درود
این تاپیک به این منظور باز شد تا دوستانی که عناوین مختلف رو تجربه کردند، امیتاز از 1 تا 10 به بازی مورد نظر بدن.
لطفا سعی کنید همراه با نمره یه توضیح کوچکی هم بدید.
با تشکر
- گیم پلی بی نهایت لذت بخش
- طراحی بی نظیر گاتهام
- ماموریت جانبی ها
- فضا و جو بارانی
- موسیقی هایی که چه در طول روند بازی و چه مبارزات و چه مخفی کاری پخش میشه واقعا عالیه
- گرافیک بازی چه فنی و چه هنری یه نمونه برای همه بازی ها باید حساب بشه
- صداگذاری ها در بهترین شکل ممکن _
-سیستم مبارزات بازی اون روونی و جذابیت قبل رو نداره
- کاراکتر آرکام نایت فوق افتضاح و بسیار رو اعصاب !! (نق نقو !)
-داستان بازی لیاقت پایان یکی از بهترین سه گانه های صنعت بازی رو نداشت.
- بی توجهی زیاد به ویلین های محبوب بتمن که عملا بعنوان کاراکتر های درجه سه در داستان نقش داشتند
-اما بدترین نکته منفی بازی بتموبیل بود!! بازی عملا شده بود World of Tanks!! این اجبار عجیب بازی رو استفاده از بتموبیل و اون مخفی کاری های مسخره باهاش عملا تجربه بازی رو ملال اور کرده بود.
بار اول که بازی رو تموم کردم می خواستم بیام و نظرم رو بگم اما یک تجربه مجدد باعث شد دقیق تر و بدون شتابزدگی نظرم رو بگم. گرچه شماره اول بازی رو انجام نداده بودم و شماره دو رو هم چند سال پیش تموم کردم که البته خوشبختانه تجربه خوبی بود گرچه با سیستم Inventury بازی مشکل داشتم . برای من تک تک لحظه های این شماره عالی بود. تنوع ماموریت های و مکان ها و شخصیت های غیر تکراری و که بعضا هر کدوم داستان خاص خودشون رو(در قالب ماموریت های فرعی یا قرارداد ها) یدک میکشن به علاوه داستان اصلی که متن بازیرو شامل میشه روحی رو در قابل دنیای این بازی دمیده که آدم رو مشتاق میکنه پیگیر هر ماموریتی باشه و سرسری یا از روی بی حوصلگی و بی علاقگی دنبال ماموریتی نره. تمامی کانترکت های بازی که مربوط به هیولا ها مختلفی بودن که در گوشه کنار شهرها و مناطق دور افتاده باید شکار میشدن هر کدوم احساس تازگی و بدیع بودن رو به فرد میده و لااقل در مورد من که اینطور بود . داستان بازی حکم سرنوشت خانواده گرالت رو داره و همین باعث میشه به محض ارتباط و پیوستگی با شخصیت اصلی ما هم جزوی از همون خانواده بشیم و تحت تاثیر اتفاقات قرار بگیریم. اینجاست که شخصیت پردازی حرف اول رو میزنه و هر چقدر داستان شخصیت ها جذاب تر باشه ما رو بیشتر تو داستان میکشه و مشتاق میکنه. جالب اینجاست که این روند برخلاف بعضی از بازی ها فقط محدود به ماموریت های اصلی نیست و اکثر قریب به اتفاق ماموریت های فرعی هم همین حالت رو دارن. همین هست که باعث میشه داستان حرف اول رو بزنه تو بازی. سازنده ها ماموریت های فرعی رو بی هدف و برای خالی نبودن عریضه نذاشتن.
