انجمن پیرهای دنیای گیم (افراد 30 سال به بالا)

[reach usa]

یه نکته ای به گیمرهای قدیمی دنیا گیم میگم لطفا جدی بگیرید از بازی به عنوان خط کش اندازه گیری افسردگی و بیماری روحی روانی استفاده کنید ... اگر پا به سن گذاشتید و دیگه از بازی کردن لذت نمی برید این اصلا نشانه خوبی نیست اگه همچین حسی بهتون دست داد تمام تلاش خودتون رو بکنید که روحیه اتون رو بهتر کنید تا زمانی که دوباره حس لذت از بازی کردن رو درک کنید. من جدیدا از این فرمول استفاده میکنم واقعا تاثیر داره. ماها یه زمانی عاشق بازی های ویدئویی بودیم چون دنیایی متفاوت و لطیف تری از زندگی واقعی رو بهمون نمایش میداد اجازه ندید اون حس ها کمرنگ بشه اگه دیگه لذت نمی برید به عنوان زنگ خطر قرمز در نظر بگیرید و فورا اقدامات لازم برای بازگشت حس لذت از بازی کردن رو برگردونید به هر نحوی که خودتون بلدید. این فعلا دقیق ترین خط کش من برای اندازه گیری وخامت روح و روانم هست

هر بازی رو هم بازی نکنید که به ارزش گیم واستون پایین نیاد

آره حق با توعه
منم بعد دو سه سال دوری از میادین تازه سری ایکس گرفتم مثل قدیم برم تو دنیای گیم اصلا حس دنیای بیرون رو ندارم و احتیاج به هیجان و ماجراجویی قدیمو دارم

 

[Silent fans]

علاقه از بین نمی رود،بلکه کاهش پیدا می کند،یکی ار دلایل این کاهش،بالا رفتن سطح شعور شما نسبت به آن چیز است.موضوع مهمتری است که جایش را می گیرد.انسان بطور غریزی در جستجوی تجربه های جدید است،حتی اگر تجربه ای غیر معقول باشد،انسان در حال پیشرفت همیشه در جستجوی آگاهی است،آگاهی شما را متفاوت می کند اما به همان اندازه به تنهایتان افزوده می شود.باید یاد بگیرید از تنهایی لذت ببرید در غیر اینصورت به ورای همه ی رنج ها سقوط خواهید کرد.
در آخر اگر از صنعت بازی مثل گذشته لذت نمی برید،مایوس نباشید ذهن بی پرده ی شما در جستجوی چیزی تازه و نو است که تجربه ی متفاوت داشته باشد،در واقع از صنعت بازی خسته نشده است بلکه این چرخه ی تکرار است که حوصله اش را سر برده است.

 

[Morimaxell]

علاقه از بین نمی رود،بلکه کاهش پیدا می کند،یکی ار دلایل این کاهش،بالا رفتن سطح شعور شما نسبت به آن چیز است.موضوع مهمتری است که جایش را می گیرد.

نه فقط این نیست ما بچه بودیم به خاطر بی شعوری که از گیم لذت نمی بردیم که الان سطح شعورمون بیشتر شده باشه دیگه لذت نبریم و این روند رو بخواهیم طبیعی بدونیم. اینکه انسان بتونه از چیزهای ساده لذت ببره این حس خیلی ارزشمنده که در وجود همه بچه ها وجود داره حالا اگه یکی سنش زیاده اما هنوز بتونه از گیم لذت ببره یعنی روح و روانش مثل یه بچه هنوز شفاف و دست نخورده باقی مونده ... هنوزم میگم اگه در دوران کودکی و نوجوانی گیمر هاردکور بودید دوباره سعی کنید انقدر روی روانتون کار کنید که دوباره حس لذت از گیم رو بدست بیارید این باعث میشه از بقیه چیزها هم به همون اندازه بیشتر لذت ببرید.

