از یه طرف MGS4 جزو خاطرهانگیزترین بازیهای عمرم هست. از همون روزهای اول که معرفی شد و بعدش تریلرها یکی یکی میاومدن و انقدر هرکدوم رو ۳۰،۴۰ بار دیدم که تکتک دیالوگها و صحبتها هنوز توی ذهنم هستن، تا بعدش که خود بازی منتشر شد و PS3 نداشتم و رفتم به سبک فیلمهای سینمایی کل کاتسینهاش رو دانلود کردم و فکر کنم یه ۸،۹ ساعتی بود!
من با این بازی چه از طریق همین کاتسینها و چه بعدها موقع تجربهی خودش زندگی کردم و اشک ریختم و کلاً جزو محبوبترین بازیهای عمرم محسوب میشه.
از اون طرف هم U2... الله اکبر!
یه بازی به شدت باکیفیت و خوشساخت که زمان خودش یه تحول بزرگی توی کیفیت تولید بازیهای AAA ایجاد کرد. شاید چیز خیلی جدید و اوریجینالی نداشت، ولی همون موارد قبلی رو انقدر محشر به کار برد و با ستپیسهای حیرتانگیز ترکیب کرد که مغز آدم هنگ میکرد موقع بازی کردن!
U2 یکی از بهترین بازیهای عمرم بوده که ۴ یا ۵ بار هم تمومش کردم و جزو رکوردداران بنده محسوب میشه، به عنوان کسی که شاید از هر ۳۰ تا بازی فقط یدونه رو دوباره تکرار کنم، چه برسه به چند بار تکرار.
در شرایط برابر رأی دادن برام خیلی سخت بود، ولی الآن که میبینم فاصله زیاد هست و MGS4 داره مظلوم واقع میشه، دیگه رأی بنده میرسه به این بازی.
این همه صحبت کردم و حواسم به R&C نبود!
اون بازی هم انقدر بهم حال داد که اگه توی یه نظرسنجی دیگه میدیدمش سریع انتخابش میکردم. یکی از لذتبخشترین بازیهای این نسل برای من بود و جزو معدود بازیهایی که به محض یه دور تموم کردن، دور دوم رو شروع کردم و دیدم حیفه همچین پلتفرمر خفنی رو بذارم کنار، البته یه جورایی شوتر پلتفرمر!