کلا همینه!
یادمه تو هند خبر اومد که وقتی قهرمان محبوب یکی از فیلم هاشون اخرش کشته شده، ملت سینما رو اتیش میزنن و تهدید میکنن که هر بار قهرمان ما بمیره همین بساطه

مخالف های این بازی یا جز همین تفکر هستن که دوست دارن تا ابد قهرمانشون رو نوک قله ببینن یا میرن جز دسته کسایی که رو الی تعصب داشتن و نمیتونن هضم کنن الی عاشق یه هم جنس خودش شده.
در هر صورت تکلیف هر دو گروه روشنه و مخاطب باید بدونه با چه تیپ فکری قراره بحث کنه.
مسلمه اگه جول زنده میموند و همون رابطه قسمت اول رو هندی طور تر

ادامه میدادن عده بیشتری راضی بودن و قطعا به ذهن هیچکدوم از ما هم نمیرسید نوشتن همچین سناریوی غافل گیر کننده ای.
ولی این جسارت و یه جورایی کوبوندن واقعیت تو صورت مخاطب راجب دنیای اخر زمانی(چه بسا فعلی) همون قدر که برای اون عده بد و برخلاف تصورشون بوده برای من بشدت قابل باور و احترامه و بارها و بارها ناتی داگ رو ستایش کردم بابت این جسارت.
نمیگم مرگ جول باعث خوشحالی شد ،به طبع منم تو اون لحظه شوک شدم ولی در ادامه با یه مقدار تفکر و اینکه در هر اتفاق باید تموم جنبه ها رو در نظر گرفت و از بالا دید و قضاوت کرد، لذت بردم.