امتياز اعضای بازی سنتر به عناوین پلتفرم های نینتندو

[sadegh93]

با سلام خدمت دوستان.

در این تاپیک نظرات و یا نمره و بررسی خودتون رو در مورد عناوین پلتفرم‌های نینتندو می‌تونید اعلام کنید تا سایر دوستان از تجربه یا نظر شما بهره مند بشوند.

باتشکر

 

[mr-game&watch]

fire emblem warriors three hopes
اول یک نکته رو بگم پرفورمنس بازی نسبت به Age of calamity واقعاً پیشرفت داشته.
با اینکه بازی رو هنوز تموم نکردم اما داستان بازی تا اینجا رضایت بخش بوده و کاملاً اون حس خاکستری بودن جهان رو انتقال میده
گیم پلی هم خوب هست اما ترجیح میدادم که سیستم کلاس های جادوگر بیشتر شبیه سری اصلی بود که خب با ذات موسو زیاد هم خوانی نداره
فقط یک مورد یکم رو مخم بود اونم اینه که وقتی از گیم پلی تند سری موسو سویچ میکنی رو بخش داستان که دوتا دیالوگ ساپورت رو ببینی به خاطر حالت ذهنی حوصله ام نمی کشید

در کل بازی به طرفداران موسو و در درجه بعد به طرفداران فایر امبلم پیشنهاد میشه
8/10

 

[Z-fan]

A Short Hike

A Short Hike یکی از اون ایندی های شدید ارزون و کوتاهیه که پاییز امسال از eshop خریدمش وقتی تخفیف خورد و بالاخره تونستم امتحان کنم ببینم چجوریه
و عالی بود. نمیشه خیلی از بازی شکایت کرد.
تو بازی شما نقش یه پنگوئن کوچولو رو دارید که با خاله اش رفته به یه جزیره توریستی/طبیعت گردی. این پنگوئن کوچولوی ما ولی گوشی اش آنتن نمیده تو جزیره و خاله اش بهش میگه تنها جایی که جزیره توش آنتن داریم یخورده نوک قله جزیره است. فلذا انگیزه شما برای رسیدن به نوک قله شروع میشه
گیم پلی بازی خیلی باحاله. یه جورایی مثل زلدا است. شما هم میتونی از در و دیوار بری بالا هم پرواز کنی. ولی اینا محدوده به تعداد پرهایی که داری و بازی جایی راهتو نبسته فقط بستگی داره چقدر پر گرفته باشی از گشت و گذار. و اوه مای گاد این جزیره با این که خیلی بزرگ نیست ولی پر شخصیت و سناریو و اتفاقات دوست داشتنیه. بهترین چیزش هم گرافیکشه که یادآور بازی های سه بعدی رو DS ـه ولی شدید به بازی استایل داده
کلا بازی ایه که همه جوره کوتاهس ولی تو رهنت میمونه از بس خوبه.

+ داستان به شدت ساده ولی دوست داشتنی با پایان فوق العاده
+ ایده باحال گیم پلی
+ جزئیات جزیره و شخصیت ها و فعالیت های باحالی که توش هست
+ گرافیک به شدت استایلیزه و خاص
+ کوتاه و به شدت شیرین

- کاش جزیره یه مپ سه بعدی ای چیزی داشت که موقعیت خودتو به نسبت بقیه لندمارک ها میتونستی بسنجی. چون توپوگرافی جزیره همین جوریش خیلی پیچیده است
- کنترل قایق رو اعصابه واقعا

9/10

=========================================



Spiritfarer

اینم مثل A Short Hike یه بازی ایندی با ارت استایل به شدت فوق العاده. داستان محشر و شخصیت های دوست داشتنیه با یه گیم پلی باحال و خاص در مورد سوار کردن ارواح و رسوندنشون به خواسته هاشون تا آماده رفتن به دنیای بعدی شن. مشکل اینه که برخلاف A Short Hike، این جا تو Spiritfarer بازی خیلی و به طرز احمقانه ای خیلی طولانیه
بازی همون جوری که گفتم در مورد یه دختره است به اسم استلا که یه روز Charon (قایق سوار معروف افسانه های یونان که روح آدما رو سوار قایق به دنیای زیرین میفرسته) به استلا میگه که میخواد جانشینش شه و به جاش ارواح رو به سمت دنیای بعد از مرگ هل بده. استلا قبول می کنه و شما صاحب کشتی کارون میشید. جایی که توش ارواح مردم تو ظاهر یه حیوون ساکن اش میشن و بعد چند روز سفر و درد و دل وا کردن گره های دلشون آماده میشن که استلا ببرتشون سمت دروازه عبور و وارد دنیای پس از مرگ شن. موسیقی، گرافیک داستان و گیم پلی همه اینا فوق العاده است تو این بازی
ولی به طرز احمقانه ای طولانیه. یه چیزی در حد 30 35 ساعت و من نتونستم آخر سر تمومش کنم با این که 30 ساعت ازش رفتم. ایده بازی با این که محشره ولی بعد 20 ساعت قشنگ رنگ میبازه و بین این جزیره ها گشتن با قایق ات بدجور خسته کننده میشه. روند پیشروی بازی هم متاسفانه خیلی کنده و Gameplay loop بازی جوریه که مجبوری زیاد بک ترکینگ کنیو برگردی جاهایی که قبلا بودی که اعصاب خورد کن تر می کنه قضیه رو
سر همین ارزش همچین بازی ای زیاد میاد پایین واسه من علی رغم همه چیزهایی که در موردش دوست دارم

