Multi Platform Elden Ring

​

بازی Elden Ring توسط شرکت FromSoftware ، اثری از هیدتاکا میازاکی ، سازنده‌ بازی‌های تحسین‌ شده ای همچون Bloodborne و Dark Souls ، با همکاری نویسنده معروف (Game of Thrones) جرج آر. آر. مارتین در دست ساخت است و بر روی کنسول‌های PlayStation 4 ، همچنین XONE و PC منتشر خواهد شد.e

• ساخت بازي بعد از دی ال سی DS3 شروع شد .
• بازي سوم شخص و اکشن آر پي جي خواهد بود .
• تنوع نقش آفرینی در بازي از سري دارک سولز بيشتر خواهد بود .
• چالش برانگيز
• قابلیت سفارشی سازی کارکترها .
• مارتين دنيا و افسانه های بازی را نوشت .
• جهان باز (Open World) خواهد بود .
• تم آن در مورد اراده بشر است .

@A7A


شایعات پیش تر گفته بودند که بازی یک تجربه OPEN WORLD خواهد بود ، که در آن قلمرو های پادشاهی گوناگونی را خواهید دید و با کشتن پادشاهان آن مناطق و فتح قلمرو ها ، به قدرت های جادویی یا ماورایی جدیدی دسترسی پیدا خواهید کرد .
عکس بالا ، به این فرضیه ما را نزدیک می کند که ، یک حلقه بزرگ نورانی ، چندین حلقه کوچک دیگر را در بر گرفته و مانند یک تاج حلقوی شکل می باشد که چندین تاج کوچک دیگر را در خود جای داده . بنظر میرسد یک منبع انرژی در بالای تصویر وجود دارد که همانند خط و قطره های آب ، به پایین و به حلقه بزرگ تر سرازیر میشود و گویا از حلقه های کوچک هم میگذرد و همراه با گذر کردن ، انرژی آنها را از آن خود می کند . ممکن است بازی روایت گر قهرمانی باشد که از مکانی نیرویی میگیرد و آن را تقویت میکند و در مسیری متفاوت از باقی حکمرانان ، از آن استفاده می کند . اگر چه این ها همه فرضیه است ، اما کاملا مطابق با داستان گویی استودیوی FROM SOFTWARE هستند ، و به ویژه بازی DARK SOULS 3 که در آن Lord Wolnir با گذر از هر پادشاهی و تبدیل آن به خاکستر ، قدرت های ویژه آنها را از خود می کرد .

 

[mikami.pro]

فردا چه ساعتی ریلیز میشه بازی؟

8 و نیم صبح

 

[PoP--General.2020]

اره یه گیگو خورده ای بود

من تنها آپدیتی که برام اومد ۳۰۰ مگ بود که!

 

[sajjad++]

یه ۳-۴ ساعتی بازی کردم و بیشتر از همه عاشق آرت استایل بازی شدم (از بازی تقریبا هیچی ندیده بودم)
به عنوان یه newcomer با گیمپلی بازی خیلی حال کردم و مشکلی هم با میزان سختیش نداشتم تا اینجا (البته نه اینکه سخت نباشه)
فریم بازی هم لاک نیست و همش بالا پایین میشه، ولی من تا اینجا هیچ افت فریمی حس نکردم، حالا نمیدونم بخاطر VRR هست یا واقعا افت فریم نداشته

 

[mikami.pro]

من تنها آپدیتی که برام اومد ۳۰۰ مگ بود که!

