Multi Platform Alan Wake II

Alan Wake II​

This story is a monster. And monsters wear many faces.

پس از 11 سال انتظار سرانجام Remedy Entertainment در طی مراسم The Game Awards 2021 با انتشار تریلر سینماتیک از Alan Wake 2 رونمایی کرد.
بعد از نمایش تریلر Alan Wake 2 سم لیک خالق و نویسنده بازی اعلام کرد که Alan Wake 2 اولین عنوان در سبک وحشت و بقای استودیو Remedy خواهد بود. Sam Lake در ادامه بیان کرد که در حین توسعه قسمت اول همزمان بر روی Alan Wake 2 هم کار میشده، و در طول این سالیان بارها ایده ها و کانسپت دنیای Alan Wake 2 تغیر کرده که هر بار بهتر از ایده قبلی در مسیر مثبتی تغیر کرده. Sam Lake در ادامه افزود، در طی 10 سال گذشته Remedy Entertainment بر روی هر پروژه ای که کار کرده اند همیشه مشتاقانه با یک تیم اصلی کوچک در حال توسعه Alan Wake 2 بوده. از آنجایی Control 2019 و Alan Wake در یک جهان جریان دارند بسته الحاقی AWE دنیای Alan Wake و Control را به هم متصل کرد و اشاره هایی به Alan Wake 2 شد. Sam Lake همچنین اعلام کرد برای لذت بردن از Alan Wake 2 نیازی به تجربه عناوین قبلی (Control و Alan Wake) نیست، ولی کسانی که مشتاق باشند با تجربه عناوین قبلی با پس زمینه Alan Wake 2 بیشتر آشنا خواهد شد. در حالیکه قسمت اول Alan Wake المان های "ترس" داشت ولی یک بازی اکشن ماجراجویی بود، Alan Wake 2 اولین ساخته survival horror ( وحشت و بقا) Remedy Entertainment خواهد بود به گفته Sam Lake عنوان Alan Wake 2 برداشت آنها از ژانر وحشت بقا است که نوید یک تجربه خاص و محصر به فرد را میدهد.
Sam Lake در نهایت اعلام کرد که در تابستان سال 2022 اطلاعات بیشتری از بازی به اشتراک گذاشته خواهد شد.
Alan Wake 2 در سال 2023 برای کنسول های نسل 9( PlayStation 5, Xbox Seris X/S) و PC منتشر خواهد شد.

تاپیک آپدیت خواهد شد...
​

• معرفی Alan Wake 2 در مراسم The Game Awards 2021​
• یاد داشتی از Sam Lake درباره Alan Wake 2​
• تریلر گیمپلی Alan Wake 2 (همراه با تاریخ انتشار 17 October)​
• اطلاعاتی از پروتاگونیست جدید (Saga Anderson) در Alan Wake 2​
• داستان 1 Alan Wake (خطر اسپویل)​

 

[AMIN-PASHA]

درسته حق با شما هست و شاید من از جملات اغراق شده‌ای استفاده کرده باشم.
ولی چیزی که هست پایان Alan Wake 2 نسبت به نسخه قبلی به نظرم در حال حاضر خیلی منسجم تر هست ولی در این حال هنوز هم سوال هایی وجود داره که جواب داده نشده و جا رو برای ادامه دادن (حالا شاید نه لزوما دیگه تو Alan Wake 3) باز میزاره.

