Rate your last seen movie (قوانین پست اول حتما رعایت شود)

Darkfie1d

Lux Omnia Vincit
Loyal Member
  • اگه خواستید پستی رو نقل قول کنید به جای جواب دادن توی این تاپیک پست رو ببرید داخل تاپیک Movie Center و بزارید پست های اینجا به صورت یک پارچه باقی بمونه. برای این کار گزینه "+ نقل قول" رو پایین سمت چپ پست مورد نظرتون بزنید تا پست انتخاب بشه بعد داخل تاپیک Movie Center از ادیتور گزینه
    1620238607876.png
    رو بزنید و پست مورد نظرتون رو اونجا نقل قول کنید.

  • لطفاً اسم فیلم رو حتماً بنویسید عکس به صورت خالی کافی نیست
  • عکسها رو حتماً به صورت Thumbnail/کم حجم قرار بدید.
  • دوستان لطف کنن به جای شیوه های من درآوردی برای امتیاز دادن ، 10 رو حداکثر قرار بدن و نسبت به اون امتیاز بدن.
  • نوشته هایی که ممکنه بخش خاصی از داستان فیلم رو لو بده، داخل تگ اسپویلر باید گذاشته بشه، در غیر اینصورت برخورد می شه
  • از پست کردن هر گونه مطلبی که به مبحث این تاپیک مربوط نمیشه خودداری کنید

امکان ویرایش قوانین وجود داره .
 
Anora

تصور کن یه آینه بزرگ جلوت باشه، پر از انعکاس رنگ‌ها و نورها، و یهو با یه ضربه ریز ریز بشه. هر تیکش هنوز یه چیزی رو نشون می‌ده، اما دیگه اون تصویر کامل نیست. Anora، ساخته شاهکارگونه شان بیکر، دقیقاً همین حس رو بهت میده یه داستان که هم تکه‌تکه‌ست، هم عجیب و غریب زیبا. این فیلم مثل یه رقص دیوانه‌وار تو خیابونای بروکلینه؛ یه لحظه داری می‌خندی به عروس فراری و داماد پولدارش، لحظه بعد نفس تو گلوت گیر می‌کنه از عمق غمی که زیر این همه هیاهو قایم شده.
مایکی مدیسن تو نقش آنی انگار یه الماس تراش‌نخورده‌ست که تو نور کلوب‌های شبانه می‌درخشه. صداش، نگاهش، اون جوش‌وخروشی که تو هر حرکتش موج می‌زنه، تو رو می‌بره وسط زندگی یه دختر که نه فقط داره زنده می‌مونه، بلکه داره با چنگ و دندون برای یه تیکه از رویاهاش می‌جنگه. وقتی با ایوان (مارک آیدلشتین) روبه‌رو می‌شه یه پسر روس با جیب پر از پول و قلبی پر از بی‌خیالیفکر می‌کنی داری یه قصه پریان مدرن می‌بینی. ازدواج تو لاس‌وگاس؟ چرا که نه! ولی بیکر اینجاست که بازی رو عوض کنه. یهو چندتا غول روس با کت‌وشلوارای گرون سر می‌رسن، و این قصه عاشقانه می‌شه یه تعقیب‌وگریز پر از خنده و آشوب. ایگور (یورا بوریسوف) با اون سکوت سنگین و نگاه سردش، انگار یه فرشته نگهبانِ خسته‌ست که نمی‌دونه چرا داره این کارو می‌کنه و تو هم نمی‌دونی بخندی بهش یا دلت براش بسوزه.
فیلم مثل یه جعبه موسیقی عجیبه: بازش می‌کنی، اول یه ملودی شاد می‌شنوی، بعد کم‌کم آهنگ غمگین‌تر می‌شه، تا آخرش فقط سکوت می‌مونه. سکانسای کمدی‌ درامش طوریه که یه لحظه داری قهقهه می‌زنی به موقعیتای مسخره (مثل وقتی آنی و ایوان تو یه خونه غریبه قایم می‌شن و همه‌چیز به فنا می‌ره)، و لحظه بعد یه بغض ناخواسته میاد سراغت. پایانش؟ اوه، پایانش یه شاهکاره. نه از اون پایانایی که همه‌چیز رو جمع می‌کنه و بهت یه جواب آماده می‌ده. نه. بیکر یه سوال بزرگ جلوت می‌ذاره و می‌گه: "حالا خودت بگو، این زندگی چی بود؟" و تو می‌مونی با یه حس عجیب، انگار که یه خواب دیدی که نمی‌تونی تعریفش کنی.
تصاویر فیلم مثل نقاشیای خیابونی‌ان خام، رنگارنگ، پر از زندگی. صدای شهر، دیالوگای تند و تیز، و موسیقی که انگار قلب آنی رو دنبال می‌کنه، همه‌چیز دست به دست هم می‌ده تا تو رو غرق کنه. این فیلم فقط یه داستان نیست؛ یه تجربه‌ست، یه سفر به قلب آدمای معمولی که تو دنیای بی‌رحم دنبال یه ستاره می‌گردن. Anora با اون نخل طلای کن و پنج تا اسکارش (به‌خصوص برای مدیسن که انگار روحش رو تو این نقش گذاشته) فقط یه فیلم نیست یه آینه شکسته‌ست که توش خودمونو می‌بینیم، با همه خنده‌ها و اشکامون.
 
