من وقتیکه خبر ساخت فیلمی از تارانتینو در مورد مرگ شارون تیت رو شنیدم با خودم گفتم آهان! تارانتینو حتما حتما سراغی از پولانسکی گرفته و در باب این موضوع یه مشورت درست و حسابی باهاش داشته
یا حداقل کتاب "رومن به روایت پولانسکی" رو خونده! واقعا این کتاب خودش به راحتی میتونه سوژهی فیلمسازی باشه!
اما متاسفانه تارانتینو به قول شما فقط میخواسته اونو در حاشیه قرار بده!
اصلا اگه تارانتینو میخواست از دههی ۶۰ یادی بکنه میتونست شارون تیت و پولانسکی رو وارد قضایا نکنه، اما به بدترین وجه ممکن بهشون پرداخت!
حتی من تا سکانسهای نهایی فیلم منتظر بودم قتلی صورت بگیره اما دیدم تارانتینو باز داره دیوونه بازی در میاره

با اینکه تارانتینو در سکانسهای نهایی کارای مخصوص به خودش رو پیاده کرد اما باور کنید باز هم قضیه یه خورده احساسی و ناراحت کننده بود!
چرا؟ چون با خودم میگفتم اگه پولانسکی الان فیلم رو ببینه چه حس و حالی داره!
با خودش نمیگه ای کاش به جای جک نیکلسون که همسایهش بوده، کلیف همسایهش بود؟
واقعا غمانگیزه...