گیم پلی: در زمینه گیم پلی قابلیت های مختلفی برای جادو ها و مبارزات رو در رو و البته Potion ها هست که شاید در بازی های دیگه هم نظیرشون باشه و نوآوری به خصوصی به حساب نیاد اما کارایی و عملکرد و ترکیبشون می تونه چهره بازی و مبارزات رو نحوه رودرویی با شمنان رو تغییر بده. تنوع دشمنان و البته هیولا های بازی بسیار عالی هست. گرچه ضعفی که در بازی شاید دیده بشه اینه که حتی روی بالاترین درجه سختی هم بعد از گذر از چند لول اول رودرویی با دشمنان زیاد کار سخت و چالش آوری نیست و به نوعی بازی ساده میشه.
در زمینه انیمیشن حرکات، بعضی از حرکات مثل پائین آمدن و پائین پریدن باید آضافه میشد. یا لاقل نحوه تعامل با محیط بهتر صورت می گرفت.
گرافیک: گرافیک بازی از نظر فنی خیلی خوبه و از همه مهمتر گرافیک هنری هست که در بعضی مناطق واقعا چشم رو خیره میکنه و این هم به لطف تغییر شرایط اب و هوایی در طول روز و از همه مهمتر تنوع کنتراست رنگ و نور در بازی هست.
موسیقی و صدا گذاری: در زمینه موسیقی هر منطقه آهنگی مخصوص به خودش رو داره که در هنگام ورود به اون منطقه نواخته میشه که البته زیبا هستن. اما در اینجا یک ایراد اساسی وجود داره و اون تنظیم موسیقی بازی هست که به خصوص در کات سین ها با موسیقی کات سین ترکیب میشه و نتیجه بدی رو به ارمغان میاره . جا داشت سازنده ها روی بخش تنظیم موسیقی و صدا بیشتر کار می کردن. گاهی اوقات به هنگام نواخته شدن یک موسیقی یا صحبت های کاراکتر ها صدا های محیط و افراد بعضا با هم قاطی میشه که اصلا رضایت بخش نیست و بیشتر ناراحت کننده است.
در نیمه بازی زمانی که پرسیلا شروع خواندن آهنگ میکنه که البته بسیار هم زیباست اگر دقت کنید همین صداهای اضافه عملا لذت گوش دادن آهنگ رو از بین میبره. این عدم تنظیم مناسب صدا در این مرحله به اوج خودش میرسه که آزار دهنده است.
یک نکته ناراحت کننده دیگری که در بازی وجود داره لودینگ بازی هست که طولانی هست و در این بازی ها که عملا سریع دنبال میشه بایستی کمتر می بود زمان لودینگ. البته من احساس می کنم این مورد شاید به خاطر سخت افزار کنسول PS4 بوده گرچه صرفا نظر شخصی من هست.
برای من بازی به یک خاطره خوب و به یاد ماندنی تبدیل شد که و پر بود از کاراکتر ها و لحظات جالب و تاثیر گذار که بقیه رو در اسپویل میذارم.
بارون: این شخصیت برای من خیلی جالب بود. یک فردی که در نگاه اول به نظر میرسه اصلا ارزش ترحم رو نداره اما سازنده ها با زیرکی خاصی سرنوشتش رو دست بازیباز میسپارن. اونجوری که من تو فروم های خارجی هم دیدم این شخصیت خیلی توو دید بود. به نظرم از اون شخصیت هایی بود که ارزش شانس دوم رو دادن داشت. این شخصیت نمونه ای هست از همون شخصیت پردازی قوی که قبلا بهش اشاره کردم که فرد رو درگیر سرنوشتش میکنه. حتی با وجود اینکه بار اول زیاد باهاش خوب تا نکردم و بعد همسرش مرد زمانی که به ملکش برگشتم و دیدم خودش رو دار زده یک روز کامل تحت تاثیر این اتفاق بودم و این یعنی سازنده ها در معرفی این شخصیت کارشون رو به خوبی انجام دادن. جانی : این Godling هم موجود بانمک و فوقالعاده ای بود و یک کودکی خاصی داشت که با محیط اطرافش در تضاد بود و به خودش متکی بود که همین برای معرفیش به عنوان یک شخصیت جالب کافیه. ینیفر: تک تک گوشه کنایه ها و متلک هایی که بعضا مینداخت به گرالت عالی بود:d حقیقتا که "Yenifer is love, Yenifer is life":d رابطه سیری و گرالت: صحنه ای که گرالت جسم بی جان سیری رو پیدا می کنه نه تنها بهترین صحنه کل بازی بود بلکه به بهترین نحو معرفی این رابطه پدر و دختری بود.