Novocaine

در مورد مردی هست که اختلال ژنیتیکی نادری داره و هیچ دردی احساس نمی کنه . بعد از اتفاقی وارد ماجرایی خطرناک می شود . فیلمش ایده خاص و جدیدی داست و عالی بود .

۸ از ۱۰

-------------------------
Last Breath

بر اساس داستان واقعی درباره نجات افرادی که زیر آب در اقیانوس گیر کرده اند .

۷ از ۱۰
 
1743247929146.png
Baby Invasion 2024
9/10

«هارمونی کورین» فیلم‌سازِ مردم‌آزاری است؛ یعنی او در تمام آثارش، از یک طریقی مخاطب را آزار می‌دهد. در «گامو»، فقر را با پاشیدن تکه‌های ماکارونی به دیوارهای حمام نسبت می‌دهد؛ در «جولیان کله‌شق»، دوربینش از قصد روی دست خود به‌صورت سرگردان می‌چرخاند تا آن ماهیت بیماری اسکیزوفرنی را در ذهن مخاطب فرو کند؛ در «تلمبه‌زن‌ها» (ترش هامپرز)، کهن‌سال‌های غیرمتعارفی را نشان می‌دهد که فقط با حرکات موزون جنسی و کارهای خرابکارانه، تِر بزنند به اعصاب مخاطب و در «اسپرینگ بریکرز»، یک بازی اغراق‌آمیز از «جیمز فرانکو» و نماهای نزدیک از اندام‌های جنسی می‌گیرد که حتی چنین چیزی در آثار «تینتو براس» یافت نمی‌شود. این «هارمونی کورین» است ملت!

«بیبی اینویشن» دنباله معنوی و فناوری‌محور «ترش هامپرز» است؛ نقدی بر دنیای اینترنت، دنیای نهیلیسم دارک وب و بازی‌های آنلاین؛ حتی اگر انتظار دارید که فیلم مذکور می‌آید حال‌وهوای Hardcore Henry را با ثبت سکانس‌های اکشن پرزرق‌وبرق نشان می‌دهد، باید بگویم که سخت در اشتباه هستید! این فیلم یک بازی شوتر اول‌شخص بدون هیچ تیراندازی و خشونت لحظه‌ای است؛ یعنی در همان سطح هم شما را آزرده‌خاطر می‌کند. دوباره تأکید می‌کنم؛ این «هارمونی کورین» است ملت! می‌آید هرازگاهی فیلم می‌سازد تا اعصاب شما را خط‌خطی کند. او از این کار لذت می‌برد و من از او حمایت می‌کنم!
 
آخرین ویرایش:
Lawrence of Arabia - 1962

photo_2025_04_04_09_54_14.jpg


فرصت شد برای بار دوم سراغ دیدن این فیلم برم. دلیل اینکه دوباره قصد دیدنش رو پیدا کردم هم این بود که وقتی من فیلم رو واسه بار اول دیدم خیلی بچه بودم و حقیقتا میشه گفت چیز خاصی ازش تو ذهنم باقی نمونده بود ولی همیشه حس خوبی از این فیلم باهام مونده بود. میخواستم ببینم هنوز با تماشای مجدد اون می تونم این حس خوب رو بیشتر. لمس کنم یا نه و باید اعتراف کنم که دو چندان این احساس رو تجربه کردم و پی بردم که چرا حتی تو اوج نوجوونی تونسته بودم با این فیلم ارتباط بگیرم.