 

[AMIN-PASHA]

نه فقط این نیست ما بچه بودیم به خاطر بی شعوری که از گیم لذت نمی بردیم که الان سطح شعورمون بیشتر شده باشه دیگه لذت نبریم و این روند رو بخواهیم طبیعی بدونیم. اینکه انسان بتونه از چیزهای ساده لذت ببره این حس خیلی ارزشمنده که در وجود همه بچه ها وجود داره حالا اگه یکی سنش زیاده اما هنوز بتونه از گیم لذت ببره یعنی روح و روانش مثل یه بچه هنوز شفاف و دست نخورده باقی مونده ... هنوزم میگم اگه در دوران کودکی و نوجوانی گیمر هاردکور بودید دوباره سعی کنید انقدر روی روانتون کار کنید که دوباره حس لذت از گیم رو بدست بیارید این باعث میشه از بقیه چیزها هم به همون اندازه بیشتر لذت ببرید.

سلام و درود
من الان 39 سالمه با دوتا فرزند دختر، و هر روز اشتیاق و علاقم به گیم بیشتر میشه، طوری که روزهای تعطیل بالای 10 ساعت گیم بازی میکنم، و فکر هم نمیکنم روزی برسه که بدون گیم بتونم زندگی کنم، اصلا گاها اینطوری فکر میکنم که : اونایی که گیم بازی نمیکنن چطوری از زندگی لذت میبرن،
به نظرمن علاقه با سن و گذشت زمان از بین نمیره،
حالا شاید بگین شما مشکلی نداری و وضعت خوبه و اینطوری میگی، نه دوستان من کارمندم و اتفاقا شغل خیلی سختی (جسمی و روحی) دارم، نظامی هستم و گه گاهی یک ماه یا بیشتر ماموریت هستم و واقعا سخته، ولی با این سختی و مشکلات باز علاقم به گیم کم که نشده بیشتر هم شده، طوری که مواقعی که به کنسول دسترسی ندارم هم مدام تو گوشی اخبار و نقد و برسی و مطالب گیمینگ میخونم یا اینجا تو بازیسنتر هستم تا تو توییچ استریم بازی هایی که دوست دارم رو میبینم
واقعا حیفه هرکاری میتونین نزارین علاقتون به گیم کم بشه،

فرستاده شده از BAC-L21ِ من با Tapatalk

 

[Morimaxell]

سلام و درود
من الان 39 سالمه با دوتا فرزند دختر، و هر روز اشتیاق و علاقم به گیم بیشتر میشه، طوری که روزهای تعطیل بالای 10 ساعت گیم بازی میکنم، و فکر هم نمیکنم روزی برسه که بدون گیم بتونم زندگی کنم، اصلا گاها اینطوری فکر میکنم که : اونایی که گیم بازی نمیکنن چطوری از زندگی لذت میبرن،
به نظرمن علاقه با سن و گذشت زمان از بین نمیره،
حالا شاید بگین شما مشکلی نداری و وضعت خوبه و اینطوری میگی، نه دوستان من کارمندم و اتفاقا شغل خیلی سختی (جسمی و روحی) دارم، نظامی هستم و گه گاهی یک ماه یا بیشتر ماموریت هستم و واقعا سخته، ولی با این سختی و مشکلات باز علاقم به گیم کم که نشده بیشتر هم شده، طوری که مواقعی که به کنسول دسترسی ندارم هم مدام تو گوشی اخبار و نقد و برسی و مطالب گیمینگ میخونم یا اینجا تو بازیسنتر هستم تا تو توییچ استریم بازی هایی که دوست دارم رو میبینم
واقعا حیفه هرکاری میتونین نزارین علاقتون به گیم کم بشه،

فرستاده شده از BAC-L21ِ من با Tapatalk

خیلی عالیه ... بعضی ها فکر میکنن به خاطر بزرگ شدن از بازی کردن زده شدن اما حقیقت به خاطر بزرگ شدن جسمتون نیست و روح و روانتون پیر شده اصلا نشونه خوبی نیست پیر شدن روان هم دست خود طرفه پیرمرد 70 ساله دیدم روحیه اش خیلی جوان تر از یه آدم 20 ساله است

 

[AMIN-PASHA]