به طور کلی تک تک شخصیت های بازی یونیک و منحصر به فرد بودن.
در پایان باید بگم تجربه این بازی واقعا فوق العاده بود همون انتظاراتی رو که از قبل از بازی داشتم رو برآورده کرد گرچه وجود بعضی ضعف ها متاسفانه اجازه نمیده که نمره کامل رو به بازی بدم اما به عنوان بهترین تجربه گیمینگ در سال 2015 به این عنوان نمره 9.5 رو میدم.
بالاخره فرصت شد من هم شاهکار نهایی Naughty Dog رو بعد تقریبا دو سال تجربه کنم . نمیخوام از بُعد فنی به بازی بپردازم ؛ گفتنی ها رو دوستان گفتن و بازی از تمام جهات گیم پلی و صداگذاری و موسیقی یک شاهکار هست و گرافیکش هم بعد این مدت هنوز زنده و پویاست . و غیر یکسری باگ مورد منفی خاصی در The last of us : Remastered ندیدم . اما حرف من چیز دیگه ای هست ...
واسه ماهایی که از کودکی با گیم بزرگ شدیم ؛ خیلی وقته دیگه بازی ها صرفاً یک بازی نیستن . فقط به چشم سرگرمی نگاهشون نمیکنیم . بر خلاف ذهنیتی که تو ایران در مورد گیمینگ و گیمر وجود داره . تنها اونی درک میکنه که TLOU از همه جهات یه تجربه زندگی هست تا بازی که تک تک لحظه های احساسی بازی رو خودش تجربه کرده باشه . TLOU از خیلی از جهات من رو تحت تاثیر قرار داد اما بزرگترین چیزی که برای من داشت این بود که از ابتدای بازی تا انتها ، فکر و ذهن من رو با کاراکترهاش و ماجراجویی های الی و جوئل درگیر خودش کرده بود حتی زمانی که اصلاً پای بازی نبودم !
شخصیت سنگین و با تجربه جوئل ، کسی که سعی میکنه از گذشته اش فرار کنه و دقیقاً یه آینه به نام الی جلوش قرار داره که به یادش میندازه کی بوده و الان به کجا رسیده / شخصیت الی و گستاخ و قُد بودنش ، لجباز بودنش و نمونه بارز یه Teenager و پرداخت فوق العادش .
برای من TLOU بیشتر از اون که یه بازی باشه ، تجربه متفاوت یه زندگی بود . گیم پلی قوی ، هوش مصنوعی فوق العاده ، گرافیکی که هنوزم با خیلی از عناوین این نسل برابری میکنه و چه بسا بهتر هم هست . صداگذاری های عالی ، موسیقی متن فوق العاده و در انتها روایت داستانی که خیلی وقت بود تو یه گیم ندیده بودم . بعد از تموم شدن بازی و اومدن لوگوی ND تا انتهای Cast بازی اتاق من سکوت کامل بود و فقط به مسیری که با این دو طی کردم فکر میکردم و آخرین باری که یک بازی کاملاً نوظهور اینطور منو از همه جهات تاثیر قرار داده بود به یاد ندارم ...
TLOU بیشتر از این که یه بازی باشه ، یه تجربه و درس زندگی برای خیلی از ماهاس . یه Master Piece به تمام معنا ...
