چند روز پیش جشنواره بین المللی فجر بود و 3 تا فیلم دیدیم، در سینمای داغون فلسطین. نمیدونم چرا این سینما خودش رو وسط بقیه سینماهای خوب جا داده! سالن و صندلی هاش رو باید به عنوان یه پدیده منحصربفرد در تاریخ سینما ثبت کنن. سالنی که به سمت بالا شیب داره و شما با زاویه عجیبی فیلم رو می بینی، در حالی که روی صندلی هایی افتضاح (در مقایسه با سینماهای سال های اخیر) نشستی. بگذریم!
Voyage of Time
9/10
من از ترنس مالیک فقط Tree of Life رو دیدم که زیاد هم خوشم نیومده بود. ولی این یکی واقعاً جالب و تماشایی بود. نمیشه بهش گفت مستند، بیشتر یه برداشت متفاوت هست از تولد عالم و تکامل و تغییراتی که کره زمین داشته، به روایت کسی مثل مالیک که باعث میشه حالت شاعرانه ای پیدا کنه. بعضی تصاویر و صحنه هاش به شدت عظیم و معرکه بود و آدم رو بدجوری جذب خودش میکرد. جزو معدود فیلم هایی بود که دوست داشتم یه نیروی ماوراءالطبیعه پیدا کنم و وارد مغز تک تک افراد حاضر در سالن بشم و ببینم دارن با دیدن این تصاویر به چی فکر میکنن!
دلم میخواد
8/10
فیلمی از بهمن فرمان آرا که اولین نمایش عمومی ـش بود. در مورد یه نفر با بازی رضا کیانیان که اتفاقی براش می افته و از اون به بعد موسیقی توی گوشش پخش میشه که باعث میشه ناخودآگاه به رقص و خوشی دربیاد!
فیلم پیام های خاص خودش رو داشت، ولی بعضی جاها زیادی میخواست پیام بده. در مجموع برعکس خیلی از افراد حاضر در سالن، ازش خوشم اومد و صحنه هایی مثل مطب دکتر یا آخرین سکانس فیلم رو به شدت دوست داشتم. طنز فیلم هم بعضی جاها خیلی خوب بود و بعضی جاها لوس.
زار
4/10
یکی از معدود فیلم های ترسناک ایرانی. فیلمی که میشه اون رو یه جورایی بازسازی فیلم های فرنگی کلیشه ای دونست که یه عده جوون برای خوش گذرونی میرن یه جایی و بعد اتفاقاتی پیش میاد و یکی می افته به جونشون و ...
از این نظر که تلاش کرده بودن فیلم ترسناکی بسازن، جای قدردانی داشت و بعضی جاهاش هم انصافاً از این نظر بد نبود. ولی کیفیت فیلم اصلاً جالب نبود. از بازی ها که در بهترین حالت متوسط بودن و بعضی ها ضعیف، تا افکت های به شدت سطح پایین و خنده دار که بیشتر از ایجاد حس ترس، باعث تمسخر میشدن. مثل پرواز پرنده ها به صورت آهسته که خبر از اتفاقی شوم میداد!
کلاً یه حس و حال آماتوری داشت که انگار در عرض 3 روز ساختنش و خلاص! بدترین نکته فیلم هم پایانش بود که چیزی ازش نگم بهتره. ولی خب همون طور که گفتم تماشای فیلم ایرانی ترسناک توی سینما تجربه ای نیست که هر روز گیر آدم بیاد.