Spoiler

درباره سرگذشت Alice اره قبول دارم که خیلی واضح معلوم نیست اونم موفق شد خارج بشه از Dark Place همراه Alan یا نه ولی به نظر Dark Presence رو دیگه شکست دادن و با توجه به اینکه Master of Many Worlds بودن Alan در پایان بازی خیلی بعید نیست بشه برگشت Alice رو خارج از تمرکز نسخه بعدی یک اتفاق بدیهی و Off script در نظر گرفت. شاید هم اتفاقا چالش برانگیز باشه و هدف اصلی در آینده باشه، به خصوص که صحبت از Ascension کردن Alan هست و به نظر پایان Final Draft تازه شروع این راه هست.
درباره صحبت ها Mr. Door ولی دقیق من منظورم همین بود که شاید Door و Alan بازم تو این دنیا قرار باشه برگرده ولی تو یک داستان دیگه و به نظر یک دغدغه بزرگتری از چیزی که در دو بازی اول دیدم باید وجود داشته باشه.
نکته سوم رو ولی خیلی درک نمیکنم که مسئله خاصی ممکنه باشه دربارش.Dark Place یک دنیایی موازی هست که با هنر میشه کنترلش کرد و این Dark Presence به نظر یک جورایی ساخته شده از Wake یا Zane بوده. من یادم نیست جایی اشاره شده باشه موجودیت خاص دیگه اونجا مشکلی ایجاد کرده باشه

دقیقا طوری تموم شده که قطعا باید ادامه داشته باشه

 

[Nameless King]

Alan Wake یکی از نوستالژیک‌ترین و خاطره‌انگیزترین بازیای زندگی منه، دلیلش هم کاملا برمیگرده به بازیسنتر و جَوی که قبل عرضه نسخه اول تو فروم وجود داشت. اون موقع اوایل دورانی بود که فروم بازی رو شروع کرده بودم و به سایت سر میزدم، و قشنگ یادمه اینجا چنان هایپ سنگینی پشت بازی بود که میتونست اتمسفر رو بشکافه یه سیاه‌چاله تشکیل بده تازه اوایل دورانی بود که با متا و میانگین امتیازات بازیا آشنا شده بودم، و ملت میگفتن Alan Wake قراره بهترین بازی تاریخ بشه، پیش‌بینی‌های عجیب غریبی مثل متای 96-97 برا بازی میشد و حتی یادمه احتمال میدادن رکورد GTA IV رو هم بزنه و به Ocarina of Time برسه! خلاصه بازی اومد، متاش 83 شد و زد تو برجک همه، منم یاد گرفتم که انقد تحت تاثیر هایپ قبل عرضه قرار نگیرم. ولی خب بعد تجربه‌ی خود بازی و با وجود مشکلاتی که داشت (تکراری شدن، عمق کم گیم‌پلی، مشکلات گرافیکی مثل Screen Tearing و انیمیشن صورت) در کل عنوان خیلی لذت بخشی بود برام. خلاصه که با پیش‌زمینه‌ی خیلی زیاد و دید یه فن اومدم سراغ نسخه دوم.

و این نسخه چقدر عوض شده تو این 13 سال، انگار نصف نسخه اول رو ریختن دور، نصف دیگه‌ش رو هم با LA Noire قاطی کردن و در نهایت شده Alan Wake II تا الان 5-6 ساعت بیشتر بازی نکردم پس نمیتونم نظر خاصی بدم، ولی هرچی بیشتر میگذره از شدت عجیب غریب بودنش داره برام کم میشه، با تفاوت‌هاش کنار میام و بیشتر به دلم میشینه.
اصلا تعجب نمیکنم که فروش خوبی نداشته، چون به هیچ وجه چیز عامه‌پسندی نساختن (حداقل تا اینجا که پیش رفتم); باید کاملا حوصله داشته باشی
اکشن بسیار کم، و بیشتر بازی حول محور حل کردن پازل و داستان سرایی و اتسمفر بی نظیرش میچرخه. تو این شیش ساعت شاید کلا با پنج تا Taken مبارزه کرده باشم، در حالی که نسخه اول یه اکشن خیلی سر راست‌تر بود و همون اینتروی بازی دشمن میومد هی روشون چراغ قوه میگرفتی و شَتَک‌شون میکردی که البته این اصلا هم چیز بدی نیست، درسته بخاطر متفاوت بودنش یکم طول کشید تا بازی دستم بیاد و بهش عادت کنم، ولی الان لذت میبرم فقط تو محیط آروم آروم راه برم و از اتمسفر لذت ببرم و همش حس ترس و استرس همراهم باشه. همون نسخه اول هم استرس‌زا بود تا حدی ولی خب قطعا اکشنش چربی میکرد، اینجا ولی کاملا به Horror ـش شاخ و برگ دادن و دارم از این مسئله لذت میبرم.

