اون کاراکتر ژاپنیه که رسماً از دل فیلمهای درپیت قدیمی بیرون اومده بود، خیلی چیز جالبی بود!
اوج کار هم اونجا بود که داشت انگلیسی حرف میزد و یه دفعه زد تو فاز ژاپنی و یه چیزی تو این مایهها گفت که «ما هر دومون خیلی خفن هستیم، مستر ویکّه!»
اون تیکه مبارزه جان ویک با نوچههای ایشون هم خیلی باحال بود که آخرش کار رسید به کشیدن کمربند!
یا مثلاً اواخر فیلم که نیروهای دشمن به سبک Horde Mode توی بازیهای ویدیویی میریزن توی ساختمون و جان ویک در کنار عشق من، مرحوم مغفور لنس ردیک میرن سراغ اتاق اسلحه و دو نفری ۲۰۰ نفر رو منهدم میکنن! بعد وسط کار انگار مسابقه فوتبال هست و داور سوت استراحت بین دو نیمه رو زده، خیلی ریلکس و راحت برمیگردن اتاق و میگن حاجی چند تا اسلحه جدید میخوایم!
خیلی حال میکنم با این فضای جالب فیلم که از یه طرف مثلاً جدی هست و از اون طرف هم یه طنز مخصوصی داره که ترکیب این دو تا به نتیجه خیلی خوبی رسیده.