La La Land
عجب استعدادیه این دیمین شزل. Whiplash و La La Land، یکی از یکی شاهکارتر. هرچند شلاق رو بیشتر میپسندم ولی این فیلم جادوی سینما بود. از دیدنش لذت بردم، خیلی جاها خندیدم، خیلی جاها با موسیقی همراهی میکردم
خلاصه دو ساعتی بود که از به این شکل گذروندش خوشحالم و مطمئنم که در آینده زیاد به این دو ساعت فکر میکنم.
بازیهای اما استون و رایان گاسلینگ عالی بودند. فکر کنم اکثر صحنههای رقص و آواز خوندشون به صورت پلان-سکانس بود که مطمئنا زمان زیادی برده و کار بزرگی هم بازیگرها و هم کارگردان در این بخش انجام دادند. J. K. Simmons حضور کمی توی فیلم داشت ولی همون صحنهی آخرش و حرکتی که زد، بسی باحال بود و حضور خودش رو برای من توجیه کرد. موسیقیها هم اکثرا گوشنواز بودند و به دل مینشستند.
درنهایت احساس خودم رو نسبت به پایان باید بگم. پایان فیلم برای من اینطور بود: غم ---> چندین دقیقه خنده ---> لبخند رضایت ---> چند لحظه تردید ---> رضایت اعلی
10/10
Liberal Arts
فیلمی دربارهی ارتباط بین دو نسل مختلف. سختیهایی که میتونه داشته باشه و سوالات اخلاقیای که پیش میاد.
ایدهی فیلم چیز ناآشنایی نیست و بارها بهش پرداخت شده. خود فیلم هم اثر جاویدانی نیست ولی این فیلم برای من فیلمی بود که خیلی از صحنههاش رو حس میکردم خودم نویسندگی و کارگردانی کردم. تاحالا چنین حسی رو نسبت به هیچ فیلمی نداشتم، بخاطر همین این فیلم جایگاه ویژهای در مقایسه با سایر فیلمها برای من خواهد داشت.
صحنههای نامهنگاریها و عوض شدن طرز فکر با موسیقیهای مختلف رو خیلی دوست داشتم. بازی بازیگرها فوقالعاده نبود ولی توی ذوق هم نمیزد. فیلم بیشتر از اینکه بخواد به فیلمنامه تکیه کنه (که قدرتمند نیست)، روی احساسی که در بیننده بوجود میاره تمرکز میکنه.
دیدن این فیلم رو توصیه میکنم. شاید من زیادی دوستش داشته باشم ولی بعید میدونم یه بار دیدنش ضرری داشته باشه.
9/10