خیلی عالیه ... بعضی ها فکر میکنن به خاطر بزرگ شدن از بازی کردن زده شدن اما حقیقت به خاطر بزرگ شدن جسمتون نیست و روح و روانتون پیر شده اصلا نشونه خوبی نیست پیر شدن روان هم دست خود طرفه پیرمرد 70 ساله دیدم روحیه اش خیلی جوان تر از یه آدم 20 ساله است

دقیقا من خودم الان یه دوست بسیار سمیمی دارم که 45 سالشه و هنوز به طور جدی گیم بازی میکنه، ps4 داره و همون دو روز پیش هم براش یه سرس اس گرفتیم،
بسیار با روحیه و شاد هم هست، تمام (تاکید میکنم تمام) سری بازی های رزیدنت اویل رو هم پلات کرده،

 

[mqg1387]

این xbox original من بود
یادش بخیر

چه سلطان ترتمیزی

 

[Morimaxell]

این بازی چی بود که هنوز بعد از 18 سال وقتی تصاویرش رو می بینی حس خوبی بهت دست میده؟

صداهای شهر 17 و آیتم های بازی که الان داره تو گوشم ریپلی میشه دوباره با دیدن این تصاویر نشون میده یه بازی خوب چطوری تو مغز گیمر ماندگار میشه و جا باز میکنه

 

[Red Sox]

آقا از بزرگترها سوالی دارم، اول یخورده مقدمه بگم:

من اواخر دهه ۲۰۰۰ و اوایل دهه ۱۰، راهنمایی و دبیرستانی بودم و دوران اوج گیمریم بود. بعد اگه میخواستم همون موقع یه بازی که قبل از از سال ۲۰۰۰ عرضه شده رو انجام بدم، برام خیلی سخت بود. مثلا fallout 1 رو چند بار تلاش کردم شروع کنم، ولی اصلا برام غیر قابل بازی بود. یا مثلا Ocarina of time رو که بازی کردم خیلی لذت بردم، ولی بازم این حس رو داشتم که چقدر قدیمیه این بازی.

دیگه از ۲۰۱۲ به اینور کلا سراغ گیم نرفته بودم تا کرونا که شروع شد. حالا که من الان بازی‌های سال ۲۰۱۰ و عقب‌تر رو انجام میدم، حتی بازی‌هایی که اون موقع تجربه نکرده بودمشون، اصلا حس کهنگی بازی بهم دست نمیده. خیلی نمیتونم بین بازی‌ای که سال ۲۰۲۰ عرضه شده با بازی که سال ۲۰۱۰ عرضه شده تمایز قائل شم، ولی هنوزم بازی‌های ۲۰۰۰ به قبل برام «بدقلق» هستن. مثلا من موقع کرونا نشستم کل گیرز و هیلو رو از اول تا آخر یکی یکی رفتم. گیرز ۱ با ۵ فرق داشت و بازی هی مدام روونتر میشد، ولی گیرز ۱ برام «غیر قابل بازی» و «بدقلق» نبود.

حالا سوال من اینه که اونایی که مثلا ده سال از من بزرگتر هستن، آیا شما هم همچین تجربه‌ مشابهی داشتید؟ یعنی مثلا بازی‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۰۰ رو میتونستید یه اندازه لذت ببرید؟ یا برای شما هم این یک دهه تفاوت فاحشی داشت؟ یا شایدم هنوزم میتونید بین بازی سال ۲۰۲۰ و ۲۰۱۰ تفاوت فاحش رو حس کنید؟

یه سوال هم باید از نسل جوون‌تر که ده سال یا بیشتر از من کوچیکترن پرسید که آیا میتونن بازی‌های قبل ۲۰۱۰ رو لذت ببرن، بدون اینکه به چشم یه بازی قدیمی بهشون نگاه کنن و سطح انتظاراتشون رو پایین نیارن؟