خوب بالاخره فرصتی شد و این عنوانم تجربه کردم
اول از همه بگم ارزش یه بار تموم کردنو داره گرافیک بازی تو سبک خاص خودش جالبه و جو خیلی خوبی داره اما بعد یه مدت خسته کننده میشه
خوراک اینه همش از بازی عکس بگیری
به نظرم گیم پلی خیلی شبیه Gears of War بود ( شایدم اشتباه از منه ) ولی کلا گیم پلیش برام تکراری بود موسیقیای بازی انصافا عالی بودن و متناسب با فضای بازی بودن صداگذاری های کاراکترا هم خوب بود واقعا داستان بازی خیلی پتانسیل داشت اما اصلا از این پتانسیل به خوبی استفاده نشده بود و داستان بازی معمولی بود + اینکه به قول بعضی از دوستان نصفه بود... نمره :7.5 از 10
تجربه ی فوق العاده ای بود ، اصلا فکر نمیکردم تا این حد لذت ببرم ، گیم پلی بسیار عالی و متنوع به همراه گرافیک عالی در کنار صداگذاری بی نقص و داستان خوب یک تجربه ی فوق العاده رو خلقوند واسم ، تنوع مراحل فرعی خووب بوود واقعا
بتمبیل عالی بود اما اواخر بازی وقتی مجبور بودی توی مراحل اصلی هی ازش استفاده کنی یکم اذیت میکرد ! وقتی هم میمردی زمان لودینگ زیاد و اعصاب خورد کن ، حداقل برای من
اینو بیشتر از ۲تا قبلی دوس داشتم !!
+
- هک کردن و کل اذیت و آزار تو بازی لذت بخشه!
- سیستم شوتینگ بازی و یا گان پلی بازی واقعا عالی طراحی شده و حس خوبی میده
- مرحله Market دختر ها جدا متعجبم کرد
- بصورت کلی گیم پلی بازی خوبه و پتانسیل زیادی داره
_
- بسیار بسیار بازی یخه!
- داستان فوق العاده افتضاح و کلیشه ای بهمراه کاراکتر های افتضاح و کلیشه ای
- گرافیک بازی اصلا اون چیزی نیست که باید باشه و هرچند شب ها خوبه ولی روز ها افتضاحه
- موسیقی خاص و مناسبی تو بازی پخش نمیشه
- حوصله سر بر و بدون کوچکترین انگیزه
- نسبتا کوتاه
- پتانسیل کلی بازی کاملا به هدر رفته
- اون چیزی نبود که منتظرش بودیم و واقعا قربانی بین نسلی شد.
لحظه ای که بازی رو شروع کردم اصلا فکر نمیکردم اندازه بار اول که رو PS3 بازی کردم جذبم کنه و مجبور شم ۲روز میخکوب شم تا تموم شه ، شاهکار همیشه شاهکار میمونه !
گیم پلی فوق العاده جذاب و روون و بی نقص با سلاح های متنوع و آیتم های عالی و کار آمد به همراه خشونت بسیار دووست داشتنی و تیکه پاره کردن خدایان و در نهایت اون مبارزه ی و اپیک با زئوس به اون شکل خاص ( حالت بازی های فایتینگ ) در کنار گرافیک عالی و صداگذاری و موزیک های گوشنواز همگی تجربه ای فوق العاده رو رقم زدن واسم !
هرچند گرافیک بازی مخصوصا در زمینه ی تکستچر تو ذوق میزد اما به خود کریتوس و بعضی محیط های بازی میرسیدیم واقعا دهن آدم باز میموند ! مخصوصا همون مبارزه با زئوس !
اندکی مشکلات ریز و باگ های کوچولو هم برخوردم
کلا خوش گذشت ،موفق باشیم
من بتمن پیشنهاد میکنم اگر بخوای بازی صد در صد کنی فک کنم تا اومدن متال میتونه سرگرمت کنه...واقعا عالی از همه لحاظ
بعدش Dying Light به نظرم خوبه اگر به این سبک علاقه داری....
همشون بازی های خوبی هستن . . .
اما با توجه به زمان mgs من پیشنهادم رو batman هست . . .
چون هم سرگرم کنندست. . .هم اینکه batmane و مهمتر از همه که واقعا بازیه خوبیه . . !