ببینیم بقیه‌ش چی میشه

 

[tokio_hotel]

من بازیو تقریبا سال پیش تموم کردم خودم یه اخلاق تو مخی که دارم اینه بیشتر بازیهای معروفو دو سه بار تموم نکنم ول کن نیستم
ولی این بازی نمیدونم اصلا میل و رغبتی برای بار دوم بازی کردنش ندارم یا محیط روانپریشی که بازی داره یا کند بودن گیم پلی بازی
الانم تو هاردم نزدیک 100 گیگ فضا گرفته موندم دوباره برم یا نه

 

[bataraf]

یسوال فنی:
در آلن ویک امریکن نایتمرز اعلام شد که اسکرچ نسخه شیطانی آلن ویکه که وقتی آلن گیر افتاده داره ول می چرخه و به بقیه صدمه می زنه
در آلن ویک 2 هم بار ها اشاره می شه که «وقتی نیستی دوستات اون رو ملاقات می کنن» ولی با اینحال می فهمیم که اسکرچ درواقع همون آلن بوده
و تازه تا وقتی خودش از دارک پلیس خارج نشد پس طبیعتا اسکرچ هم «که داخل مغزش بوده» خارج نشده بوده
پس منظور اون شعر چی بوده؟

 

[Dinosaur]