مثلا من آنچارتد رو بازی نکردم، ولی میتونم تصور کنم الان آنچارتد ۱ رو بازی کنم همونقدر لذت میبرم که اسپایدرمن پی‌اس‌۴ رو بازی کردم و لذت بردم. ولی اگه half life 1 رو که تا حالا بازی نکردم تجربه کنم، فکر میکنم احتمال زیادی وجود داره که نتونم با بازی ارتباط برقرار کنم. سوال من اینه که اونی که الان دبیرستانی یا جوونتر هست، به همون اندازه من یا بیشتر از آنچارتد ۱ لذت میبره، یا نه برای اونم آنچارتد یه بازی قدیمیه که نمیشه باهاش ارتباط برقرار کرد؟

 

[blak]

آقا از بزرگترها سوالی دارم، اول یخورده مقدمه بگم:

من اواخر دهه ۲۰۰۰ و اوایل دهه ۱۰، راهنمایی و دبیرستانی بودم و دوران اوج گیمریم بود. بعد اگه میخواستم همون موقع یه بازی که قبل از از سال ۲۰۰۰ عرضه شده رو انجام بدم، برام خیلی سخت بود. مثلا fallout 1 رو چند بار تلاش کردم شروع کنم، ولی اصلا برام غیر قابل بازی بود. یا مثلا Ocarina of time رو که بازی کردم خیلی لذت بردم، ولی بازم این حس رو داشتم که چقدر قدیمیه این بازی.

دیگه از ۲۰۱۲ به اینور کلا سراغ گیم نرفته بودم تا کرونا که شروع شد. حالا که من الان بازی‌های سال ۲۰۱۰ و عقب‌تر رو انجام میدم، حتی بازی‌هایی که اون موقع تجربه نکرده بودمشون، اصلا حس کهنگی بازی بهم دست نمیده. خیلی نمیتونم بین بازی‌ای که سال ۲۰۲۰ عرضه شده با بازی که سال ۲۰۱۰ عرضه شده تمایز قائل شم، ولی هنوزم بازی‌های ۲۰۰۰ به قبل برام «بدقلق» هستن. مثلا من موقع کرونا نشستم کل گیرز و هیلو رو از اول تا آخر یکی یکی رفتم. گیرز ۱ با ۵ فرق داشت و بازی هی مدام روونتر میشد، ولی گیرز ۱ برام «غیر قابل بازی» و «بدقلق» نبود.

حالا سوال من اینه که اونایی که مثلا ده سال از من بزرگتر هستن، آیا شما هم همچین تجربه‌ مشابهی داشتید؟ یعنی مثلا بازی‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۰۰ رو میتونستید یه اندازه لذت ببرید؟ یا برای شما هم این یک دهه تفاوت فاحشی داشت؟ یا شایدم هنوزم میتونید بین بازی سال ۲۰۲۰ و ۲۰۱۰ تفاوت فاحش رو حس کنید؟

یه سوال هم باید از نسل جوون‌تر که ده سال یا بیشتر از من کوچیکترن پرسید که آیا میتونن بازی‌های قبل ۲۰۱۰ رو لذت ببرن، بدون اینکه به چشم یه بازی قدیمی بهشون نگاه کنن و سطح انتظاراتشون رو پایین نیارن؟

مثلا من آنچارتد رو بازی نکردم، ولی میتونم تصور کنم الان آنچارتد ۱ رو بازی کنم همونقدر لذت میبرم که اسپایدرمن پی‌اس‌۴ رو بازی کردم و لذت بردم. ولی اگه half life 1 رو که تا حالا بازی نکردم تجربه کنم، فکر میکنم احتمال زیادی وجود داره که نتونم با بازی ارتباط برقرار کنم. سوال من اینه که اونی که الان دبیرستانی یا جوونتر هست، به همون اندازه من یا بیشتر از آنچارتد ۱ لذت میبره، یا نه برای اونم آنچارتد یه بازی قدیمیه که نمیشه باهاش ارتباط برقرار کرد؟

کلا بازی خوب تاریخ مصرف نداره مگه پای سلیقه وسط باشه
هرچند به نظر من بعد سال ۲۰۱۲ کیفت وکمیت بازی ها مخصوصا تو بخش داستانی افت کرد