فیلم از لحاظ زیبایی بصری تو یه لول دیگه قرار داره و حرف زیادی واسه گفتن داره. علاوه بر اون یکی از (اگه بهترین نباشه) بهترین بازی های پیتر اوتول به سادگی توی فیلم قابل دیدنه و میشه از لحظه لحظه حضور پیتر تو نفس لاورنس نهایت لذت رو برد. داستان جذابه و شتر سواری های درون فیلم بی نهایت چشم نواز به نظر میرسه. داستانی که در صحرا می گذره و سناریوهای بقایی که پیش میاد همه و همه در نوع خودش شگفت انگیزه و من به جرئت می گم که عمر فیلم هنوز هم خوب هستش و هنوز هم چیزی مشابه این فیلم نیومده. حداقل در این مقیاس و با این ابهت چیزی رو حضور ذهن ندارم که اینقدر وسیع به موضوع صحرا و شتر و چنین داستانی پرداخته باشه.

هرچی که هست فیلم برای من فوق العاده لذت بخش بود و حتی حاضرم با وجود چهار ساعت بودن زمان فیلم برای بار سوم هم پای دیدن اون بشینم و در مدح و ستایش اون حرف بزنم. و احتمالا اون رو بزودی توی رتبه بالاتری از لیست بهترین فیلم هام قرار میدم.

8.4/10

-----------

Manhattan Murder Mystery - 1993

photo_2025_04_04_09_57_29.jpg


داستان زوجی که به مرگ مشکوک زن همسایه پی می برن و شروع به کارآگاه بازی می کنن که معمای این مرگ رو حل کنن

خب حس می کنم این فیلم به نسبت بعضی فیلم های وودی آلن ضعیف تر بود. یعنی نگارش و سبک پیشروی همونه و نوع فیلمنامه و نحوه ادای دیالوگ ها و انتخاب بازیگرها همون حس همیشگی رو داره ولی داستان اونقدر چنگی به دل نمیزنه و میشه اون رو معمولی دونست. واسه یه فیلم بین که گذرا این فیلم رو ببینه و ازش عبور کنه گزینه بدی نیست ولی اگه قرار باشه بهترین های آلن رو پیشنهاد بدیم فکر نکنم بشه این فیلم رو توی لیست قرار داد.

بازی ها هم بدک نبود. آلن همون شخصیت پریشون همیشگی و دایان لین هم در نوع خودش جالب بازی می کرد. بقیه بازیگرها هم که حرفی واسه زدن نداشتن

5.5/10

----------

My Old A||ss - 2024

photo_2025_03_20_09_34_26.jpg


فیلم بدی نبود و روی هم رفته جنبه احساسیش هم به دلم نشست ولی کسل کننده بودنش هم توی چشمم بود و مدام خودش رو به رخ می کشید. میسی استلا به نظرم بازیگر خوبی بود و دوست دارم باقی کارهایی که در آینده بازی می کنه رو دنبال کنم و ببینم چقدر بازیگر معروف تری میشه. به نظرم جای پیشرفت داره و نسبت بهش نظر مثبتی دارم. داستان هم بدک نبود و نهایتا میشد یکبار دیدش.


5/10

-------------------

Small Things Like These - 2024

photo_2025_03_20_09_16_30.jpg


به سختی فیلم رو به انتها رسوندم. به نظر من کسل کننده و دور از هر گونه کشش بود. البته شاید «دور از هر گونه کشش» کمی اغراق باشه، چون می تونم هنوز بگم که از بازی کیلین مورفی تا حدودی لذت بردم و برام جالب بود که اون رو توی چنین نقشی ببینم. ولی جدای از اون دیگه احساس می کنم فیلم چیزی برای گفتن نداشت و نهایتا بجز دیدن یه اثر تو کارنامه کیلین نمی تونم دلیل دیگه ای برای دیدنش بیان کنم.