واقعاً باید تشکر کرد از رمدی و سم لیک و رفقا بابت این بازی محشری که ساختن! من از نسخه اول Alan Wake هم خوشم می‌اومد، ولی این یکی یه چیز دیگه بود و به نظرم از هر لحاظ کیفیت بالاتری نسبت به بازی اول داشت.
همون‌طور که قبلاً هم گفتم، اولین چیزی که به چشم میاد اینه که بازی به شدت شیک و تر و تمیزه! یعنی هر گوشه‌ای از بازی رو که نگاه می‌کنی، لذت می‌بری از این قضیه و از منوها و نوشته‌ها و فونت‌ها تا نحوه استفاده از موسیقی و... فوق‌العاده کار شده. گفتم موسیقی، چقدر عالی تونستن حس و حال موزیکال رو با المان‌های اکشن ترکیب کنن و با اینکه نسخه اول هم از این چیزها داشت، ولی اینجا چند برابر جذاب‌تر شده و مثلاً اون مرحله‌ای که با الن وارد یه محیط موزیکال می‌شدیم و در و دیوار پُر از خواننده و نوازنده و... بودن، فوق‌العاده بود و بعیده تا آخر عمر اون صحنه و موسیقی محشرش رو فراموش کنم. چقدر هم اون شخصیت دور (Door) باحال بود توی اون بخش‌ها!
از نظر داستان، بازی خیلی جالبی بود و البته یه سری موارد رو به طور کامل متوجه نشدم و باید بشینم تحلیل(!) ببینم و DLCها رو هم توی یوتیوب نگاه کنم. فقط این وسط جای بری خالی بود و با اینکه نشونه‌هایی ازش توی بازی بود، ولی خودش رو ندیدیم. البته توی نسخه اول به شدت اعصاب‌خردکن بود برای بنده! ولی دوست داشتم اینجا با یه وضعیت دیگه‌ای ببینمش و حیف شد که خبری ازش نبود.
عجب کارگردانی درجه یکی داشت این بازی و نوع روایت داستان و شخصیت‌ها (با صداگذاری‌های عالی) و ترکیب اتفاقات واقعی و سورئال و... واقعاً جالب از آب در اومده بود. رمدی از همون دوران Max Payne دنبال ارائه حس و حال سینمایی توی بازی‌هاش بود و اگه معدود چیزهایی مثل MGS و چند مورد دیگه رو کنار بذاریم، Max Payne جزو اولین بازی‌هایی بود که واقعاً از اعماق وجود می‌شد بهشون گفت سینمایی. هم از نظر روایت و تصویرسازی و هم حتی گیم‌پلی با مکانیزمی مثل آهسته کردن زمان. بعدها هم رمدی و سم لیک این قضیه رو بیشتر و بیشتر پیش بردن و بعضی جاها مثل Quantum Break در اون حد جواب نداد و تماشای کاتسین‌های واقعی با اون مدت زمان طولانی، حداقل برای من که خسته‌کننده بود. ولی اینجا تونستن به اوج مهارت خودشون در این زمینه برسن و در کنار اتمسفر ویرانگر، ترکیب بازی و فیلم هم فوق‌العاده از آب در اومده و هم کیفیتش بالاست و هم یه جوری نیست که آدم رو خسته کنه. یا مثلاً داخل گیم‌پلی که بعضی جاها تصاویر واقعی با بازی ترکیب می‌شن و هم برای روایت داستان به کار می‌رن و هم حتی روی گیم‌پلی تأثیر می‌ذارن و مثلاً داری توی یه راهرو می‌ری و یه دفعه تصویر جنگل پخش می‌شه و خیلی چیز تماشایی و عجیبیه!
گیم‌پلی هم خوب بود و با اینکه یه ذره جای کار داشته، ولی مشکل اساسی هم نداشت و فقط بعضی جاها که خیلی شلوغ می‌شد، اندکی با اعصابم بازی می‌کرد. ولی برسیم به بخش فجیع ماجرا برای من یعنی المان‌های ترسناک! بازی یه سری صحنه ترسناک و جامپ‌اسکرهای مهیب داشت، ولی به طور کلی Silent Hill 2 برای من مخوف‌تر بود. یعنی پیش‌بینی می‌کردم Alan Wake 2 خیلی بیشتر از اینا من رو بترسونه، ولی خوشبختانه مشکل زیادی نداشتم و حتی از اون گزینه کاهش تأثیرات جامپ‌اسکر هم استفاده نکردم. شاید علتش همون SH2 بود که به فاصله کمی بعد از تموم کردنش رفتم سراغ AW2 و احتمالاً به عنوان آنتی‌بادی برام مقاومت ایجاد کرده!
با اینکه از نظر میانگین ترس در حد SH2 نبود، ولی یه صحنه توی بازی بود که به تنهایی از کل بخش‌های ترسناک SH2 هم بدتر بود. اونجایی که توی خونه سالمندان در حال گشت و گذار هستیم و همه‌چیز آروم و مهربونه و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های گرامی دارن برای خودشون عشق و حال می‌کنن و می‌رسیم به یه مادربزرگ محترم و... اون لحظه‌ای که یه دفعه جامپ‌اسکر سینتیا از راه می‌رسه، روح از بدنم جدا شد و رفتم به عالم برزخ! واقعاً شوک عجیبی بود و جزو فجیع‌ترین جامپ‌اسکرهای تاریخ سرگرمی!
در مبحث گرافیک هم اگه درست یادم باشه، یه عده از حالت 60fps بازی انتقاد می‌کردن ولی گرافیک بازی توی این حالت به نظرم حیرت‌انگیز بود! حالا نمی‌دونم توی این یک سال با آپدیت‌ها تغییری دادن یا نه، ولی جزو بهترین‌های این نسل بود و بعضی جاها هم می‌شه گفت بهترین. مخصوصاً بعضی از لوکیشن‌های شبانه که با نورپردازی بنیان‌فکن و افکت‌های مختلف ترکیب می‌شد و به طرز فجیعی واقع‌گرایانه بود. طراحی کاراکترها هم عالی بود و بعضی جاها ترکیب مدل شخصیت‌ها و انیمیشن‌هاشون دیوانه‌وار می‌شد، از جمله یکی از بخش‌های مربوط به شخصیت رز که جزو واقع‌گرایانه‌ترین چیزهایی بود که توی عمرم دیدم و حتی می‌تونم بگم یه جورایی ترسناک بود از شدت طبیعی بودن!
اگه بخوام یه ایرادی از بازی بگیرم، به نظرم می‌شه به کِش اومدن بعضی بخش‌ها گیر داد. البته در حدی نیست که به این اثر زیبا آسیب خاصی بزنه، ولی به هر حال بعضی جاها حس می‌کردم می‌شد کوتاه‌تر باشن و البته این هم از عادت‌های همیشگی سم لیک عزیز هست که گاهی اوقات یه جوری توی داستان و نوشته‌های اصلی و فرعی غرق می‌شه که یادش می‌ره بیرون بیاد! یه جورایی شبیه کوجیما که اون هم بعضی جاها از دستش درمی‌ره و خیلی کِش می‌ده و شاید علت عاشق و معشوق بودن این دو نفر همین اخلاق مشترک باشه.
خلاصه که بسیار تجربه قشنگی بود و احسنت به رمدی و امیدوارم بازی‌های بعدی‌شون هم فوق‌العاده باشه. مثل Control که تا قبل از عرضه خیلی بهش شک و تردید داشتم ولی تبدیل شد به یکی از بهترین تجربه‌های نسل هشتم من و الآن هم بدجوری منتظر نسخه دومش هستم.