Check for uodate زدی؟

 

[u.s.a]

درود
یه سوالی داشتم و واقعا قصدم ترول نیست.
چرا بازیهای این سبکی انقدر محبوبه و نمرات بالایی میگیره؟ خب اون زمان که bloodborne اومده بود، دیدم همه تعریف میکنن و رفتم خریدم. ولی واقعا حالم بهم خورد نه کات سینی، نه دیالوگی، نه سیستم مبارزه ایی دلچسبی. همش چهارتا ضربه تکراری. فقط یه سختی مسخره و رو مخ داشت. من به شخصه عاشق بازیهای سخت هستم. مثل نینجا گایدن یا گاد آف وار. ولی سختیه bloodborne یا darksouls واقعا مسخرس. اینکه باس، با دوتا ضربه تو رو بکشه مسخرس. یا مثلا بعد زدن دو هزار ضربه باس بمیره و بعدش دوباره زنده بشه دیگه اسمش سختی نیست. اسمش رو مخ بودن و مسخره بازیه. سختی یعنی اینکه هوش مصنوعی اون باس بالا باشه. نه اینکه با دو ضربه تو رو بکشه. بعد bloodborne رفتم سراغ دارک سولز. از اونم حالم بهم خورد زیاد هم رفتم جلو ولی از سیستم کامبت بازی واقعا خسته شدم و ولش کردم. مثلا شما نینجا گایدن رو ببینید. ۷-۸ تا سلاح داره و هر سلاح بی نهایت کمبو. که باعث میشه شما ده بار هم که بازی کنی بازم برات جذاب باشه.
خلاصه ممنون میشم یه استاد این سبک بیاد منو روشن کنه که جذابیت بازیهای این سبکی چیه. چجوری باهاش ارتباط برقرار میکنید و چجوری با سیستم مبارزاتش کنار می آید؟ چون با این نمراتی که گرفته بدجور وسوسه شدم بخرمش (هرچند فعلا پول ندارم )

 

[tpouria]

درود
یه سوالی داشتم و واقعا قصدم ترول نیست.
چرا بازیهای این سبکی انقدر محبوبه و نمرات بالایی میگیره؟ خب اون زمان که bloodborne اومده بود، دیدم همه تعریف میکنن و رفتم خریدم. ولی واقعا حالم بهم خورد نه کات سینی، نه دیالوگی، نه سیستم مبارزه ایی دلچسبی. همش چهارتا ضربه تکراری. فقط یه سختی مسخره و رو مخ داشت. من به شخصه عاشق بازیهای سخت هستم. مثل نینجا گایدن یا گاد آف وار. ولی سختیه bloodborne یا darksouls واقعا مسخرس. اینکه باس، با دوتا ضربه تو رو بکشه مسخرس. یا مثلا بعد زدن دو هزار ضربه باس بمیره و بعدش دوباره زنده بشه دیگه اسمش سختی نیست. اسمش رو مخ بودن و مسخره بازیه. سختی یعنی اینکه هوش مصنوعی اون باس بالا باشه. نه اینکه با دو ضربه تو رو بکشه. بعد bloodborne رفتم سراغ دارک سولز. از اونم حالم بهم خورد زیاد هم رفتم جلو ولی از سیستم کامبت بازی واقعا خسته شدم و ولش کردم. مثلا شما نینجا گایدن رو ببینید. ۷-۸ تا سلاح داره و هر سلاح بی نهایت کمبو. که باعث میشه شما ده بار هم که بازی کنی بازم برات جذاب باشه.
خلاصه ممنون میشم یه استاد این سبک بیاد منو روشن کنه که جذابیت بازیهای این سبکی چیه. چجوری باهاش ارتباط برقرار میکنید و چجوری با سیستم مبارزاتش کنار می آید؟ چون با این نمراتی که گرفته بدجور وسوسه شدم بخرمش (هرچند فعلا پول ندارم )

دقیقا با شما موافقم حرف دل منو زدی

 

[DoReMi]

