برای نظر سنجی من دو گزینه Ezio و AC4 رو انتخاب کردم ولی حقیقتا انتخاب بهترین از بین تمامی بازیهای این فرنچایز کار خیلی سختیه که نیاز به توضیحات زیادی داره که بعدا در قالب یک مقاله میفرستم تو فروم
اما اگه بخوام رتبه بندی رو همینجوری انجام بدم ترتیب بازی های مورد علاقم اینجوری میشن:
- AC2
- AC4
- AC3
- ACU
- AC1
- AC ROGUE
- ACS
علت این که برادرهود و رولیشن توی لیستم نیست اینه که من به اونا بیشتر به چشم یه اکسپنشن نگاه میکنم و وارد لیست نمیکنمشون که رتبه بندیم تغییر زیادی نکنه. ولی درحالت کلی 2 رو بیشتر از هر دوتاشون دوست داشتم. پس با انتخاب نسخه دوم برای عنوان تاپ توی لیستم، میتونید اینطور برداشت کنید که منظورم همون سه گانه اتزیوـه.
AC4 با وارد کردن المان های جدید به گیمپلی یه تغییر مطلوب و دوست داشتنی برای سری به حساب میومد که به شخصه خیلی باهاش حال کردم. درسته، به جنبه های اسسینی تا 3/4 ـه بازی درحد و اندازه عناوین قبلی پرداخته نشده بود، اما دقیقا از جایی که با Ah Tabai آشنا میشدید این بخش داستان هم ردیف میشد.
AC3. چرا این رو سوم انتخاب کردم؟ از نظر خیلیا ( من جمله خودم تا چندماه پیش ) AC3 بدترین بازی توی سری بود. اما کاملا اشتباه میکردم. من چندماه پیش تصمیم گرفتم طی یه حالت ماراتن، بشینم کل بازی های فرنچایز رو دوباره تموم بکنم. وقتی که بعد از سه گانه اتزیو رفتم سراغ نسخه سوم همون اول کار متوجه پیشرفت عظیم توی بخش پارکور و Free Runing بازی شدم. کلی تغییرات جالب توی سیستم برادرهود بازی ایجاد شده بود. شما یارهای زیادی ندارید اما یاراتون همشون یه Back Story جالب دارن که باعث میشه باهاشون بهتر ارتباط برقرار کنید.
پر از شخصیت های تاریخی مختلف، لوکیشن های باحال و انفجار و مبارزات عالی. درسته ایراد کم نداشت. از سیستم ریلود اسلحه ها گرفته تا این که چرا کانر یه کله از شروع تا پایان بازی میگه " Where is Charles Lee!? " ولی یادمون نره، برای اولین بار ac3 بود که سیستم شکار حیوانات، بالارفتن از درختا، کشتی رانی و کلی چیز جدید دیگه رو به سری اضافه کرد.
ACU. یونیتی بزرگترین پتانسیل از دست رفته یوبیسافته. پتانسیلی که هروقت بهش نگاه میکنم حسرت میخورم. اما همین شکستی که بازی خورد باعث شد که نسخه جدید ( که احتمالا اسمش Origins باشه ) 1 سال اضافه در دست ساخت باشه. توی یونیتی بزرگترین ایراد مشکلات کنترل کردن آرنو ـه. خیلی وقتا پیش میاد که شما میخواید به سمت جلو بپرید اما آرنو شیرجه میزنه توی صندوق کاه! یا میخواید از کنار پنجره رد بشید اما آرنو وارد اون میشه... با وجود اینکه با آپدیت برای پنجره ها دکمه گذاشتن ولی بازم جواب نمیداد
اما بازی کلی نکته مثبت هم داشت. اولیش کاستومایزیشن فوق العاده عمیق بازی بود. هیچ اسسینی در این حد به شما دسترسی برای کاستومایز نمیده. مورد بعدی شخصیت پردازی هاست. آره میدونم اواخر بازی یه اتفاق مسخره افتاد و یکم اسسین بودن آرنو رو زیر سوال میبرد ولی خب همونم جالب بود اما نکته مثبت شخصیت پردازی مثلا آرنو، نحوه بزرگ شدن و نحوه اسسین شدنشه. بینظیر بود اون سکانس ها. مورد بعدی مبارزاتشه. چقدر سنگین و خوب!
چقدر متنوع! و از گرافیک هنری زیباش هم نگم. طراحی بینظیر پاریس، طراحی فوق العاده کاراکتر ها و در زمینه تکنیکی هم نورپردازی دیوانه کننده و حجم عظیمی از جمعیت که {بعد از آپدیت ها} با فریم ثابت میشد بینشون رفت.
AC1 که نیازی به توضیح نداره، پنجم بودنشم برای اینه که نسخه اول فرنچایزه و خیلی ناقص ولی اگه به عنوان یه نوستالژی بهش نگاه کنیم، الطائر جزو بهترین های سریه :X
AC ROGUE: این خیلی جالبه، کمتر کسی راجبش صحبت میکنه و کمتر کسی بهش اهمیت میده. اما کسی نمیاد بگه که متفاوت ترین بازی از سری AC هست. Shay شخصیتیه که اول اسسینه و بخاطر کشف یه سری از حقایق به فرقه پشت میکنه. و خیلی جالبه که دنیا از دید تمپلار ها و قرار گرفتن جلوی اسسین ها یه حس عجیب داره و میشه گفت توی تنها عنوانی که به تمپلار ها هم میتونید حق بدید همین نسخه روگ هست
با اینکه این نسخه در زمینه گیمپلی چیز زیاد جدیدی برای عرضه نداشت اما از لحاظ ستینگ و داستان عالی بود.
ACS. بزرگترین ایراد این بازی شخصیت پردازی ها، طنز بریتانیایی، احمقانه بودن سیستم تصرف لندن و باس فایت آخر افتضاحشه. کمبتش خیلی شبیه بتمن شده بود ولی نه عمق اونو داره نه متنوعه. شمشیر و هیدن بلید هم که حذف شده بودن.
اول اینکه هرچقدرم لجندری و خفن، چجوریه که 2 نفری رفتن کل لندنو گرفتن ( که مهم ترین پایگاه تمپلارها بود ) و تاحالا هیچکس جرات انجامشو نداشت، دوم اینکه این چه وضعشه! چرا جیکاب انقدر شوخه؟
به عنوان یه شخصیت جدا از سری ac خیلی باحاله اتفاقا ولی به نظر من به سبک و فاز ac همچین شخصیتی نمیخوره کلا. اتزیو و ادوارد هم شوخی میکردن ولی جیکاب یه حالتی داشت که انگار یکم کم عقله
ایوی هم که هیچ. دقیقا نقطه مقابل این
و ایراد بعدی اینه که دوکاراکتره بودن بازی عملا بی معنیه چون صرفا یه ری اسکین ساده بود. نه اسکیلا فرقی داشتن نه چیز دیگه ای
شخصیت های تاریخی رو هم عملا با خاک یکسان کردن ( جز کارل مارکس ) ولی طراحی لندنش خیلیی خوب بود