 

[Big Band]

واقعاً باید تشکر کرد از رمدی و سم لیک و رفقا بابت این بازی محشری که ساختن! من از نسخه اول Alan Wake هم خوشم می‌اومد، ولی این یکی یه چیز دیگه بود و به نظرم از هر لحاظ کیفیت بالاتری نسبت به بازی اول داشت.
همون‌طور که قبلاً هم گفتم، اولین چیزی که به چشم میاد اینه که بازی به شدت شیک و تر و تمیزه! یعنی هر گوشه‌ای از بازی رو که نگاه می‌کنی، لذت می‌بری از این قضیه و از منوها و نوشته‌ها و فونت‌ها تا نحوه استفاده از موسیقی و... فوق‌العاده کار شده. گفتم موسیقی، چقدر عالی تونستن حس و حال موزیکال رو با المان‌های اکشن ترکیب کنن و با اینکه نسخه اول هم از این چیزها داشت، ولی اینجا چند برابر جذاب‌تر شده و مثلاً اون مرحله‌ای که با الن وارد یه محیط موزیکال می‌شدیم و در و دیوار پُر از خواننده و نوازنده و... بودن، فوق‌العاده بود و بعیده تا آخر عمر اون صحنه و موسیقی محشرش رو فراموش کنم. چقدر هم اون شخصیت دور (Door) باحال بود توی اون بخش‌ها!
از نظر داستان، بازی خیلی جالبی بود و البته یه سری موارد رو به طور کامل متوجه نشدم و باید بشینم تحلیل(!) ببینم و DLCها رو هم توی یوتیوب نگاه کنم. فقط این وسط جای بری خالی بود و با اینکه نشونه‌هایی ازش توی بازی بود، ولی خودش رو ندیدیم. البته توی نسخه اول به شدت اعصاب‌خردکن بود برای بنده! ولی دوست داشتم اینجا با یه وضعیت دیگه‌ای ببینمش و حیف شد که خبری ازش نبود.
عجب کارگردانی درجه یکی داشت این بازی و نوع روایت داستان و شخصیت‌ها (با صداگذاری‌های عالی) و ترکیب اتفاقات واقعی و سورئال و... واقعاً جالب از آب در اومده بود. رمدی از همون دوران Max Payne دنبال ارائه حس و حال سینمایی توی بازی‌هاش بود و اگه معدود چیزهایی مثل MGS و چند مورد دیگه رو کنار بذاریم، Max Payne جزو اولین بازی‌هایی بود که واقعاً از اعماق وجود می‌شد بهشون گفت سینمایی. هم از نظر روایت و تصویرسازی و هم حتی گیم‌پلی با مکانیزمی مثل آهسته کردن زمان. بعدها هم رمدی و سم لیک این قضیه رو بیشتر و بیشتر پیش بردن و بعضی جاها مثل Quantum Break در اون حد جواب نداد و تماشای کاتسین‌های واقعی با اون مدت زمان طولانی، حداقل برای من که خسته‌کننده بود. ولی اینجا تونستن به اوج مهارت خودشون در این زمینه برسن و در کنار اتمسفر ویرانگر، ترکیب بازی و فیلم هم فوق‌العاده از آب در اومده و هم کیفیتش بالاست و هم یه جوری نیست که آدم رو خسته کنه. یا مثلاً داخل گیم‌پلی که بعضی جاها تصاویر واقعی با بازی ترکیب می‌شن و هم برای روایت داستان به کار می‌رن و هم حتی روی گیم‌پلی تأثیر می‌ذارن و مثلاً داری توی یه راهرو می‌ری و یه دفعه تصویر جنگل پخش می‌شه و خیلی چیز تماشایی و عجیبیه!