درود
یه سوالی داشتم و واقعا قصدم ترول نیست.
چرا بازیهای این سبکی انقدر محبوبه و نمرات بالایی میگیره؟ خب اون زمان که bloodborne اومده بود، دیدم همه تعریف میکنن و رفتم خریدم. ولی واقعا حالم بهم خورد نه کات سینی، نه دیالوگی، نه سیستم مبارزه ایی دلچسبی. همش چهارتا ضربه تکراری. فقط یه سختی مسخره و رو مخ داشت. من به شخصه عاشق بازیهای سخت هستم. مثل نینجا گایدن یا گاد آف وار. ولی سختیه bloodborne یا darksouls واقعا مسخرس. اینکه باس، با دوتا ضربه تو رو بکشه مسخرس. یا مثلا بعد زدن دو هزار ضربه باس بمیره و بعدش دوباره زنده بشه دیگه اسمش سختی نیست. اسمش رو مخ بودن و مسخره بازیه. سختی یعنی اینکه هوش مصنوعی اون باس بالا باشه. نه اینکه با دو ضربه تو رو بکشه. بعد bloodborne رفتم سراغ دارک سولز. از اونم حالم بهم خورد زیاد هم رفتم جلو ولی از سیستم کامبت بازی واقعا خسته شدم و ولش کردم. مثلا شما نینجا گایدن رو ببینید. ۷-۸ تا سلاح داره و هر سلاح بی نهایت کمبو. که باعث میشه شما ده بار هم که بازی کنی بازم برات جذاب باشه.
خلاصه ممنون میشم یه استاد این سبک بیاد منو روشن کنه که جذابیت بازیهای این سبکی چیه. چجوری باهاش ارتباط برقرار میکنید و چجوری با سیستم مبارزاتش کنار می آید؟ چون با این نمراتی که گرفته بدجور وسوسه شدم بخرمش (هرچند فعلا پول ندارم )

سلام.

بازی هایی که نام بردید شبیه سازی از دنیای واقعی هستن. اگرچه که در دنیای فانتزی و خیالی روایت میشن. ما در واقع با دنیای سولزبورن و حالا الدن رینگ، تبدیل به آدمای صبور تری میشیم، قوای تخیل‌مون به کار میوفته، افراد ریسک پذیرتری میشیم، یاد میگیریم که برای رسیدن به اهداف، ممارست و جا نزدن یکی از اصوله. یادمون میوفته که زندگی ترکیبی از سختی و آسونی های در نوسان هست. یاد میگیریم که دنیایی که توش همیشه خورشید بتابه و خبری از سایه و تاریکی نباشه، دنیای ملال آوریه. گاهی به زیبایی های باس ها خیره میشیم. بشخصه در سری سولز بورن هفت هشت بار اول رو سعی میکنم بدون اینکه حمله کنم به طراحی و پیچ و خمی که باس ها به خودشون میدن نگاه کنم و فکر کنم ببینم خالق این موجود به چه چیزایی فکر میکرده در زمان خلقش. این بازی ها که نام بردید یاد میدن که تنهایی اونچنان که میگن بد نیست و اگر روی خودت در تنهایی کار کنی، میتونی لول آپ شی! بهت میگه که هوشمندانه عمل کردن مهمتر از پرانرژی عمل کردنه. گاهی یک باس فایت به راحتی با چهارتا اسپل از بین میره و نیازی به حمل سلاح و زره سنگین نداره. یاد میگیریم که تنبل نباشیم و منتظر لقمه آماده نباشیم و نون بازوی خودمون رو بخوریم. این مورد رو چطور یاد میده؟ با پخش کردن داستان بازی در تمام گستره ی نقشه. با این خصلت که مجبور میشی برای فهمیدن هر تیکه از داستان همه چیز رو پیدا کنی و بزاری کنار هم. پازل اولیه کمی بی ریخته، تهش ولی زیبایی محضه. این بازی ها یاد آدم میندازن که در این دنیا دست بالای دست بسیاره. همیشه از حقیرترین و بی رمق ترین حالت بازی رو به دست گرفتیم در دنیای سولز بورن و الدن. یا تو قفس، یا در حال فرار، یا در حال ته چاه و... . این خب کجاش خوبه؟ این تمرین فروتنی و صبوریه. یادآور اینه که تصمیم به حقیر موندن و رشد کردن با خود انسانه. یادمون میده که باید روی همه ی ابعاد شخصیتی و حتی فیزیکی و روانی وقت بزاری جهت رشد و شکوفایی. کلاس درسی هست ازینکه به جای ناله و فرار از مشکلات، شیرجه بزنی تو سیاهی مطلق و در اسرع وقت هم اینکارو کنی.
حالا به همه اینا طراحی اتمسفر و گیم پلی و داستان و موسیقی متن و گرافیک هنری و ... رو اضافه کن.