+ آرت استایل و انیمیشن استثنایی شخصیت ها تو سبک دو بعدی
+ طراحی و اتمسفر جزیره ها و دنیای بازی
+ داستان و شخصیت ها و سرانجام های واقعا متفاوت و تفکربرانگیزشون
+ المان های شخصی سازی مختلف در مورد قایق

- به شدت طولانی
- چرخه گیم پلی از یه جایی به بعد خیلی تکراری میشه
- جزیره های اصلی علی رغم دیزاین و ظاهر شلوغ و بزرگشون توشون خیلی اتفاق خاصی نمی افته

6/10

 

[ashe]

View attachment 277254

A Short Hike

A Short Hike یکی از اون ایندی های شدید ارزون و کوتاهیه که پاییز امسال از eshop خریدمش وقتی تخفیف خورد و بالاخره تونستم امتحان کنم ببینم چجوریه
و عالی بود. نمیشه خیلی از بازی شکایت کرد.
تو بازی شما نقش یه پنگوئن کوچولو رو دارید که با خاله اش رفته به یه جزیره توریستی/طبیعت گردی. این پنگوئن کوچولوی ما ولی گوشی اش آنتن نمیده تو جزیره و خاله اش بهش میگه تنها جایی که جزیره توش آنتن داریم یخورده نوک قله جزیره است. فلذا انگیزه شما برای رسیدن به نوک قله شروع میشه
گیم پلی بازی خیلی باحاله. یه جورایی مثل زلدا است. شما هم میتونی از در و دیوار بری بالا هم پرواز کنی. ولی اینا محدوده به تعداد پرهایی که داری و بازی جایی راهتو نبسته فقط بستگی داره چقدر پر گرفته باشی از گشت و گذار. و اوه مای گاد این جزیره با این که خیلی بزرگ نیست ولی پر شخصیت و سناریو و اتفاقات دوست داشتنیه. بهترین چیزش هم گرافیکشه که یادآور بازی های سه بعدی رو DS ـه ولی شدید به بازی استایل داده
کلا بازی ایه که همه جوره کوتاهس ولی تو رهنت میمونه از بس خوبه.

+ داستان به شدت ساده ولی دوست داشتنی با پایان فوق العاده
+ ایده باحال گیم پلی
+ جزئیات جزیره و شخصیت ها و فعالیت های باحالی که توش هست
+ گرافیک به شدت استایلیزه و خاص
+ کوتاه و به شدت شیرین

- کاش جزیره یه مپ سه بعدی ای چیزی داشت که موقعیت خودتو به نسبت بقیه لندمارک ها میتونستی بسنجی. چون توپوگرافی جزیره همین جوریش خیلی پیچیده است
- کنترل قایق رو اعصابه واقعا

9/10

==============================================================

View attachment 277255

Spiritfarer

اینم مثل A Short Hike یه بازی ایندی با ارت استایل به شدت فوق العاده. داستان محشر و شخصیت های دوست داشتنیه با یه گیم پلی باحال و خاص در مورد سوار کردن ارواح و رسوندنشون به خواسته هاشون تا آماده رفتن به دنیای بعدی شن. مشکل اینه که برخلاف A Short Hike، این جا تو Spiritfarer بازی خیلی و به طرز احمقانه ای خیلی طولانیه
بازی همون جوری که گفتم در مورد یه دختره است به اسم استلا که یه روز Charon (قایق سوار معروف افسانه های یونان که روح آدما رو سوار قایق به دنیای زیرین میفرسته) به استلا میگه که میخواد جانشینش شه و به جاش ارواح رو به سمت دنیای بعد از مرگ هل بده. استلا قبول می کنه و شما صاحب کشتی کارون میشید. جایی که توش ارواح مردم تو ظاهر یه حیوون ساکن اش میشن و بعد چند روز سفر و درد و دل وا کردن گره های دلشون آماده میشن که استلا ببرتشون سمت دروازه عبور و وارد دنیای پس از مرگ شن. موسیقی، گرافیک داستان و گیم پلی همه اینا فوق العاده است تو این بازی
ولی به طرز احمقانه ای طولانیه. یه چیزی در حد 30 35 ساعت و من نتونستم آخر سر تمومش کنم با این که 30 ساعت ازش رفتم. ایده بازی با این که محشره ولی بعد 20 ساعت قشنگ رنگ میبازه و بین این جزیره ها گشتن با قایق ات بدجور خسته کننده میشه. روند پیشروی بازی هم متاسفانه خیلی کنده و Gameplay loop بازی جوریه که مجبوری زیاد بک ترکینگ کنیو برگردی جاهایی که قبلا بودی که اعصاب خورد کن تر می کنه قضیه رو
سر همین ارزش همچین بازی ای زیاد میاد پایین واسه من علی رغم همه چیزهایی که در موردش دوست دارم

+ آرت استایل و انیمیشن استثنایی شخصیت ها تو سبک دو بعدی
+ طراحی و اتمسفر جزیره ها و دنیای بازی
+ داستان و شخصیت ها و سرانجام های واقعا متفاوت و تفکربرانگیزشون
+ المان های شخصی سازی مختلف در مورد قایق

- به شدت طولانی
- چرخه گیم پلی از یه جایی به بعد خیلی تکراری میشه
- جزیره های اصلی علی رغم دیزاین و ظاهر شلوغ و بزرگشون توشون خیلی اتفاق خاصی نمی افته

