طرفداران ژانر RPG
- Thread starter Kain
- تاریخ آغاز
dragonslayer
کاربر سایت
من هنوز pillars of eternity 2 رو بازی نکردم و در موردش نظری ندارم ولی نسخه ی اول به عنوان ادای دینی به عناوین معروف به infinity engine games یعنی baldurs gateها، icewind daleها و planescape torment ساخته شد. موضوعی که این جا وجود داره اینه که baldurs gate ها و icewind daleها عناوین شدیداً مبارزه محور هستند و کلیت گیم پلی این بازی ها رو مبارزه تشکیل میده که میتونه برای طرفداران بازیهای داستان محور خسته کننده باشه و از اون طرف planescape torment شدیداً داستان محوره و زمان زیادی رو مخاطب باید به خواندن اختصاص بده که این هم میتونه برای طرفداران بازیهای مبارزه محور خسته کننده باشه.pillars of eternity میخواد ادای دینی به هر دو گونه باشه و طرفداران هر دو رو خوشحال کنه و این جاست که مشکل شروع میشه؛ مبارزات به تعداد زیاد توی بازی وجود داره و خیلیاشون اضافه هستن و میتونستن نباشن و این به مذاق ظرفداران بازیهای داستان محور خوش نمیاد و از اون طرف دیالوگ های زیاد و متنوع و متون توصیفی زیاد و همچنین lore ای که شاید شیوه ی ارائه اش به مخاطب، کمی تحمیلی باشه هم توی بازی وجود داره و این موارد هم میتونه برای طرفداران بازیهای مبارزه محور ناخوشایند باشه.
اگه دنبال بازی مبارزه محوری، poe1 مبارزات زیادی رو داره ولی متون زیادی هم باید بخوانی. اگه با خواندن مقدار زیادی متن مشکلی نداری، poe1 میتونه برات گزینه ی خوبی باشه.
نقد بازی Divinity: Original Sin 2 Definitive Edition - بازی سنتر
دیر شد اما خوب شد.
بازی فوق العاده هست به همه پیشنهاد میکنم. اگر طرفدار نقش آفرینی هستین بازی رو جزو اولویت های اصلی گیمینگوتون قرار بدین.
دیر شد اما خوب شد.
بازی فوق العاده هست به همه پیشنهاد میکنم. اگر طرفدار نقش آفرینی هستین بازی رو جزو اولویت های اصلی گیمینگوتون قرار بدین.
به جا این بشین باردز تیل ۴ را نقد کننقد بازی Divinity: Original Sin 2 Definitive Edition - بازی سنتر
دیر شد اما خوب شد.
بازی فوق العاده هست به همه پیشنهاد میکنم. اگر طرفدار نقش آفرینی هستین بازی رو جزو اولویت های اصلی گیمینگوتون قرار بدین.
#BDOS
XD
Aurlito
کاربر سایت
stanley
کاربر سایت
وقتی حس بازی اکشن ادونچر خطی داری ولی تنها بازی ای که داری rpg یه یا وقتی برای رفتن مرحله ی اصلی باید قبلش چندتا مرحله ی فرعی رو رد کنی
Snl (Saturday night show یکی از معروفترین نایت شو های امریکاست که فکر کنم قریب به ۴٠ ساله داره رو انتن میره. این قسمت بازی ها رو دست انداخته که خیلی عالیه حتما ببنید. کیت هرینگتون هم توش هست
Snl (Saturday night show یکی از معروفترین نایت شو های امریکاست که فکر کنم قریب به ۴٠ ساله داره رو انتن میره. این قسمت بازی ها رو دست انداخته که خیلی عالیه حتما ببنید. کیت هرینگتون هم توش هست
Arp
کاربر سایت
Torchlight1.2 خیلی عالیه titan qeust و grim dawn اساطیری و سازنده یک شرکت
ashi73
کاربر سایت
torchlight خیلی بازی خوبیه و من به شخصه بسیار ازش لذت بردم(البته بیشتر از شماره یکش...نمیدونم چرا واقعا...رو کاغذ که نگاه میکنی شماره دومش همه جوره ازش سر تر بود
) و تایتان کوئست و گریم داون هم دقیقا توی همون سبک torchlight هستن که اونم خودش هم سبک دیابلو هست در حقیقت به عبارتی هر سه این عناوین دیابلو کلون هستن و اصلا شباهتی به pillars of eternity و nwn ندارن...تاکید میکنم هیچ شباهت و نزدیکی ندارن...کلا توی دو دنیای متفاوت سیر میکنن و هیچ کسی که دنبال یه چیزی شبیه به pillars میگرده نباید با این ذهنیت بیاد سراغ این عناوین...صد البته که هر سه عنوان یاد شده توسط شما، بازی های جذاب و ارزشمندی هستن(به شخصه همون طور که گفتن از torchlight بسیار لذت بردم) ولی خب ربط و شباهتی به اون دو عنوانی که دوستمون گفته بودن ندارن!
