راجع به اینکه چرا بازی 10 گرفته کاملا منطقی به نظر میرسه 10 حالا نه ولی 9 اره.
چرا؟ درسته داستانش به خوبیه قبلیها نیست ولی خوب بازی و توی گیمپلی رسالتش رو انجام داده.
این بازی سبک مخفی کاری رو به مرحله ی جدیدی برد جوری که الگویی میشه در اینده واسه ی خیلی بازی ها.خیلی بازی تاثیر گذاری بوده از این جهت که انقدر امکانات و تنوع گیمپلی توی این بازی هستش.بازی که این صنعت رو رو به جلو میبره و تاثیر میذاره نمره ی بالایی میگیره.من بیشتر از اینکه دلم ادامه ی این بازی رو بخواد متال گیر جدیدی میخوام که کوجیما بسازه.حالا که المان های گیم پلیش رو درست کرد میشینه مثل قدیم داستان و ردیف مینویسه و فیلمگونه تحویلمون میده.(اگر این امید از بین نره با اتفاقاتی که خبرش پحش میشه و معلوم نیست تبلیغاته یا واقعیت...)
آره امتیاز بالا که برای بازی چیز عجیبی نیست و واقعاً از اکثر جهات بازی خیلی خوبی بود. مثلاً کیوان خودمون هم که از داستان شاکی هست، به بازی 9 داد.
البته من 10 رو واقعاً حق بازی نمیدونم و به خاطر حس ناقص بودن و تکراری شدن بخش دوم بازی، به نظرم 9 یا در خفن ترین حالت 9.5 مناسبش هست.
هسته گیم پلی بازی واقعاً فوق العاده بود و آزادی عملی که به آدم میداد، کم نظیر بود. انواع و اقسام امکانات و راه های پیشروی در مأموریت رو داشت و در مجموع خیلی لذت بخش بود. سیستم Buddyها هم ایده خیلی خوبی بود. البته بازی یه سری مشکلات هم داشت. مثلاً بعد از یه مدت تکراری میشد و دوست داشتم تنوع بیشتری داشته باشه. به نظرم راحت هم میتونستن تنوع بدن و مأموریت های جالبی براش طراحی کنن. یه مشکل دیگه هم تلف شدن وقت توی هلیکوپتر و این جور جاها بود که برای هر مأموریت باید هی سوار و پیاده میشدیم و کلی زمان توی این جاها هدر میرفت.
گرافیک هم جزو بهترین های نسل هست و با این رزولوشن و فریم ریت، کمتر کسی میتونه گرافیک از این بهتر طراحی کنه. از مدل های کاراکترها تا طراحی مراحل و ... خیلی خوب بود.
صداگذاری هم چه در مورد کاراکترها و چه صداهای محیطی و اسلحه و ... عالی بود. خود Big Boss (یا Venom Snake) هم با اینکه خیلی ها مثل خودم از اول مخالف عوض شدن صداگذارش بودن، ولی صداش محشر بود. حیف که انقدر کم صحبت میکرد که میشه توی یه کاغذ A4 کل جملاتش رو جا داد.
موسیقی هم از جهتی میشه گفت فوق العاده بود، ولی بیشتر موسیقی های با کلام. من عاشق بعضی موسیقی های بی کلام نسخه های قبلی بودم، ولی اینجا به اون صورت خبری نبود. اون ها رو وقتی تموم میکردم، تا مدت ها به آهنگ هاشون گوش میکردم، ولی الآن هیچ آهنگ خاصی از هری گرگسون ویلیامز توی این نسخه در ذهنم نمونده که عاشقش شده باشم. ولی از اون طرف موسیقی های لیسانس شده خیلی خوب بودن و البته موسیقی های با کلامی که برای بازی تهیه شده بودن هم محشر بودن.
این وسط بیشترین مشکل رو با داستان داریم که توی نسخه های قبلی همیشه یکی از بزرگترین نقاط قوت این سری بوده. مشکلات داستان هم یه مورد و دو مورد نبوده. مهم ترینش که همین بی حرمتی (
) به کاراکتر Big Boss بود که از یه کاراکتر محبوب تبدیل شد به کسی که یه بنده خدا رو جایگزینش میکنن و خودش میره دنبال کارهاش. بعد اون بدبخت هم خیلی راحت جاش رو میگیره و سال ها حکومت (!) میکنه و نشون میده که Big Boss همچین آدم خاصی هم نبوده که نشه جانشینش شد. کمبود کاتسین هم بدجوری به چشم میخورد. به قول بچه ها، شاید 80،90% کاتسین های بازی رو توی تریلرها دیده بودیم!
حالا نمیگم باید حتماً 10 ساعت کاتسین داشته باشه، ولی حداقل یه سری از نوارهای مهم رو میشد به صورت تصویری نشون داد، نه اینکه بعد از هر مأموریت 4،5 تا نوار بدن دستمون و مجبور بشیم دونه دونه گوش کنیم تا داستان رو بفهمیم. چیزی که اواخر کار خسته کننده میشد و من خودم دیگه اون نوارهای آخر (که خیلی هم مهم بودن) رو با تمرکز زیاد دنبال نمیکردم. مورد بعدی هم کمبود کاراکترهای جدید جالب و البته باس ها بود که باس ها به بخش گیم پلی هم مربوط میشن. از این نظر بازی میتونست خیلی بهتر باشه. در نهایت هم ناقص بودن بازی خیلی به داستانش صدمه زد. به خاطر تبلیغات کوجیما انتظار داشتیم توی این بازی کلی چیز در مورد ماجراهای Big Boss و شیطانی شدنش ببینیم، ولی هیچ خبری نبود. به جاش یه کاراکتر جدید داشتیم که همون رو هم نمی فهمیم چطوری شیطانی میشه، چون واقعاً بچه خوبی هست!
از اون طرف مثلاً یهویی Eli و Psycho Mantis به دیار غربت میرن و سرنوشت ـشون مشخص نمیشه! خود Psycho Mantis هم که پتانسیل خیلی بیشتری داشت، ولی هر بار فقط می اومد یه نگاه به دوربین میکرد و اتفاق خفنی می افتاد و میرفت. حتی خیلی ها رو دیدم که توی تاپیک بازی میگن این دختره کیه!!!
یعنی نمیدونن ایشون پسر هست نه دختر، چون بازی خیلی محدود و فقط از پشت ماسک نشونش میده. یا یه مورد دیگه که البته نمیشه جزو کمبودهای بازی دونست، ولی به هر حال اکثر طرفدارهای بازی انتظار داشتن حداقل یه چیز کوچیکی از بعضی کاراکترهای MG/MGS1 ببینیم. از Solid Snake و Frank Jaeger تا Naomi Hunter و ... البته همون طور که گفتم این مورد رو نمیشه به عنوان نکته منفی دونست، ولی چقدر جالب میشد اگه اینا رو توی بازی ببینیم.
کلاً انتظاری که آدم از کوجیما و سری MGS داره، یه داستان مفصل و عظیم هست که توی MGSV این انتظار برآورده نشد. برعکس نسخه های قبلی که کلی صحنه جالب وجود داشت، اینجا بخش های به یاد موندنی کم بود و بازی از این نظر خیلی جمع و جور بود. یعنی MGS4 که من سومین نسخه برتر MGS میدونم (بعد از رتبه اول که مشترکاً به MGS1/3 میرسه) هم انقدر لحظات جالب داشت که هر چند وقت یه بار هوس میکنم برم کاتسین هاش رو ببینم، ولی MGSV رو بعیده هیچ وقت حوصله این کار رو داشته باشم.
Google