6/10

spritfarer را قبول دارم به شدت طولانی و دچار روند تکراری میشه و اینجاست که معجزه تروفی یا اچیومنت میاد وسط و به من یه انگیزه ای میداد که تمومش کنم در کل من با بازی خیلی حال کردم .حالا این نسل که گذشت امیدوارم تو کنسول بعدیش نینتندو یه سیستمی مثل اچیومنت یا تروفی پیاده کنه

 

[Z-fan]

Gris

میشه گفت Gris دقیقا مصداق بازی "زیادی آرتیستیک" ـه
من حتی بعد از تموم شدنش هم نمیتونم با قاطعیت بگم بازی دقیقا در مورد چی بود. میتونم بگم برداشتم ازش این بود که داشت افسردگی رو به چهره می کشید. در نهایت اونش مهم نیست. ارزش بازی به عنوان یه قطعه هنری که درک پیامش به عهده مخاطبه واقعا بالاست
مشکل اینه که گیم پلی بازی خیلی خشک و خالیه و سریع خسته کننده میشه. البته اواخر بازی که همه قابلیت هات وا میشه یه سری مراحل خیلی خوب داریم ولی باید از یه سری از ملال آورترین مراحل پلتفرمر دو بعدی های چند سال اخیر رد شید تا بهشون برسید که یخورده اذیت کننده است.
اوه موسیقی هم منو سورپرایز کرد. واقعا بازی ایه که پرزنتیشن اش 10/10 ـه

+ هر چیزی که مربوط به قیافه بازی میشه... هر چییییزی
+ داستان قابل برداشت توسط مخاطب
+ موسیقی فوق العاده

- سرعت حرکت ناجور کند شخصیت
- طراحی مراحل ملال آور مخصوصا تو نیمه اول بازی

7/10

=======================================================



Donut County

مشکل دونات کانتی ایده و کمدیش نیست. نمیگم از این لحاظ همیشه برنده است ولی تا آخرین لحظه هم المان برای سورپرایز کردنتون داره
مشکلش اینه که برای همچین ایده ای خیلی کوتاهه
در نتیجه اون تاثیره رو نداره
نمیدونم شاید اگه بازی طولانی تر بود هم خسته کننده می شد. شاید هم تم کمدی خیلی به بازی از اول نمیومد و باید یه چیز جدی تر و احساسی تر میساختن. شایدم کاراکترا اون قدره که سازنده فکر می کنه بامزه نیستن.
شاید هم کلا من دنبال دلیل میگردم که توجیه کنم چرا از این بازی اون قدره که دلم میخواست لذت نبردم

+ کمدی محشر
+ ایده کاتاماری داماسی شکل که میتونی توش همه چی رو ببلعی
+ پازل های واقعا باحال مخصوصا تو مراحل جلوتر

- نمیدونم. خیلی هم خفن نیست

8/10

 

[Z-fan]

Bayonetta 3

به نظرم میشه با قاطعیت گفت بایونتا 3 قطعا در حد انتظار همه کسایی که این همه سال منتظرش بودن ظاهر نشده. یه بخش هایی مثل روند داستان و ایده کلی اش یکی از عامل ناامیدی ملته یه بخش دیگه اش به این برمیگرده که کراگردانی هنری بازی با کارگردانی فنی بازی انگار چفت و بست نداشته سر همین بازی روی هم اثر زشت تری به نسبت دو تا بایونتای قبل به نظر می رسه (حتی اگه بخوایم به صورت تکنیکی نگاه کنیم همچین چیزی عملا درست نیست)
حالا سوال این جاست
که آیا با این مشکلات کنار میایید و عاشق بقیه بخش های بازی می شید یا نه.
برای من گرافیک بازی اساسا مسئله ای نبود. در نظر گرفتن این که من بازی رو تماما رو حالت دستی تموم کردم حس نکردم چیزی روون نباشه. اورآل بازی قطعا از همین الان نیاز به یه ریمستر داره ولی فرض من این جا اینه یکی از اون بازی های قدیمی دوران نسل هفت رو داریم بازی می کنیم (فقط این بار به صورت دستی)
عوضش هولی شعط... اکشن ست پیس ها، طراحی مراحل و طراحی دشمن های عجیب غریب و خفن تر از همشون طراحی سلاح و های هیولاهایی که میتونی با بایونتا حمل کنی همه شون یه کاری کردن گیم پلی و کامبت بایونتا راحت یکی از Over the Top ترین و غنی ترین سیستم کامبت های کل تاریخ این ژانر باشه که به خاطر سیستم مدال دهی اش بهتر از هر سیستم دیگه ای به سرعت و تکنیک و مهارت ضربه نخوردنت پاداش میده. تو بایونتا 3 هم راحتتر از هر دو تا بازی دیگه میشه این Verse ها رو واسه گرفتن مدال های جدید تکرار کرد که یه بخش عظیمی از پروسه ملال آور بایونتا های قبلی رو از بین می بره و اورآل ارزش تکرار بازی رو خیلی بالاتر می بره.
طراحی مراحل هم با این که به لحاظ ظاهری آن چنان "واو" نیستند ولی خیلی خوب به پلیری که بین ورس ها محیط رو شخم میزنه (برخلاف بایونتا 1 و2) جایزه میده. بازی هم کلا سیکرت میکرت زیاد داره و طراحی چلنج های بازی هم خیلی تنوع بالایی دارندو
البته بی مشکل هم نیست دوباره بازی
داستان هنوز مشکل منه و حس می کنم یه سری از "غافلگیری" های بازی تو اکت نهایی اش خیلی راحت میتونست تو روند بازی شکل بگیره تا بار احساسی پایان بازی بیشتر باشه و اورآل بازی خیلی میتونست بیشتر روی رابطه احساسی شخصیت ها کار کنه به جای یه پلات ساده تعقیب و گریز که الان داره. و این که برای بازی ای که همچین فیزیکی پلتفرمینگ کماکان درب و داغونی داره، اصرار بازی واسه کالکتیبل های وابسته بهش واقعا برام سوال برانگیزه
و یه مورد دیگه هم اینه که بازی به صورت خیلی دقیق یه کاری می کنه که همه هیولاهای قابل کنترل بازی رو امتحان کنی. ولی به هیچ وجه همچین اراده ای رو برای اسلحه ها و تنوع عجیب غریب شون نداره (این مشکل رو DMC ها هم دارن به نظرم) مشکل کلی ژانره به نظرم و حداقل بایونتا 3 اون قدره که فکر می کردم بد نیست تو این زمینه ولی کاش بازی بیشتر هلم میداد تا اسلحه های مختلف رو امتحان می کردم
خلاصه نمیتونم بگم در حد همه انتظارات منم ظاهر شد... ولی قطعا عنوان عالی ایه و خیلی فراتر از ناامید کننده است

