عه چه تاپیک باحالی

به عنوان یکی از مسن ترین اعضای سایت با ۴۱ سال سن (

) نظرم رو میگم
یه دوستی اشاره خوبی کرد، که بعضی ها ذاتا گیمرن ولی بعضی ها برای پر کردن وقت یا فرار از مشکلات کودکی به گیم پناه می آوردن. از خودم و دو برادرم بگم. یه برادر کوچیکتر دارم که با مادرم با هم زندگی میکنیم و یه برادر بزرگتر که زن و بچه داره. این برادر کوچیکم بخاطر مشکلاتی که از بچگی داشت و اذیتهای پدر و جامعه (ترنسه) فرار کرد سمت گیم. هرچی هم سنش رفت بالاتر میلش به گیم کمتر شد. ولی من و اون برادر بزرگم از بچگی گیمر بودیم. یعنی با پدرم میشستیم پای آتاری و تا اذان صبح اون هواپیما رو بازی میکردیم و رکورد میزدیم

همش بر میگرده به اینکه گیمر هستین یا اینکه فقط برای فرار از مشکلات یا اوقات بیکاری گیمر شدین. مثلا برادر بزرگم مدیر مالی یه شرکته. بچه هم داره

ولی سال ۹۵ انقدر نشست پای پلی ۴ که شدید با زنش مشکل پیدا کردن و زنش گفت یا این دستگاه رو میفروشی یا طلاق

خود من هفت روز هفته سر کارم. ٨ صبح تا ۵ عصر. از محل کار که میام بیرون و سوار ماشین میشم فقط تو فکر اینم که رسیدم خونه چی بازی کنم، چجوری تروفی بگیرم، برم پک بزنم بازیکن در بیارم و ...

پای فوتبال هم که میشینم با هر گل یه عربده میکشم و ننم میاد در اتاق یه سری به افسوس تکون میده

الحمدلله زن و بچه هم نمیخوام

به جد میگم تو زندگیم اولویت اولم فوتبال دیدن هست و بعدیش گیم. مثلا تا الان واسه efootball ۲۳ نزدیک ۴ میلیون گیفت خریدم که پک بزنم

اصلا هم خجالت نمیکشم. بجای کلی تفریح ناسالم، پول و وقتم رو گذاشتم پای گیم. به جوون ها هم که پدر و مادر به گیم زدنشون گیر میدن توصیه میکنم که همین نکته رو یادشون بندازن.
خلاصه الکی به خودتون انگ نزنین. اگه گیمر باشی مثل من یا برادر ۴۴ سالم بازم وقت گیر بیاری میشینی پای گیم. فکت