4/10
 
Juror 2
download.jpeg
فیلم Juror 2 یا همان (هیئت منصفه شماره ۲)، ساخته نابغه‌ای به نام کلینت ایستوود، نه تنها یک اثر سینمایی بلکه یک معجزه هنری هم است که در دلش لایه‌های عمیق از اخلاق، عدالت و انسانیت را به تصویر می‌کشد؛ اثری که مانند نگینی در تاج سینمای معاصر می‌درخشد و هر بیننده‌ای را به عمق یک اقیانوس بی‌پایان از تأملات فلسفی و دراماتیک فرو می‌برد. این فیلم، که به نظر من آخرین شاهکار ایستوود در سن ۹۴ سالگی باشد، نه تنها یک تریلر حقوقی معمولی نیست، بلکه یک طوفان خاموش است که آرام‌آرام بنیان‌های فکری و اخلاقیمان را به لرزه درمی‌آورد
داستان فیلم حول محور جاستین کمپ، مردی معمولی اما درگیر یک معضل غیرقابل‌تحمل شکل می‌گیرد. جاستین که با بازی استادانه نیکلاس هولت جان می‌گیرد، در نقش یک عضو هیئت منصفه‌ای ظاهر می‌شود که ناگهان با واقعیت تکان‌دهنده‌ای روبه‌رو می‌شود ممکن است خودش، به شکلی غیرمستقیم، مسئول قتلی باشد که اکنون باید درباره آن قضاوت کند. این نقطه شروع، که به ظاهر ساده به نظر می‌رسد در واقع درهای یک تئاتر اخلاقی را می‌گشاید که هر لحظه‌اش با ظرافتی بی‌نظیر طراحی شده است ایستوود با این فیلم نه تنها سیستم قضایی آمریکا را زیر ذره‌بین می‌برد بلکه خود مفهوم حقیقت را به چالش می‌کشد و از مخاطب می‌خواهد که در تاریکی سالن سینما، با خود و وجدانش روبه‌رو شود
فیلمنامه جاناتان آبرامز که مانند یک ساعت سوئیسی دقیق و پیچیده عمل می‌کند، هر دیالوگ هر نگاه و هر سکوت را به گونه‌ای به کار می‌گیرد که گویی هر لحظه می‌تواند نقطه عطف داستان باشد. تعلیق در این فیلم نه از جنس هیجان‌های سطحی و پرزرق‌وبرق، بلکه از عمق درونی شخصیت‌هاست که به وجود می‌آید. زمانی که جاستین در میان اعضای هیئت منصفه با دیدگاه‌های متضاد و گاهی حتی سمی روبه‌رو می‌شود ایستوود من را به یاد شاهکارهایی مثل ۱۲ مرد خشمگین می‌اندازد اما با این تفاوت که اینجا دیگر فقط بحث گناه و بی‌گناهی نیست اینجا بحث وجود و نیستی انسان است.
بازیگری در فیلم به اوج خود رسیده است. نیکلاس هولت با چهره‌ای که گویی بار سنگین یک دنیا گناه را حمل می‌کند جاستین را به شخصیتی تبدیل می‌کند که نه کاملاً قهرمان است و نه کاملاً ضدقهرمان بلکه موجودی خاکستری و شکننده که در میان دوگانگی‌های اخلاقی دست و پا می‌زند تونی کولت و جی. کی. سیمونز نیز با حضورشان، مانند ستارگانی درخشان به این نقاشی سینمایی عمق و رنگ می‌بخشند هنگاه، هر مکث و هر حرکت دست در این فیلم حکایت از سال‌ها تجربه و هنرنمایی دارد که تنها در دستان کارگردانی مثل ایستوود ممکن است.
از نظر بصری، هم فیلم اثری است که هر فریم آن می‌تواند به عنوان یک اثر هنری مستقل به دیوار موزه‌ها آویخته شود. نورپردازی‌های نرم اما معنادار، همراه با موسیقی‌ای که گویی نفس‌های شخصیت‌ها را دنبال می‌کند، فضایی خلق می‌کند که بیننده را در خود غرق می‌کند. ایستوود با هر پلان، به ما یادآوری می‌کند که سینما تنها یک رسانه نیست، بلکه زبانی است برای بیان دردهای بشری که گاهی حتی کلمات از بیانشان عاجزند
اما شاید بزرگ‌ترین دستاورد فیلم، پرسشی است که پس از پایان آن در ذهن ذهنمان باقی می‌ماند: آیا عدالت همیشه حقیقت را به همراه دارد؟ یا گاهی، برای حفظ نظم اجتماعی، باید از حقیقت چشم‌پوشی کرد؟ این پرسش، که در لایه‌های زیرین داستان پنهان شده، مانند تیغی دو لبه است که هم بیننده و هم خود فیلمساز را زخمی می‌کند. ایستوود، با این اثر، نه تنها به نقد سیستم قضایی می‌پردازد، بلکه به عمق وجود انسانی نگاه می‌کند و نشان می‌دهد که حتی در میان قوانین خشک و بی‌روح، هنوز جایگاهی برای تردید، ترحم و امید وجود دارد.
Juror2 بنظرم فیلمی نیست که به سادگی بتوان از کنارش گذشت. این اثر، مانند یک رمان کلاسیک، هر بار که آن را تماشا کنیم، لایه جدیدی از معنا را پیش رویمان می‌گشاید. ایستوود با این فیلم ثابت می‌کند که سن تنها یک عدد است و هنر، وقتی با تجربه و بینش ترکیب شود، می‌تواند مرزهای زمان و مکان را درنوردد. این فیلم، نه تنها یکی از بهترین آثار سال ۲۰۲۴، بلکه یکی از ماندگارترین آثار تاریخ سینما است که سال‌ها پس از اکرانش، هنوز در ذهن‌ها و قلب‌ها زنده خواهد ماند.
 