این بازی ها باعث رشد آدم میشن و یک سرگرمی معمولی نیس در نتیجه مخاطبی که صرفا با هدف بکش و برو جلو بیاد سراغشون ناامید میشه.

 

[AminMoradiX]

درود
یه سوالی داشتم و واقعا قصدم ترول نیست.
چرا بازیهای این سبکی انقدر محبوبه و نمرات بالایی میگیره؟ خب اون زمان که bloodborne اومده بود، دیدم همه تعریف میکنن و رفتم خریدم. ولی واقعا حالم بهم خورد نه کات سینی، نه دیالوگی، نه سیستم مبارزه ایی دلچسبی. همش چهارتا ضربه تکراری. فقط یه سختی مسخره و رو مخ داشت. من به شخصه عاشق بازیهای سخت هستم. مثل نینجا گایدن یا گاد آف وار. ولی سختیه bloodborne یا darksouls واقعا مسخرس. اینکه باس، با دوتا ضربه تو رو بکشه مسخرس. یا مثلا بعد زدن دو هزار ضربه باس بمیره و بعدش دوباره زنده بشه دیگه اسمش سختی نیست. اسمش رو مخ بودن و مسخره بازیه. سختی یعنی اینکه هوش مصنوعی اون باس بالا باشه. نه اینکه با دو ضربه تو رو بکشه. بعد bloodborne رفتم سراغ دارک سولز. از اونم حالم بهم خورد زیاد هم رفتم جلو ولی از سیستم کامبت بازی واقعا خسته شدم و ولش کردم. مثلا شما نینجا گایدن رو ببینید. ۷-۸ تا سلاح داره و هر سلاح بی نهایت کمبو. که باعث میشه شما ده بار هم که بازی کنی بازم برات جذاب باشه.
خلاصه ممنون میشم یه استاد این سبک بیاد منو روشن کنه که جذابیت بازیهای این سبکی چیه. چجوری باهاش ارتباط برقرار میکنید و چجوری با سیستم مبارزاتش کنار می آید؟ چون با این نمراتی که گرفته بدجور وسوسه شدم بخرمش (هرچند فعلا پول ندارم )

ببین خب خوشت نمیاد نباید به خودت زور کنی که باید خوشم بیاد
من خودمو میگم شیفته تنهایی کاراکتر و ناامیدیش و معماری محیطش و اینا شدم. از آر پی جی و اینا هم کلا خوشم میاد. از اینکه از فلان آیتم فلان جا استفاده کنی یا فلان بیلد رو بسازی. کامیونیتی فوق العاده ای هم داره این بازی ها. باس فایت ها هم سخت و ریواردینگ هستن.
(حالا یه چیزی تو پرانتز بگم. به سبک زندگی شخص هم بستگی داره. مثلا من زندگیم خیلی جاها بوده که به یه مو بند بوده و ممکن بوده همه چی ریست بشه. مثال میزنم من وقتی رسیدم نیویورک پلیس بدجور گیر داد و نزدیک بود حتی دیپورتم کنن. یعنی چی؟ یعنی زندگیم ریست میشد. سول هامو میباختم. نه فقط تو اون موقعیت که بلکه در خیلی موقعیت های دیگه نزدیک بود همه چیمو ببازم اگه اشتباه میکردم. من چون زندگیم اینجوری بوده بازی سولزبورن یا روگ لایک مثه ریترنال هم بازی میکنم حال میکنم. چون خودمو زندگی خودمو میبینم)
حالا تو شاید هیچ کدوم اینا واست مهم نباشه. منم مثلا بازی های سای فای اینا خیلی خوشم نمیاد. ولی تلاش نمیکنم خودمو قانع کنم که خوبن. کلا لذت ببر از خودت.