 

[highlight]

آقا از بزرگترها سوالی دارم، اول یخورده مقدمه بگم:

من اواخر دهه ۲۰۰۰ و اوایل دهه ۱۰، راهنمایی و دبیرستانی بودم و دوران اوج گیمریم بود. بعد اگه میخواستم همون موقع یه بازی که قبل از از سال ۲۰۰۰ عرضه شده رو انجام بدم، برام خیلی سخت بود. مثلا fallout 1 رو چند بار تلاش کردم شروع کنم، ولی اصلا برام غیر قابل بازی بود. یا مثلا Ocarina of time رو که بازی کردم خیلی لذت بردم، ولی بازم این حس رو داشتم که چقدر قدیمیه این بازی.

دیگه از ۲۰۱۲ به اینور کلا سراغ گیم نرفته بودم تا کرونا که شروع شد. حالا که من الان بازی‌های سال ۲۰۱۰ و عقب‌تر رو انجام میدم، حتی بازی‌هایی که اون موقع تجربه نکرده بودمشون، اصلا حس کهنگی بازی بهم دست نمیده. خیلی نمیتونم بین بازی‌ای که سال ۲۰۲۰ عرضه شده با بازی که سال ۲۰۱۰ عرضه شده تمایز قائل شم، ولی هنوزم بازی‌های ۲۰۰۰ به قبل برام «بدقلق» هستن. مثلا من موقع کرونا نشستم کل گیرز و هیلو رو از اول تا آخر یکی یکی رفتم. گیرز ۱ با ۵ فرق داشت و بازی هی مدام روونتر میشد، ولی گیرز ۱ برام «غیر قابل بازی» و «بدقلق» نبود.

حالا سوال من اینه که اونایی که مثلا ده سال از من بزرگتر هستن، آیا شما هم همچین تجربه‌ مشابهی داشتید؟ یعنی مثلا بازی‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۰۰ رو میتونستید یه اندازه لذت ببرید؟ یا برای شما هم این یک دهه تفاوت فاحشی داشت؟ یا شایدم هنوزم میتونید بین بازی سال ۲۰۲۰ و ۲۰۱۰ تفاوت فاحش رو حس کنید؟

یه سوال هم باید از نسل جوون‌تر که ده سال یا بیشتر از من کوچیکترن پرسید که آیا میتونن بازی‌های قبل ۲۰۱۰ رو لذت ببرن، بدون اینکه به چشم یه بازی قدیمی بهشون نگاه کنن و سطح انتظاراتشون رو پایین نیارن؟

مثلا من آنچارتد رو بازی نکردم، ولی میتونم تصور کنم الان آنچارتد ۱ رو بازی کنم همونقدر لذت میبرم که اسپایدرمن پی‌اس‌۴ رو بازی کردم و لذت بردم. ولی اگه half life 1 رو که تا حالا بازی نکردم تجربه کنم، فکر میکنم احتمال زیادی وجود داره که نتونم با بازی ارتباط برقرار کنم. سوال من اینه که اونی که الان دبیرستانی یا جوونتر هست، به همون اندازه من یا بیشتر از آنچارتد ۱ لذت میبره، یا نه برای اونم آنچارتد یه بازی قدیمیه که نمیشه باهاش ارتباط برقرار کرد؟

به نظر بنده هم همون طور که دوست خوبمون blak فرمودند واقعا این منظر سلیقه ای هستش و همین طور بازی خوب یه جورایی تاریخ مصرف طولانی تری داره.

ببینید الان خود من که بازی رو سالیان پیش شروع کردم چه برای بازی‌های جدید و چه قدیم در سبک‌های مورد علاقه خودم ارزش قائل هستم و این یعنی سلیقه شخصی.

