Mutiny on the Bounty - 1962
فیلم بسیار جالب بود. در وهله اول دوست داشتم براندو رو توی فیلم ارزیابی کنم و خصوصا از این لحاظ که شاید از دوران نوجوانی اسم این فیلم رو شنیده بودم و نسبت بهش کنجکاو بودم ولی هیچوقت فرصت دیدنش برام پیش نیومده بود. باید بگم که تیم بازیگری بطور کلی خوب و جذاب بودند و خصوصا ترور هاوارد در نقش کاپیتان بلای عالی بازی کرده بود. گرچه که معتقدم براندو هم جذبه خاصی تو نقش کریستین داشت.
تنوع لوکیشن خوبی توی فیلم داشتیم، صحنه های رقص جالب و در کنارش صحنه های روی کشتی هم طریقه فیلمبرداری جالب توجه ای داشتن و حس متفاوتی توی اثر داشت.
روی هم رفته با اینکه فیلم ۳ ساعت زمان داشت ولی من اصلا تو حین دیدنش خسته نشدم و دلم می خواست حتی داستان بیشتر از این هم ادامه پیدا کنه و مشتاق بیشتر دیدن و بیشتر فرو رفتن توی فضا بودم.
البته که فیلم دو نسخه دیگه هم از این داستان وجود داره که خصوصا نسبت به نسخه آنتونی هاپکینز و کل گیبسون حسابی کنجکاوم و بزودی سراغ دیدن اون هم میرم.
7/10
-------------
Longlegs - 2024
چه حس مریض و خوبی توی فیلم بود. خصوصا تو لحظاتی که نیکلاوس کیج وارد فیلم شد. داستان به خودی خود حس Creepy و جذابی داشت و هرچقدر جلوتر رفتیم این حس تشدید شد که چیز خوبی بود. من در واقع چون بدون شناخت قبلی وارد فیلم شده بودم اصلا انتظار چنین پایان بندی با چنین تم و مضمونی نداشتم و این احساس رضایت خوبی برای من بوجود آورد.
درباره کیج هم خوشحالم که سال های اخیر تونسته یک رستگاری بخصوص بدست بیاره و دوباره خودش رو بالا بکشه. ناگفته پیداست که بازم گه گاه ممکنه فیلم ضعیفی بازی کنه ولی حداقل هنوز بعد از اینهمه سال می دونیم که اون اگه نقش درستی بهش داده بشه بلده حسابی خوش بدرخشه. این فیلم مصداق بارز این صحبت بود کیج فیلم رو با حضور خودش حسابی دیدنی تر کرده بود.
مایکا مونرو رو فکر نمی کنم تا بحال جایی دیده باشم ولی حس دیزی ادگلز جونز رو واسم داشت و همش دلم می خواست دیزی اینجا جای این بازیگر حضور می داشت. گرچه که مایکا هم نقش رو خوب ایفا کرده بود و ایرادی بهش وارد نبود. احساس سکوت و مرموز شخصیت خودش رو به خوبی به تصویر کشونده بود.
6.4/10
---------
The Men - 1950
ظاهراً که اولین فیلم براندو هست و توی فیلم هم بازی نسبتا خوبی داره. داستان درباره مردی که توی جنگ صدمه می بینه، فلج میشه و حالا باید با زندگی جدید خودش خو بگیره.
همین اشاره کوتاه به داستان و شخصیت کِن (با بازی براندو) کافیه که حس کنیم این نقش جای بازی زیادی داره و یه بازیگر می تونه حسابی با چنین نقشی عرض اندام کنه. براندو هم خوب بود ولی شگفت انگیز نبود. احساس می کنم هنوز می تونست خیلی بهتر از اینها بازی کنه و جای کار داشته.
روی هم رفته فیلم یکم حوصله سر بر بود ولی بخاطر براندو میشه تحملش کرد.
5.5/10
Google