Arp
کاربر سایت
ممنون از جواب سریع تون بله torchlight چون بازی فوق العاده ای تو rpgهست معرفی کردم بخاطر سیستم ساده بازی کردن و حجم کم بنظرم هر کی باز نکرده حتما تجربه کنه torchlight 2 تو خیلی جا ها از دیابلو۳ هم بهتر بود و حریف اصلی دیابلو ۳ هست هر چند سازنده دیابلو بیلزارد هست و فروش بهتری نسبت به torchlight داشته ولی تجربش خالی از لطف نیستtorchlight خیلی بازی خوبیه و من به شخصه بسیار ازش لذت بردم(البته بیشتر از شماره یکش...نمیدونم چرا واقعا...رو کاغذ که نگاه میکنی شماره دومش همه جوره ازش سر تر بود
dragonslayer
کاربر سایت
اخیراً بازیهای Disco Elysium و The Outer Worlds رو تجربه کردم.
Disco Elysium حدود 30 ساعت برای من پلی تایم داشت. این عنوان واقعاً توی خیلی از زمینه ها بینظیر بود. دیالوگ ها در بالاترین سطحی که توی یک بازی ویدیویی دیدم، بودن. تک تک NPC ها شخصیت های پویا و متمایز بودن. این که شخصیت اصلی رو افکار مختلفش اسم گذاشته بود و باهاشون وارد مکالمه میشد و به طور کلی اون حس دیوانگی و تجربه دیوانه واری که بازی میخواست ارائه بده، واقعاً خوب از آب درومده بود. طنز خاصی که بازی قصد ارائه اش رو داشت، به خوبی پیاده شده بود. بازی به خوبی دست مخاطبشو باز میذاشت که با انتخابها و دیالوگهای مختلف و متنوع پروتاگونیست خاص خودشو به وجود بیاره و در نتیجه هر مخاطب تجربه منحصر به فرد خودشو داشته باشه.
و در کل بازی نکاتی مثبت خیلی زیادی داشت اما نکاتی و مواردی هم بود که از نظر من باعث میشن این عنوان در سطح یک اثر خیلی خوب باقی بمونه و نشه اون رو شاهکار نامید. از نظر من این عنوان دو تا مشکل خیلی جدی داره که قابلیت تکرارپذیری اونو به میزان زیادی پایین بیاره. اولین مشکل اینه که بازی تا حدود زیادی خطیه و تصمیمات گیمر در خیلی از موارد تاثیر چندانی نداره، این مورد به خوبی در قسمت tribunal که به نحوی نقطه اوج بازی و یکی از مهمترین بخش های بازیه مشهوده، به نحوی که هر کاری کاری که تا قبل از اون انجام دادید و هر کاری و هر دیالوگی که در حین اون انجام بدید، تاثیر چندانی در نتیجه tribunal نمیذاره و نتایج اون به جز در موارد خیلی جزئی یکسانه و خب این برای یک نقش آفرینی داستان محور با تمرکز زیاد روی انتخاب دیالوگ، خیلی خوب نیست. مورد دیگه اینه که اونظور که احتمالاً اطلاع دارید این عنوان یک عنوان جناییه و در اون دنبال حل کردن یک پرونده قتل هستید ولی متاسفانه اکثر رد هایی که دنبال میکنید red herring هستند و به قاتل اصلی ربطی ندارند و این مورد هم قابلیت تکرارپذیری بازی رو کمتر از پیش میکنه.
در کل این عنوان تجربه خیلی خوبیه و در کنار عناوینی مثل Tides of Numenera و The Council به خوبی روی مرز دو ژانر نقش آفرینی و ماجرایی قدم برمیداره.