+ پیشرفت خیلی زیاد تو سیستم های جزئی و کلی گیم پلی
+ ست پیس های فوق العاده خفن تو رویارویی با باس ها و مراحل بازی
+ یکی از بهترین کامبت سیستم های تاریخ ژانر اکشن
+ ارزش تکرار به شدت بالا
+ تنوع بالای دشمن ها، اسلحه ها و چلنج های بازی

- یه سری موارد مربوط به روایت داستان
- پلتفرمینگ عجیب و سخت قابل کنترل
- عدم هماهنگی بین گرافیک فنی و هنری

8.5/10

===============================================



It's Fucken Picross, of course It's GOOD
فقط باید من این بخش چند نفره اش رو یه بار امتحان کنم
به نظرم حل کردن 100 تا پازل کافیه تا بخوام نمره بدم

+ It's Picross
+ مدهای مختلف بازی واقعا جالب و متنوع اند

- اگه میشه کمتر عکس حشره مشره و گل مل بذارن. یه چی باشه ادم از رو سیلوئت آخر حدس میزنه یخورده حال کنه

9/10

 

[Z-fan]

The Stanely Parable Ultra Deluxe

این بازی واقعا بیخود نیست جزو بهترین ها و کلاسیک های ژانر ادونچره
استایلش، نویسندگی اش و صداپیشگی اش فوق العاده اش
نمیشه ایرادی ازش گرفت... نمیشه هم ازش خیلی چیزی گفت که اسپویل نشه (اوکی اسپویلر.... اضافه کردن سطل به بازی خیلی حرکت Meta ـی بود )
بازی مخصوصا تو چیزایی که تو بخش Ultra Deluxe اش اضافه کرده واقعا استثنایی ـه

+ کمدی فوق العاده
+ Self Aware بودن بازی به بهترین شکل ممکن
+ پورت واقعا تر و تمیز رو سوییچ
+ تعداد زیاد راه های مخفی و سر و اسرار کوچولو و بزرگ

- بازی رو نمیشه خیلی طولانی پشت هم بازی کرد
- از یه جایی به بعد سخت میشه فهمید کجاهای بازی رو رفتی و کجاهاش رو نرفتی

9.5/10

============================================



Sonic Colors Ultimate

نمیشه فقط ریمسترهای خوب رو این جا بیاریم نمره بدیم
وقت ریمسترهای بــــــــــده
Sonic Colors یکی از اون بازی های سونیک بود که سال ها به خاطر این که انحصاری Wii بود نتونستم تجربه اش کنم (مثل Mario Galaxy) ولی ماریو گلکسی کجا... این آشغال کجا
مشکلات سونیک کالرز زیاده ولی اول از همه باید بگم به طرز احمقانه ای این بازی رو سوییچ زشت تر از نسخه Wii به نظر میرسه.
ما رو باش می گفتیم پورت Skyward Sword رو سوییچ ریمستر ضعیفیه و هیچی اضافه نداره. نگو از اونم میشه پایین تر اومد. پورتی که رو سیستم جدیدتر بدتر از سیستم قدیمی تر اجرا شه و به نظر برسه... WTF
فیزیک بازی رو مخه، انیمیشن ها به شدت خشک اند. طراحی مراحل انصافا خوبه ولی دوباره به خاطر فیزیک مریض پرش سونیک میخوای کله ات رو بکوبی تو دیوار. قابلیت Wisp ها چیز خاصی نیستن. دیوارهای نامرئی تو مراحل این قدر زیاده که میخوام کله ام رو خورد کنم و از همه بدتر داستان. اگه بگیم داستانی وجود داشته باشه. باو این چه شخصیتیه از سونیک و تیلز این جا ساختید. بخدا ماریو هم این قدر خشک و بی روح نیست چجوری اینا از Sonic Unleashed با اون داستان و بسا فایت های محشر و فوق العاده به همچین زباله تک بعدی ای رسیدن
اه اعصابم خورد شد

+ طراحی مراحل خوبه

- همه چی غیر از طراحی مراحل

3/10

 

