اگر بهم بگن توی کل عمر گیمینگت یه بازی بگو که باعث شد اشک به چشمات بیاد؟ بدون شک میگم The Last of Us.
از کدوم قسمتش شروع کنم؟ از شروعش؟ شروع بازی طوفانی بود. چپتر اول غم انگیزترین و دردناک ترین چیزیه که توی تمام سال های گیمینگم دیده بودم و واقعا اشک توی چشمام جمع شد. فکر نمیکردم تا این اندازه بتونن احساسات رو تحت تاثیر قرار بدن. لعنت بهشون.
اما در مورد گیم پلی. دروغ چرا، تقریبا 1 ساعت اول هی از خودم میپرسیدم واقعا TLoU که میگفتن همینه؟ این که چیزی خاصی نداره. حتی تا اندازه ای ازش متنفر شدم. اما جلوتر که رفتم... هولی فاکینگ شت
گیم پلی بازی به صورت تصاعدی برام لذت بخش میشد. مخفی کاری و انیمیشن های زیبای خفه کردن دشمن ها در بهترین حالت ممکن بودن. رئال بودن بازی بی نظیر بود. گان پلی بازی جزء بهترین گان پلی های عمرمه. سنگین و لذت بخش و رئال. با یه تیر توی سر دشمن ها میمردن و از اونور تیر خوردن جول به شدت واقعی بود و تنش رو افزایش میداد. لذتی که توی پر کردن سلاح ها به خصوص Rifle بود، هیچ جا نبود
هوش مصنوعی بازی واقعا جالب بود و اینکه دشمن ها سعی میکردن دورت کنن و از اطراف بهت حمله کنن، ستودنی بود.
گرافیک بازی هم نسبت به 5 سال پیش به جز در مواردی، همچنان عالیه. انیمیشن ها بی نظیرن و نور پردازی و رنگ پردازی هم توقع کمتری از ناتی داگ نمیره. به قول یکی از دوستام که رندرینگ انجام میده، آنچارتد و تلو کلاس درس نور پردازی و رنگ پردازی هستن.
داستان بازی رو هم خیلی دوست داشتم. ارتباط دو کرکتر که رفته رفته عمیق تر و احساسی تر میشه و حرف هایی که بین بازی رد و بدل میکردن به دل مینشست. یکی دیگه از تاثیر گذارترین صحنه ها هم صحنه صحبت کردن الی و جول در مورد سارا بود که دوباره اشک رو آورد به چشمام. کلا اسم سارا رو که میشنوم ناخودآگاه چشمام پر از اشک میشن
پایان بازی غافل گیر کننده بود و اسم من رو وارد لیست افراد منتظر نسخه دوم کرد
موسیقی هم که واقعا حرفی برای گفتن نمیمونه. استاد Gustavo Santaolalla همیشه ثابت کردن توی قطعات کوتاه و عمیق، تبحر خاصی دارن و به جرات میشه گفت نصف اتمسفر گیرای بازی به خاطر انتخاب هوشمندانه موسیقی و موسیقیدانش بود. به کسایی که به کارهای ایشون علاقه دارن، پیشنهاد میشه انیمیشن کوتاه The Borrowed Time رو ببینن و ریزش اشک رو تجربه کنن.
10/10. حالا میفهمم چرا فاز بازی با بقیه بازی های هم رده-ش فرق میکرد. چون یه چیزی فراتر از یه بازی عادی بود. واقعا الان میفهمم.