- - -
The Outer Worlds رو حدود 10 ساعت تجربه کردم و اون قدری نظرمو جلب نکرد که بیشتر بازیش کنم. اشتباه برداشت نکنید، این عنوان اصلاً بازی بدی نیست. مشکلی که این بازی داره اینه که هیچ ویژگی یا خصوصیت عالی و برجسته ای نداره. گان پلی بازی در خوشبینانه ترین حالت متوسطه. به دلیل نقشه های کوچیک و لوکیشن های تکراری و همچنین به دلیل بی اهمیت و تکراری بودن loot، در این بازی exploration چندان اهمیتی نداره. تنوع سلاح ها و همچنین تنوع دشمن ها خیلی کمه. سیستم های نقش آفرینی کمینه شدن و خیلیاشون بی تاثیرن. جهان بازی خالیه و سطحیه و چندان هم قابل باور نیست و بیشتر به یک کاریکاتور شبیه تا یک جهان واقعی، البته احتمالاً این مورد از طرف سازندگان به صورت تعمدی صورت گرفته ولی به هر حال باب میل من نیست. ماموریت های اصلی بازی خیلاشون " برو فلان چیزو از فلان جا بیا " هستن و میشه اونارو fetch quest دونست. توی بازی کلاً شیش تا companion وجود داره که هیچ کدوم نه اون قدر ایده جذابی پشتشونه و نه اون قدر خوب پیاده شدن. پلات داستانی بد نبوده ولی اون قدر هم خوب نبوده که من رو به ادامه بازی مشتاق کنه، دیالوگ ها هم همینطور. یکی از مشکلات بازی به نظرم اینه که اصلاً immersive نیست و همش به وسیله عوامل متعدد به مخاطب یادآوری میکنه که این عونوان صرفاً یک بازی ویدیویه.
در کل همونطور که گفتم این عنوان اصلاً بازی بدی نیست و تمام بخش های بازی قابل قبول و نسبتاً خوبن ولی مشکلی که داره اینه که هیچ خصوصیت برجسته ای نداره و اگه بخوام این عنوان رو در یک کلمه تعریف کنم، اون کلمه " میان مایه " است.
Disco Elysium حدود 30 ساعت برای من پلی تایم داشت. این عنوان واقعاً توی خیلی از زمینه ها بینظیر بود. دیالوگ ها در بالاترین سطحی که توی یک بازی ویدیویی دیدم، بودن. تک تک NPC ها شخصیت های پویا و متمایز بودن. این که شخصیت اصلی رو افکار مختلفش اسم گذاشته بود و باهاشون وارد مکالمه میشد و به طور کلی اون حس دیوانگی و تجربه دیوانه واری که بازی میخواست ارائه بده، واقعاً خوب از آب درومده بود. طنز خاصی که بازی قصد ارائه اش رو داشت، به خوبی پیاده شده بود. بازی به خوبی دست مخاطبشو باز میذاشت که با انتخابها و دیالوگهای مختلف و متنوع پروتاگونیست خاص خودشو به وجود بیاره و در نتیجه هر مخاطب تجربه منحصر به فرد خودشو داشته باشه.
و در کل بازی نکاتی مثبت خیلی زیادی داشت اما نکاتی و مواردی هم بود که از نظر من باعث میشن این عنوان در سطح یک اثر خیلی خوب باقی بمونه و نشه اون رو شاهکار نامید. از نظر من این عنوان دو تا مشکل خیلی جدی داره که قابلیت تکرارپذیری اونو به میزان زیادی پایین بیاره. اولین مشکل اینه که بازی تا حدود زیادی خطیه و تصمیمات گیمر در خیلی از موارد تاثیر چندانی نداره، این مورد به خوبی در قسمت tribunal که به نحوی نقطه اوج بازی و یکی از مهمترین بخش های بازیه مشهوده، به نحوی که هر کاری کاری که تا قبل از اون انجام دادید و هر کاری و هر دیالوگی که در حین اون انجام بدید، تاثیر چندانی در نتیجه tribunal نمیذاره و نتایج اون به جز در موارد خیلی جزئی یکسانه و خب این برای یک نقش آفرینی داستان محور با تمرکز زیاد روی انتخاب دیالوگ، خیلی خوب نیست. مورد دیگه اینه که اونظور که احتمالاً اطلاع دارید این عنوان یک عنوان جناییه و در اون دنبال حل کردن یک پرونده قتل هستید ولی متاسفانه اکثر رد هایی که دنبال میکنید red herring هستند و به قاتل اصلی ربطی ندارند و این مورد هم قابلیت تکرارپذیری بازی رو کمتر از پیش میکنه.
در کل این عنوان تجربه خیلی خوبیه و در کنار عناوینی مثل Tides of Numenera و The Council به خوبی روی مرز دو ژانر نقش آفرینی و ماجرایی قدم برمیداره.