[Z-fan]

Mario + Rabbids Sparks of Hope

راستش من با نسخه اول Mario + Rabbids خیلی حال نکردم و همون اواسطش دراپش کردم
این یکی ولی محشره. هم به لحاظ گرافیکی و دیزاین و اینا خیلی پیشرفت کرده هم گیم پلی مخصوصا خیلی رشد کرده نسبت به نسخه قبل
در کل بازی ایه که به نسبت نسخه اولش خیلی هویت بیشتری برای خودش داره و خیلی از مشکلات نسخه قبل رو تا حد زیادی هم رفع کرده
بازی گیم پلی تاکتیکالش خیلی اعتیاد آوره و سیستم جدید اسپارک ها میذاره خیلی بیشتر از قبل استایل خودتو تو بازی کردن داشته باشی

+ کلهم سیستم اسپارک ها
+ دنیای رنگارنگ و قابل گشت و گذار بازی
+ معماهایی که برخلاف نسخه قبل این جا خیلی خوب تنوع خودشون رو تا آخر بازی حفظ می کنند
+ باس فایت های نفس گیر
+ جاهایی که کمدی بازی جواب میده خیلی بامزه است
+ تغییرات گیم پلی و شعاعی شدن حرکات به جای خونه خونه بودنشون به کل تجربه بازی رو چند برابر بهتر کرده
+ موسیقی طوفانی

- جاهایی که کمدی جواب نمیده خیلی لوس و بیمزه است
- در رابطه با هیل کردن کاراکترها بازی یخورده آنبالانس ـه
- کنترل کاراکترها تو بخش گشت و گذار یخورده سخت و چغره
- یکی دو تا باگ اعصاب خورد کن

8/10

============================================



Chicory: A Colorful Tale

چیکوری فوق العاده است... فوق العادهههه
آدم میمونه چجوری همچین بازی های ایندی ای میان بیرون بعضی موقع ها.
برای توضیح خیلی ساده. فرمول زلداهای کلاسیک رو تصور کنید (اگه نمیدونید فرمول زلداهای کلاسیک چیه که هیچی ) فقط توش به شخصیت اصلی این قابلیت رو بدید که بتونه کل دنیا رو رنگ کنه
درسته
کل دنیا
از شخصیت ها و NPC گرفته تا ساختمون ها و آبجکت ها و حتی لباس شخصیت اصلی
از این جا به بعد شما قلم زن افسانه ای سرزمین اید. کسی که با این که استعدادی تو نقاشی نداره ولی قلم افسانه ای از استادش (اگه بشه اسم رییسی که نظافتچی شی رو بذاری استاد ) بهش به ارث رسیده و باید سرزمین خونگیش که به خاطر یه نفرین رنگ و روش از بین رفته رو به حالت عادی برگردونید
داستان فوق العاده احساسی و قشنگ. پر لحظه های به یاد موندنی و روند پیشروی ای که خیلی یادآور زلداهای کلاسیک و آزمون هاییه که لینک باید میگذروند تا خودشو به عنوان قهرمان ثابت می کرد این جا هه همینه
همه چی از شروع تا پایان متنوع و بی نظیره. فقط تنها مشکل بازی اینه که بازی کردنش با جوی استیک خیلی سخته
خوشبختانه رو سوییچ تاچ میشه استفاده می کرد (و موس و کیبورد هم روی کامپیوتر ایده آل ترین حالت برای بازیه) ولی با بقیه دسته ها روی بقیه پلتفرم ها ممکنه یخورده به مشکل بخورید.

+ ایده گیم پلی محشر
+ معماهای متنوع و خارق العاده
+ داستان و پیامش در مورد اعتماد به نفس و خودباوری
+ موسیقی و گرافیک به شدت خاصی و به یاد موندنی

- بازی با دسته یخورده سخته پلی دادنش

9.5/10

 

[SMM9]

Mario + Rabbids Sparks of Hope

تو نسخه اول با بخش مبارزات خیلی حال کردم اما تو گشت و گذار و معما و ... شدیدا عنوان داغونی بود برام. انتظارم از این نسخه این بود که بخش ادونچر تقویت بشه اما تو محصول نهایی علاوه بر بخش ادونچر مبارزات هم به شدت بهبود پیدا کرد. سیستم اسپارک‌ها واقعا روند گیم پلی رو توی مبارزات زیر و رو کرد. الان بخش داستانی رو بعد 30 ساعت تموم کردم ولی میدونم که چند روز بعد هوس میکنم دوباره برم تو بازی و دو سه تا مبارزه اساسی تو مپ پیدا کنم و برم تو کارش
همه دنیاهای بازی مپ بزرگ و پر و پیمونی دارند و قطعا تو یه دور بازی کردن نمیشه کاملش کرد. معماها و کالکتبل ها هم خیلی زیادن هم نحوه حل معماها و پیدا کردن بعضی کالکتبل ها خیلی جالبه. تنها چیزی که خوشم نیومد ازش تغییر سبک گرافیکی بازی بود که من نسخه اول رو بیشتر دوست داشتم. در کل بازی قطعا فراتر از انتظارم بود و تا الان بهترین بازی بود که تو پاییز انجام دادم.

9.5/10

 

[RoCoCo]

دوستان خواستم بگم به شدت just dance 2023 رو پیشنهاد میکنم

 

[aha2012]

دوستان خواستم بگم به شدت just dance 2023 رو پیشنهاد میکنم

Just dance با kinect نهایت لذت بود.

