فاینال فانتزی 13 علارغم هیتی که بخاطر کرکتر ها و خطی بودنش دریافت کرد آخرین فاینال فانتزی درست درمون سری بود و بعد اون 15 و 16 اصلا بویی از DNA های این سری نبردن و کلا نابود کردن این ip رو ( بحث remake ها و آنلاین ها جداست ) .
جنجال سنتر (فقط پیرامون سرگرمی ها )
- Thread starter fire emblem
- تاریخ آغاز
noctis-sm3
کاربر فعال
ff13 خیلی مظلومه... عملا ff16 همون لول دیزاین فوق خط هست... و ff vii remake خیلی الهامات داره و اونو به تکامل رسونده...حتی یک سری از لول های expedition 33 یاد آور همون طراحی هاست...
He!n3ger
کاربر سایت
FF13 اگه مالتی پلتفرم نمیشد نه انقدر هیت میگرفت نه خود فرنچایز چنین افتی میکرد. حیف که پیروزی سونی تو نسل 6 بهش غلبه کرد و اجازه داد خیلی از انحصاریاش از کنترلش خارج شن که هم اون آی پی ها سقوط کردن و بعضا نابود شدن و هم خودش به دردسر خیلی شدید خورد تا همین الان. در کل همونقدر که تصمیم اسکوئر برای انحصار کردن فاینال فانتزی تو این دو نسل اشتباه بود تصمیم به مالتی پلتفرم کردنش تو نسل 7 اشتباه بود. کلا اینا سه نسله تو خطا غرقن 
The Evil Within 1 همچنان بهترین survival horror چند نسل اخیر هست
Pyramid Head
کاربر سایت
راکستار 25 ساله هیچ خلاقیتی نداشته و توی دوران GTA 3 مونده و صرفا گرافیک و فیزیک بازیاش با توجه به پیشرفت تکنولوژی بالا تر رفته. به شدت بازیاش تکراری شدند.
سونی سه نسله فاجعه شده و هر نسل بدتر میشه سونی نسل 6 کجا که دست هر بازیسازی رو باز می گذاشت تا شاهکار بسازن سونی الان کجا.
نسل 7 کنسول ها بسیار اورریتد هست صرفا چون بسیاری از گیمر ها گیم رو از این نسل شروع کردند فکر می کنند خیلی شاهکار بوده وگرنه هم کنسول هاش بسیار بد و پر مشکل بودند و هم بازی های اون نسل در مقابل نسل 6 و 5 حرفی برای گفتن داشتند.
بهترین سه گانه تاریخ سه گانه پرنس اف پرشیا است .
سونی سه نسله فاجعه شده و هر نسل بدتر میشه سونی نسل 6 کجا که دست هر بازیسازی رو باز می گذاشت تا شاهکار بسازن سونی الان کجا.
نسل 7 کنسول ها بسیار اورریتد هست صرفا چون بسیاری از گیمر ها گیم رو از این نسل شروع کردند فکر می کنند خیلی شاهکار بوده وگرنه هم کنسول هاش بسیار بد و پر مشکل بودند و هم بازی های اون نسل در مقابل نسل 6 و 5 حرفی برای گفتن داشتند.
بهترین سه گانه تاریخ سه گانه پرنس اف پرشیا است .
خب اگه به این دلیل باشه که الان میشه همین حرفو در مورد نسل 5 و 6 هم زد چون کسایی 35-45 سالشونه با این نسل بزرگ شدن
Doodle Jump
کاربر سایت
مایکروسافت یه شرکت احمقه که پلتفورم اصلی خودش PC رو رها کرد تا یه بخش کوچیک و نه چندان سودده مثل Xbox رو راه بیاندازه!!! استور Steam فقط بخاطر این بوجود اومد که خود مایکروسافت پتانسیل های بشدت بالای PC رو ندید. اگه دنیای PC دست یه شرکت مثل اپل بود الان اوضاع بکلی فرق میکرد.
_____________________________________________________________
بازیهای استراتژیک ریل تایم >>>>>>>>> بازیهای اکشن کنسولی
تو بازیهای RTS شما در نقش ژنرال ها و فرمانده ها هستید، تو بازیهای اکشن کنسولی صرفا نقش سرباز صفر پیاده رو ایفا میکنید.
