چرا بازیها مثل قدیم برام حال نمیده؟

[tokio_hotel]

به نظرم برای ما دهه شصتی ها و اوایل دهه 70 که گیمر بودیم،گیم حس اون رفیقی رو داره که از بچگی با هم بزرگ شدیم برای همین خیلی سخته که بیخیالش بشیم.وگرنه خیلی چیزها تو زندگیمون بوده که الان یادمون هم نمیاد اصلا ولی گیم برامون فرق داره.این که هی زور میزنیم بازی کنیم یا به قول دوستمون حتی خیره به دیوار میشیم ولی بیخیالش نمیشیم همین حس ترس از دست دادن رفیق بچگی هامونه به نظرم.

انگار حرف دلمو زدی انگار وابستگی خاصی بهش دارم
باور کنین نمیدونم من اینجوریم یا مثل منم این حسو دارن تو هر جایی میرم حتی مسافرت باز حس بازی کردن بهم دست میده دیگه یجوری شدم مثلا تو هر آب و هوایی که برام اتفاق میفته مثلا تو فصل زمستان یهو یاد بازی لست و گاد و بازیایی که توشون برف هستش میاد
مثلا وقتی میرم جنگل یاد بازیای مثل کرایسیس و تام رایدر میفتم
میگم این وابستگی به گیم فکر کنم تا آخر عمر باهامون بمونه

 

[Rohshen]

من ۳۳ سالمه و از ۶ سالگی پای گیم بودم.این حالت رو بارها تجربه کردم بخاطر نبود تعادله.وقتی شما وقت آزاد زیاد داشته باشی و هرروز یه کاری رو تکراری انجام بدی ازش سیر میشی.از وقتی سر کار بیشتر میرم و وقتم کم تر شده برای گیم دست و پا میشکونم.

 

[soltanmasoud]

منم جدیدا شدید اینجوری شدم ، البته یکی دو ساله هستم ولی چند ماه هست خیلی شدید تر شده ، ولی با بازی هایی که قدیم حال میکردم الان هم هنوز حال میکنم.
مثلا کافیه مکس پین 1 نصب کنم دیگه تا تش رفتم
الان هم دارم هر از گاهی skyrim میرم.

 

[silent ops]

تا سن ۲۶ سالگی اوج گیم زدن واسم بود منی که عاشق کنسولهای قدیمی ریترو بیشتر هستم ...الان که ۳۳ سالم دیگه مثل قدیم اصلآ نیستم اینقدر مشکلات زیاد شده..حتی تلویزیونم اصلآ نمیبینم..

 

[TeTration]

من توی 23 سالگی اینجوری شدم و الان 2 ساله تو این وضعیتم، از 5 6 سالگی هم گیم میزنم
پستای تاپیک رو هم خوندم همه درست گفتین و چیز خاصی نیست بتونم اضافه کنم
الان دیگه ترجیح میدم کارای دیگه کنم و تجربیات جدید داشته باشم تا همون کاری که همیشه میکردم رو انجام بدم (البته تقریبا هر روز گیم میزنم حدود 2 ساعت یا کمتر ولی خب بیشتر یا آنلاینه یا بازیای endless که نیاز به فکر کردن ندارن، چون اصلا حوصلم نمیگیره دیگه زیاد درگیر داستان بشم، نه اینکه گیمش خیلی خیلی خوب باشه و به مود ام بخوره)

 

[SΛDrA-HhH]

به دور از هياهوى بيرون و مشكلات زندگى هنوز كه هنوزه گيم و بازيسنتر نقاط امن زندگيم محسوب ميشن.
اميدوارم از دستشون ندم هيچوقت.

 

[miladxyz2]

یادمه منم یه تاپیک اینجوری زده بودم بعد لینک یه تاپیک دیگه داده بودن دیدم انگاری همه اینجوری میشن. الان دارم به زور آنچارتد ۴ رو بازی میکنم با اینکه اصلا انتظار نداشتم این بازی در حد بسیار عجیبی خوب باشه ولی با این حال بازم کرخت میشم ادامه شو بازی کنم. یعنی میشینم به دیوار خیره میشم ولی بازی نمیکنم. الان کال اف جنگ سرد رو انداختم دانلود ۲۰۰ گیگ از الان کرختم که چجوری استارتشو بزنم. سن خیلی تاثیر داره. دیگه سن ادم هم جوری نیست بره گیمنت ها در فضای هیجان بچه های اونجا قرار بگیره انرژی درمانی کنه.