- - -
The Outer Worlds رو حدود 10 ساعت تجربه کردم و اون قدری نظرمو جلب نکرد که بیشتر بازیش کنم. اشتباه برداشت نکنید، این عنوان اصلاً بازی بدی نیست. مشکلی که این بازی داره اینه که هیچ ویژگی یا خصوصیت عالی و برجسته ای نداره. گان پلی بازی در خوشبینانه ترین حالت متوسطه. به دلیل نقشه های کوچیک و لوکیشن های تکراری و همچنین به دلیل بی اهمیت و تکراری بودن loot، در این بازی exploration چندان اهمیتی نداره. تنوع سلاح ها و همچنین تنوع دشمن ها خیلی کمه. سیستم های نقش آفرینی کمینه شدن و خیلیاشون بی تاثیرن. جهان بازی خالیه و سطحیه و چندان هم قابل باور نیست و بیشتر به یک کاریکاتور شبیه تا یک جهان واقعی، البته احتمالاً این مورد از طرف سازندگان به صورت تعمدی صورت گرفته ولی به هر حال باب میل من نیست. ماموریت های اصلی بازی خیلاشون " برو فلان چیزو از فلان جا بیا " هستن و میشه اونارو fetch quest دونست. توی بازی کلاً شیش تا companion وجود داره که هیچ کدوم نه اون قدر ایده جذابی پشتشونه و نه اون قدر خوب پیاده شدن. پلات داستانی بد نبوده ولی اون قدر هم خوب نبوده که من رو به ادامه بازی مشتاق کنه، دیالوگ ها هم همینطور. یکی از مشکلات بازی به نظرم اینه که اصلاً immersive نیست و همش به وسیله عوامل متعدد به مخاطب یادآوری میکنه که این عونوان صرفاً یک بازی ویدیویه.
در کل همونطور که گفتم این عنوان اصلاً بازی بدی نیست و تمام بخش های بازی قابل قبول و نسبتاً خوبن ولی مشکلی که داره اینه که هیچ خصوصیت برجسته ای نداره و اگه بخوام این عنوان رو در یک کلمه تعریف کنم، اون کلمه " میان مایه " است.
dragonslayer
کاربر سایت
امروز توی News Feedـَم دیدم که Early Access بازی The Waylanders شروع شده. تا به حال اسم این بازی رو نشنیده بودم، رفتم برم ببینم چیه و چرا توی News Feed من اومده. معلوم شد که یک بازی CRPGـه که با تاثیر پذیری زیاد از Dragon Age: Origins ساخته شده. نویسنده اصلیش، امیلی گریس باک ( Emily Grace Buck ) بر روی بتمن های تلتیل کار کرده، البته مایک لیدلا ( Mile Laidlaw ) که سابقه کار روی سری Dragon Age رو داره و کریس اولون هم توی تیم هستن.جهان بازی بر اساس اساطیر و افسانه های سلتی به وجود اومده. و داستان بازی شامل سفرزمانی بین دو دوران مختلف، دوران سلتها و دوران قرون وسطی مسیحی، هست و اینکه چه اتفاقاتی افتاده که در دوران دوم، چیزی از جهان سلتی نمونده و جهان سلتی به کلی نابود شده، دلیل و وریشه های این تغییر چیه.
در کل بازی بدی به نظر نمیرسه و به نظرم میشه بهش امیدوار بود.
در کل بازی بدی به نظر نمیرسه و به نظرم میشه بهش امیدوار بود.
EAST2WEST
کاربر سایت
بازی جالبی به نظر میاد با 6 کلاس اصلی Warrior, Guardian, Rogue, Ranger, Sorcerer و Healer با 800 تا skill مختلف ، استودیو اسپانیایی هست برای همین محیط و فضاش هم از همون کشور الهام گرفته و اینطور که خودشون میگن ترکیبی از Celtic mythology
و تاریخ اون منطقه هست ، Emily Grace Buck و Mike Laidlaw از آخرین نویسنده هایی که با Telltale بودن و Emily حتی قرار بود فصل دوم The Wolf Among Us را بنویسه که متاسفانه پرونده Telltalle بسته میشه و داستان این استودیو به تلخی به پایان میرسه ،
Mike Laidlaw هم سابقه اش خوبه در world building ولی در narrative design بازی های شخصیت آفرینی به اندازه Chris Avellone تبهر نداره که کوله باری از تجربه است ولی خیلی پروژه زیر دستش هست نمیدونم سهمش در این کار چقدره و هنور نیمدونم
lead writer اصلی کی هست ولی خوب با حضور این 3 نویسنده میشه گفت از نظر داستان و dialogue tree مشکلی نخواهیم داشت ، این بازی یک CRPG کلاسیک مثل Pillars of Eternity به نظر نمیرسه و بیشترین وجه مشترکش party-based بودنش هست ولی
در کل میتونم بگم برای یک استودیوی کوچک که با Kickstarter شروع کار خوبی به نظر میرسه . از اسم های معروف دیگه ای که دیدم composer این بازی Inon Zur هست که روی موسیقی متن Fallout 4 کار کرده.
آخرین ویرایش:
کاربرانی که این گفتگو را مشاهده می‌کنند
Google