گیم‌پلی هم خوب بود و با اینکه یه ذره جای کار داشته، ولی مشکل اساسی هم نداشت و فقط بعضی جاها که خیلی شلوغ می‌شد، اندکی با اعصابم بازی می‌کرد. ولی برسیم به بخش فجیع ماجرا برای من یعنی المان‌های ترسناک! بازی یه سری صحنه ترسناک و جامپ‌اسکرهای مهیب داشت، ولی به طور کلی Silent Hill 2 برای من مخوف‌تر بود. یعنی پیش‌بینی می‌کردم Alan Wake 2 خیلی بیشتر از اینا من رو بترسونه، ولی خوشبختانه مشکل زیادی نداشتم و حتی از اون گزینه کاهش تأثیرات جامپ‌اسکر هم استفاده نکردم. شاید علتش همون SH2 بود که به فاصله کمی بعد از تموم کردنش رفتم سراغ AW2 و احتمالاً به عنوان آنتی‌بادی برام مقاومت ایجاد کرده!
با اینکه از نظر میانگین ترس در حد SH2 نبود، ولی یه صحنه توی بازی بود که به تنهایی از کل بخش‌های ترسناک SH2 هم بدتر بود. اونجایی که توی خونه سالمندان در حال گشت و گذار هستیم و همه‌چیز آروم و مهربونه و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های گرامی دارن برای خودشون عشق و حال می‌کنن و می‌رسیم به یه مادربزرگ محترم و... اون لحظه‌ای که یه دفعه جامپ‌اسکر سینتیا از راه می‌رسه، روح از بدنم جدا شد و رفتم به عالم برزخ! واقعاً شوک عجیبی بود و جزو فجیع‌ترین جامپ‌اسکرهای تاریخ سرگرمی!
در مبحث گرافیک هم اگه درست یادم باشه، یه عده از حالت 60fps بازی انتقاد می‌کردن ولی گرافیک بازی توی این حالت به نظرم حیرت‌انگیز بود! حالا نمی‌دونم توی این یک سال با آپدیت‌ها تغییری دادن یا نه، ولی جزو بهترین‌های این نسل بود و بعضی جاها هم می‌شه گفت بهترین. مخصوصاً بعضی از لوکیشن‌های شبانه که با نورپردازی بنیان‌فکن و افکت‌های مختلف ترکیب می‌شد و به طرز فجیعی واقع‌گرایانه بود. طراحی کاراکترها هم عالی بود و بعضی جاها ترکیب مدل شخصیت‌ها و انیمیشن‌هاشون دیوانه‌وار می‌شد، از جمله یکی از بخش‌های مربوط به شخصیت رز که جزو واقع‌گرایانه‌ترین چیزهایی بود که توی عمرم دیدم و حتی می‌تونم بگم یه جورایی ترسناک بود از شدت طبیعی بودن!
اگه بخوام یه ایرادی از بازی بگیرم، به نظرم می‌شه به کِش اومدن بعضی بخش‌ها گیر داد. البته در حدی نیست که به این اثر زیبا آسیب خاصی بزنه، ولی به هر حال بعضی جاها حس می‌کردم می‌شد کوتاه‌تر باشن و البته این هم از عادت‌های همیشگی سم لیک عزیز هست که گاهی اوقات یه جوری توی داستان و نوشته‌های اصلی و فرعی غرق می‌شه که یادش می‌ره بیرون بیاد! یه جورایی شبیه کوجیما که اون هم بعضی جاها از دستش درمی‌ره و خیلی کِش می‌ده و شاید علت عاشق و معشوق بودن این دو نفر همین اخلاق مشترک باشه.
خلاصه که بسیار تجربه قشنگی بود و احسنت به رمدی و امیدوارم بازی‌های بعدی‌شون هم فوق‌العاده باشه. مثل Control که تا قبل از عرضه خیلی بهش شک و تردید داشتم ولی تبدیل شد به یکی از بهترین تجربه‌های نسل هشتم من و الآن هم بدجوری منتظر نسخه دومش هستم.

