آقایون اینقدر گیر ندین به نظرات مخالف.من خودم خیلی حال کردم از داستان بازی و به نظرم داستان همینه که هست ولی اگه یکی خوشش نیومدم نباید اینجوری بریزید رو سرش و فراریش بدید.
حرف کاملاً درستیه، ولی در مورد TLoU2 اتفاقاتی افتاده که باعث میشه شرایطش با بقیه بازیها متفاوت باشه.
از دو ماه قبل از انتشار یه سری چیزها لیک شد و از نظر من خیلی هم هدفمند و با برنامه لیک شد. یعنی فرق داشت با اون مدل لیک‌هایی که مثلاً فلان مراحل Doom 3 قبل از انتشار افتاده بود دست ملت یا فلان بخش‌های Half-Life 2. برای TLoU2 انگار یه قصد و غرضی در کار بود که مخصوصاً بخش‌هایی توی اینترنت منتشر بشن که گند بزنن به داستان بازی.
خیلی سریع هم یه عده شروع کردن از روی همون بخش‌ها میم و طنز ساختن و نتیجه‌گیری نهایی کردن و کل پرونده بازی رو بستن رفت! خیلیها هم نشستن اونا رو دیدن و قبل از اینکه بازی رو خودشون تجربه کنن، بیانیه‌ها براش دادن و تکلیفش رو مشخص کردن و در حدی ازش متنفر شدن که وقتی امتیازهای بازی اومد، تعجب میکردن که چطوری منتقدها به جای ۴، دارن ۱۰ میدن!
یا مثلاً براشون عجیب بود که چطوری یکی میتونه از داستان بازی (که به عقیده اون‌ها آشغال‌ترین داستان تاریخ بشریت هست)، تعریف کنه! در حالی که خیلیها به شدت با داستان و مهم‌تر از اون نحوه روایتش حال کردن. از جمله خود من که داستان بازی رو خیلی خوب میدونم و نحوه راویتش رو هم عالی و یه جورایی انقلابی میدونم.
بعد همین دوستان که خودشون بازی رو تجربه نکردن، بعد از انتشارش هم برای بقیه تعیین تکلیف میکنن که نباید از بازی خوشتون بیاد و فلان و چنان! شاید یه عده عقیده داشته باشن که با دیدن کاتسین‌ها میشه نظر کاملی در مورد بازی داد، ولی «نظر شخصی من» اینه که نمیشه. حداقل در مورد بازی‌ای مثل TLoU2 نمیشه و وقتی این بازی ۳۰ ساعت طول می‌کشه و نصف تجربه‌ی داستانی توی گیم‌پلی و بخش‌هایی قرار داره که کنترلش دست خودمون هست، نمیشه مثل فیلم سینمایی با دیدن یه سری کاتسین همه‌چیز رو تموم کرد رفت.
من حتی پیش خودم فکر کردم اگه بازی برام لیک شده بود و دو ماه ذهنم درگیر یه سری چیزها شده بود و بعدش خودم سراغش می‌رفتم در این حد لذت می‌بردم یا نه؟ و جواب احتمالاً منفی هست. یعنی حداقل برای من خیلی سخت میشد که یه سری چیزهای مهم رو بدون هیچ مقدمه و آماده‌سازی ذهنی دیده باشم و بعدش هفته‌ها توی طنزهای ایجادشده در مورد اون چیزها غرق شده باشم و تازه خودم برم تجربه‌ش کنم. اصلاً نمی‌تونستم اون لذتی رو ببرم که الآن بدون لیک‌خور شدن بردم.
بعضی دوستان هم بازی رو تجربه کردن و به هر دلیلی از داستان خوششون نیومده که طبیعیه و هیچ داستانی در تاریخ نداشتیم که همه باهاش حال کنن. ولی این قضیه که بعضی‌ها فکر میکنن هیچ کسی حق نداره از داستان TLoU2 خوشش بیاد هم به مرحله عجیبی رسیده و یکی میاد میگه طرفدارهای واقعی ناتی داگ دارن دعا میکنن شر نیل دراکمن از سر استودیو کم بشه. یکی دیگه میگه در خارج از مرزهای ایران اکثراً حالشون از TLoU2 بهم خورده. مثلاً لب مرز ترکیه که بری، از اون تیکه به بعد تا اسم TLoU2 رو می‌شنون یه سیلی می‌زنن تو صورتت!
دیگه هر چقدر هم بیشتر دور بشی و به سمت مرکز و غرب اروپا بری، اونجا گروه‌هایی تشکیل شدن که طرفدارهای بازی رو شکنجه میدن و کافیه اسم TLoU2 از دهن طرف دربیاد تا سریع یه چاقو بکنن تو شکمش!
خب این جور مسائل باعث میشه بحث در مورد داستان TLoU2 یه ذره سخت بشه. وگرنه خیلیها هم که منطقی بحث میکنن و از فلان بخش بازی ایراد می‌گیرن یا به فلان شخصیت انتقاد دارن، باعث شدن بحث‌های جالبی توی تاپیک اسپویلر راه بیفته و کلی پست تحلیلی و قشنگ توی اون تاپیک از دو طرف ببینیم. اون موضوعش فرق میکنه و یه حالت طبیعی داره و میشه بحث کرد، ولی مثلاً کسی که با «جدیت» میگه اون صفرهایی که ملت به بازی دادن واقعی بوده و حق بازی بوده، دیگه جای بحث نمی‌ذاره واقعاً.
Google