 

[Ludens]

درود
یه سوالی داشتم و واقعا قصدم ترول نیست.
چرا بازیهای این سبکی انقدر محبوبه و نمرات بالایی میگیره؟ خب اون زمان که bloodborne اومده بود، دیدم همه تعریف میکنن و رفتم خریدم. ولی واقعا حالم بهم خورد نه کات سینی، نه دیالوگی، نه سیستم مبارزه ایی دلچسبی. همش چهارتا ضربه تکراری. فقط یه سختی مسخره و رو مخ داشت. من به شخصه عاشق بازیهای سخت هستم. مثل نینجا گایدن یا گاد آف وار. ولی سختیه bloodborne یا darksouls واقعا مسخرس. اینکه باس، با دوتا ضربه تو رو بکشه مسخرس. یا مثلا بعد زدن دو هزار ضربه باس بمیره و بعدش دوباره زنده بشه دیگه اسمش سختی نیست. اسمش رو مخ بودن و مسخره بازیه. سختی یعنی اینکه هوش مصنوعی اون باس بالا باشه. نه اینکه با دو ضربه تو رو بکشه. بعد bloodborne رفتم سراغ دارک سولز. از اونم حالم بهم خورد زیاد هم رفتم جلو ولی از سیستم کامبت بازی واقعا خسته شدم و ولش کردم. مثلا شما نینجا گایدن رو ببینید. ۷-۸ تا سلاح داره و هر سلاح بی نهایت کمبو. که باعث میشه شما ده بار هم که بازی کنی بازم برات جذاب باشه.
خلاصه ممنون میشم یه استاد این سبک بیاد منو روشن کنه که جذابیت بازیهای این سبکی چیه. چجوری باهاش ارتباط برقرار میکنید و چجوری با سیستم مبارزاتش کنار می آید؟ چون با این نمراتی که گرفته بدجور وسوسه شدم بخرمش (هرچند فعلا پول ندارم )

خب شما بنظرم اول از همه بر اساس معیار و سلیقه خودتون برید سراغ هر بازی که دوست داشتید، نه اینکه هرچی نمره خوب گرفت و بقیه تعریف کردن و فلان و بهمان. اتفاقا من برعکس شما هرکاری کردم با نینجا گایدن نتونستم کنار بیام. یا مثلا تحسین شده ترین بازی استراتژی رو جلوی من بذارید احتمالا بعد از 10 دقیقه سردرد میگیرم.

اما در مورد اینکه چرا این عناوین فرام سافتور انقدر محبوبن و ملت دوستشون دارن... حرف بسیاره! میذارم توی اسپویلر اذیت نشید.

Spoiler

ببینید واقعا برای خیلیا متفاوته این قضیه. اگه شخصا بخوام بگم، فارغ از فضاسازی و حال و هوا و اتمسفر و... طراحی مبارزات این بازیها + طراحی مراحلشون شدیدا قوی هستن. یعنی چیزی که میگم لزوما به این معنی نیست که مثلا مبارزات بلادبورن هم رده بزرگترین هک اند اسلش ها باشه، چون رویکردشون متفاوت هست کاملا. اما اون قوانین کلی که تو طراحی این بازیا در نظر گرفته شده باعث میشه تک تک Encounterها درگیرکننده و جذاب باشن. هر سری هم آگاهانه فرمول رو جوری تغییر دادن که مخاطب بعد از حدود یک دهه نه تنها خسته نشده، بلکه سال به سال مشتاقانه منتظر کار بعدیشونه. حالا از حذف کردن سپر و آوردن Health regain تو بلادبورن بگیرید، تا معرفی سیستم پاسچر تو سکیرو و الان هم ترکیب کردن فرمول قبلی با قالب اپن ورلد. سختی بازی هم حداقل برای من هیچوقت ناعادلانه نبوده که هیچ، بلکه شدیدا هم به اصطلاح Rewarding هستن و اون حس غلبه کردن به چالش ها کم نظیرن.