آخرین ویرایش:
20250413_110806.jpg
The Gorge 2025
گیمر پسند! جذاب ، خوش ساخت ، بازیگری خوب و فضاسازی عالی!
حقیقتش هیچ‌ توضیحی از داستان فیلم ندونید بهتره ، اینطوری بیشتر باهاش حال میکنید .
فیلم‌ رو به سه قسمت اگه تقسیم کنم ،
قسمت بالا ، پایین و مجدد بالا (لوکیشن های فیلم‌ هست) قسمت اولش رو از همه بیشتر دوست داشتم ، فضای معمایی و مرموزش و سوالاتی که توی ذهن مخاطب شکل میگیره آدم رو به ولع میندازه واسه دیدن ادامه فیلم ، فیلم‌ هم در ادامه واقعا راضیت میکنه و پشیمون نمیشی .
۸ از ۱۰
this-shot-from-the-gorge-felt-like-an-unintentional-homage-v0-xtuo8pcdmtke1.jpeg
 
Notes on a Scandal - 2006

photo_2025_04_20_16_46_51.jpg


داستان معلمی که رابطه نادرستی با یکی از شاگردانش داره و ...

نوع روایت رو دوست داشتم و به نظرم کیت بلانشت هم واقعا تو این نقش باورپذیر و جالب ظاهر شده بود. به طرزی که من رو واقعا درون داستان فرو می برد و می تونستم موقعیت رو یک موقعیت واقع گرایانه متصور بشم.

با بقیه بازیگرها و مثلا جودی دنچ ارتباط نگرفتم و نتونستم خیلی باهاشون احساس مناسبی پیدا کنم و به نظرم کلیت فیلم بخاطر بلانشت ارزش دیدن داره و داستان که نکات جالب خودش رو داره.

5.9/10

-----------

Reversal of Fortune - 1990

photo_2025_04_20_16_46_41.jpg


داستان مردی که به جرم خوروندن دارو به همسرش داره محاکمه میشه و ادعا داره که بیگناهه و با وکیلی مشغول به کار میشه ...

سرگرم شدم؟ آره. به یاد موندنی بود؟ نه. گمونم همین دو جمله به خوبی مشخص می کنه که دیدگاهم درباره این فیلم به چه صورته. بیشتر می خواستم ببینم جرمی آیرونز اینجا چطور بازی کرده بود و باید بگم که به مقدار مصنوعی بود. نوع ادای دیالوگش برام عجیب بود و احساس می کردم زیادی داره مصنوعی ادای دیالوگ می کنه. در حالی که باقی عنصرهای فیلم به سمت واقع گرایی میل داشتن، شخصیت جرمی آیرونز توی فیلم کنی مصنوعی به نظر می رسید.