استور Steam فقط بخاطر این بوجود اومد که خود مایکروسافت پتانسیل های بشدت بالای PC رو ندید. اگه دنیای PC دست یه شرکت مثل اپل بود الان اوضاع بکلی فرق میکرد._____________________________________________________________
بازیهای استراتژیک ریل تایم >>>>>>>>> بازیهای اکشن کنسولی
تو بازیهای RTS شما در نقش ژنرال ها و فرمانده ها هستید، تو بازیهای اکشن کنسولی صرفا نقش سرباز صفر پیاده رو ایفا میکنید.
hbk2008
کاربر سایت
seinfeld از لحاظ پارامترهای سیتکام بار ها قوی تر از friends , himym و the office بود
Big Band
کاربر سایت
نسل ۷ با وجود گندی که به صنعت گیم زد آخرین نسلی بود که آپگرید سخت افزار واقعا برای مخاطب توجیه شد. مثلا بازی هایی مثل Dead Rising یا Assassin's Creed داشتیم که از قدرت سخت افزار برای خلق استایل های جدید گیم پلی استفاده کردن و چیز هایی داشتن که هرگز روی PS2 یا Xbox امکان پذیر نبود و پلیر این رو کاملا حس میکرد. نسل ۸ جهش گرافیکیش به قدری خوب بود که به خودی خود بتونه نسل جدید رو توجیه کنه ولی دیگه خلاقیتی وجود نداره که بتونه اون همه اصطلاحات فنی رو برای مخاطب عام توجیه کنه.
u.s.a
کاربر سایت
aliasghar1378
کاربر سایت
انتهای نسل هشت اوج بازی و بازی سازی بود و همچنان 4 سال میتونست ادامه پیدا کنه
الکی وارد نسل نه شدیم
خصوصا با گرافیکی که شبیه ساز پیاده روی ارائه کرد و البته رد دد
الکی وارد نسل نه شدیم
خصوصا با گرافیکی که شبیه ساز پیاده روی ارائه کرد و البته رد دد
Sepi_60
کاربر سایت
سری بایوشاک اونقدی که یه سری بزرگش میکنن اهمیتی نداره کن لوین هم در حد بزرگان صنعت نیست جوداس هم ظاهرا به نتیجه خاصی قرار نیس برسه
طرفدار فوتبال بودن کار پوچ و بیهوده و زاقارتیه کل کل فوتبالی هم خیلی چیپه
کن لوین هم در حد بزرگان صنعت نیست جوداس هم ظاهرا به نتیجه خاصی قرار نیس برسهطرفدار فوتبال بودن کار پوچ و بیهوده و زاقارتیه
کل کل فوتبالی هم خیلی چیپه 
SleepyTurtel
کاربر سایت
یکسری از طرفداران سولز لایک گرافیک پایین بازی های این ژانر رو نقطه قوت میدونن ولی از بیخ و بن چرته
rezaaanam
کاربر سایت
بازی که توش سلاح گرم اتومات نباشه خر است
بازی های تاکتیکال و ترن بیسد خیلی خیلی هیجان انگیزتر از بازی های اکشن و ریل تایم اند.
یا بذارید یه طور دیگه بگم بهتره
بازی های ریل تایم و اکشن خیلی راحتتر و سریعتر نسبت به یه بازی ترن بیس خسته کننده میشن.
===================
این ورژن خلاصه اش بود
حالا بذارید من یکم توضیح بدم
آقا، اوج بازی های اکشن چیه از لحاظ گیم پلی؟ داستان نه ها، فقط گیم پلی
فرضاً میگیم Doom و Bayonetta. شاید بازی های بهتری هم باشن ولی به نظر من تو درجه یک بودن گیم پلی اکشن این دو تا بازی هیچ شکی نیست.
اوج بازی های نوبتی چی اند از لحاظ گیم پلی؟ داستان و اینا به کنار
بازم گزینه خیلی زیاد داریم، ولی من بذارید با Fire Emblem و Baldur's Gate برم جلو.