اینها چیزایی هستن که حس میکنم خیلی از مخاطب ها از جمله خودم رو تو 10-20 ساعت اول جذب میکنن. مورد بعدی Lore و جهان این بازیها هست که میشه گفت لایه بعدی قضیست و اگه به اندازه کافی درگیرش شدید، به احتمال خیلی زیاد تا مدتی طولانی درگیرش میمونید. بازم میگم، اگه مخاطبی هستید که مثلا دوست دارید هر اتفاقی تو داستان رخ میده کاتسین ببینید، خب چنین عناوینی واقعا مناسب شما نیستن و نمیشه هم کاریش کرد. البته دیالوگ زیاد دارن که باید پلیر خودش دنبالش بره و تا حدی اهل اکتشاف باشه مثلا.

گفتم اکتشاف، بذارید یه ماجرای کوتاهی رو براتون بگم. یه دوستی چند وقت پیش داشت یکی از بازی های فرام سافتور رو میرفت، منم تا حدی راهنماییش میکردم که موقع مبارزه با فلان باس از چه آیتم و سلاح خاصی استفاده کنه. یه بار وقتی یکی از نقاط ضعف باسی رو نشونش دادم، برگشت بهم گفت که اصلا اگه یکی تنهایی مشغول بازی کردن چنین چیزی باشه، چطوری قراره این نقاط ضعف که بعضا خیلی بخصوص و جزئی هستن رو خودش پیدا کنه؟ مسئله اینه که احتمالا شما قرار نیست همه این چیزها رو خودتون تنهایی پیدا کنید.

بنظرم یه جور المان اجتماعی توی این بازیا هست که افراد خارج از کامیونیتی نادیده میگیرنش یا بهتر بگم، خیلی باهاش آشنا نیستن؛ اونم کشف کردن کنار همدیگست. از بهم وصل کردن نقاط مختلف داستان گرفته تا پیدا کردن همین نقاط ضعف جزئی باس ها. کلا دنبال کردن این موارد یافت شده توسط کامیونیتی یکی از بزرگترین لذت های گیمینگ من هستن واقعا. بلادبورن 7 سال پیش منتشر شده، ملت هم شیره بازی رو تا ته کشیدن تا الان. ولی همچنان وقتی میرم یوتیوب یا ردیت یا هرجا دیگه، میبینم یکی یه زمانی، یه چیزی پیدا کرده یا داره از یه زاویه خاصی به Lore نگاه میکنه که برام تازگی داره. ما هم از دیدن اینا ذوق میکنیم تا ابد. حالا شما تصور کن قراره این لذت اکتشاف رو یک بار دیگه، در یک دنیایی که ظاهرا یکی از بهترین ساخته های فرام سافتور هست کنار هم به صورت ریل تایم بچشیم. کلا این هفته های اولی که بازیای سولزبورن میان فراموش نشدنی هستن برای ما، همه داریم سعی میکنیم رمز و رازهای بزرگ و کوچیک رو پیدا کنیم و هیچکس هم اوایل نمیدونه چه غلطی باید کرد.

در نهایت همونطور که گفتم برای هرکی متفاوته، اما امیدوارم گوشه ای از هایپ ما رو متوجه بشید.

 

[Kurt117]