از اون طرف، دور و بر خودم مثلا افرادی در محدوده سنی ۱۴ تا ۱۸ سال می بینم که از بازی‌های سگا جنسیس و نسل‌های قبل و بعدش به لطف شبیه سازها استقبال می کنند و با هون آب و تابی ازش یاد می‌کنند که از بازی‌های جدید لذت می برند. این هم باز بخشی مربوط به سلیقه و بخش دیگه در رابطه با کیفیت قابل قبول اون بازی‌های قدیمی (منظورم کیفیت گرافیکی نیست) و قدرت ایجاد حس لذت هستش حتی برای نسل های بعد از سال ساختشون. چون این نوجوان ها که خاطره ای از اون بازی‌ها ندارند که بگیم حس نوستالژیک باعث گرایش اونها بوده. بنابراین واقعا فاکتورهای انتخاب یک بازی و میزان حس لذت بردن، بین افراد متفاوته.
در کل با هر چیزی که شادت میکنه از زمانت لذت ببر و مطمئن باش در جایگاه خودت انشاالله انتخاب های مناسبی رو داری دنبال میکنی.

پیروز باشی. ایام بکام⚘

 

[blak]

فیلمشم قشنگه

 

[Dinosaur]

آقا از بزرگترها سوالی دارم، اول یخورده مقدمه بگم:

من اواخر دهه ۲۰۰۰ و اوایل دهه ۱۰، راهنمایی و دبیرستانی بودم و دوران اوج گیمریم بود. بعد اگه میخواستم همون موقع یه بازی که قبل از از سال ۲۰۰۰ عرضه شده رو انجام بدم، برام خیلی سخت بود. مثلا fallout 1 رو چند بار تلاش کردم شروع کنم، ولی اصلا برام غیر قابل بازی بود. یا مثلا Ocarina of time رو که بازی کردم خیلی لذت بردم، ولی بازم این حس رو داشتم که چقدر قدیمیه این بازی.

دیگه از ۲۰۱۲ به اینور کلا سراغ گیم نرفته بودم تا کرونا که شروع شد. حالا که من الان بازی‌های سال ۲۰۱۰ و عقب‌تر رو انجام میدم، حتی بازی‌هایی که اون موقع تجربه نکرده بودمشون، اصلا حس کهنگی بازی بهم دست نمیده. خیلی نمیتونم بین بازی‌ای که سال ۲۰۲۰ عرضه شده با بازی که سال ۲۰۱۰ عرضه شده تمایز قائل شم، ولی هنوزم بازی‌های ۲۰۰۰ به قبل برام «بدقلق» هستن. مثلا من موقع کرونا نشستم کل گیرز و هیلو رو از اول تا آخر یکی یکی رفتم. گیرز ۱ با ۵ فرق داشت و بازی هی مدام روونتر میشد، ولی گیرز ۱ برام «غیر قابل بازی» و «بدقلق» نبود.

حالا سوال من اینه که اونایی که مثلا ده سال از من بزرگتر هستن، آیا شما هم همچین تجربه‌ مشابهی داشتید؟ یعنی مثلا بازی‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۰۰ رو میتونستید یه اندازه لذت ببرید؟ یا برای شما هم این یک دهه تفاوت فاحشی داشت؟ یا شایدم هنوزم میتونید بین بازی سال ۲۰۲۰ و ۲۰۱۰ تفاوت فاحش رو حس کنید؟

یه سوال هم باید از نسل جوون‌تر که ده سال یا بیشتر از من کوچیکترن پرسید که آیا میتونن بازی‌های قبل ۲۰۱۰ رو لذت ببرن، بدون اینکه به چشم یه بازی قدیمی بهشون نگاه کنن و سطح انتظاراتشون رو پایین نیارن؟

مثلا من آنچارتد رو بازی نکردم، ولی میتونم تصور کنم الان آنچارتد ۱ رو بازی کنم همونقدر لذت میبرم که اسپایدرمن پی‌اس‌۴ رو بازی کردم و لذت بردم. ولی اگه half life 1 رو که تا حالا بازی نکردم تجربه کنم، فکر میکنم احتمال زیادی وجود داره که نتونم با بازی ارتباط برقرار کنم. سوال من اینه که اونی که الان دبیرستانی یا جوونتر هست، به همون اندازه من یا بیشتر از آنچارتد ۱ لذت میبره، یا نه برای اونم آنچارتد یه بازی قدیمیه که نمیشه باهاش ارتباط برقرار کرد؟

