیم به شما ، مخصوصا اگه DD1 روی PS3/360 بازی کرده باشین
درود به شرفت مردخب من امروز مثل گریفین رفتم بالا سر بازی و 8-7 ساعت بازی کردم
این هم نقد نیست صرفا تجربه 10 ساعته خودم از بازیه.
قبلش هم بگم اگر میخواید انگ فن سری بودن و طرفدار دوآتیشه بهم بزنین خب بزنین.
آره من فن دوآتیشه این سریم ، دیگه؟
در مورد میکروترنزکشن و pay2win بودن و... ازش رد میشم چون تو تاپیک امتیازها در موردش صحبت شد ولی همین یک خط رو ازم داشته باشید که اینها همش توهمه ، اصلا از این خبرها نیست، بگذریم.
ولی در مورد پرفورمنس روی PC چرا ، بازی به جاهای پرجزییات و npc زیاد داره مثل شهرها که میرسیم استاتری میشه و افت فریم وجود داره که خب کپکام گفته داریم حلش میکنیم.
روی کنسول هم تا اونجایی که من تو یوتوب دیدم مثل اینکه شرایط خیلی بهتره و اپتیمایز بهتری نسبت به PC داره.
قبل از شروع من دیگه بخشهایی که سید @Z-fan با اون پستهای گودزیلا/گیدورا
Dragon's Dogma 2
Dragon's Dogma 2
همین اول کار بگم DD2 همون نسخه اوله که تمام ضعفها و بقولی jankهاش رو ریختن دور.
DD2 بازییه که خلاف جریان این روزهای صنعت گیم شنا میکنه و اصلا دست شما رو با هینت دادنهای بیش از حد ، کوئست مارک و... نمیگیره.
به جاش از پلیر میخواد خودش رو تا حدی در بازی غرق کنه و از منطقش کمک بگیره که بتونه کوئستها رو حل کنه.
اینکه محیط رو بگرده و دقت کنه تا منطق پشت کوئستهارو بهتر متوجه بشه ، اینکه باید چیکار کنه تا حلش کنه و...
حتی پیدا کردن کوئستها هم این مورد درش پیاده شده.
به راحتی میشه تو این بازی یک کوئست خفن رو از دست داد چرا که تو جایی که بودید با فلان npc سر صحبت رو باز نکردید و ازش رد شدین.
یا اگر این کار رو کردین و کوئست رو گرفتین احساس میکنین من واقعا باید این کوئست رو میرفتم؟
خیلی وقتها باید به جمعیت دقت کرد ، در میون همین جمعیت npcهایی هستن که وقتی باهاشون صحبت میکنین میتونن تو حل کردن کوئستها به پلیر اشاراتی کنن و توضیحاتی بدن.
یا اصلا ممکنه خودشون کوئست جدیدی داشته باشن.
مثل ساخته های فرام سافتور میمونه که همینطوری یک ضربه به یک دیوار میزنین و میبینین یک مسیر پشتشه که وقتی ادامه میدین میرسین به یک محیط جدید یا حتی یک باس آپشنال.
این احساس پاداشی که میده باعث میشه اکسپلور کردن تو این نوع بازیها جذاب باشه.
دقیقا همین احساس به نوعی توی DD2 هم هست که دوست دارید فقط در موردش با دیگران صحبت کنین.
این بازی برای پلیرهایی که دوست دارن خودشون رو تو بازیها غرق کنن مثل معدن طلا میمونه.
فست ترول کردن خیلی گرون در میاد چونکه ferryston که آیتم یکبار مصرفه حین فست ترول مصرف میشه که تو بازی اگه بخواید بخرید 10.000 تا گلد میخواد.
غیر اون با انجام دادن کوئستها یا پیدا کردن جعبه و... میتونین بگیرید که باز هم بازی تو این مورد خیلی ولخرجی نمیکنه.