درود
یه سوالی داشتم و واقعا قصدم ترول نیست.
چرا بازیهای این سبکی انقدر محبوبه و نمرات بالایی میگیره؟ خب اون زمان که bloodborne اومده بود، دیدم همه تعریف میکنن و رفتم خریدم. ولی واقعا حالم بهم خورد نه کات سینی، نه دیالوگی، نه سیستم مبارزه ایی دلچسبی. همش چهارتا ضربه تکراری. فقط یه سختی مسخره و رو مخ داشت. من به شخصه عاشق بازیهای سخت هستم. مثل نینجا گایدن یا گاد آف وار. ولی سختیه bloodborne یا darksouls واقعا مسخرس. اینکه باس، با دوتا ضربه تو رو بکشه مسخرس. یا مثلا بعد زدن دو هزار ضربه باس بمیره و بعدش دوباره زنده بشه دیگه اسمش سختی نیست. اسمش رو مخ بودن و مسخره بازیه. سختی یعنی اینکه هوش مصنوعی اون باس بالا باشه. نه اینکه با دو ضربه تو رو بکشه. بعد bloodborne رفتم سراغ دارک سولز. از اونم حالم بهم خورد زیاد هم رفتم جلو ولی از سیستم کامبت بازی واقعا خسته شدم و ولش کردم. مثلا شما نینجا گایدن رو ببینید. ۷-۸ تا سلاح داره و هر سلاح بی نهایت کمبو. که باعث میشه شما ده بار هم که بازی کنی بازم برات جذاب باشه.
خلاصه ممنون میشم یه استاد این سبک بیاد منو روشن کنه که جذابیت بازیهای این سبکی چیه. چجوری باهاش ارتباط برقرار میکنید و چجوری با سیستم مبارزاتش کنار می آید؟ چون با این نمراتی که گرفته بدجور وسوسه شدم بخرمش (هرچند فعلا پول ندارم )

با توجه به اینکه شما قبلا بازی های این سری رو تست کردی جواب سوال سادست این سبک بازی احتمالا کلا به مزاق شما خوش نمیاد.

مثال های نینجا گایدن و گاو او ور که گفتید هر 2 تاشون بازی hack n slash یا بزن بکش جلو هستن با تمرکز روی همون سلاح های مختلف و کمبو، سری بازی های سولزبورن ولی rpg یا نقش افرینی اکشن هستن.
کلا بخش بزرگی از این بازی ها گشتن توی دنیای بازی، قویتر شدن (با level up کردن شخصیت، اسلحه و ...) و بعد دوباره رفتن سراغ باس هایی هست که قبلا کشتنشون سخت بوده. و از اون طرف با ساخت و پیشرفت شخصیتتون هر کسی یه نوع سبک بازی پیدا میکنه که باهاش بیشتر کنار میاد یا حال میکنه، یکی میره سراغ شمشیر های کوچیک، یکی جادو، یکی از شمشیر هایی که اندازه خود شخصیت هستن و سلاح سنگین و همین موراد تجربه بازی رو برای هر کس و هر دفعه کلی متفاوت میکنه.
در مورد گیم پلی، این سری بازی با اینکه گیم پلیشون ساده به نظر میاد ولی خیلی دقیقن، مثلا همون باس ها، یه بخش بزرگ دیگه ای از بازی اینه که نحوه مبارزه باس ها رو یاد بگیرید و بعد بهش واکنش نشون بدی، شاید اول ناعادلانه به نظر بیاد ولی بعد از یه مدت بازی کردن ادم متوجه میشه چقدر ضربات باس ها و دشمن ها دقیقن، طوری که میشه میلیمتری جا خالی داد و ...
در کل خیلی ها هستن میتونن باس ها رو بدون ضربه خوردن بکشن، یعنی اگه دسنتون راه بیوفته این باس محترم هست که باید فرار کنه و نه بازیکن

در مورد کاتسین و دیالوگ هم، کلا سبک داستان گویی بازی به این صورته که داستان رو پرت نمیکنه بزور تو چشم بازیکن، میگه اگه داستان میخوای، برو خودت دنبالش اگرم نمیخوای که فقط روی همون گیم پلی تمرکز کن.

کلا موفقیت بازی هم به همین خاطره، که تیم سازنده کار خودشو میکنه و تقریبا سبک بازی خودشون رو درست کردن.

 

[mikami.pro]

حس میکنم پلاتش راحت باشه

 

[u.s.a]

بی نهایت از سه دوست عزیزی که دوستانه و برادرانه راهنمایی کردن ممنونم. کاربرانی مثل شما باعث دلگرمی آدم به فعالیت میشه.