 

[El sigloBlanco]

Atari 50 کسی زده ارزش خرید داره ؟

 

[Z-fan]

The Legend of Zelda: Skyward Sword HD

سخته به این بازی نمره داد
چون یه سری چیزهاش جزو بهترین ها تو سری زلداست
داستان، موسیقی، دانجن ها و تنوع شون و مخصوصا باس فایت ها و کلا مکانیک اکشن بازی
ولی از طرفی پیسینگ و روند پیشروی بازی راحت بین همه زلداهای سه بعدی با اختلاف بدترینه

اینم کمک نمی کنه که کلا به لحاظ مکانیکی و تکیه بازی روی موشن کنترل بازی خیلی یونیکه و نمیشه با هر بازی دیگه ای از سری راحت مقایسه اش کرد.
به هر صورت حسابی من با این بازی حال کردم و حیفه که نیمه دوم بازی به خاطر بک ترکینگ های زیادش و نداشتن چیزهای باحال مثل بقیه زلداها این قدر ضدحال باشه

+ ریمستر عالی، پر از فیکس و QoL های بدرد بخور نسبت به نسخه اصلی
+ باس فایت ها و اکشن بازی
+ موسیقی گادلایک
+ دانجن های به شدت متنوع و پر از معماهای باحال
+ تکیه بازی هب موشن کنترل و خاص بودن کل بازی به خاطرش

- مراحل پرواز با لافتوینگ ها خیلی سریع تکراری میشن
- بک ترکینگ زیاد تو نیمه دوم بازی و کلا خیلی خطی بودن جریان بازی
- آرت استایل بازی بعضی جاها میره رو مخ یکم

8.5/10

============================================



River City Girls

من به خاطر Nintendo Bias ام از همون اول هم Final Fight ها رو به Streets of Rage ترجیح میدادم (Pls Add Maki to Street Fighter, Capcom ) تصور کنید منی رو که چند سال پیش فهمیدم دوران NES و SNES رو کنسول های نینتندو یه بیت ام آپ پرطرفدار دیگه به اسم Kunio-kun (که تو خارج ژاپن به اسم Rvier City شناخته میشده) هم داشته. یکی دو تا نسخه بازی کردم و عاشقش شدم وفهمیدم هولی شعطنه تنها این سری نمرده بلکه بروبچ Arc System Works و WayForward با River City Girls احیاش کردن

از اون موقع این بازی رفت تو Wish list ام که بتونم رو سوییچ برمش ولی پولش جور نشد که نشد تا این که نینتندو در اقدامی غیر نینتندو پسندانه () بازی رو این هفته برای مشترک های سرویس آنلاین اش مجانی کرد و از اون جا بازی کوتاهی هم هست من سریع دانلودش کردم و زدم تو گوشش

عجب بازی فوق العاده ایه واقعا و خوشحالم این قدر براش همیشه هایپ بودم (و الانم همون قدر برای نسخه دوم هایپم) از اکشن بی ام آپ بی نظیرش گرفته تا آرت استایل پیکسل آرت خارق العاده اش. همه چیز تو این بازی عالیه. البته یه سری مشکل داره و اورآل بازی دهن وا کنی نیست. اما خیلی مهم نیست به خاطر چیزی که هست به همه طرفدارای ژانر شدیدا پیشنهاد میشه. بازی ایه که از سر تا پاش استایل و هویت میباره و چیزیه که کمتر میشه تو بازی های ایندی دید.

+ استایل کلی بازی
+ کیوکو و میساکو و کلا همه شخصیت های بازی خیلی باحال و خنده دارند
+ اکشن بازی محشره
+ موسیقی خدا. باورم نمیشه یه سری از این ترک ها کلا فقط تو چند تا اتاق بیشتر پخش نمیشن
+ کمدی بازی
+ باس فایت ها و تنوع فوق العاده ای که دارن
+ مکانیک استخدام کردن دشمن های بازی و جمع کردن مدل هاشون مثل پوکمون

- مکانیک های RPG بازی خیلی بیخودن
- داستان بازی خیلی "از نقطه A برو به B... خب اشتباه کردیم حالا از B باید بریم به C" ـه.
- به استثناء چند تا اکسسوری مخفی بازی که خیلی Broken اند اکثر اکسسوری های بازی اون قدره پلی استایل بازیکن رو متحول نمی کنن

9.5/10

 

[benjohn]

درود من تاپیک رو هنوز مطالعه نکردم این پست رو بدم هفت صفحه ههم بیشتر نیست بر می گردم یه نگاهی میندازم. ولی خوب اول خودم چند تا بازی رو یه نمره ای بدم.