اگر به بازی به چشم یه بازی نوین و با کلاس متفاوت نگاه کنیم ، لذت بیشماری رو از بازی میبریم . بازی به سان یه فیلم سینمایی میمونه که صحنه های اکشن با چندین اسلحه عجیب و غریب رو پلیر کنترل میکنه . گرافیک که بالاترین تو کلاس خودشه و صداگذاری شخصیت ها در بالاترین حد قرار داره . سیستم شوتینگ و گان پلی بازی بینظیره و حس برخورد تیر ها به دشمنان بسیار واقعیه . یکی دو مرحله مخفی کاری بازی عالیه و بسیار نفس گیره . موشن کپچر ها و هم خوانی لب ها یه نسل از بقیه بازی ها جلوتره .موسیقی بازی در تمامی صحنه ها عالی از آب در اومده.
بازی مشکلاتی داره که بزرگترین اون کوتاهی بیش از حد بازیه. صحنه های آروم راه رفتن و چک کردن کاغذ ها و مدارک بسیار عذاب آور و Awkward ـه . چند تا از چپترهای بازی بدون دخالت کنترلر و پلیر مثل یه فیلم سینمایی رد میشه! نیمه اول بازی بسیار یکنواخت و پوچه.
در کل حق بازی متای 63 نیست . در بدترین حالت امتیاز 7.5 رو میشه برای بازی در نظر گرفت.
بالاخره فرصت شد من هم شاهکار نهایی Naughty Dog رو بعد تقریبا دو سال تجربه کنم . نمیخوام از بُعد فنی به بازی بپردازم ؛ گفتنی ها رو دوستان گفتن و بازی از تمام جهات گیم پلی و صداگذاری و موسیقی یک شاهکار هست و گرافیکش هم بعد این مدت هنوز زنده و پویاست . و غیر یکسری باگ مورد منفی خاصی در The last of us : Remastered ندیدم . اما حرف من چیز دیگه ای هست ...
واسه ماهایی که از کودکی با گیم بزرگ شدیم ؛ خیلی وقته دیگه بازی ها صرفاً یک بازی نیستن . فقط به چشم سرگرمی نگاهشون نمیکنیم . بر خلاف ذهنیتی که تو ایران در مورد گیمینگ و گیمر وجود داره . تنها اونی درک میکنه که TLOU از همه جهات یه تجربه زندگی هست تا بازی که تک تک لحظه های احساسی بازی رو خودش تجربه کرده باشه . TLOU از خیلی از جهات من رو تحت تاثیر قرار داد اما بزرگترین چیزی که برای من داشت این بود که از ابتدای بازی تا انتها ، فکر و ذهن من رو با کاراکترهاش و ماجراجویی های الی و جوئل درگیر خودش کرده بود حتی زمانی که اصلاً پای بازی نبودم !
شخصیت سنگین و با تجربه جوئل ، کسی که سعی میکنه از گذشته اش فرار کنه و دقیقاً یه آینه به نام الی جلوش قرار داره که به یادش میندازه کی بوده و الان به کجا رسیده / شخصیت الی و گستاخ و قُد بودنش ، لجباز بودنش و نمونه بارز یه Teenager و پرداخت فوق العادش .
برای من TLOU بیشتر از اون که یه بازی باشه ، تجربه متفاوت یه زندگی بود . گیم پلی قوی ، هوش مصنوعی فوق العاده ، گرافیکی که هنوزم با خیلی از عناوین این نسل برابری میکنه و چه بسا بهتر هم هست . صداگذاری های عالی ، موسیقی متن فوق العاده و در انتها روایت داستانی که خیلی وقت بود تو یه گیم ندیده بودم . بعد از تموم شدن بازی و اومدن لوگوی ND تا انتهای Cast بازی اتاق من سکوت کامل بود و فقط به مسیری که با این دو طی کردم فکر میکردم و آخرین باری که یک بازی کاملاً نوظهور اینطور منو از همه جهات تاثیر قرار داده بود به یاد ندارم ...
TLOU بیشتر از این که یه بازی باشه ، یه تجربه و درس زندگی برای خیلی از ماهاس . یه Master Piece به تمام معنا ...
Google