 

[AMIN-PASHA]

دوستان من و دوستن هر دو رجین یک داریم بازی رو، ولی برا من 8:30 قابل بازی برا دوستم 6:30
جریان چیه؟

فرستاده شده از BAC-L21ِ من با Tapatalk

 

[Dark_Souls]

بی نهایت از سه دوست عزیزی که دوستانه و برادرانه راهنمایی کردن ممنونم. کاربرانی مثل شما باعث دلگرمی آدم به فعالیت میشه.

یک نکته هم من به پاسخ دوستان اضافه کنم که به نظرم قابل تامل هست ... به نظرم اینکه ادم از یک سبک خوشش بیاد یانه به خیلی چیزها بستگی داره ... نحوه اشنا شدنت با بازی ها، یا زمان و مکانی که یک بازی رو بازی کردی، سن شما، دیدگاهت به زندگی، خاطراتت، دوستانت و سبک مورد علاقه اون ها، شخصیتت، دوره تولدت و هزار عامل ریز و درشت دیگه ... مثلا من به هیچ عنوان از بازی های ورزشی خوشم نمیاد که نمیاد اما از اون طرف عاشق سبک های نقش افرینی غربی و ژاپنی، اکشن و ... هستم . بازی های ترسناک رو خیلی دوست دارم اگر سوم شخص باشن اما همین که اول شخص باشن بیزارم (غیر چند موررد خاص مثل اوتلست یا رزیدنت های جدید) . بازی های اول شخص مثل بتلفیلد و کرایسیس رو متنفرم و با ماریو هم اصلا نمی تونم ارتباط برقرار کنم با اینکه هزاران عاشق دارند این بازی ها .... بازی زلدا رو دوست دارم و می دونم خیلی ها بدشون میاد ... خلاصه هزار عامل ریز و درشت اثر داره در انتخابت ... سری سولز رو خیلی دوست دارم چون در زندگی واقعی هم از سختی کشیدن و رضایت آتی خیلی بیشتر از لذت آنی خوشم میاد .

در ضمن 3 بار اون اوایل که با سری سولز آشنا شدم بیزار شدم از بازی اما دفعه چهارم دیوانه بازی شدم و الان می تونم بگم واقعا از جمله بهترین عناوینی بوده که بازی کردم (بعضی اوقات با کمی دنبال کردن بازی و وقت گذاشتن دیدت عوض میشه). بالاتر گفتم سن هم یک عامل مهم هست 10 سال پیش خیلی برای بازی وقت میذاشتم سری سولز، بلادبورن و nioh رو بدون راهنمایی یا کمک تا اخر بازی کردم اما سکیرو رو که نصب کردم تا اخرین باس رفتم و دیدم برای کشتن باس اخر یک ساعت وقت لازم هست به نظرم رسید وقتم خیلی بیشتر ارزش داره بدون اینکه سعی کنم رسما بازی رو پاک کردم (خیلی سخت بود که جلوی میلم به شکست باس رو بگیرم ولی واقعا راضی بودم چون به جای همین یک ساعت بی اساس می تونستم کتاب بخونم یا درامد داشته باشم) !

خلاصه اینکه کاملا طبیعی هست که شما از بهترین بازی با بالاترین متا متنفر باشی و بالعکس اون !!!!

 

[MaTrix PouYa]

بی نهایت از سه دوست عزیزی که دوستانه و برادرانه راهنمایی کردن ممنونم. کاربرانی مثل شما باعث دلگرمی آدم به فعالیت میشه.

توضیحات لازم را دوستان دادن دیگه .‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌از‌ اونجایی که گفتی نینجا گیدن را دوست داری که اتفاقا از جزو بهترین بازی های زندگی من هست و هنوز هم بازیش میکنم اگر هم نخواستی بیای سمت سولزبورن ها قبلش سکیرو و Nioh را امتحانی بکنی سیستم مبارزه اونها سریعتر، پیچیده تر و مقداری کمبو محوره که حدس میزنم خوشت بیاد و بتونی باهاش ارتباط بگیری و شاید با این سبک آشتی کردی !