من بعد 10 ساعت بازی کلا دوبار فست ترول کردم که اون هم پشیمونم میتونستم فقط یکبار برم.
اینجاست که تو تاپیک امتیازها که بحث خرید Portcrystal بود اشاره کردم که تو استور ferryston نمیفروشن اینجا بود.
حتی اگه پول بدین و ماکزیمم 10 تا Portcrystal رو بخرید باز هم باید مثل بقیه بازی رو انجام بدین چون ferryston کمیابه و خیلی هم گرون.
این باعث شده که پیش خودتون دودوتا 4تا کنین و بگین ارزش داره من فست ترول کنم و 10000تاگلد آتیش بزنم برم اونور برای اینکه فلان کوئست رو انجام بدیم یا فلان آیتم رو بگیرم و بخوام دوباره برگردم اینجا یانه؟
این میشه که مثل دنیای واقعی برای خودتون لیست درست میکنین و میگین خب تا وقتی که این سمت هستم این کوئستهارو میرم و... تموم که شد حالا فکر میکنم که برم این مکانی که نزدیکتره یا واقعا فست ترول کنم برم اون سمت مپ یا نه.
کلا نوع گیم پلی بازی اینطوره که چون سیستم کوئستها ، ایونتهایی که حین مسیر اتفاق میفته و... به نوعیه که به راحتی قابل از دست دادنه ، برای همین بازی شما رو مجبور میکنه که پیاده مسیر رو طی کنین و از اکسپلور کردن نترسید.
در مورد مپ هم یادم رفت بگم که مپ بازی خیــــــــــــــــــــــــــــــلی بزرگه ، مخصوصا نسبت به نسخه اول که تقریبا 3 یا 4 برابر بزرگتر شده.
طوری که من تو نت گشتم مثل اینکه دوبرابر اسکایریمه از لحاظ وسعت ،اون هم بدون حساب دانجن ها و...
خودتون دیگه حساب کنین.
همه اینها باعث میشه این بازی شبیه RPGهای کلاسیم مثل موروویند حالت هاردکورتری داشته باشه و خودش رو از RPGهای پفکی/یوبیسافتی امروزی که کم هم نداریم جدا میکنه.
در مورد ماموریتها نکته ای که هست اینکه اونها تو بازی براتون لیست نمیشه که شما باید اونها رو حتما به ترتیب انجام بدین و برید بعدی.
بعضی ماموریتها رو تو یک زمان مشخص باید انجام بدین وگرنه تموم میشه کلا مثل نسخه قبل.
این ماموریتها به چند روش مختلف میتونن تموم بشن ، حتی اگه یک NPC که نباید حین اون بمیره دیگه مرده و اون ماموریت تموم شده ، حتی از تموم کردن اون ماموریت به این شکل هم XP میگیرین.
اون بالا نمیمونه که این کوئست رو فیل شدی ، بشه آیینه دق برات.
با این حال ماموریتهای اصلی همه چی درش مشخصه و بازی خیلی بیشتر و بهتر شما رو تو اون مسیر قرار میده و یکجورایی غیر مستقیم پلیر رو تو اون مسیر هدایت میکنه.
مبارزات بازی نفس گیره و بقول یکی از بچه ها بعضی وقتها ترسناک میشه.
داری با یکی میجنگی ناگهان یک گریفین میپره وسط میشن دوتا
کلا دشمنهای بازی مخصوصا غول بیابونیهاش (Golem و گریفین) خیلی جزئیات و ابهت دارن.
مبارزه با اونها و شکست دادنشون خیلی احساس خوبی میده.
از خود کیفیت مبارزه نگم دیگه ، عملا یک بازی فایتینگه که چپوندنش تو یک بازی RPG جهان باز.
مثل DD1 بالارفتن از باسها و با شمشیر و... بهشون ضربه زدن واقعا جذابه ، هیچوقت قدیمی نمیشه و از فان بودنش کم نمیشه.