1> Zelda Breath of the Wild
والا من سال 2018 یه چند ماهی بعد از اومدن بازی امتحانش کردم و تمومش هم کردم اونموقع بنظرم بازی یکم اوریتد اومد. یعنی نه اینکه بازی بدی باشه ولی بنظرم میومد که لیاقتش در اون حد تعریف و تمجید نیست. آما تو این ماههای گذشته یه بار دیگه بازیش کردم و اینبار نظرم کاملا در موردش عوض شد. الان بنظرم میاد اگر بهترین بازی تاریخ نباشه قطعا جز کاندیدا ها هست. بی نظیر بود تجربه بازی برای دفعه دوم. به هر حال هر چیزی رو آدم باید تو مودش باشه که خدا رو شکر اینبار تو مودش بودم امتیاز هم بهش ده میدم. دفعه اول نمرم 8.5 بود. اینبار جا داشت بهش 12 میدادم


2. Mario Kart 8 Deluxe
وی یو تنها کنسول نینتندو هست که من هیچ وقت نداشتم و خیلی غصه می خوردم که نمی تونم ماریو کارت 8 رو بازی کنم. خدا رو شکر ورژن کاملترش رو سوییچ اومد و ماریو کارت است دیگر چیزی در حدش نداریم 10 و تمام حرف بیشتری هم ندارم


3. Hades
حالا من این همه جا میتونستم اینو بازی کنم نمیدونم چرا رو سوییچ زدم. علی الخصوص که من اهل استفاده پرتابل هم نیستم و همیشه رو تی وی بازی می کنم. ولی در هر صورت بازی مسلما بازی خوب و با کیفیتیه ولی من خیلی نتونستم باهاش ارتباط بگیرم کلا این فلسفه روگ لایک و لایت و امثالهم با مود من جور نیست به همین خاطر بهش نمره ای نمیدم شاید چند سال دیگه مثل زلدا نظرم کاملا در موردش عوض بشه. فعلا تا اون روز


4. Persona 5 royal
من پرسونای 5 عادی رو روی پلی استین 4 تموم کردم و عاشقش شدم. می خواستم بعده ها رویال رو هم برم که فرصت نشد تا اینکه روی سوییچ هم آمد و بهانه ای شد برای بازی کردنش. فعلا خیلی روش تایم نذاشتم دیگه گاد رگناراک وقتم رو پرر کرده بود. ولی خوب پرسونا است و نمره هم 10 اینم جا داشت بیشتر میدادم


5. Shin Megami Tensei V
والا من هیچ وقت مین لاین شین مگامی تنسی رو بازی نکرده بودم و این تجربه اول من بود. همیشه مگاتن فنا پرسونا فن ها رو به کژوال بودن متهم می کنن و البته راستم میگن ماها کژوآلی بیش نیستیم. ولی خداییش هم مگاتن خیلی دیگه زیادی هاردکوره. ولی خوب در مجموع بعد بازی کردن مگاتن 5 (شما بخوانید جر خوردن) یواش یواش می فهمم چرا بعضیا تا این حد فن دو آتیشه این سری هستن. اینم خودم دلم می خواد 9 بدم بهش ولی وجدانم قبول نمی کنه جهنم و ضرر 10


فعلا این ها باشه تا پستهای بعدی

 

[Z-fan]

Ender Lillies: Quietus of Knights

من هنوز سر در نمیارم Quietus یعنی چی. ولی تو اسم بازی هست و خیلی خفنه
خود بازی هم خیلی خفنه
کم میشه یه سازنده ایندی بی نام و نشون بیاد یه بازی مترویدوانیا بسازه و نتیجه اش واقعا کار یونیک و خوبی بشه
این جوری نیست که Ender Lillies بگیره ژانر رو بازنویسی کنه یا مثل Hollow Knight بشه استاندارد جدید ژانر و... صرفا یه کار عالی ایه که 15 ساعته میشه تمومش کرد و 20 ساعته هم 100 درصدش کرد.
و این که مثل همه مترویدوانیاهای خوب بازی وحشتناک سختیه Ender Lillies.
شاید بهتره بگم زیادی سخته. برخلاف متروید و هالو نایت این جا خیلی پلتفرمینگ چالش ساز نیست و بیشتر دشمن هان که بد میرن رو مخت. اگه ترکیب بندی خوب داشته باشی از پس شون بر میای. ولی بعضی جاها (مثل اتاق های تو قلعه) این قدر دشمن مثل مور و ملخ رو سرت میریزه که ترجیح میدی صرفا اسکیپ کنی تا بخوای محیط رو جستجو کنی که به جریان و شریان این سبک از بازی خیلی لطمه میزنه

انیمیشن های پیچ و مهره ای شخصیت ها هم تو بازی یخورده رو مخه. مخصوصا این که بقیه چیزهای مربوط به Art Direction بازی واقعا 10/10 ـه.
یخورده هم Impact و اثر ضربات تو کامبت ضعیفه و این که Invis frame نداره شخصیت اصلی یکم رو مخه.
دیگه به غیر از اینا مشکلی ندارم با بازی
بقیه اش از موسیقی (اوفففف چه موسیقی ای اونم) گرفته تا گرافیک و گیم پلی و لول دیزاین و تعداد رازها و معماها و داستان و اتمسفر بازی همه چیز محشره
مخصوصا اتمسفر بازی که به شدت خفه و گرفته است و هر چی میری جلو بهتر هم میشه و تنوع محیطی اش با وجود اتمسفرش فوق العاده است

+ اتمسفر خارق العاده
+ تنوع زیاد ارواحی که میشه احضار کرد و ترکیب هایی که باهاشون چید
+ باس های به شدت سخت و چالش برانگیز
+ لول دیزاین و انگیزه ای که بازی بهت برای تکمیل اش میده

- سختی مراحل بازی تا حدیه که نمیذاره کسی در وهله اول خیلی محیط ها رو بگرده
- انیمیشن ها و جریان کامبت بازی یخورده ضعیفه

9/10

============================================



Xenoblade Chronicles 3

فکر کردم به بازی قبلا این جا نمره دادم

خیلی چیزی برای گفتن ندارم پس
بهترین بازی ساله واسه من و بهترین بازی سه گانه و حامل یکی از پشم ریزون ترین سکانس هایی که تو ویدیو گیم دیدم