دقیقا منم مثل شما واقعا الان چقدر بازی رو سیستم نصب هست ولی یک ساعت به مانیتور خیره میشه بعد بیخیالش میشم کلا چند ساله اینطور شدم بازی مثل سابق بهم حال نمیده

 

[jj191]

تو که آواتارت ماتریکسه
تک تک دیالوگ‌های ماتریکسو بلدی
چرا زودتر از ماتریکس خارج نشدی

به نظر میرسه خارج شدن از همچین چیزی بسیار کار پیچیده ای باشه که در موردش باید در تاپیک دیگه صحبت کرد.
مدتیه ذهنم مشغول سریال سیلو هست

Spoiler

که مردم در زیر زمین زندگی میکنن و حقیقت دنیای بیرون از دیدشون پنهان شده. یکی از افراد داخل سیلو متوجه میشه که حرکت ستارگان در شب در یک چرخه منظم W داره تکرار میشه و شک میکنه که این چرخه باید چیز ساختگی باشه دقیقا از روی کره زمین حرکت ستارگان در یک چرخه تکراری هر روز تکرار میشه و به نظرم باید شک کنیم که چرا اینجوریه؟

 

[mohsen_mzh]

منم از قبل از 30 اینطوری شدم. وقت آزاد هم دارم برای انجام بازی ولی نمیدونم چرا دقیقا طرف ویدئو گیم نمیرم. یعنی زیاد هم انجام ندادم این چند وقته که بگم دلم زده انقدر بازی کردم! چون عملا خیلی کم بازی کردم
گیم جاش رو داده به سریال تقریبا برای من. یعنی فارغ از بحث های بدبختی ما ایرانی ها و مسائل مالی (مسافرت نرفتن و سرگرمی های هزینه‌بر بهتر) و افسردگی و هزار جور مشکلات دیگه، من نمیدونم چرا سن میره بالا از گیم زده میشیم کم کم اکثرمون
یعنی میدونم که اقتضای سن و ساله اکثرش. ولی چی تغییر میکنه دقیقا تو بدن ما که مثلا بین ویدئو گیم و سینما (کلا فیلم و سریال) دومی رو انتخاب میکنیم با افزایش سن. تازه بازی برای سلامت مغز مفید تره فکر کنم اگر بخوایم مفید بودن رو لحاظ کنیم!

 

[SleepyTurtel]

این روند زده شدن از گیم برای من یه ترتیب خاصی داشت
با جدا شدن اکیپمون از روی psn شروع شد
بعدش نبود خلاقیت و تکراری شدن بازی های روز اومد جلو
در آخر هم فوت پدر(که گیمر حرفه ای) بود تیر آخر رو زد
ولی ولی ولی
بنظرم دست پشت پرده ای که کنترل همه این مسائل رو برعهده گرفته سن آدمهاست
مثلاً تا یه سنی رقابت و خوب بودن توی لیدربرد یه بازی آنلاین برات مهمه
بعد یه مدت به خودت میگی که چی؟
حالا اولم بشم تهش بهم چی میدن؟
درکنار اون دغدغه ها و عوض شدن علایق هم تأثیر خاصی روی این موضوع داره
بطوریکه الان کتاب و پادکست برای من جای گیم رو گرفتن
درکل بنظرم این یه روند طبیعیه و هر شروعی یه پایانی داره

 

[tokio_hotel]

منم از قبل از 30 اینطوری شدم. وقت آزاد هم دارم برای انجام بازی ولی نمیدونم چرا دقیقا طرف ویدئو گیم نمیرم. یعنی زیاد هم انجام ندادم این چند وقته که بگم دلم زده انقدر بازی کردم! چون عملا خیلی کم بازی کردم
سریال جاش رو داده به گیم تقریبا برای من. یعنی فارغ از بحث های بدبختی ما ایرانی ها و مسائل مالی (مسافرت نرفتن و سرگرمی های هزینه‌بر بهتر) و افسردگی و هزار جور مشکلات دیگه، من نمیدونم چرا سن میره بالا از گیم زده میشیم کم کم اکثرمون
یعنی میدونم که اقتضای سن و ساله اکثرش. ولی چی تغییر میکنه دقیقا تو بدن ما که مثلا بین ویدئو گیم و سینما (کلا فیلم و سریال) دومی رو انتخاب میکنیم با افزایش سن. تازه بازی برای سلامت مغز مفید تره فکر کنم اگر بخوایم مفید بودن رو لحاظ کنیم!