سیستم بازیابی سلامتی بازی اینطوره که اگه خیلی دمیج بخورید ماکسیموم نوار سلامتیتون کم میشه و برای بازیابی اون بخش باید حتما تو بازی استراحت کنین.
اینجا باز میرسیم به یک بخش خوب دیگه از بازی که نیاز نیست که برگردید به شهر یا جایی که استراحت کنین.
همون بقل جاده یکجا کمپ میکنین با گروهتون و میخوابید.
بعدش میتونین برین شکار و بیاید تو کمپ غذا بپزین و...
وجود این ویژگی باعث شده که شما نتونین ماموریتها رو مثل بولدوزر بخواید تموم کنین ، شما وارد یک محیط میشید که هرچی جلوتر برین ممکنه خطرناک تر بشه.
به شب بخورید که باز خطرناک تر میشه و حیوونهای قویتری بیرون میان ، دمیج میخورید نوار سلامتیتون کم میشه و باید استراحت کنین ، یاراتون خسته میشن و باید حتما برگردید به شهر یا جایی کمپ کنین.
این فرمولی که ایتسونو و تیمش بهش رسیدن واقعا از جذابیتهای این سریه که میدونم اگه چالش چند ساعت اول بازی که دستتون رو نمیگیره رو رد کنین مثل من معتادش میشین که فقط برگردید به بازی و ادامه بدید.
یک نکته هم در مورد سیستم داد و ستد و بخش اقتصادی بازی بگم.
این بازی واقعا خیلی به پلیر سخت میگیره.
شما هیچوقت پول کافی برای انجام کارهاتون ندارین.
همش باید مدیریت کنین که الان این آرمور رو بخرم یا همینی که تنم هست رو آپگرید کنم؟
کدوم به صرفه تره؟
آیا برای انجام دادن فلان ماموریت به اندازه کافی قوی هستم یا نه؟
اینجاست که دوباره اکسپلور کردن و پیدا کردن آیتم ها واقعا مهم میشه ، اسلحه و آرمورهایی که پیدا میکنین تو این بازی خیلی باارزش تر میشن چون پول کافی ندارید که بخواید برید از فروشنده بخرید.
در مورد سیستم پیشرفت بازی اینکه یکی از معتادکننده ترین بخشهای بازیه.
تو بازی هم میتونین خودتون رو لول آپ کنین و هم Vocationهاتون رو (همون کلاس یا جاب تو سری فف).
وکیشین هارو باید آنلاک کنین.
این مثل بازیهای دیگه نیست که اول بازی یک کلاس انتخاب کنین و تا آخر همون رو لول آپ کنین...
بلکه توی DD2 روی یک کرکتر میتونین چندتا Vocation مختلف داشته باشید و بینشون سوییچ کنین ، بازی هم شما رو به سمت این نوع گیم پلی ترغیب میکنه.
مثلا برای آپگرید کردن استمینای خودتون باید کلاس Archer رو چند لول بالا ببرید که این گزینه آپگرید بشه و بتونین روی باقی وکیشنهاتون هم اعمالش کنین.
همینطور mage یک آپگرید دیگه داره ، Warrior یک آپگرید دیگه و... ادامه.
اینطوری بازی واقعا متنوع میشه و پلیر ناگهان میبینه که راه های مختلفی برای بازی کردن جلوش گذاشتن.
نمیدونم ادامه بدم یا همینقدر بسه.
واقعا نمیخواستم همینقدر هم بنویسم و میدونم طولانی شد ولی از طرفی میتونم تا صبح در مورد بازی بنویسم.
حقیقتش خیلی میخوام برگردم به بازی و ادامه بدم.
برای همین اگه حوصله کردین و خوندین این تقدیم به شما ، مخصوصا اگه DD1 روی PS3/360 بازی کرده باشین
من اصلا این رو در جواب پست شما ننوشتم ، باور کن.
Google