این قضیه برای من به عنوان گیمری که حدود ۳۰ سال سابقه بازی کردن دارم هم کم و بیش وجود داره. علتش هم به این برمی‌گرده که از اواسط دهه ۱۹۹۰ تا اوایل دهه ۲۰۰۰، بازیسازها در حال آزمون و خطا با فضای سه‌بعدی و نحوه کنترل کاراکترها توی این فضا بودن. ولی کم‌کم به یه نقطه‌ای رسیدن که اوضاع بهتر شد و استانداردهایی از راه رسید که دیگه اکثراً سراغ همون استانداردها رفتن و اون «بد قلق بودن» کمرنگ شد. در این حد که به نظر من، «نحوه کنترل کاراکترها» و «رابط کاربری» توی بازی‌های متوسط و حتی گاهی اوقات ضعیفِ امروزی، از خیلی بازی‌های به شدت خفنِ دهه ۱۹۹۰ بهتره.
خیلی مثال‌ها می‌شه زد. مثلاً سری Resident Evil وقتی وارد بازار شد، غوغا به پا کرد و ملت دیوانه شده بودن! ولی الآن اگه یه گیمر جدید که حس نوستالژیکی نسبت به RE نداره سراغ نسخه‌های اول و دوران PS1 بره، واقعاً کنترل و گیم‌پلی بازی براش فاجعه هست! یا همون اول می‌ذاره کنار و می‌گه نخواستیم، یا دیگه باید خیلی اهل عشق و حال با تاریخ صنعت بازی باشه و پیش خودش بگه سختی‌های کنترل رو تحمل می‌کنم تا ببینم ملت اون زمان چه بازی‌های معروفی رو تجربه می‌کردن.
یا GTAهای کلاسیک، واقعاً از نظر کنترل و گیم‌پلی و گان‌پلی و... به هیچ وجه قابل مقایسه با GTAهای جدید نیستن و طبق هر متر و معیاری، مشکلات اساسی توی کنترل دارن. ولی باید تکامل صنعت بازی رو در نظر بگیریم و توجه کنیم که اون زمان اوضاع چطوری بوده و در اون صورت، به این نتیجه می‌رسیم که همین مدل گیم‌پلی نسبت به اون زمان بد نبوده و در ترکیب با داستان و شخصیت‌پردازی‌های جالب و مأموریت‌های متنوع، باعث می‌شده اون بازی‌ها شاهکارِ زمان خودشون محسوب بشن. کلاً بینهایت مثال داریم و خیلی از بزرگ‌ترین بازی‌های تاریخ، الآن در مقایسه با بازی‌های امروزی از نظر گیم‌پلی کهنه و قدیمی به نظر می‌رسن. بعضی وقت‌ها هم این قضیه رو به «بهتر و حرفه‌ای‌تر بودن» اون بازی‌ها نسبت می‌دن که من مخالفم و به نظرم کُشتی گرفتن با کنترل و گیم‌پلی، به معنی حرفه‌ای بودنش نیست. یعنی اینکه شما برای راه رفتن توی محیط به فنا می‌رفتی و می‌خوردی به در و دیوار و دوربین کج و کوله می‌شد یا باید برای هدف گرفتن یه دشمن ساده، کلی ژانگولربازی درمی‌آوردی و به بدبختی سلاح رو سمتش می‌گرفتی و از اون طرف هم دشمن خیلی راحت از ۵۰۰ متری به شما شلیک می‌کرد (که ربطی به هوش مصنوعی خوب نداشت و بیشتر یه جور تقلب بود)، نشون‌دهنده حرفه‌ای بودن بازی نبوده و برعکس، به ضعف گیم‌پلی برمی‌گشته.