نمیدونم شما هم حسی که من دارم رو دارین یا نه منظورم اینه اصلا سمت گیم نمیرم بخاطر اینکه یا مغزم تنبل شده بخاطر کسالته یا چیز دیگه نمیخام مغزمو درگیر بازی کنم اصلا سمت گیم میرم خوابم میاد

 

[Paradise Lost]

من ۳۳ سالمه و از ۶ سالگی پای گیم بودم.این حالت رو بارها تجربه کردم بخاطر نبود تعادله.وقتی شما وقت آزاد زیاد داشته باشی و هرروز یه کاری رو تکراری انجام بدی ازش سیر میشی.از وقتی سر کار بیشتر میرم و وقتم کم تر شده برای گیم دست و پا میشکونم.

دقیقا منم مثل تو شدم، برج 11 سال 1400 رفتم سر کار تا الان وقتم برای گیم خیلی کم شده ولی خیلی دوست دارم بازی کنم ! قبلا که همش پای سیستم بودم اصلا حسش نبود... باید تعادل رو برقرار کرد وگرنه نمیشه زیادی لذت برد...

 

[Nameless King]

من سال ۲۰۱۹ و ۲۲ سالگی: استاروارز جدای فالن اوردر عجب بازی باحالیه. بزنم زیر دو هفته تموم و پلاتش هم بکنم برم سراغ بازی بعدی، ایول.

من سال ۲۰۲۳ و ۲۶ سالگی: استاروارز جدای سوروایور عجب بازی باحالیه. حیف که یک ماهه تو ده ساعت اولش موندم حس ادامه دادن نی، پلات که فکرشم نکن.

 

[hrp32]

سلام به همگی
خب این مشکل دلایل خیلی خیلی زیادی داره.
من چند وقت پیش چند تا از دلایل این مشکل رو تا جایی که تونستم حدس بزنم توی بلاگ شخصیم نوشتم اگر خواستید بخونید این لینکش

من خودم 28 ساله هستم و سال هاست سر کار میرم. وقت آزاد هم به نسبت دارم ولی میام خونه رغبت زیادی ندارم. البته بخشیش به دلیل این که من با PC گیم می زنم و چون کارمم پشت میز و کامپیوتر هست 9 ساعت در روز اینه که دیگه خونه هم حال نشستن پشت میزو ندارم. احتمالاً اگر کنترلر بگیرم و بشینم پای تلویزیون بهتر بشم.

بازم میگم اینم هست. دغدغه هامون خیلی زیاده. الان من به در و دیوار میزنم خونه بخرم. آدمی که خونه نداشته باشه نه تو ایران تو هیچ جامعه ای جایگاه خوبی نداره. بماند که تازه اگر خودتم هیجان گیم زدن داشته باشی با این سن و سال اینقدر خونه جاجت می کنن که خجالت میکشی.

دلایل زیاده. به نظر من این موضوع رو میشه در حد چندین پیپر واسه رشته های روانپزشکی تحلیل و بررسی کرد.

 

[wave]

بیشتر بخاطر درگیری و خستگی و‌ ذهن شلوغ (بخاطر شرایط موجود) هست. هیچ کاری دیگه حال نمیده.

من کل تایمم رو برای این ماه دارم جوری میچینم که بتونم حسابی استار فیلد بازی کنم و کارم‌تموم شد بریم خونه استراحت کنم و بعدش بازی کنم. ذهنمم بی‌خیال همع چیز.


دوست دارم همیشه بتونم بازی کنم ولی واقعا شرایط سنی‌م که مثل شما هست و درگیری ذهن (بزرگترین علتش) و کار و زندگی‌ واقعا اجازه نمیده.