مسئله ای که هست اینه که خیلی ها فکر می کنند بازی های اکشن، خیلی مغز خر خورده است و بدون فکر دکمه میزنی و...
نه واقعا
این بازی های اتفاقا جدا از ری اکشن سریع، خیلی هم نیاز به برنامه ریزی و نقشه چینی داره. هم Doom هم Bayonetta بازی هایی اند که به نوع اسلحه، شناخت ات از دشمن و توپوگرافی مرحله جایزه میده و استفاده لحظه ای از هر سه تای این عناصر خیلی کمک می کنه که خفن تر شه بازی تون.
چیزی که هست اینه که نهایتا شما تا یه حدی چالش دارید تو این زمینه. تو جفت بازی ها، بعد از سنجش همه این قضایا، در مواجهه با هر مسئله یه سری راه حل هست که درسته مرحله به مرحله تغییر می کنه. ولی تو خود اون مرحله اون چالش ها ثابت اند.
بر فرض این که شما درجه سختی یه باس رو زیاد کنید، خیلی تغییری تو نوع بازی ایجاد نمیشه. شما باید بهترین راه حلی که برای ارائه دارید رو فقط تو تعداد بیشتر (به خاطر جون بیشتر باس ها) و با خطای کمتر انجام بدید.
در نتیجه خیلی از بازی های اکشن از یه درجه سختی به بالاتر واقعا فان نیستند. صرفا رو مخ اند. چون بالا بردن پارامترها، بازی رو چالشی تر نمی کنه. صرفا طولانی تر می کنه. و این عین سمه برای بازی های اکشن. چون هر چند حرکت هایی که میتونید بزنید نیازمند فکر و ری اکشن اند. ولی از لحاظ کمّی واقعا محدود اند و صرفا نحوه اجراشونه که چالش برانگیزه.
شما تو بایونتا بسته به زمان بندی جاخالی ها و چین کردن کومبوها رو هر باس تا چند دفعه اولی که نقطه ضعف شو گیر میاری میزنی هیجان داری، به محض این که این قضیه از دفعه ششم بره اون ور تر میره رو مرز خسته کننده بودن.
دووم هم همین طور. مراحل خیلی توپوگرافی های خفن و بپر بپر دارن. ولی نهایت تمام مانور های شما حول دشمن به تاکتیک هایی ختم میشه که اگه تعداد این دشمن ها از یه حدی زیادتر شه و توپوگرافی مراحل صرفا پیچیده تر و بزرگتر شن، بیشتر از هیجان داشتن، اعصاب شما خورد میشه (موردی که خیلی از پلیرهای Doom Eternal بهش معترض بودن)
=================
تو بازی های ترن بیس قضیه فرق داره
نکته ای که هست اینه که ما در مورد بازی های ترن بیس واقعا چالش برانگیز صحبت می کنیم
مثلا Persona واقعا کاری نیست که مغزتو درگیر کنه. بیشتر جذابیت اون بازی به روند خیلی چفت و بست دار داستان و بخش ویژوال ناولی اش و گشت و گذار و تعامل با شخصیت ها و صدالبته بخش مبارزات بازی ـه.
ولی مثلا Shin Megami Tensei که بزنید قضیه فرق می کنه. تازه اونم خیلی مثال خفنی نیست چون به نظرم SRPG و TRPG ها مثل فایر امبلم و بالدورز گیت حتی از این نظر بهتر اند
ولی تو شین مگامی تنسه حقیقتا رفلکس و این چیزا اهمیت نداره.
ولی باز قدم به قدم باید آماده باشید. تو بازی های قدیمی تر سری که به خاطر Random Encounter ها باید همیشه یه ترکیب خوب می بستید. از نسخه چهارم به بعد، شما درک بهتری از دشمن های محیط دارید، ولی باز همین بهتون هشدار میده که با چی طرفید در نتیجه هر مقابله یه خورده چالشی تره.
در حالی که به نظر میرسه ترکیب چینی و استراتژی چیدن ـه که اوج هیجان بازی های نوبتی اند
ولی اصلش دقیقا چیزیه که بازی های اکشن ندارن:
متغیرهای هر نوبت!!