گلن کلوز بدک نبود، بازیگر نقش وکیل هم ای، بگی نگی خوب بود. نهایتا حتی با وجود مصنوعی دیدن بازی آیرونز بازم حس می کنم بار کشش فیلم روی دوش اون بود و بخاطر اون بود که من دیدن فیلم رو ادامه دادم. درباره داستان هم خیلی غافلگیرکننده یا شگفت انگیز نبود و یه داستان معمولی بود.

5/10

----------

Mysterious Island - 1961

photo_2025_04_20_16_46_48.jpg


داستان یه گروه که توی جزیره ای دور افتاده اسیر میشن و ...

با توجه به سال ساخت فیلم طبعیتا انتظار چیز شگفت انگیزی از لحاظ گرافیک و یا سی جی نداشتم و بیشتر دنبال این بودم که دیالوگ ها و داستان رو دنبال کنم و راستش باید بگم که تو این زمینه هم چیز درخشانی تو فیلم نداشتیم. بعضی تیکه های فیلم مثل مبارزه با موجودات جزیره یه جورایی بامزه و خاص بود ولی جدای از اون ورود شخصیت ها و اتفاقات اصلی فیلم و نحوه پیشروی اون واقعا احساس نچسب بودن رو انتقال می دادن و خیلی راضی نبودم.

بازیگری هم چیزی نداشت و روی هم رفته فیلم خاطرانگیزی نبود.

4/10

-----

Roberta - 1935

photo_2025_04_20_16_46_35.jpg


به نسبت سال ساخت و موزیکال های مشابه ای که توی چنین دهه ای دیدم، کار ضعیفی بود و بجز دلخوش بودن به فرد آستر و جینجر راجرز نمیشه چیز زیادی از این فیلم برداشت کرد. سکانس های رقصش بدک نبودن ولی مانور شگفت انگیزی که دیگر کارها روی تکنیک رقص آستر دارن رو اینجا نمی بینم. داستان هم خیلی معمولی و پیش پا افتاده بود و نهایتا من اون رو تو لیست موزیکال هال موردعلاقه که هیچی، تو لیست موزیکال های معمولیِ خودم هم نمی ذارم.

4/10
 
1745421311488.png
Ash 2025
6.5/10

فیلم ترسناک «اش» درباره «فراموشی» است؛ وقتی مؤلف با مفهوم «فراموشی» سروکار دارد؛ یعنی می‌خواهد از «فلش‌بک‌ها» برای پاسخ به سؤال‌ها و علت و معلول بروز «فراموشی» استفاده کند؛ یعنی «فلش‌بک‌ها» نقش کلیدی در ترسیم پازل داستانی دارند. البته این اقدام مؤلف نباید بدین معنا باشدکه خط زمانی حالِ داستان را بی‌خیال شود و تنها به نمایش «فلش‌بک‌ها» در موقع مناسب بسنده کند. این دقیقاً همان ایراد فیلم «اش» است؛ عملاً خط زمانی حال داستان خسته‌کننده، پوچ و سردرگم است و مخاطب داد می‌زند که منتظر دیدن «فلش‌بک‌ها» در سریع‌ترین زمان ممکن است. موتور قصه بسیار دیر روشن می‌شود و فلش‌بک‌های کلیدی به پرده سوم می‌افتند؛ تازه قصه از پرده سوم اوج می‌گیرد و در پرده نهایی، تازه زمان حالِ داستان به حال‌وهوایی تبدیل می‌شود که هواداران سینمای علمی - تخیلی به دنبال آن بودند. بااین‌حال، فیلم «اش» اثر بدی نیست؛ کم‌ادعا و جمع‌وجور است و باتوجه‌به بودجه‌اش، زیاده‌روی نمی‌کند. می‌توان اثر «فلاینگ لوتوس» را به‌نوعی برادر کوچک «بیگانه» با تأکید بر جنبه روان‌شناختی قلمداد کرد.​
 
ASH 2025

درباره خدمه کاوشگر گروه 7 هست که در کهکشان به دنبال پیدا کردن سیاره قابل زیستن برای نجات بشریت هستند . بعد از پیدا کردن سیاره KOU442 اتفاقات شومی رخ می دهد.