قبل از تحلیل دیدن یه دور NG+ هم برو یا حداقل محتوای مخصوص NG+ رو تو یوتیوب ببین

 

[Dinosaur]

قبل از تحلیل دیدن یه دور NG+ هم برو یا حداقل محتوای مخصوص NG+ رو تو یوتیوب ببین

دستت درد نکنه که گفتی و حتماً یه نگاهی میندازم ببینم چه خبره.
الآن دیدم یه جایی نوشته بود که توی +NG حتی جای بعضی از جامپ‌اسکرهای بازی هم عوض می‌شه! خیلی حرکت جالب و ظالمانه‌ای هست و در حالی که آدم توی دور دوم فکر می‌کنه از همه چیز خبر داره و دیگه بازی غافلگیرش نمی‌کنه، این‌طوری ممکنه یه جاهایی شوکه بشه!

 

[Rolet]

Alan Wake combat be like ...


View attachment video_2024-12-14_19-07-01.mp4

 

[Nameless King]

Spoiler: مرحله‌ی We Sing

واقعا دم سم لیک گرم، عجب مغز متفکر و همچنین جرئت و جسارت سرشاری داره که تو دوره‌ای که صنعت گیمینگ نصفش شده ریمیک و ریمستر و تکرار مکررات، همچین مراحل یونیک و جالب و به یاد موندنی‌ای خلق میکنه. حقیقتا این لِول جوری خاص طراحی شده بود که تا ابد تو ذهنم میمونه. فوق‌العاده حال کردم
View attachment Alan Wake, Mr. Door & Sam Lake dancing to Herald of Darkness.mp4

 

[bataraf]

Spoiler: مرحله‌ی We Sing

واقعا دم سم لیک گرم، عجب مغز متفکر و همچنین جرئت و جسارت سرشاری داره که تو دوره‌ای که صنعت گیمینگ نصفش شده ریمیک و ریمستر و تکرار مکررات، همچین مراحل یونیک و جالب و به یاد موندنی‌ای خلق میکنه. حقیقتا این لِول جوری خاص طراحی شده بود که تا ابد تو ذهنم میمونه. فوق‌العاده حال کردم
View attachment 360890

نکته دوست داشتنی دیگه رمدی اینه که اصولا اینجور ایده ها رو در بازی های مختلفشون اجرا می کنن، ولی با این تفاوت که تلاش می کنن هر بار بهتر از دفعه قبلی باشه
مثلا Control هم مرحله موزیکال داشت و اونم در نوع خودش جذاب بود، ولی این مرحله آلن ویک 2 در تاریخ رمدی موندگاره