خارج از یک سری نقشه چینی فوق العاده خفن، در بیشتر حالات شما تو موقعیت هایی قرار میگیرید که بسته به عین اون نوبت باید همه استراتژی ها رو به هم بریزید.
برای همین درجه سختی های بالاتر شدید حال میده. چون اگه یه یونیت ـی وسط نقشه یه حرکت غافلگیر کننده بزنه شما خیلی کار سخت تری برای بیرون دراومدن از مضیقه دارید. مخصوصا وقتی نقشه تون تا حد خوبی جلو رفته.
بماند که پیش رفتن نقشه شما تو بازی هایی مثل شین مگامی تنسه، بالدورز گیت یا حتی فایر امبلم چیزیه که هیجان اش واقعا توصیف ناپذیره.
وقتی تک تک مهره هاتون درست سر جاشون قرار میگیرن و دشمن مچاله میشه واقعا چیزی رو دستش نیست.
در مورد شین مگامی تنسه این حس موقعی پیش میاد که شما با حرکت های خودتون تک تک نقاط قوت دشمن رو خنثی می کنید و نقاط ضعف شو می کشید بیرون. کاری که حقیقتا ساده نیست. و همینش باعث میشه جذابیت هر باس تا مدت زیادی حفظ شه.
===============
پ.ن: بازی های چند نفره اکشن، مثل شوترهای آنلاین یا بازی های فایتینگ انلاین و اینا از این قاعده استنثا اند، چون استراتژی شما دوباره باید در لحظه تغییر کنه. فقط دوباره در مورد اونا مشکل کیفیت اینترنت و مچ میکینگ ـه تا خود گیم پلی
یا بذارید یه طور دیگه بگم بهتره
بازی های ریل تایم و اکشن خیلی راحتتر و سریعتر نسبت به یه بازی ترن بیس خسته کننده میشن.
===================
این ورژن خلاصه اش بود
حالا بذارید من یکم توضیح بدم
آقا، اوج بازی های اکشن چیه از لحاظ گیم پلی؟ داستان نه ها، فقط گیم پلی
فرضاً میگیم Doom و Bayonetta. شاید بازی های بهتری هم باشن ولی به نظر من تو درجه یک بودن گیم پلی اکشن این دو تا بازی هیچ شکی نیست.
اوج بازی های نوبتی چی اند از لحاظ گیم پلی؟ داستان و اینا به کنار
بازم گزینه خیلی زیاد داریم، ولی من بذارید با Fire Emblem و Baldur's Gate برم جلو.
مسئله ای که هست اینه که خیلی ها فکر می کنند بازی های اکشن، خیلی مغز خر خورده است و بدون فکر دکمه میزنی و...
نه واقعا
این بازی های اتفاقا جدا از ری اکشن سریع، خیلی هم نیاز به برنامه ریزی و نقشه چینی داره. هم Doom هم Bayonetta بازی هایی اند که به نوع اسلحه، شناخت ات از دشمن و توپوگرافی مرحله جایزه میده و استفاده لحظه ای از هر سه تای این عناصر خیلی کمک می کنه که خفن تر شه بازی تون.
چیزی که هست اینه که نهایتا شما تا یه حدی چالش دارید تو این زمینه. تو جفت بازی ها، بعد از سنجش همه این قضایا، در مواجهه با هر مسئله یه سری راه حل هست که درسته مرحله به مرحله تغییر می کنه. ولی تو خود اون مرحله اون چالش ها ثابت اند.
بر فرض این که شما درجه سختی یه باس رو زیاد کنید، خیلی تغییری تو نوع بازی ایجاد نمیشه. شما باید بهترین راه حلی که برای ارائه دارید رو فقط تو تعداد بیشتر (به خاطر جون بیشتر باس ها) و با خطای کمتر انجام بدید.
در نتیجه خیلی از بازی های اکشن از یه درجه سختی به بالاتر واقعا فان نیستند. صرفا رو مخ اند. چون بالا بردن پارامترها، بازی رو چالشی تر نمی کنه. صرفا طولانی تر می کنه. و این عین سمه برای بازی های اکشن. چون هر چند حرکت هایی که میتونید بزنید نیازمند فکر و ری اکشن اند. ولی از لحاظ کمّی واقعا محدود اند و صرفا نحوه اجراشونه که چالش برانگیزه.