+ داستان و شخصیت پردازی فوق العاده
+ بار احساسی بالای بازی
+ ساز و کار سیستم کامبت بازی
+ دنیای عظیم و پر جزئیات
+ ساید کوئست ها بهبود شدیدشون نسبت به دو نسخه قبلی
+ پایان به یاد موندنی

- آنتاگونیست های بازی اون قدره خوب از آب در نیومدن
- کامبت بازی از یه جایی به بعد خیلی آسون میشه

10/10

 

[Parsa13]

این چند وقت اخیر من قفلی زدم دوباره رو گیم های سوییچ بعد ۱ سال دوری ازش حدودا

Legend of Zelda Breath of the Wild:
ماجرا از همینجا شروع شد که من هوس کردم دوباره BotW بزنم، با اینکه دفعه اول قدم به قدم بازی رو سعی کردم بگردم و تا نوک هر کوهی برم، انگاری چند تیکه جا مونده بود (از جمله Forgotten temple که توی یوتیوب دیدمش و گفتم اینطوری نمیشه باید از نزدیک ببینمش )
نکته جذابی که برام داشت این بود که توی دور دوم هم همون حس تازگی که دفعه اول داشت رو حفظ کرده بود، هرکاری میکردم حال میکردم و هر منظره ای رو میدیدم لذت میبردم.
از نظر کامبت که بازی واقعا عالیه، دفعه قبلی دشمن وحشی (مثل لاینل) میدیدم فرار میکردن ولی ایندفعه با کله میرفتم سمتشون چون فایت هاش واقعا حا میده برعکس خیلی ها هم که شکستن وسایل اذیتشون میکرد، واسه من زیاد رو مخم نبود، چون کل اذیتش واسه اولای گیمه و در ادامه انقدر چیزای خفن میرسه دستت که باید اینونتوری رو خالی کنی هی.
تنها نکته منفی کل گیم به نظرم فلش بک های کم و کانتکست کم نسبت به ۱۰۰ سال گذشتس، امیدوارم این اشتباه رو توی TotK تکرار نکنن و یوهو بندازنمون تو مپی که یوهویی اسکای آیلند ها اومدن توش و اتفاقات قبل شروع رو طور دیگه بفهمیم، یک مقدمه ای داشته باشه.
۱۰/۱۰ بدون شک.

Super Mario Bros U Deluxe:
یک ماریو ۲ بعدی معمولی، گیم پلی ای فرق خاصی نکرده بود نسبت به نسخه وی به جز یک پاور آپ، طراحی لول ها تا حد زیادی شبیه نسخه وی، باس ها افتضاح و تکراری. تنها لطف این نسخه معرفی سوپر کراون و میم های مربوط بهش بود
۷/۱۰

Super Mario Galaxy:
بهترین ماریو ۳ بعدی تاریخ البته رقابت تنگاتنگ داره با نسخه دوم گلکسی، ولی چون نسخه اوله یه حس خاصی داره.
طراحی و ساند ترک ها حرف ندارن،گیم پلی سادس ولی به خاطر سبک طراحی لول ها حس خوبی میده. یه مشکل اساسی داره اونم دوربینشه که بدجور اعصاب خرد میکنه، امیدوارم اگه خواستن نسخه ۳ بدن دوربین رو آزاد بزارن و به خاطر یه مشت ستاره که پنهون کردن تو مراحل دوربین رو فیکس نکنن.
۹.۵/۱۰

Metroid Prime Remastered:
خب من وقتی تریلوژی متروید پرایم برای وی اومد یکم نشستم بازیش کردم و بیخیالش شدم، بعدا هم چند تا گیم دیگه تو سبک مترویدوانیا زدم و با یه تقریب کلی میشه گفت با هیچ کدوم حال نکردم. متروید که اومد گفتم اوکی یه شانس دیگه بهش بدم. اولاش خوب بود جذبم کرد، ولی در ادامه واقعا رفت رو مخم. مسیر ها و منطقه های تکراری و هی باید میرفتم و برمیگشتم، شاید از هر منطقه ۲۰ بار رد شده باشم توی ۱۲ ساعتی که طول کشید تموم شه. از وسطای کار دیگه حوصله درگیری با دشمنا رو نداشتم و اتاقا رو اسکیپ میکردم تا به جایی که میخواستم برسم. میتونم درک کنم چرا سبک جذابی میتونه باشه واسه بقیه، ولی مطمئنا با من نمیسازه.
طراحی منطقه ها به جز Phazon Mines همگی خوب بودن، تنوع دشمنا نسبتا کم بود، ولی باس ها خوب بودن. ساند ترک هاش رو خیلی راضی بودم.
اینکه واسه ۲ تا در پشت هم باید نوع تفنگ رو عوض میکردم بدجور میرفت رو مخم
آخرای گیم دوباره برام جذاب شد و مخصوصا ۲ تا باس آخر حال دادن. شاید اگه گیم کوتاه تر میبود و کمتر هی باید کیرفتم و برمیگشتم انقدر شاکی نمیبودم ازش
ولی برای گیمی که در اصل ۲۰ سال پیش ساخته شده بوده واقعا خوش ساخت بودش.
۷/۱۰
میخواستم بعدش متروید درد بزنم که بیخیالش شدم دیگه، اگه متروید پرایم ۴ بیاد دوباره به این سبک شانس میدم