فیلم خوب و جمع جوری هست . در دسته بندی فیلم های Alien و Thing قرار می گیرد . مدت زمان کوتاه و خوب که الکی کش نمی دهند . برای یکبار دیدن خوبه

توی این سبک فیلم فوق العاده 2017 Life پیشنهاد می کنم .

نمره من : ۶ از ۱۰
 
آخرین ویرایش:
Havoc 2025 - فساد

درباره کارآگاه بخش جنایی که گذشته تاریک دارد و نامزد انتخابات شهرداری از گذشته او زمانی که پسرش در خطر مافیای چینی هست سواستفاده می کند .

خشونت و سکانس های مبارزه فوق العاده هست . کارگردان دو فیلم Raid ساخته

نمره من : ۶.۵ از ۱۰
 
Apostle 2018 - رسول

درباره گروه مذهبی عجیب که در جزیره ای به دور از پادشاه انگلستان به سر می برند و دختر یک مرد ثروتمند گروگان گرفته و طلب پول می کنند . حال برادر آن دختر برای نجاتش پا به جزیره می گذارد اما ... .

فیلم زیبایی هست . مریض و خشن و خونین . کارگردان فیلم Raid ساخته . توی این ژانر فیلم مرد حصیری از نیکلاس کیج پیشنهاد می دهم .

نمره من ۷ از ۱۰
 
Instigators

دو نفر بازنده در زندگی ، بهشون پیشنهاد می شود که از شهردار دزدی کنند و درصدی بگیرند اما قضیه بعد دزدی پیچیده می شود

ژانر کمدی اکشن دارد و کارگردان معروف داگ لیمان ساخته (کارگردان edge of tomorrow, Road House , jumper )

نمره من : ۶ از ۱۰

------------------------------
Death of a Unicorn

وکیل به همراه دخترش به یک منطقه جنگلی خصوصی می رود تا کارهای انحصار ورثه یک میلیارد انجام دهد اما در آنجا به طور اتفاقی با یک اسب تک شاخ رو به رو می شود .

فیلم کمدی و اسلشر هست . کلا فان . برای یکبار دیدن جالبه

نمره من : ۶ از ۱۰

---------------------—-------------
Drop

زن بیوه ای بعد مدت ها دوباره می خواهد ازدواج کند و اولین قرار رو در رو در رستوران شیک هست اما اولین قرار تبدیل به جهنم می شود .

فیلم هیجانی با تایم خوب بدون گزافه گویی هست . تا آخر زیبا و بیننده رو با خود همراه می کند .

نمره من : ۷ از ۱۰
 
1746767317672.png
Warfare 2025
6/10

فیلم «وارفر» ضدجنگ نیست (اصلاً چیزی به‌عنوان سینمای ضدجنگ نداریم؛ جنگ ماهیت کلاً زشتی دارد و زشت‌بودن آن نباید دال بر استفاده از برچسب ضدجنگ باشد)؛ هم‌تراز با «نجات سرباز رایان» و «سقوط شاهین سیاه» هم نیست؛ چون در آن آثار قصه می‌بینی، دراماتیزه می‌بینی و شخصیت‌پردازی می‌بینی؛ «وارفر» تنها بازسازی خاطرات یک کهنه‌سرباز از یک عملیات واقع‌گرایانه است؛ خودِ کهنه سرباز (احتمالاً با نقش محوری‌تر الکس گارلند) روی صندلی کارگردانی می‌نشیند تا حسِ واقعی عملیات را انتقال کند؛ خبری از تیراندازی‌های هالیوودنیزه و رشادت‌های خونین‌آلود سربازان آمریکایی نیست؛ «وارفر» به مدت 90 دقیقه، یکی از عملیات بازی تاکتیکال Operation Flashpoint را زنده می‌کند و بس!
 

کاربرانی که این گفتگو را مشاهده می‌کنند

Top
رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
اگر میخواهی عضوی از بازی سنتر باشی همین حالا ثبت نام کن
or