شما تو بایونتا بسته به زمان بندی جاخالی ها و چین کردن کومبوها رو هر باس تا چند دفعه اولی که نقطه ضعف شو گیر میاری میزنی هیجان داری، به محض این که این قضیه از دفعه ششم بره اون ور تر میره رو مرز خسته کننده بودن.
دووم هم همین طور. مراحل خیلی توپوگرافی های خفن و بپر بپر دارن. ولی نهایت تمام مانور های شما حول دشمن به تاکتیک هایی ختم میشه که اگه تعداد این دشمن ها از یه حدی زیادتر شه و توپوگرافی مراحل صرفا پیچیده تر و بزرگتر شن، بیشتر از هیجان داشتن، اعصاب شما خورد میشه (موردی که خیلی از پلیرهای Doom Eternal بهش معترض بودن)
=================
تو بازی های ترن بیس قضیه فرق داره
نکته ای که هست اینه که ما در مورد بازی های ترن بیس واقعا چالش برانگیز صحبت می کنیم
مثلا Persona واقعا کاری نیست که مغزتو درگیر کنه. بیشتر جذابیت اون بازی به روند خیلی چفت و بست دار داستان و بخش ویژوال ناولی اش و گشت و گذار و تعامل با شخصیت ها و صدالبته بخش مبارزات بازی ـه.
ولی مثلا Shin Megami Tensei که بزنید قضیه فرق می کنه. تازه اونم خیلی مثال خفنی نیست چون به نظرم SRPG و TRPG ها مثل فایر امبلم و بالدورز گیت حتی از این نظر بهتر اند
ولی تو شین مگامی تنسه حقیقتا رفلکس و این چیزا اهمیت نداره.
ولی باز قدم به قدم باید آماده باشید. تو بازی های قدیمی تر سری که به خاطر Random Encounter ها باید همیشه یه ترکیب خوب می بستید. از نسخه چهارم به بعد، شما درک بهتری از دشمن های محیط دارید، ولی باز همین بهتون هشدار میده که با چی طرفید در نتیجه هر مقابله یه خورده چالشی تره.
در حالی که به نظر میرسه ترکیب چینی و استراتژی چیدن ـه که اوج هیجان بازی های نوبتی اند
ولی اصلش دقیقا چیزیه که بازی های اکشن ندارن:
متغیرهای هر نوبت!!
خارج از یک سری نقشه چینی فوق العاده خفن، در بیشتر حالات شما تو موقعیت هایی قرار میگیرید که بسته به عین اون نوبت باید همه استراتژی ها رو به هم بریزید.
برای همین درجه سختی های بالاتر شدید حال میده. چون اگه یه یونیت ـی وسط نقشه یه حرکت غافلگیر کننده بزنه شما خیلی کار سخت تری برای بیرون دراومدن از مضیقه دارید. مخصوصا وقتی نقشه تون تا حد خوبی جلو رفته.
بماند که پیش رفتن نقشه شما تو بازی هایی مثل شین مگامی تنسه، بالدورز گیت یا حتی فایر امبلم چیزیه که هیجان اش واقعا توصیف ناپذیره.
وقتی تک تک مهره هاتون درست سر جاشون قرار میگیرن و دشمن مچاله میشه واقعا چیزی رو دستش نیست.
در مورد شین مگامی تنسه این حس موقعی پیش میاد که شما با حرکت های خودتون تک تک نقاط قوت دشمن رو خنثی می کنید و نقاط ضعف شو می کشید بیرون. کاری که حقیقتا ساده نیست. و همینش باعث میشه جذابیت هر باس تا مدت زیادی حفظ شه.
===============
پ.ن: بازی های چند نفره اکشن، مثل شوترهای آنلاین یا بازی های فایتینگ انلاین و اینا از این قاعده استنثا اند، چون استراتژی شما دوباره باید در لحظه تغییر کنه. فقط دوباره در مورد اونا مشکل کیفیت اینترنت و مچ میکینگ ـه تا خود گیم پلی
آخرین ویرایش:
کاربرانی که این گفتگو را مشاهده میکنند
Google