البته این قضیه در مورد همه بازی‌ها نبوده و مثلاً همون Half-Life که مثال زدی، به نظرم همچنان خیلی خوب مونده. من این بازی رو زمان خودش کامل تجربه نکرده بودم (برام سخت بود!) و تازه چند سال پیش تا آخرش رفتم و واقعاً حیرت کردم که چطوری اون زمان همچین چیز عجیبی ساخته بودن که هنوز هم تجربه خفنی ارائه می‌ده و یه حس سینمایی جالبی داره که الآن خیلی از بازیسازها کلی تلاش می‌کنن و نمی‌تونن به اون حس برسن. یا نمونه‌هایی مثل Max Payne که هنوز گیم‌پلی لذت‌بخشی داره و حداقل برای من قدیمی نشده. ولی خیلی از بازی‌های سه‌بعدی اواسط دهه ۱۹۹۰ تا اوایل ۲۰۰۰ هستن که از نظر گیم‌پلی قدیمی شدن و باید یه ذره زجر کشید برای تجربه‌شون. بیشتر هم بازی‌های سوم شخص این طوری هستن و مثلاً یه سری از FPSهای اون دوران، هنوز هم کاملاً از نظر گیم‌پلی جذابیت دارن یا خیلی از ریسینگ‌ها و فایتینگ‌ها و... رو می‌شه راحت بازی کرد.
از اون طرف بازی‌های NES (میکرو) و سگا جنسیس و کلاً بازی‌های دوبعدی، حداقل از نظر من این شکلی نیستن. یعنی ۲۰۰ سال دیگه هم بگذره، هنوز گیم‌پلی لذت‌بخشی دارن و بارها پیش اومده که این بازی‌های دوبعدی رو با امولاتور برای صدمین دفعه تموم کردم یا سراغ چیزهای جدید (مثلاً روی SNES که کنسولش رو نداشتم) رفتم و کلی لذت بردم.
کل صحبت‌هایی که کردم، در مورد گیم‌پلی (و بیشتر نحوه کنترل کاراکترها) بود و چیزهای دیگه مثل داستان و اینا یه بحث دیگه هستن و توی بعضی از همون بازی‌های قدیمی که کنترل خوبی (با استانداردهای امروزی) ندارن هم می‌شه داستان‌ها و شخصیت‌پردازی‌های فوق‌العاده‌ای پیدا کرد که از خیلی بازی‌های امروزی جلوتر بودن. البته اگه فقط اون قله‌ها و خفن‌ترین‌های قدیمی رو در نظر نگیریم و یه میانگین کلی از داستان و شخصیت‌پردازی بازی‌های قدیمی و جدید محاسبه کنیم، به نظرم میانگین امروزی بهتر از قبل هست.
در مجموع اگه بحث نوستالژی رو کنار بذاریم و کسی رو در نظر بگیریم که تازه می‌خواد سراغ بازی‌های قدیمی بره، من فکر می‌کنم همچین حالتی در مورد گیم‌پلی و رابط کاربری و راحتی ارتباط با بازی‌ها توی دوره‌های مختلف وجود داره:
دوران دوبعدی: خوب
دوران سه‌بعدی تا حدود ۲۰۰۰: متوسط تا سخت
دوران سه‌بعدی از ۲۰۰۰ تا حدود ۲۰۰۴/۲۰۰۵: متوسط
دوران سه‌بعدی از ۲۰۰۴/۲۰۰۵: خوب

 

[Changed_Man 50]

چقد Tekken 3 شاهکار بوده من وقتی شش هفت سالم بود بازی میکردم الانم دوباره گرفتم دیدم انیمیشن ها و کنترلش جوری هست که الان 100% قابل بازیه

 

[king of north]

چون بازی تیکن ۳ از سری بازی های فایتینگ است که دو بعدیه در اصل

و گیم پد ps1 حتی اون زمانی که شوک هنوز ارزه نشده بود یا همون دوال شوک برای دسته ps1
بازم استفاده از گیم پد خوب بود تو تیکن ۳

واقعا دو بعدی بود ؟
واقعا تا الان به این قضیه توجه نکرده بودم . اما واسه زمان بچگی ما از مورتال ۱۱ هم واقعی تر بود همه چی